การภาวนานี้ทำให้เราได้รู้สึกในตัวเราว่าใจอยู่ในลักษณะสงบหรือไม่สงบอย่างใดการที่เราภาวนาถูกต้องนั้น ต้องรู้เรื่องของใจเราเป็นหลัก ไม่ได้ไปรู้เรื่องอย่างอื่นการที่เราว่าสงบ อันนั้นแหละ..เราก็พยายามจับหลักความสงบ เช่นรู้ความคิดนึกปรุงแต่งได้ตลอดเวลา ความสงบก็จะมีขึ้น จึงว่าใจนี่สำคัญถ้าเรารู้ใจตัวเองได้แล้วก็ไม่มีอะไรแล้ว ความทุกข์ ความสุขก็ยกไว้ให้ที่ใจของเราเราก็ต้องอาศัยพิจารณา การภาวนานี้ทำให้เราเข้าใจธรรมะ เข้าใจความรู้สึกของเราให้มากขึ้น ว่าใจเรานั้นมีอารมณ์อย่างใดที่มันหนักไปในทางไหนถึงกายจะสงบ แต่ที่จริงใจก็ยังไม่สงบ ใจยังคิดยังปรุงแต่ง ก็พยายามควบคุมใจจนกว่าใจนั้นจะเคยชิน ถ้าใจเคยอยู่กับความสงบซะเคย มันก็อยากจะสงบยิ่งๆขึ้นอันนี้เราต้องฝึกใจจนรักสงบ ทำเมื่อไรก็ให้สงบ เมื่อนั้น คือควบคุมใจตัวเองเป็น เรียกว่าชำนาญในการอธิษฐาน ชำนาญในการเข้าออก ชำนาญในการนึกน้อมประโยชน์ก็จะได้อย่างมากที่มา :หนังสือ "จิตเป็นหนึ่ง" โดย หลวงพ่อสนอง กตปุญฺโญ หน้า ๖
Link to us:
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
