Bloggang.com : กานท์ชญา

"อย่าหยุดศรัทธา...สักวันคงได้พบเธอ"

"เจ็บกับศรัทธา...กี่วันก็ไม่พบเจอ"

จะมีสักกี่ครั้งที่เราจะรักใครแบบไม่มีเหตุผล?

ทุกวันนี้ฉันนั่งถามตัวเองถึงต้นตอของความรักในวันนี้

ทำไมฉันต้องคิดถึงเค้า? และทำไมฉันต้องรักเค้า?

เพราะความรักมันไม่มีเหตุผลอย่างนั้นหรือ?

ฉันเฝ้าถามเค้าตลอดว่าทำไมถึงรักฉัน

และทุกครั้งก็จะได้คำตอบมาเสมอว่า “มันไม่มีเหตุผล”

มันเป็นคำตอบเดียวกับตัวฉัน ใช่! เพราะมันไม่มีเหตุผล

แต่คงเป็นคำบันดาลของคนที่อยู่เบื้องบนต่างหาก

หรือที่เรารู้กันว่ามันคือ “พรหมลิขิต”

Do you believe in Destiny?

...คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม?...

ฉันเองก็ตอบไม่ได้ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ

แต่ก็อาจจะบอกว่าหนึ่งในสามของความคิด

ฉันเชื่อว่ามันมีอยู่จริง...I believe in destiny

กับคนหนึ่งคนที่รู้สึกคุ้นเคยตั้งแต่เพิ่งได้รู้จักกัน

โดยที่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน

ทำไมเรารู้สึกว่า เราอยากเจอคนๆนี้

เรารู้จักคนๆนี้ ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ทำไมเราถึงรับรู้ว่า...เค้าจะมาเมื่อไหร่

ที่สำคัญ...ทำไมเราต้องมีบาดแผลหัวใจมาเหมือนกัน

เค้าเจ็บปวดกับอดีตที่ฝังใจ...จนกระทั่งไม่เปิดใจรับใครเข้ามา

ส่วนฉันเจ็บลึกกับอดีตที่ฝังใจ...จนกลายเป็นคนไม่มีหัวใจ

แต่ทำไมเราถึงเปิดใจให้กัน?

และกล้าที่จะเปิดใจยอมรับความรักให้เข้ามาในชีวิตเราอีกครั้ง

ทั้งที่เคยเข็ดขยาดกับความรักจนไม่อยากจะพบเจอมันอีก

หรือ เราจะเป็นหนึ่งในโลกของกันและกัน?

หนึ่งคนหยุดนิ่งและทิ้งหัวใจไว้นอกกาย

หนึ่งคนเฝ้ารอและคิดว่าสักวันคงจะได้เจอ

หรืออาจจะเป็นคำตอบของกาลเวลาว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะได้เจอกัน

เวลาสอนให้เราได้บทเรียนจากความรัก

เพื่อให้เราได้รักอย่างดีที่สุด

หรือความเจ็บปวดในอดีตก็คือยารักษาแผลใจของอนาคต

เคยเจ็บจนไม่อยากรักใครมาเหมือนกัน

เลยต้องมาพบกันเพื่อรักกันในที่สุด

ดังนั้นฉันก็จะไม่ตามหาคำตอบที่เคยค้างคาใจอีกต่อไป

เพราะฉันจะไม่มีวันรื้อฟื้นอดีต แต่ฉันจะใช้อดีตเป็นบทเรียนของชีวิต

เพื่อเดินต่อไปข้างหน้าและบอกกับตัวเองว่า

“ฉันจะรักคนนี้ให้ดีที่สุด”

...คิดถึงแกนะพี่หนุ่ย...