the sworn brothers #ตอน 6.









"พี่จินกิฮะ" เสียงเล็ก ๆของน้องชายดังขึ้นในความมืด


"หืม..แทมินยังไม่นอนหรอ ดึกแล้วนะ" จินกิถามน้องชาย แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่หลับเหมือนกัน ที่นอนใหม่ บ้านใหม่ มันแปลกที่สำหรับเขา แทมินก็คงเป็นเหมือนเขาเช่นกัน


"พี่ฮะ ทำไมคุณปู่ถึงไม่รับเราไปอยู่ด้วย ให้เรามาอยู่กับลุงดงโฮทำไม" เจ้าตัวเล็กถามคำถามแบบนี้จนได้

น้ำเสียงของเจ้าน้องเล็กดังขึ้นน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้า ตั้งแต่แทมินเกิดมาเขาเคยเห็นหน้าคุณปู่แค่เพียงไม่กี่ครั้ง  พ่อแค่เคยพาพวกเขาไปกินข้าวกับคุณปู่ แล้วก็พูดคุยเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ ส่วนใหญ่แล้วแม่มักจะคอยพาเขา2คนเลี่ยงออกมาเมื่อคุณปู่กับพ่อเริ่มคุยกันเสียงดังมากขึ้น และนั่นคือความทรงจำที่แทมินมีกับปู่ และครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้พบกับญาติผู้ใหญ่คือในงานศพของพ่อกัยแม่เขานั่นเอง

"แทมินอยากไปอยู่กับปู่หรอ..." จินกิถามน้อง คืนนี้เป็นคืนที่ 2 ที่พวกเขามาอยู่ที่บ้านลุงดงโฮ จะว่าไป เขาคุ้นเคยกับลุงดงโฮมากกว่าญาติตัวเองเสียอีก

"ไม่ฮะ คุณปู่ไม่อยากให้เราไปอยู่ด้วยหรอกผมรู้  คนพวกนั้นชอบว่าแม่กับพวกเราเป็นคนไม่ดี ผมไม่ชอบ" แทมินบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องว่าแม่เสียๆหายๆด้วย ทั้งๆ ที่แม่ก็ไม่เคยไปวุ่นวายหรือทำอะไรให้ใคร แต่แม่กลับเลี้ยงดูพวกเขาอย่างดี สอนให้รู้ว่าอะไรควรไม่ควร สอนให้พวกเขาเป็นคนดี

"แต่ปู่ไม่เคยว่าอะไรนี่ มีแค่พวคนอื่นทั้งนั้น " จินกิลุกขึ้นนั่ง เขาเอามือลูบหัวน้องชายบที่นอนขดตัวงออยู่ เขารู้แทมินยังคงน้อยใจปู่อยู่นั่นเอง

"คุณปู่อาจไม่เคย แต่ยัยป้าคนนั้นเคยนะครับ เค้าเคยจะมาตีผมด้วยแต่แม่ห้ามไว้" ผู้หญิงที่แทมินเกลียดที่สุดในโลก แทมินจะรู้มั้ยนะว่านั่นคือภรรยาที่ถูกต้องและมาก่อนแม่ของเขา จินกิได้แต่สงสารน้อง

"ไม่มีพ่อกับแม่ พี่จะดูแลนายเอง ต่อให้ไม่มีใครพี่ก็จะดูแลนายตลอดไป เค้าจะทำอะไรนายไม่ได้แล้ว"  จินกิให้สัญญา  แทมินหันมามองพี่ชาย 

"ผมก็จะดูแลพี่ฮะ ผมจะโตเร็ว ๆ แล้วจะทำให้คนพวกนั้นเห็นว่า ผมเจ๋งแค่ไหน อิอิ" แทมินดีดตัวลุกขึ้นแล้วเกี่ยวก้อยสัญญากับพี่ชาย

"........"

"..."

"ไม่ได้อยากจะขัดคอนะ แต่มันดึกแล้ว ช่วยนอนก่อนได้มะ" เสียงอู้อี้ดังออกมากจากเตียงเจ้าคนตัวสูงโย่ง

"เยี่ยมเลย" จนฮยอนส่งเสียงเตือน

"นอน นอน นอน ...เหอะ" คิบอมตัดบทสั่งนอนกันให้หมด

"ถ้านาย2คนยังคุยกันอีก คืนนี้ชั้นจะให้นายไปนอนที่ห้องรับแขก" มินโฮคำรามเบา ๆ 

"ชิ ทำออกคำสั่ง.."แทมินบ่นอุบอิบแต่ก็ล้มตัวนอนอย่างรวดเร็วเหมือนกัน  

จินกิได้แต่อมยิ้ม เขานั่งนิ่งอีกแป๊ปแล้วจึงค่อย ๆล้มตัวลงนอน ตอนนี้เขามีญาติพี่น้องใหม่ บ้านใหม่ ยังต้องทำความเข้าใจกันอีกสักพัก นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วผลอยหลับไปในที่สุด  ..... คืนนั้นเขาฝันเห็นแม่มาห่มผ้าให้เขากับน้อง โดยมีพ่อที่รักของเขาบอกว่า  "ดูแลกันดี ๆ ต่อไปนี้ลูกจะต้องเติบโตและเป็นที่พึ่งให้น้องแทนพ่อกับแม่แล้วนะ"  เขารับคำกับพ่อ คืนนี้ช่างมีความสุขจริงๆ เลย ... อย่างน้อยความทรงจำที่ดีก็ยังพอมีหลงเหลืออยู่บ้าง








..............






ที่โรงพยาบาล...



"ไม่เป็นไรแล้วครับลุง...."  

น้ำเสียงของคุณหมอคนนี้ช่างนุ่มคุ้นหูเสียเหลือเกิน ดงโฮค่อยเพ่งมองให้ชัด ๆ หมอค่อยๆ ถอดผ้าปิดปากออก รอยยิ้มนี้ช่างเหมือนเสียนี่กระไร

"จินกิ จินกิเองหรอกหรือ..." ดงโฮพูดค่อย ๆ พูดช้า  ๆ เขาพยายามมองใบหน้าของหมอหนุ่มที่เข้ามาดูอาการ จินกินี่เอง หลานชายที่กำลังมีปัญหาอยู่กับองกรณ์ตอนนี้

"ครับคุณลุง ผมอยุ่นี่แล้ว  ลุงไม่เป็นไรแล้วนะครับ"  จินกิกุมมือลุงของเขาเบาๆ  เขาดีใจที่ลุงดงโฮยังจำเขาได้ เขาอยากเจอลุงในสภาพที่ดีกว่านี้จริงๆ

"แทมินหล่ะ น้องชายเจ้าอยู่ที่ไหนเ เขากลับมาแล้วใช่มั้ย" ดงโฮถามหาแทมินด้วยความเป็นห่วง  จงฮยอนเข้ามาในห้องแล้วล๊อคประตูโดยยืนคุมอีกที  โดยมีมินโฮและคิบอมยืนอยู่ห่างๆ ดงโฮเห็นหลานๆเกือบครบทุกคนยกเว้นแทมิน

"แทมินมาด้วยรึเปล่าจินกิ"

"ผมอยู่นี่ฮะ คุณลุง"  เสียงแทมินดังมาจากด้านหลังของจินกิ ร่างเล็ก ๆในชุดพยาบาลสาวค่อย ๆ โผล่หน้ามา มินโฮแอบขำสภาพของแทมิน ส่วนจงฮยอนถึงกับต้องเอามืออุดปากเขาไม่อยากเสียมารยาทในตอนนี้  ส่วนคิบอมกลับดูภูมิใจกับผลงานแปลงโฉมน้องชายครั้งนี้เอามาก ๆ

"ถ้าไม่จับแต่งแบบนี้ แทมินเข้ามาในนี้ไม่ได้แน่ ๆ ชั้นหาชุดหมอชายได้แค่ชุดเดียว แต่นาย..ดูสวยมากเลยนะ "  คิบอมยังคงชมไม่ขาดปาก  แทมินไม่สนใจเสียงหัวเราะเบา ๆของพี่ชาย เขาคลุกเข่าลงข้างเตียงกุมมือลุงที่ดูแลเขามาตั้งแต่พ่อแม่ตายไป ถ้าเขาไม่อยากไปอังกฤษ ลุงคงไม่ป่วยหนักขนาดนี้

"ผมขอโทษที่ทำให้ลุงเป็นห่วง ผมกลับมาแล้วฮะ ต่อไปผมจะมาดูแลลุงบ่อย ๆ " แทมินให้สัญญากับลุงทั้งที่เขาเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะมาได้ยังไงอีกครั้ง

"แทมิน  ไม่โทรมาหาลุงเลยนะ แต่ดูท่าทางยังดีอยู่นะเรา"  ดงโฮไม่รู้ว่าหลายชายพยายามโทรหาโดยตลอดแต่กลับถูกปฎิเสธเรื่อยมา จองซูพยายามขัดขวางไม่ให้ดงโฮติดต่อหลาน ๆอ้างว่าจะทำให้พวกเขาเป็นห่วงไม่เป็นอันทำการทำงาน ดงโฮจึงได้แต่คอยอยู่เงียบ ๆโดยมีคิบอมที่แวะเวีัยนมาบ่อยที่สุด 

"ลุงฮะ ผมมีเวลาไม่มาก ผมอยากรู้เรื่องของคุณลีกึนซอง เอ่อ เรื่องของคุณปู่ผม  ท่านรู้ใช่มั้ยครับว่าสาเหตุที่พ่อกับแม่ของผมตายคืออะไร"

"... ลุงบอกเธอทั้งหมดไม่ได้หรอกจินกิ นี่เกิดอะไรขึ้น ทำไมดูวุ่นวายกันจังเลย จองซูบอกชั้นแค่ว่า เธอมีปัญหาร้ายแรง ชั้นเองก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น" 

"ลุงฮะ เรื่องทั้งหมดผมจะหาโอกาสเล่าให้ลุงฟังทีหลัง ลุงเชื่อใจผมนะ  ลุงอย่าบอกใครแม้แต่อาจองซูนะครับว่าผมกับแทมินมาที่นี่"  จินกิบอกกับดงโฮ

"ทำไมถึงอยากรู้เรื่องปู่ เธอไม่เคยพูดถึงเขาเลยนะ ตั้งแต่มาอยู่กับลุง" ดงโฮถามหลานชาย
"ผมจำเป็นต้องรู้ครับมันอาจจะมีเงื่อนงำให้ผมแก้ไขปัญหาที่เป็นอยู่ก็ได้" จนกิตอบลุง
"ถ้าเธออยากรู้เรื่องทั้งหมด ลุงก็จะบอกเธอ จำบ้านเก่าของเราได้ใช่มั้ย ใต้เตียงนอนเก่าของพวกนาย ไปหาดูที่นั่นอาจมีอะไรที่พวกเธอต้องการ  ลุงขอโทษนะที่อาจบอกพวกเธอช้าไปจนทุกอย่างแย่ลงแบบนี้"  ดงโฮขอโทษเด็ก ๆ อย่างน้อยเขาก็บอกในสิ่งี่ควรบอกไปแล้ว

"พี่ฮะ เร็วๆ เข้า พวกข้างนอกเริ่มไม่อยู่สุขแล้ว แสดงว่าจะมีคนมา" จงฮยอนร้องเตือนทุกคน มินโฮขอตัวออกไปดูลาดเลาเป็นคนแรก หากมีอะไรเขาจะรีบโทรเข้ามาบอก

"มีอะไรอย่าลืมบอกด้วยหล่ะ" จงฮยอนบอกน้องชาย มิโฮไม่ตอบแต่เขาหันมายิ้มให้เฉย ๆ
"พี่ครับเราไม่มีเวลาแล้ว" คิบอมรีบเตือนจินกิ  จินกิหันมามองทางดงโฮ เขาเห็นลุงยิ้มน้อย ๆให้เขา

"ลุงเชื่อว่าพวกเธอเป็นคนดี ลุงเลี้ยงพวกเธอทุกคน ลุงรู้จักพวกเธอดี ดูแลกันและกันดี ๆนะ ระวังตัวด้วย"  ดงโฮบอกจินกิอย่างห่วงใย
"ลุงก็ต้องดูแล้วตัวเองนะครับ  ผมจะให้คิบอมมาดูแลลุงอย่างใกล้ชิด ผมไม่ไว้ใจใครนอกจากพวกเขา" จินกิหมายถึงน้องๆ คือคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด  
"พี่ครับ มิโฮบอกว่า การ์ดกะใหม่กำลังจะมาเปลี่ยนพวกเขากำลังจะขึ้นลิฟ" จงฮยอนวางสายจากมินโฮที่โทรมาแจงถึงสถานการณ์
"ไปเถอะจินกิ แทมิน อย่าลืมดูแลกันด้วยนะ" ดงโฮสั่งเป็นครั้งสุดท้าย    

จินกิและแทมินจัดแจงผ้าปิดจมูกให้เข้าที่พร้อมเดินออกจากหน้าประตูอย่างรวดเร็วโดยมีจงฮยอนเดินตามออกมาก ขณะนั้นบอดี้การ์ดกะใหม่มาถึงพอดี และหมอกับพยาบาลชุดใหม่จะเข้ามาตรวจร่างกายลุงดงโฮพอดี

"กะใหม่มาก็ดีละ  ดูแลลุงดงโฮให้ดี ๆหล่ะ  อย่าให้ใครมารบกวนลุงหล่ะ ท่านกำลังพักผ่อน"  
จงฮยอนสั่งงานลูกน้องที่จองซูจัดใหม่มาเฝ้าหน้าห้อง จินกิกับแทมินค่อยๆ เลี่ยงออกไปทางบันไดแล้วหายไปพร้อมกับรถของคิบอม   พวกเขาทั้ง5คนนัดเจอกันอีกครั้งคืนนี้  วันนี้พวกเขาคืบหน้าไปอีกก้าวนึงแล้ว






.............................




ในรถคิบอม จินกิกับแทมินที่กำลังออกมาจากโรงพยาบาล


"พี่ฮะ..."  แทมินพูดเบา ๆ
"มีอะไรหรอ"  จินกิตอบน้อง 
"........"
"มีอะไรแทมิน พูดมาสิ" จินกิถามอีกที  แทมินได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ
"ฮู่ว์ ...พี่อย่าไปเล่าให้ใครฟังเรื่องผมแต่งตัวเป็นนางพยาบาลนะครับ ผมอายเค้า"  แทมินถอนหายใจแล้วพูดออกมาดังๆ  จินกิหัวเราะ เขารู้ดีน้องชายไม่ชอบเรื่องวันนี้เท่าไหร่
"โอเค..ถ้านายไม่ชอบพี่จะไม่ขอให้นายทำอีก หึหึ" 
"พี่อย่าขำสิ ผมเป็นผู้ชายนะ"
"โอเค พี่ไม่ขำ ฮ่า ๆ ๆ"
"พี่จินกิ บอกแล้วว่าห้ามขำ"
"5555"
"พี่บ้า..." 
เมื่อไหร่พวกนี้จะเลิกล้อเขานะเรื่องวันนี้   เฮ้อ .... แม้แต่พี่ชายตัวเองแท้ ๆยังไม่หยุดขำเลย ....




.....................................




คืนนั้นเอง ที่คอนโดของคิบอม

"แทมิน นายนี่ ดูดีๆ ก็สวยนะ " มินโฮคนปากเสีย
แทมินทำหน้าย่นใส่  เขาไม่เคยชอบให้ใครชมว่าสวยมาตั้งแต่ๆเด็ก ๆ
"เดี๋ยวนายไม่ได้กินข้าวหรอกมินโฮ แทมินโกรธแล้วมั้งล้ออยู่ได้"  จงฮยอนพูดแต่ก็อดยิ้มไม่ได้
"ทั้ง2คนแหล่ะหยุดเลย แทมินสวยเพราะผมแปลงร่างให้หรอก ไม่ได้ผมจ้างให้เจ้าเด็กคนนี้เดินไปไหนใครก็จำได้ "  สุดท้ายคิบอมคือผู้ยุตติความสวยของแทมิน
"มากินข้าวกันเหอะ พี่หิวละ" จินกิเรียกน้องๆ มากินข้าว  ทุกคนพร้อมเพรียงเดินมาที่ดต๊ะอาหาร
"นอกจากกินแล้ว พี่ทำอะไรแล้วมีความสุขหืม พี่จินกิ" มินโฮคนปากเสียอีกแล้ว ทุกคนหัวเราะ...
"นอกจากกินแล้ว ก็ตอนพวกเราอยู่ครบพร้อมหน้าพร้อมตานี่ไง ^^" จินกิยิ้มให้น้อง ๆทุกคน
"อ่าห์ ... หยุดยิ้มแบบนั้นซะทีเหอะพี่   ผมกลัว"  คิบอมพูด รอยยิ้มของพี่ชายนี่ทำให้ผู้ชายอย่างพวกเขาขนลุกได้เหมือนกันนะในบางครั้ง 


หลังจากมื้อค่ำที่แสนพิเศษ
ในห้องทำงานทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากัน

"พี่ครับ  ทำไมจู่ ๆพี่ก็อยากไปพบลุขนาดนี้อ่ะ  พี่รู้อะไรมาหรือเปล่า"  
จงฮยอนเริ่มบทสนทนา  ถึงเขาจะดูไม่เรื่องมาก แต่ก็เป็นคนฉลาดพอสมควร

"พี่ได้รับอีเมลล์จากใครคนนึง เขาส่งมาให้พี่ได้พักใหญ่ละ เขาบอกว่าอาจองซูมีหุ้นส่วนพิเศษเป็นคนในDNGgroupและเรื่องทุกอย่างมันเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อกับแม่ของพี่  รายละเอียดมากกว่านี้ต้องถามจากลุงดงโฮ"

"เชื่อถือได้หรอครับ ใครเราก็ไม่รู้" มินโฮถาม
"ข้อมูลได้รับค่อนข้างแม่นนะ ยังไม่เคยพลาด เดาว่าน่าจะเป็นคนภายใน DNGgroup เหมือนกัน"
"เขารู้จักพี่จินกิได้ไงอ่ะ ในเมื่อพี่ไม่เคยติดต่อกับ DNGgroup เลยทั้งธุรกิจและเรื่องส่วนตัว" จงฮยอนถาม เพราะถึงจะเป็นคู่ค้าทางธุรกิจกันแต่หากต้องติดต่อกับทางนี้ส่วนใหญ่เป็นจงฮยอนทำเองแทบทั้งสิ้นและไม่เคยมีใครสอบถามเขาถึงจินกิด้วย

"ไม่รู้สิ จู่ ๆ ก็มีเข้ามา พี่ลองเช็คแล้ว เปลี่ยนIPตลอดเวลา แต่มาจาก  DNGgroup แน่นอน"
"เท่าที่ผมทราบ DNGgroupเป็นลูกค้าในสายความปลอดภัยของเรา บอดี้การ์ดของพวกเขาเป็นคนที่ทางลุงดงโฮส่งไปให้ทั้งนั้น  เ่ท่าที่รู้  ลุงดงโฮเคยไปมาหาสู่ที่นี่ก่อนจะป่วยหนักอย่างงี้"  มินโฮซึ่งรับผิดชอบงานสายนี้แสดงความเห็น  

"อดีตที่ผ่านมาของพี่จินกิกับแทมินหรอ.." คิบอมนั่งคิด
"ประธานลีกึนซองเป็นปู่ของชั้น อันที่จริง ท่านก็เป็นปู่เพียงในนามแหล่ะนะ เพราะที่ผ่านมาพวกนายก็เห็นอยู่พอพ่อกับแม่ตาย ลุงดงโฮคือคนที่เลี้ยงและดูแลชั้นมาตลอด ชั้นไม่เคยเจอเค้าด้วยซ้ำตลอด 10 ปีมานี้ "  จินกิพูด เขาหันไปมองแทมินซึ่งนั่งเงียบไม่ออกความเห็๋นใดๆ แทมินคิดมาตลอดว่าปู่ไม่เคยรักพวกเขาเลย

"ลุงเลี้ยงพวกเราทุกคนเหมือนเราเป็นลูกคนนึง..."  มินโฮพึมพัม
"ตั้งแต่อาจองซูมีเรื่องกับพี่จินกิก็ไม่มีเวลาเข้ามาโรงพยาบาล  ระบบรักษาความปลอดภัยอ่อนลงเยอะ ผมว่าอาการลุงดีขึ้น ลุงพูดจารู้เรื่องไม่โวยวายเหมือนตอนแรก ๆ "  คิบอมออกความเห็นบ้าง เขาอาจต้องทำอะไรมากขึ้นกว่านี้ซะแล้ว

"พี่ว่าพี่จะไปที่บ้านเก่าของเรา  ต้องไปหาหลักฐาน หรืออะไรซักอย่างตามี่ลุงบอกเอาไว้ก่อน  เผื่อจะพาเราไปจุดอื่นได้บ้าง" จินกิสรุป
"พี่ไปคนเดียวจะดีหรอครับ ผมไปด้วยอีกคนดีกว่า" มินโฮเสนอตัว ไปสองคนก็น่าจะดีกว่าปล่อยพี่ชายไปตายดาบหน้าตคนเดียว
"อย่าเลย พี่ไม่อยากให้เค้าสงสัยเรามากกว่านี้ ทำตัวตามปกติอย่าให้ใครสงสัยได้อีก " จินกิพูด
"อ้อ..พี่ครับที่พี่ต้องการผมหาให้แล้วนะครับ " จงฮยอนยื่นซองสีน้ำตาลให้จินกิ เขาค่อย ๆ แกะซองออกมาดูรายละเอียดภายในซอง เป็นรายละเอียดบ้านพักในย่านชานเมืองซึ่งติดกับสถานนีตำรวจพอดีเลย อย่างน้อยคนของอาก็ไม่ชอบตำรวจเท่าไหร่

"ผมฝากให้เพื่อนคนนึงซื้อไว้เผื่อฉุกเฉิน  ผมว่าพี่กับแทมินคงชอบ" จงฮยอนพุด
"ดีนี่ .. ที่นี่เหมาะเลยพี่จะย้ายไปพรุ่งนี้เลย พี่ว่าเราอยู่ที่นี่นานเกินไปละ พี่ไม่อยากเราเป็นจุดสนใจนาน ๆ อาทิตย์หน้า พี่จะไปบ้านเก่าคนเดียว เอาตามนี้นะ" จินกิสรุป

"เอาหละหนุ่ม ๆ แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ละ  "  คิบอมไล่ทุกคนไปพักผ่อน วันนี้ทุกคนเหนื่อยมากละ การได้พักผ่อนมากๆคือดีที่สุดแล้ว

"คืนนี้พี่จะนอนกันที่นี่หมดเลยหรอครับ" แทมินถามขณะที่เดินแยกย้ายกันไปหาที่นอน
"ทำไมหล่ะ นี่บ้านชั้นนะ" คิบอมดีดหน้าฝากน้องชายเบา ๆ ก่อนจะเดินไปห้องนอนของเขา  
"หลบไปเจ้าตัวเล็ก" จงฮยอนเดินชนน้องชายคนเล็กเบา ๆ
"ถ้านายอยากได้คนเล่านิทานก่อนนอนก็บอกชั้นนะ  555" มินโฮตีหน้าผากน้องเบา ๆ ทำเหมือนเขายังเป็นเด็กเล็กๆ
"อะไรเนี่ย ผมเป็นคนป่วยนะ จะให้ผมนอนโชฟาจริงอ่ะ" แทมินโวยวาย
" ช่ายแล้ว ... " มิโฮ  คิบอม  จงฮยอนตะโกนพร้อมกัน  แทมินโวยวายไม่ยอม นิสัยน้องคนเล็กขี้โวยวายไม่เปลี่ยน
"มานอนที่ห้องทำงานกะพี่ก็ได้นะ   เตียงเล็กยังว่างอยู่" จินกิเสียสละเตียงนอนของเขาให้น้องชายคนเล็ก  อันที่จริง  เขานอนตรงไหนก็ได้ขอเพียงที่นั่นปลอดภัย และมีน้อง ๆ พร้อมหน้าแบบนี้ก็ทำให้นอนหลับเป็นตายได้เหมือนกัน  ซึ่งทำให้เจ้าน้องคนเล็กยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว

"งั้น ฝันดีนะครับพี่" มินโฮเดินลากหมอนไปที่ห้องรับแขก

"พี่มานอนกับผมบนเตียงก็ได้นะ ผมนอนไม่ดิ้นหรอก" แทมินหันไปบอกจินกิ

"ห้ามลุกมาเพ้อเจ้อกลางดึกอีกนะแทมิน" จงฮยอนกำชับ

"ราตรีสวัสด์ทุกคนเช่นกัน" จินกิบอกน้อง ๆ ที่ยังเดินเอ้อระเหยอยู่กลางห้อง

"นอน นอน นอน...." คิบอมไล่ทุกคนอีกครั้ง.....และทุกคนก็ไปนอนกันโดยดี


ผ่านไปอีกหนึ่งวัน

พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรนะ



............................................................











Create Date : 16 พฤษภาคม 2556
Last Update : 18 พฤษภาคม 2556 15:42:44 น.
Counter : 379 Pageviews.

1 comment
the sworn brothers #ตอน 5.












บรื้น บรื้น....เอี๊ยด





     เสียงล้อรถยนต์ราคาแพงเลี้ยวเข้าช่องจอดรถส่วนตัว   ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก้าวลงจากรถคันหรู
สีหน้าของเขาในวันนี้เงียบขรึมอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้เข้ามาที่บริษัทเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง  เขาเดินเข้าไปภายในบริษัทตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของตัวเอง วันนี้เขามาทำงานเช้ากว่าปกติ พนักงานส่วนใหญ่ยังมาไม่ถึงกันเลย

     "คุณมินโฮคะ คุณคิมจองซูสั่งว่าถ้าหากวันนี้คุณเข้ามาแล้วให้ไปพบด้วยค่ะ"  เกตตี้ ซุง เลเขาหน้าห้องเขารายงาน
     "ขอบใจนะ เกตตี้ แล้วถ้ามีเอกสารอะไรถึงผมอีก เอาวางบนโต๊ะเลยนะ เดี๋ยวผมกลับเข้ามาดูให้" เขาสั่งงานเลขาอีกทีนึงแล้วจึงค่อยเดินออกไป เขาเดินตรงไปที่ห้องทำงานใหญ่สุดทางเดิน หน้าห้องของคิมจองซูแทนที่จะมีเลขาสาวๆแต่ห้องทำงานของคิมจองซูจะมีลูกน้องบอดี้การ์ดนั่งอยู่สับเปลี่ยนเวรกันตลอด คนสนิทคิมจองซูให้มินโฮรอสักครู่ เขาแจ้งคิมจองซูว่ามินโฮเข้ามาพบ

     "คุณมินโฮครับ เชิญข้างในครับ"  คนสนิทของจองซูบอกมินโฮ     มินโฮพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน ภายในห้องนั้น คิมจองซูยืนจ้องมองไปภายนอกหน้าต่างกระจกบานใหญ่ จากตึกสูงตรงนี้เขาจะมองเห็นทั้งเขตเมืองและแม่น้ำที่ติดสวนสาธารณะ  ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ามินโฮ เขาเคยเป็นคนที่อบรมและดูแลพวกเขาทั้ง 5 คนมาตลอด ในอดีตนั้นคิมจองซูเป็นคนที่อ่อนน้อมถ่อมตน เขาขยันและทำงานบริหารลูกน้องไม่เคยบกพร่อง งานบอดี้การ์ดดงโฮมอบอำนาจให้จองซูดูแลเกือบทุกขั้นตอน เขามีความสามารถจนขนาดเลื่อนขั้นเป็นรองประธานบริษัทได้ในเวลาไม่ถึง 5 ปี แต่สิ่งเหล่านั้นมันคืออดีตไปแล้ว คิมจองซูตรงนี้คือคนที่มุ่งร้ายชีวิตคนที่เขารัก เขาเปลี่ยนไปเป็นอีกคนแล้ว     มินโฮต้องหาความจริงให้ ได้ว่า   ทำไม..

     "สวัสดีครับอา.." มินโฮโค้งเคารพแล้วกล่าวทักทาย  คิมจองซูหันกลับมามอง เขายิ้มให้หลานชายคนโปรดพร้อมเดินเข้ามาตบไหล่เบา ๆ
     "ว่าไงหลานรัก ..หายหน้าหายตาไปเลย มานั่งคุนกันก่อนสิ" จองซูพูดแล้วเดินไปนั่งที่ชุดรับแขกราคาแพง มินโฮเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้าม
     "แกรู้รึยังว่าจินกิมันพาน้องชายหายไปไหน " คำถามแรกก็ทำให้มินโฮเกือบชักสีหน้า แต่เขาเองก็เตรียมคำตอบมาแล้ว
     "ผมยังไม่แน่ใจเหมือนกันครับ ตอนนี้ผมส่งคนไปสืบหาข่าวแล้วครับคาดว่าคงจะได้ทราบผลในไม่กี่วันนี้" มินโฮบอกปัดไป
     "อืม  แกต้องเขาใจอานะมินโฮ  จินกิกับแทมินตอนนี้อันตรายมากทั้งกับเรา บริษัท และพี่ดงโฮ  ..อ้ายซ์ ชั้นเองก็พยายามเตือนพี่ตั้งแต่แรกแล้วนะว่าเด็กคนนี้ไว้ใจไม่ได้ มักใหญ่ใฝ่สูง ไม่อย่างงั้น ปู่ของเขาที่เป็นประธาน DNG ก็เอาไปเลี้ยงแล้วสิ จะมาเป็นภาระพี่ดงโฮทำไม"   คิมจองซูพูดสีหน้าของเขาดูรู้สึกเสียใจมาก แต่มินโฮก็รู้สึกได้ถึงความเสแสร้งที่อยู่ข้างใน
     "ถ้าผมเจอเค้าอีกครั้ง อาให้ผมฆ่าเค้าเลยดีมั้ยครับ" มิโฮถาม คิมจองซูนั่งนิ่งไปแป๊บนึงแล้วบอกออกไปว่า
     "ยังหรอก อามีเรื่องต้องถามเขาก่อน แกเอาตัวมาให้อาก็พอ ถ้าเป็นไปได้ อาขอตัวแทมินด้วยอีกคนเลยนะ พี่น้องกันก็คงเหมือนกันหรอก " มินโฮได้แต่นิ่ง นอกจากตัวจินกิแล้วคิมจองซูต้องการตัวแทมินทำไมเมื่อแทมินไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับบริษัท
     "วันนี้อาอยู่คุยกับแกนานไม่ได้ อามีนัดสำคัญกับหุ้นส่วนสำคัญ" มินโฮแอบมองสีหน้าจองซู หุ้นส่วนคนไหนนะทำไมต้องทำสีหน้ายิ้มแย้มขนาดนั้น
     "ให้ผมไปเป็นเพื่อนมั้ยครับ วันนี้ผมว่าง" มินโฮลองถาม เขาอยากรู้ทุกเรื่องทุกที่ ที่อาจองซูทำ
     "อย่าดีกว่าเลย ก็แค่นัดกินข้าวกันตามประสาเพื่อนอ่ะ เอาไว้ถึงเวลา เดี๋ยวอาแนะนำให้แกรู้จักเอง แกต้องแปลกใจแน่ ๆ" คิมจองซูหัวเราะ มินโฮได้แต่ยิ้ม หลังจากนั้นเขาก็เลยขอตัวออกไปดูงานที่ห้องก่อนเพราะไม่ได้มาหลายวัน คิมจองซูเลยย้ำอีกครั้งเรื่องจินกิและแทมิน
     "อย่าเพิ่งทำอะไรรุนแรงอีกหล่ะ เอาตัวมาให้ชั้นก่อน ชั้นมีเรื่องต้องคุยกับเค้าอีกเยอะ" คิมจองซูทิ้งท้าย มินโฮรับคำ
     มินโฮขอตัวกลับห้องทำงานก่อน เขาเดินกลับไปที่ห้องแล้วเริ่มคิดถึงจินกิและแทมิน  สองคนนั้นทำอะไรผิดนะ คิมจองซูถึงได้ต้องการตัวเขาขนาดนั้น
มินโฮนั่งครุ่นคิดอยู่เพียงลำพังในห้อง....





......................................






คอนโดของคิบอม





     "พี่ครับ...."   

     จินกิหันมามองตามเสียงเรียก แทมินเข้ามาในห้องทำงานด้วยใบหน้าที่สดใสขึ้น เขาเริ่มทำอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว แต่จินกิก็ยังบอกตลอดเวลาว่าให้อยู่เฉยๆ  จนแทมินบ่นอยู่เรื่อยๆ ว่าเขาโตแล้วช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว บาดแผลก็หายแล้วถึงแม้จะเหลือทิ้งไว้เป็นรอยเอาไว้ก็ตาม

     "ว่าไง หิวละหรอ ..." เขาละสายตาจากจอคอมพิเตอร์  หันหน้ามายิ้มให้น้องชาย
     "นิดหน่อยครับ พี่ครับ..  ผมอยากออกไปข้างนอก ให้ผมไปได้มั้ย" แทมินขออนุญาตพี่ชายออกไปข้างนอก เขาเบื่อแต่อยู่ในห้องไม่ได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์เลย
     "จะไปไหนหล่ะ .." จินกิหันกลับไปที่จอคอมพิวเตอร์ต่อทำเป็นไม่สนใจ  แทมินมุ่ยหน้าเล็กน้อย ยังไงวันนี้เขาต้องออกไปข้างนอกให้ได้ ลางสังหารณ์ว่าวันนี้เขาต้องสนุกแน่ ๆ  เขาพูดต่อไปว่า
     "พี่คิบอมบอกว่าจะมารับไปซื้อของเข้าบ้าน อาทิตย์นึงแล้วที่เราไม่ได้กินอาหารดีๆเลย เสบียงจะหมดแล้วนะ"  แทมินพูดเสียงอ่อย  จินกิหันกลับมามองหน้าเขาอีกที เขามองดูสีหน้าตลกของของน้อง
     "ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น พี่บอกแล้วหรอว่าไม่ให้ไป " แทมินได้ยินเขาลุกขึ้นมากระโดดดีใจทันที
     "ไชโย พี่ครับ ผมขอไปสนามซ้อมยิงปืนด้วยได้มั้ย นะนะ ผมมีสนามลับที่ใครก็ไม่มีทางรู้แน่นอน" แทมินขอเพิ่มเติม  จุดมุ่งหมายของวันนี้คือเรื่องนี้ต่างหาก เขาอยากลองฝีมือตัวเองอีกครั้งว่าจะยังแม่นอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า
     "แผลนั่น ไม่เป็นไรแล้วแน่นะ " จินกิถามเพื่อความแน่ใจ  ถึงเขาห้ามก็คงจะรั้นไปจนได้  เขาเป็นห่วงน้องก็จริงแต่ก็เชื่อว่าแทมินจะดูแลตัวเองได้
     "แน่นอนครับ ..."  แทมินเบ่งกล้ามแขนให้ดู  เขามักทำท่าทางตลก  ๆให้พี่ชายดูเสมอ แทมินรู้ว่าพี่เป็นห่วงเขามากแต่ไม่อยากขัดใจ เขาจึงต้องดูแลตัวเองให้ดีเพื่อจะไม่เป็นตัวถ่วงใคร
     "ละคิบอมจะมาเมื่อไหร่หล่ะ นี่จะ9โมงเช้าละนะ .." เขาลุกขึ้นเดินไปจะเปิดตู้เย็น แทมินรีบตัดหน้าไปเปิดแล้วเทน้ำใส่แก้วให้พี่ชายเพื่อเอาใจ จินกิยกมือลูบหัวน้องเบา ๆ
     "เดี๋ยวก็คงมาแล้วหล่ะครับ ผมไปอาบน้ำก่อนนะ " แทมินบอกแล้วรีบวิ่งไปเตรียมตัวทันที   จินกิได้แต่ส่ายหน้า  เขาอยากเห็นแทมินเป็นแบบนี้มากกว่าแทมินเมื่อ อาทิตย์ก่อน  ความผิดพลาดทั้งหมดไม่ใช่ของมินโฮหรอก  แต่เป็นเพราะเขาเอง  ถ้าเขากล้าที่จะเล่าเรื่องนี้ให้แทมินฟังก็คงไม่เป็นแบบนี้



knock knock knock - - -

เสียงเคาะประตูและเสียงอินเตอร์คอมดังขึ้น

     "ผมเองเจ้าของห้องผู้เลิศตั้งแต่ปลายเล็บยันโคนผม" ... คิบอมมาแล้ว จินกิเดินไปเปิดประตู
     "เลิกพูดแบบนี้ซะทีเหอะ ขนลุก" จินกิพูด  คิบอมเลยทำท่าน่ารักให้พี่ชายดูอีก
     "ทำไมอ่ะ ไม่ชอบหรอ ๆ "คิบอมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วทำตาแป๋วใส่ จินกิเลยยื่นหน้าเข้าไปจนจมูกชนกันแล้วทำหน้าตลกใส่คิบอม
     "แล้วชอบมั้ยหล่ะ  อิอิ"  คิบอมตกใจหน้าแดงร้องโวยวาย ส่วนจินกิก็หัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งคืน เขาจับแขนคิบอมแล้วเหวี่ยงไปรอบๆห้อง ทำเอาคนที่โดนเหวี่ยงกรีดร้องโวยวายเป็นที่ถูกใจผู้พี่เป็นอย่างมาก
     "ทำอะไรกันหน่ะ ..."แทมินเดินออกมาพอดี ทั้งสองคนเลยหยุดแกล้งกัน คิบอมโอดครวญกับน้องชายว่าโดนพี่แกล้ง ทำเอาจินกิยิ่งขำกับท่าทางน่ารักนั้นเข้าไปใหญ่
     "รีบไปกันเลยไปทั้ง2คน นี่ชั้นเสียสมาธิทำงานหมดแล้ว" พี่ชายคนโตไล่น้องชายที่น่ารักทั้งสองออกไปข้างนอกโดยเร็ว เขากำชับแทมินให้ดูแลตัวเองด้วยทั้งสองรับปากว่าจะไม่เถลไถลและจะระมัดระวังตัวอย่างดี

     หลังจากที่น้องทั้งสองออกไปหมดแล้ว จินกิเดินกลับไปนั่งหาข้อมูลตามเดิม เมื่อคืนเขาได้รับอีเมลล์จากใครคนหนึ่งพร้อมข้อมูลใหม่ที่เขาตามค้นหา.....
     "อย่างงี้นี่เอง...."  จินกิรำพึงขึ้นมา แล้วรีบลุกไปแต่งตัวทันที
ท่าทางวันนี้จะมีงานเข้ากันทุกคนซะแล้ว






..........................





     "พี่คิบอม... ผมอยากเจอคุณลุงจังเลย"  แทมินพูดขณะนั่งอยู่ในรถ คิบอมหันกลับมามอง
     "นายนี่รนไปหาที่ตายจริงๆ หรอ เราเดินเข้าไปแบบธรรมดาไม่ได้หรอกนะ" คิมบอมพูดขึ้นมา เขาขับรถพาแทมินออกมานอกเมืองตามที่แทมินบอก แม้ไม่ไกลจากตัวเมืองมาก แต่ก็ดูแตกต่างโดยสิ้นเชิง
     "เคยมาที่นี่ด้วยหรอแทมิน .." คิมบอมเลี้ยวรถไปตามตามป้ายที่เขียนว่า "พื้นที่ส่วนบุคคล"
     "เคยสิฮะ ก่อนผมขึ้น ม.ปลาย ผมเป็นหัวหน้าทีมยิงปืนอัดลมโรงเรียน" แทมินเล่าถึงความหลัง
     "ได้สิ ตอนนั้นนายได้ไปแข่งระดับเขตด้วยนี่  หรือว่าสนามนี่นายเคยมาซ้อมวิ่งหนีลูกปืน ฮ่า ๆ"
     "พี่ก็ ผมระดับหัวหน้าทีมเชียวนะ สนามนี่อ่ะเป็นของเพื่อนที่ผมรู้จักตอนไปแข่งที่เขต หลังจากนั้นผมก็แอบมาซ้อมที่นี่บ่อยๆ นี่เป็นรังของผมเลยนะ ฮ่า ๆ"
     "แต่นี่มันร้างแล้วรึเปล่า ทำไมมันเงียบจัง" คิบอมถาม พวกเขาจอดรถแล้วเดินลงไปที่ห้องเล็ก  ๆ ที่ข้างหน้าเขียนว่า ยินดีต้อนรับ ... คิบอมสอดส่ายสายตามองหาคนอื่น ๆ แต่ไม่มี
     "ไม่มีคนอื่นหรอกฮะ พอพวกผมขึ้น ม.ปลายไม่นาน ครอบครัวเพื่อนผมย้ายไปต่างประเทศ ที่ดินตรงนี้ก็เลยโดนขายให้กับบริษัทของลุงดงโฮ  ผมรู้จากเพื่อน เลยไปหาคุณลุง... ขอที่ดินตรงนี้เป็นของขวัญที่ผมเรียนจบ"  แทมินอมยิ้ม คิบอมถึงกับหันมามองแทมินด้วยสายตา...
     "นายนี่มันกล้านะ ขอที่ดินลุงตั้งแต่ขึ้น ม.ปลาย แถมลุงก็บ้ายกให้นายเฉยเลย"  
     "อย่าอิจฉาผมเลย ลุงบอกว่าที่ตรงนี้ถ้าผมอยากได้ลุงก็ยกให้เพราะมันขายไม่ได้ราคามากมายเท่าไหร่ ฮ่า ๆ ผมเอาที่นี่ไว้ซ้อมยิงปืนส่วนตัว"   แทมินหัวเราะแล้วเดินนำเข้าไปข้างใน
     "ก่อนผมไปอังกฤษ ผมเก็บอุปกรณ์ซ้อมไว้ที่นี่ ลองเข้าไปดูกันฮะว่ามันยังดีอยู่รึเปล่า" แทมินพาคิมบอมเข้าไปในห้องที่ปิดล๊อคไว้อยู่ เขาเข้าไปสำรวจดูข้าวของปรากฎว่ายังอยู่ครบดีพร้อมใช้งาน
     "เยี่ยมเลย... พี่ครับผมขออะไรอย่างสิ" แทมินชูปืนสั้นอัดลมประบอกเล็กที่เคยใช้ซ้อมเป็นประจำออกมาดู
     "มีไร  ขออะไรอีก วันนี้นายขอพี่เยอะเลยนะ" คิบอมไม่เคยชอบยิงปืนมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว เขาไม่ค่อยสนใจสิ่งที่แทมินจะทำเท่าไหร่
     "ป่าวฮะ  พี่อย่าบอกพี่จินกินะว่าผมมีที่ดินเป็นของตัวเอง เดี๋ยวพี่จินกิไม่ยกสมบัติให้ผม  แถมผมคงโดนดุตายแน่"  แทมินหันไปมองด้วยสายตาอ้อนวอน คิบอมส่ายหน้าเอือมละอา
     "อย่ามาส่งสายตา งกนะเรา ก็ได้..แทมินอย่าอยู่นานเกินนะ พี่หิวแล้ว" คิบอมตะโกนตามน้องชายที่เดินออกไปข้างนอกแล้ว  เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เบอร์ที่โทรมาคือเบอร์คอนโดของเขานั่นเอง

     "ฮัลโหล ครับพี่จินกิ ตอนนี้ผมอยู่ที่  ...ครับผมฟังอยู่ ....จะเอาอย่างงั้นเลยหรอครับ ... งั้นเดี๋ยวเรื่องแทมินผมจะบอกเค้าเองละกันพี่ไม่ต้องห่วง ...ครับ"  คิบอมถอนหายใจ งานเข้าอีกละหิวก็หิวนะเนี่ย เขามองดูนาฬิกายังมีเวลา ยังไงซะให้แทมินวิ่งเล่นไปก่อน

 หลังจากนี้มีงานน่าสนใจให้ทำอีกแล้ว





...........................




ตื๊ดดดดด   ตื๊ดดดดดด..........


     "ฮัวโหล ครับพี่จินกิ"  จงฮนอนรับโทรศัพท์พี่ชาย

     "ครับ ผมอยู่ที่บริษัทครับ ...ตอนนี้หรอครับ .... ได้ครับ  ...  เดี๋ยวผมโทรไปบอกเค้าเองพี่ไม่ต้องห่วง ผมจะระวังตัว" เขาวางสายพี่ชายลง  แล้วโทรไปหมายเลขที่คุ้นเคยทันที

     "ฮัลโหล มินโฮหรอ ออกมากินกาแฟด้วยกันหน่อยสิ เดี๋ยวนี้เลย... ไปรถชั้นดีกว่า ไม่ชอบเป็นตุ๊กตาหน้ารถเสือผู้หญิงหว่ะ หึหึ"
      จงฮยอนวางสายแล้วเดินไปเปิดตู้หยิบกระเป๋าปืนออกมาสวมและหยิบสื้อคลุมมาสวมทับไว้ มีติดตัวไว้จนรู้สึกมันสำคัญพอ ๆ กับนาฬิกาซะแล้ว เขาสำรวจความเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้อง  ขณะที่กำลังรอลิฟลงอยู่นั้น

     "ว่าไง ไอ้เสือ..." คิมจองซูพร้อมลูกน้องคนสนิทอีก 2คนเดินมารอลิฟเดียวกันกับเขา จงฮยอนโค้งศีรษะให้เขา
     "สวัสดีครับอา .."
     "เป็นไงห้องทำงานใหม่  ดูดีถูกใจหรือเปล่า " คิมจองซูถาม ประตูลิฟเปิดพอดี จงฮยอนเชิญให้จองซูเข้าไปก่อนแล้วเดินตามเข้าไป
     "ดีครับอา ... ถูกใจมาเลยทีเดียว"  เขาตอบไป ลูกน้องของคิมจองซูถามเขาลงที่ชั้นไหน จงฮยอนบอกลานจอดรถ ชั้นเดียวกับคิมจองซูจะไปพอดี
     "อื่มถูกใจก็ดีแล้ว อยู่กับอา อาไม่ปล่อยให้แกทำงานกระจอกเป็นลูกน้องเค้าหรอก นี่จะไปไหนหรอ" คิมจองซูถาม
     "ผมนัดมินโฮจะออกไป..เอ่อ ร้าน.... ครับ" เขาไม่พูดต่อแต่เอามือผิดปากยิ้มอายๆ คิมจองซูเห็นอย่างนั้นจึงหัวเราะออกมาดัง ๆ
      "พวกแกนี่นะ  นี่ยังไม่เที่ยงเลย คนหนุ่มนี่รีบร้อนกันจังเลยนะ .... อย่าหักโหมนะ สาว ๆ ที่นั่นยอดเยี่ยมทั้งนั้น"จงอยอนไม่ตอบเขาได้แต่หัวเราะ
      "อาจะไปไหนครับ ...."
      "มีนัดทานข้าวกลางวันกับหุ้นส่วนพิเศษหน่อยอ่ะ  คนนี้ไม่ชอบให้อาไปสายเลยต้องรีบหน่อย" คิมจองซูตอบพร้อมหันไปมองเงาตัวเองที่สะท้อนผนังลิฟแล้วจัดเนคไทให้เข้าที่  ... แต่งตัวเนี๊ยบขนาดนี้หุ้นส่วนพิเศษที่ว่าต้องเป็นผู้หญิงแน่ๆ  เขาอยากแอบตามไปแต่ติดตรงที่ต้องไปทำธุระให้จินกิก่อนนี่สิ เสียดายโอกาสจัง
      "ต้องเป็นหุ้นส่วนที่สวยมากแน่เลยใช่มั้ยครับ" จงฮยอนแกล้งทำเป็นแอบกระซิปถาม คิมจองซูหัวเราะแต่ไม่ตอบ ประตูลิฟเปิดพอดี คิมจองซูขอตัวไปก่อน จงฮยอนโค้งศีรษะให้รอจนคิมจองซูเดินออกไป
     "เอ้อ จงฮยอน .." คิมจองซูหันกลับมาเรียกเขา จงฮนอนชะงัก
     "ครับอา..."
     "เรื่องจินกิกับแทมิน ชั้นคุยกับมินโฮแล้วนะ ยังไงพวกแกก็พยายามเข้านะ อย่าให้เสียงานหล่ะ" คิมจองซูพูด  จงฮยอนผงกหัวรับคำ หลังจากแยกทางจากจคิมจองซูแล้ว เขาเดินไปที่รถของตัวเอง ในสมองเขาคิดถึงเรื่องที่ต้องไปทำวันนี้ ทันใดนั้นเขาเห็นใครคนนึงทำลับล่อตรงมุมเสาข้างรถที่จอดอยู่  จงฮยอนก้มต่ำลงแล้วควักปืนออกมาจากข้างตัวแล้วเล็งไปตรงจุดนั้นทันที


     "พี่นัดผมออกมาฆ่าปิดปากหรือไง พี่จงฮยอน" เสียงคุ้นหูตะโกนออกมา จงฮยอนชะงักแล้วลุกขึ้นเก็บปืนเข้าที่เดิม
     "อย่ามาทำลับๆล่อๆใส่ชั้น มินโฮ" เสียงหัวเราะดังออกมาจากหลังเสา ร่างสูงโปร่งเดินออกมาช้า ๆ
     "ผมเห็นอาจองซูกำลังออกจากลิฟ ก็เลย ฮ่า ๆ " มินโฮขำเบา ๆ
     "รีบขึ้นรถเหอะน่า  เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังในรถละกัน" จงฮยอนตัดบท  เขาสตาทร์รถแล้วขับออกมาจากบริษัทอย่างรวดเร็ว
      "พี่จินกิอยากให้เราไปหาลุงดงโฮที่โรงพยาบาล  ตอนนี้คิบอมกับแทมินออกไปรอแล้ว"
      "แต่แทมิน..."มินโฮหันไปถาม แทมินจะเข้าไปในโรงพยาบาลได้ยังไง ในเมื่อมีคนตามล่าตัวพวกเขาอยู่  หาเรื่องชัด ๆ
      "พี่จินกิบอกว่าเรื่องนั้นไม่ต้องห่วง คิบอมจัดการให้แล้ว ชั้นเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน พี่จินกิบอกเดี๋ยวจะโทรมาบอกรายละเอียดอีกทีว่าทำยังไง" จงฮยอนพูด เขาค่อยๆ ขับรถออกจากบริษัท แล้วมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลที่ดงโฮพักรักษาตัวทันที





..............................






14.00 น.




ณ โรงพยาบาลที่ดงโฮรักษาตัว



      ลานจอดรถด้านหลังของโรงพยาบาล  หนุ่มน้อยหน้าเฉี่ยวเดินมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อโตเขาถือของพะรุงพะรังเดินเข้าไปในโรงพยาบาล เขากดลิฟไปยังชั้นห้องพิเศษ เดินไปหน้าห้อง 2505 หน้าห้องมีชายชุดดำ 2 คนนั่งเฝ้าอยู่ แต่พักหลังหัวหน้าไม่ค่อยมาตรวจ 2 เพราะมัวแต่ไปติดตามนายใหญ่ ลูกน้องก็เลยละเลยหน้าที่บ้างเป็นบางเวลา  หนุ่มน้อยเดินมาหยุดหน้าห้อง เขาเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ

     " นี่ ใจคอจะไม่เปิดให้หน่อยหรอ มันหนักนะ " เสียงแว๊ดพูดออกมาทำเอาคนนั่งต้องรีบลุกขึ้นมาทำตามที่สั่ง เนื่องด้วยความตกใจ
     "คุณคิบอม  ขอโทษครับ"พวกเขา รีบเปิดประตูให้ไปก่อนที่จะโดนด่ามากกว่านี้
     "ขอบใจ .." เจ้าของเสียงพุดแล้วเดินสะบัดเข้าห้องไป 
      ภายในห้องมีพยาบาลพิเศษกำลังปรับเตียงให้คนป่อยที่นอนอยู่บนเตียง เขามองดูว่ามีคนอื่นอีกหรือเปล่าแต่ก็ไม่มีใครอีก
     "คุณลุงครับ ..ระวังนะครับ" เขารีบวางของลงที่โต๊ะแล้วเข้าไปพยุงลุงที่พยายามจะนั่ง
     "ขอบใจนะ  ... คิบอม" ชายป่วยยิ้มน้อย ๆ  เจ้าของชื่อถึงกับยิ้มจาแก้มปริ
     "คุณลุงดูดีขึ้นมากเลยนะครับวันนี้"  คิบอมเข้ามาบีบมือลุงของเขา  ดงโฮผอมลงไปนิดหน่อยตั้งแต่เข้าโรงพยาบาล แต่ยังดูดีอยู่เหมือนเดิม
     "ลุงฝันถึงพวกแกทุกคน โดยเฉพาะจินกิกับแทมิน อยากเจอ2คนนี้จริงๆ " ดงโฮพูดขึ้นมาเบา ๆ
คิบอมนิ่งเงียบไปสักครู่ เขามองนาฬิกาแล้วเดินอ้อมมาอีกข้างของเตียง

     "คุณลุงครับ ผมขอโทษนะครับ" คิบอมกระซิปข้างหูลุงเบา ๆ  เขาแอบเอื้อมมือไปเปิดสัญญาณฉุกเฉิน แล้วตะโกนออกดังลั่น ดงโฮมีสีหน้าตกใจแต่คิบอมก็ไม่สนใจ
     "ช่วยด้วยฮะ คุณลุงช๊อคไปแล้ว ช่วยด้วย พยาบาลไปตามหมอมาเร็ว ... ไปเร็วสิ ยืนเซ่ออยู่ได้" คิบอมตะโกนบอก พร้อมผลักพยาบาลพิเศษให้รีบออกไป ด้วยความตกใจอยู่จึงวิ่งออกไปข้างนอก แต่เจอกับหมอและพยายาลอีกคนที่กำลังรีบเข้ามา
     "คุณหมอคะ คนไข้จู่ ๆก็ช๊อคไปค่ะ " เธอรายงานคุณหมอที่เข้ามา หมอชายอยู่ในชุดขาวสวมหน้ากากป้องกันเชื้อโรคยกมือขึ้นทำมือบอกให้ออกไป เธอจึงค่อยออกไปข้างนอก   หมอชายเดินเข้ามาที่เตียงคนไข้เขาเอื้อมมือมาจับมือคนไข้แล้วบอกว่า

     "ไม่เป็นไรแล้วนะครับลุง .." หมอชายบีบมือเบา ๆ  ดงโฮพยายามมองหน้าภายใต้หน้ากากป้องกันเชื้อโรค แววตาคุ้นเคยแบบนี้ เขาเคยเห็นที่ไหนนะที่ไหนนะ.....





.............





     "เพราะพี่นั่นแหล่ะพี่จงฮยอน" 

     "แกคนเดียว อย่ามากล่าวหาคนอื่น"

     "พี่อย่ามาพูดแบบนั้น ผมเสียหายนะ"

     เสียงตะโกนโหวกเหวกทำให้ชาย 2 คนที่นั่งเฝ้าหน้าห้องอยู่เงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียง ต้นตอของเสียงเริ่มค่อยโผล่ออกมาจากทางเดิน มินโฮและจงฮยอนเดินทะเลาะกันมานั่นเอง ท่าทางจะมีปัญหาทะเลาะกันมาแน่ ๆ
     "วันนี้เค้าเป็นอะไรกันวะ พี่น้องพวกนี้ "  หนี่งในลูกน้องพูดขึ้น
     "นั่นสิ คราวนี้มา 2 คนด้วย" อีกคนพูด ภาพเบื้องหน้าพวกเขาคือเจ้านายน้อยของเขานั่นเอง  จงฮยอนและมินโฮเดินมาที่ถึงหน้าห้อง แต่ยังไม่ยอมเข้าไปในห้อง กลับมายืนเถียงกันซะนี่

     "พี่จงฮยอน นั่นมันผู้หญิงของพี่หรอ ผมจะไปรู้ได้ไง เธอเดินมาหาผมเองนี่"
      มินโฮหันไปประจันหน้ากับจงฮยอน  ทั้งคู่ทำอย่างกับว่าโกรธกันมานานแล้ว
     "ใช่  ไม่ใช่ของชั้น แต่มินโฮ แกต้องให้เกียรติเค้าด้วย ไม่ใช่ไปทำมารยาทแย่ๆแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น"
     "ผมก็เป็นของผมแบบนี้ ผุ้หญิงเขายังไม่ว่าเลย พี่จะมาว่าผมทำไม หรือพี่หวง"
     "แกนี่มันนิสัยเสียจริง ๆ ...พวกแก 2 คนอย่ามาห้ามชั้น"   จงฮยอนหันไปตวาดใส่ลูกน้อง ทั้ง 2 คนที่ยังทำหน้างง ๆ กับการสนทนาของพวกเขา ว่าทั้งคู่จะมาทะเลาะอะไรกันตรงนี้ ลูกน้องทำท่าจะห้ามปรามก็ไม่มีใครยอมกัน
     "ไม่รู้หล่ะ ผมจะบอกลุงว่าพี่มาวุ่นวายกับชีวิตผมมากเกินไปแล้ว" มินโฮพูด   ตอนนั้นเองที่พยาบาลพิเศษก็เปิดประตูออกมาหน้าตาตื่น พวกเขาหันไปมอง แต่ก็มีหมอและพยาบาลอีกคนเดินมาถึงแล้วเปิดประตูเข้าไปก่อน พยาบาลพิเศษที่กำลังตกใจยังยืนนิ่งอยู่  มินโฮก็เอื้อมมือลากแขนเธอเดินห่างออกไปอีกหน่อยแล้วกระซิบถาม

     "เกิดอะไรขึ้น ... คุณออกมาจากห้องคุณลุงทำไม"  พยาบาลพิเศษตอบอย่างตะกุกตะกักไปว่าคนไข้ช๊อคเธอตกใจจึงวิ่งออกมา มินโฮยิ้มน้อยๆ แล้วเอื้อมมือจับป้ายชื่อเธอมาอ่าน
     "คุณชื่อ ...เอ่อ เมล์ลี่ คุณเมล์ลี่ คุณวิ่งออกมากเท่ากับคุณทิ้งคุณลุงผมให้ตกอยู่ในอันตราย แต่ผมไม่เอาเรื่องคุณนะ คุณอย่าบอกใครเรื่องที่เกิดของวันนี้หล่ะ ไม่งั้นคุณโดนไล่ออกแน่"   มินโฮกระซิปบอกเบา ๆ เธอพยักหน้าให้สัญญาแล้วรีบเดินออกไป มินโฮ เดินกลับมาตรงที่จงฮยอนและลูกน้องที่ยืนอยู่
     "พี่จงฮยอน พี่ระวังตัวให้ดี ผมจะบอกคุณลุงเรื่องความร้ายกาจของพี่ให้หมด ฮ่า ๆ " แล้วมินโฮก็เดินเข้าห้องไป ทิ้งให้จงฮยอนยืนกัดฟันโมโหอยู่ เขาหัวเสียที่เถียงมินโฮไม่ทันอีกแล้ว จึงไปลงที่ลุกน้อง
     "แก 2 คน ห้ามพูดเรื่องวันนี้ให้ใครฟัง ถ้าเรื่องนี้รั่วไหลไป ชั้นไม่ปล่อยแกหายใจแน่  ไม่ต้องให้ใครเข้ามาข้างในนะ  เรื่องของครอบครัวจะคุยกัน วันนี้ชั้นอารมณ์ไม่ดี " จงฮยอนทิ้งท้าย แล้วเดินเข้าไปในห้อง  ทิ้งให้เจ้าสองคนนี้มองหน้ากันไปมา

     "แกกล้าพูดรึเปล่า ..แน่รึป่าววะ" คนนึงสะกิดเพื่อนเบา ๆ
     "ไม่อะ ลำพังคุณคิบอมคนเดียวก็จะตายละ เคยโดนมาแล้วตัวแค่นั้นหมัดหนักชิปฮ๊าย ยิ่งมีคุณมินโฮกะคุณจงฮยอนเข้าไปด้วย ไฟกับน้ำมัน ปล่อยเค้าตีกันไปเหอะ เราไม่ต้องจุ้นเรื่องเจ้านายหรอก" ว่าแล้ว 2 คนก็ทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น...ทันใดนั้นเอง


ตู๊ดดดดดด  ตู๊ดดดดดดดด  (เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาทั้งสองคนแทบตกเก้าอี้)

     "ฮัลโหลสวัสดีครับ อ้อ หัวหน้าหรอครับ ทุกอย่างไม่มีอะไรครับ เงียบสงบเหมือนเดิม  ครับ  ถ้ามีอะไรผมจะรีบรายงานเลยครับ  ..แฮ่ะ ๆ "
     ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้ว ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ....




...........................................





      "ไม่เป็นไรแล้วครับลุง...." 
น้ำเสียงของคุณหมอคนนี้ช่างนุ่มคุ้นหูเสียเหลือเกิน ดงโฮค่อยเพ่งมองให้ชัด ๆ หมอค่อยๆ ถอดผ้าปิดปากออก รอยยิ้มนี้ช่างเหมือนเสียนี่กระไร

     "จินกิ จินกิเองหรอกหรือ..." ดงโฮพูดค่อย ๆ พูดช้า  ๆ

     "ครับคุณลุง ผมอยุ่นี่แล้ว  ลุงไม่เป็นไรแล้วนะครับ"  จินกิกุมมือลุงของเขาเบาๆ

ในที่สุดเขาก็ได้เจอคุณลุงซะที

ข้อมูลที่เขาได้มาคือต้องสอบถามกับตัวของลุงเอง

มันคืออะไรที่ลุงปิดบังพวกเขาไว้......




..............................








จากใจผู้เขียน  Smiley

กว่าคอมพิวเตอร์จะซ่อมเสร็จ
ทำเอาอารมณ์ค้างไปได้หลายวันเหมือนกัน
อย่างไงก็๋ตาม ดันทุรังเขียนมันจนเสร็จ
ชีวิตจะได้ไม่รู้สึกติดค้าง  อิอิ
วันนี้วันดี  Merry Christmas  นะค๊าทุกคน

ปล. เนื่องจากคอมเจ๊งการ์ดจอเน่า ออนบอร์ดเล่นไปก่อน
ทำให้ไม่สามารถแต่งรูปอะไรไ้ดมากมาย เอาไปแค่นี้ก่อนละกันนะ
เดวว่างจะเปลี่ยนให้ (มันไม่ตรงใจเท่ากับค้างคาใจ)

ส่วนตอนที่ 6 . เป้าหมายมีไว้พุ่งชน ขอเวลาอีกหน่อย
ได้อัพก่อนไปตลอดทัวร์เมืองเหนือสิ้นปีแน่ ๆ

และอย่าถามว่าอีกนานมั้ยจะจบ
คนเขียนเองยังไม่รู้เลยเหมือนกัน อิอิ

ขอบคุณนะค๊า ติเตียนได้นะ ผิดพลาดจะได้แก้ไขต่อไป


Smiley









Create Date : 25 ธันวาคม 2555
Last Update : 25 ธันวาคม 2555 1:24:57 น.
Counter : 742 Pageviews.

2 comment
the sworn brothers #ตอน 4.







หลังมื้อค่ำที่สุดแสนพิเศษ





            เมื่อการสนทนาจะเริ่มขึ้น ทุกคนต่างเปลี่ยนท่าทีกลายเป็นเงียบขรึมในทันที อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่พวกเขาต้องพูดนั้นเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน
แทมินเห็นพี่ๆ ทุกคนเงียบไปหมด เขาจึงส่งเสียงเตือนพี่ๆ

"อะฮึ่ม.... จะเงียบกันอีกนานมั้ยครับ .."

"..................."

"อะ ok. เรื่องนี้มันเป็นเรื่องสำคัญที่จริง ๆ แล้วคนรู้น้อยที่สุดยิ่งดี ...."  จินกิเงยหน้าขึ้นมาแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างที่เค้ารู้

     "ตอนนี้ลุงดงโฮสุขภาพไม่ดีเท่าที่ควร  หลังจากที่แทมินไปอังกฤษ  อาการลุงแย่ลงมาก ..."
จินกิจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น  ทุกคนรู้เรื่องอาการป่วยของลุงเป็นอย่างดี
มันน่าแปลกที่คนสุขภาพแข็งแรงอย่างลุงจู่ ๆ ก็ล้มป่วยแบบไม่ทราบสาเหตุ แม้จะไปรักษามาแล้วหลายแห่ง แต่อาการจะดีขึ้นชั่วคราวแล้วกลับทรุดลงอีก  เป็น ๆ หาย ๆตลอดเวลา
จนสุดท้ายดงโฮเกิดอาการกำเริบหนักต้องเขาโรงพยาบาลเพื่อรักษาตัวระยะยาวอีกครั้ง โดยดงโฮได้ให้คิมจองซูดูแลทุกอย่าง และมอบหน้าที่ต่างๆ ให้หลานๆเข้าไปช่วยเหลืองานภายในบริษัท 
เรื่องธรุกิจอสังหาให้จินกิและจงฮยอนเข้าไปช่วย  และมินโฮเข้าไปช่วยงานในส่วนงานบอดี้การ์ด  หลังจากพวกเขาเข้าไปช่วยงานในบริษัทแล้วทำให้รู้ว่าภายในมีการยักยอกเงินบริษัท
ซึ่งมีการโอนบ้ายบัญชีหลายครั้ง  จินกิจึงบอกให้จงฮยอนและมินโฮเก็บเรื่องนี้เป็บความลับเอาไว้ก่อน  และหลังจากนั้นไม่นานมินโฮเองก็ได้รู้ว่าคิมจองซูให้งานบอดี้การ์ดบังหน้า
แอบมีการทำธุรกิจมืดเช่นส่งมือปืนและปล่อยเงินกู้มีการทวงหนี้ที่ค่อนข้างรุนแรงหลายครั้ง 
เมื่อจองซูรู้ว่ามินโฮรู้เรื่องนี้แล้วจึงได้ให้มินโฮเงียบไว้เพราะเรื่องนี้ลุงดงโฮเป็นคนผู้อยู่เบื้องหลัง

    "ไม่จริงอ่ะ ลุงไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้น ลุงรักบริษัทและพนักงานทุกคน" แทมินยืนยันวาดงโฮไม่ทำเรื่องเลวร้ายอย่างนั้นแน่ ๆ
    "แล้วลุงจะ สอนให้แกยิงปืนทำไม  คนดีๆ เค้ามายิงปืนเล่นกันหรอก  " คิบอมแย้งขึ้นมาบ้าง
    "ลุงก็แค่อยากให้เรามีไว้ป้องกันตัว  คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้ เกิดมีคนมาทำร้ายเราจะได้ไม่เสียเปรียบ" แทมินยังคงแย้งต่อไป ไม่มีทางที่ลุงจะทำอย่างนั้นหรอก
    "ที่แทมินพูดก็ถูก คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้ ตอนพ่อกับแม่ตายลุงเคยถามชั้นว่า ถ้าพ่อกับแม่ไม่ได้ตายเพราะอุบัติเหตุ คิดจะแก้แค้นรึเปล่า"
    "แล้วพี่ตอบไปว่าไง" คิบอมถาม
    "... ไม่ ไม่คิดแก้แค้นใด ๆทั้งสิ้น"
    "ทำไมพี่ " มินโฮที่นั่งเงียบอยู่นานได้ถามขึ้น
    "แก้แค้นไปแล้ว พ่อกันแม่ชั้นฟื้นขึ้นมารึเปล่า ...ชั้นกับแทมินจะได้อยู่กับพ่อแม่อีกปล่าว ...ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว"
    "แต่ถ้าคนที่ฆ่าพ่อกับแม่คิดจะตามมาฆ่าเราอีกหล่ะพี่ .."  แทมินพูดขึ้นขึ้นมาเศร้า ๆ ทุกครั้งที่พูดถึงพ่อกับแม่ เขาก็มักจะร้องไห้เสมอ  ตอนนี้ถ้าเขาร้องไห้ออกมาอีกครั้งพวกพี่  ๆจะมองว่าเขาเป็นเด็กอีกหรือเปล่า  เขาหันหน้าไปมองพี่ชาย ถึงได้เห็นว่าพี่ชายจ้องมองเขาอยู่เช่นกัน 
ในแววตาของพี่ชายที่มองเค้าอยู่นั้นทำเอาเขาแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  จินกิเอามือลูกหัวน้องชายที่รัก
    "ถ้าใครทำร้ายแทมินอีก พี่ไม่ปล่อยมันหายใจต่อไปหรอก  นายเป็นครอบครัวของชั้น เป็นสิ่งมีค่าที่สุดที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ชั้น"
    "เด็กโง่ พี่ชายรักแกมากแค่ไหนเห็นมั้ย .." คิบอมปลอบน้องคนเล็ก ถึงแม้เขาจะไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือดกันก็ตา แต่เขาก็รักทุกคนที่อยู่ตรงนี้เหมือนครอบครัวเสมอ

    "แล้วเรื่องมันเป็นไงต่อครับ ผมอยากรู้" แทมินเปลี่ยนเรื่อง  จินกิจึงเล่าต่อไป  ....หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีาข่าวที่พี่จินกิเริ่มสงสัยว่ามีการถ่ายโอนเงินไปบอกอาจองซู อาก็เลยเรียกตัวมินโฮมาคุยเพื่อสอบถาม  แต่จินกิไหวตัวทันจึงแกล้งทำเรื่องเพื่อแยกตัวออกห่างจากน้อง  ๆ แล้วสั่งทุกคนให้บอกอาว่าเพราะจินกิมีปัญหากับคนอื่นๆ  จึงปลีกตัวห่าง ทำให้เกิดความไม่ไว้ใจกันในกลุ่มพี่น้อง  เมื่อรู้อย่างนั้นอาจองซูจึงยื่นข้อเสนอให้มินโฮว่า ให้คอยจับตาจินกิเอาไว้ให้ดี หากมีปัญหาให้จัดการได้ทันที
เพราะจินกิจะทำให้พวกเขาเดือดร้อน และแน่นอนทุกคนรวมทั้งคิบอม จองฮยอนและแทมินด้วย
    "อื่ม.. แล้วต่อไปไอ้คุณอานี่จะไม่คิดเก็บเราทุกคนหรอ ถ้าเค้าเกิดอยากใหญ่ขึ้นมา" คิบอมเริ่มใช้นิ้วเคาะหัวเข่าตัวเอง
    "แต่พี่ฮะ ทำไมพี่คิบอมกับพี่จงฮยอนไม่โดนทำร้ายบ้างหล่ะครับ " แทมินวิเคราะห์บ้าง เพราะทั้งคิบอมและจงฮยอนเหมือนจะอยู่ทางฝ่ายมินโฮมากกว่า
    "ชั้นไปบอกอาจองซูว่า ชั้นไม่อยากทำงานตำแหน่งที่มันเป็นรองพี่จินกิ  อยากให้อาช่วยเหลือชั้นหน่อย " จองฮยอนพูดขึ้นมา จริงๆ แล้วเขาเองตะหากที่ขอจินกิให้เขาทำตำแหน่งทั่วไป
เขาไม่อยากขึ้นฝ่ายบริหาร เพราะมันจะทำให้เขาไม่ได้รู้เรื่องระบบการทำงานพื้นฐาน เขาอยากเรียนรู้วิธีการทำงานตั้งแต่ระดับล่างขึ้นไป
    "อาจองซูโทรศัพท์มาบอกชั้นว่า มีคนวางยาลุงดงโฮ เขาสงสัยพี่จินกิ เลยขอให้ชั้นคอยดูแลลุงเอาไว้ดี ๆ ไม่ให้คาดสายตา" คิบอมเริ่มเล่าเรื่องส่วนของเขาบ้าง  ปกติเขาไม่ค่อยเข้าไปยุ่งเกี่ยว
กับธุรกิจของลุงเท่าไหร่ เพราะมีพี่ชายทั้ง3คนเข้าไปทำแล้ว เขารักที่พบเจอสิ่งแปลกใหม่มากกว่าที่จะอยู่ในกรอบ หากมีเวลาว่างเขาก็ไปซ้อมศิลปะป้องกันตัวตามแต่ที่เขาอยากลองมันทำให้เขาหายเครียดได้
    "แล้วพี่คิดว่าพี่จินกิจะทำจริง ๆหรอ "  แทมินสงสัย
    "ไม่อ่ะผมไม่คิดว่าพี่จะทำหรอก แต่เพราะอยากรู้ว่าใครทำก็เลยตบปากรับคำเขาไป มันน่าแปลกที่อาจองซูจู่ๆ ก็บอกมาว่าพี่จินกิคิดร้ายกับลุงซะงั้น อยู่กันมาเป็น10ปี ผมว่าพี่อะไม่เคยแม้แต่จะขัด
คำสั่งลุง ผมก็เลยเอาเรื่องนี้แอบไปปรึกษากับมินโฮ แต่มินโฮให้ผมเงียบไว้อย่าเพิ่งพูดหรือทำอะไร ผมเลยใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่โรงพยาบาลกับลุง จนวันนึงพี่จงฮยอนก็มาหาผมแล้วเล่าเรื่อง
ที่เกิดในบริษัทว่ามีคนแอบโยกเงินในบริษัท ผมเลยมั่นใจว่าพี่จินกิไม่ใช่คนทำแน่นอน" คิบอมสรุปในส่วนที่เขารู้

    "...ทุกคนทำไมรู้เรื่องกันหมด แล้วทำไมไม่มีคนบอกอะไรผมหล่ะ" แทมินเปรยขึ้นมา แต่ดูเหมือนจะไม่ได้คำตอบ
    "เรื่องแอบโยกเงินนี่จงฮยอนรู้ก่อนพวกเราทุกคน จนเขามั่นใจแล้วถึงมาบอกให้พี่รู้  พี่เลยขอตรวจสอบบัญชีบริษัทเลยทำให้อาจองซูคิดว่าพี่สงสัยเค้า ตอนนั้นนายเรียนจบมาพอดี
แล้วขอพี่ไปเรียนภาษาที่อังกฤษพี่เลยตัดสินใจให้นายไปไง เพื่อนายเองก็ปลอดภัยจากอาจองซู  "
    "แต่ตอนนี้ผมก็มีส่วนร่วมละนี่  กลับจากอังกฤษได้ไม่ถึงวัน ก็โดนพี่ตัวเองไล่ฆ่า ชิส์" แทมินหันไปมองมินโฮด้วยสายตาเย็นชา มินโฮถึงกับต้องเอามือกุมหน้าผาก แทมินเอ๋ยช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลย

    "แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าพี่จินกิไปที่บ้านหลังเก่า นายกลับมาได้ยังไง ปิดเทอมแล้วหรอ" คิบอมหันไปถามแทมิน   แทมินเงียบไปครู่นึงแล้วจึงพูดว่า
    "ก่อนผมจะกลับซักสองอาทิตย์ได้  อาจองซูโทรไปบอกผมว่า  พี่จินกิมีปัญหาอะไรไม่รู้กับพวกพี่ ๆ เขาอยากให้ผมกลับมาช่วยคุยให้พวกพี่คืนดีกัน  แต่ห้ามผมบอกพี่ว่าจะกลับ
เค้าบอกพี่จะได้แปลกใจแล้วหันมาคุยกันเหมือนเดิม  ผมก็เลย ..." แทมิน พูดเสียงอ่อย ๆ ทำไมเขาถึงไม่โทรมาคุยกับพี่ชายตัวเองนะ ปล่อยให้คนเลวแบบนั้นหลอกเอาจนได้
    "ถ้านายไม่เข้ามาขวางก่อนก็ไม่เจ็บตัวแบบนี้หรอก  ถ้าชั้นไม่ทำอะไรซักอย่าง  พวกเราทุกคนโดนจับได้แน่ ๆว่าซ้อนแผนอยู่ ... ชั้นขอโทษ" มินโฮบอกแทมิน แต่แทมินทำเป็นไม่สนใจ
    "แทมิน ..นายรู้มั้ยว่าพี่ชายตัวเองโดนลอบทำร้าย   กี่ครั้งแล้วที่พี่จินกิเกือบเอาชีวิตไม่รอด 
แต่เพราะมินโฮพี่จินกิถึงได้รอดอย่างหวุดหวิดทุกครั้ง  จริง ๆเรื่องเมื่อคืนก่อนเป็นเพราะมีคนไปรายงานอาจองซูว่าพี่จินกิอาจไม่ใช่คนเดียวที่รู้เรื่องนี้  อาจองซูเลยบอกว่า ถ้ายังหยุดพี่จินกิไม่ไดคนที่จะตายแทนก็คือนาย หากยังไม่ยอมหยุดค้นหาว่าใครคือคนที่อยู่เบื้องหลัง" จองฮยอนเสริมขึ้นมาบ้าง
    "ไม่ใช่ความผิดแทมินนะ แทมินกลับมาเพราะอยากให้เราสามัคคีกันไม่ใช่หรอ อาจองซูตะหากที่หลอกให้น้องกลับมา" คิบอมแย้งขึ้นมาบ้าง นี่ไม่ใช่ความผิดของน้องชัด ๆ
    "ทำไมไม่เล่าเรื่องทั้งหมดให้ลุงดงโฮฟังหล่ะครับ พี่คิบอมก็อยู่กับลุงตลอดนี่ ลุงต้องเชื่อพวกเราแน่ ๆ ... ถึงลุงจะไว้ใจอาจองซูแค่ไหน แต่ลุงก็รักเรานะครับ"
    "มันไม่ง่ายขนาดนั้นสิแทมิน ในที่สุดชั้นก็รู้ว่าอาจองซูให้ชั้นไปดูแลลุงดงโฮเพราะว่าเขาจะได้รู้ว่าชั้นเล่าอะไรให้ลุงฟังหรือเปล่า  เขาส่งคนของเขาประกบชั้นตลอดที่โรงพยาบาล
แถมสั่งห้ามลุงติดต่อกับใครห้ามรบกวนทุกอย่าง ใครที่มาเยี่ยมลุงจะมีการรายงานอาจองซูทุกตลอด...อาบอกเพื่อความปลอดภัย" คิบอมพูดอย่างด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

    "พี่เลยตัดสินใจว่าจะยอมโดนจับตัวไปเพื่อที่จะเข้าไปหาข้อมูลเพิ่มขึ้นเติมถ้าเข้าไปได้ อย่างน้อยก็รู้ว่าอาจองซูต้องการอะไรกันแน่"  จินกิพูด
    "มันน่าแปลกอยู่อย่าง   อาจองซูไม่เคยให้คนลงมือกับพี่ถึงตาย  แต่เค้ากลับอยากให้ผมจับตัวพี่ไปให้ได้ .."  มินโฮพูดขึ้นมา ทุกคนหันไปให้ความสนใจ
    "อืม นั่นแหล่ะ เพราะถึงพี่จินกิตายไป  ก็ไม่ได้มีผลประโยชช์อะไรให้เค้าเอาไปได้ซะหน่อย "  คิบอมพูดลอย  ๆขึ้นมาบ้าง
    "เอาหล่ะ วันนี้แยกย้ายกันดีกว่า แทมินจะได้พักผ่อนด้วย "จินกิสรุปส่งท้าย เขาขอให้น้องชายทั้ง3คนอย่ามาที่นี่อีก จนกว่าเขาจะติดต่อไปเอง เพื่อจะไม่เป็นที่สงสัย
ส่วนตัวเขามีอะไรที่จะต้องทำเหมือนกัน

    "ผลประโยชน์หรือ ..." จินกินอนคิดถึงคำพูดคิบอมทั้งคืน

เขากับอาจองซูคงต้องได้เจอกันอีกเร็ว ๆ นี้แน่

ไม่นานเกินรอ


................





จากใจอีกรอบSmiley

ตอนนี้เครียด ไม่สนุกเลย ปวดตับ T^T
อดทนอ่านไปก่อนนะ ตอนหน้าจะต้องดีกว่านี้แน่

ป.ล ตอนนี้จริง ๆมันพาทมากจาตอนที่แล้ว เอามาจัดให้เครียดตอนเดียวเลย


Smiley







Create Date : 19 ธันวาคม 2555
Last Update : 19 ธันวาคม 2555 1:02:39 น.
Counter : 495 Pageviews.

2 comment
the sworn brothers #ตอน 3.










อันตราย...



"พี่ครับ ระวัง" แทมินตะโกนลั่น เขาวิ่งไปผลักจินกิที่ยืนหันหลังให้กับเงามืดของใครคนหนึ่ง
 ร่างนั้นหันกลับมามองแทมินแล้วตวัดดาบมาอย่างเร็ว
"แทมิน..." จินกิตะโกนลั่น  เขาเตะไปที่ร่างนั้นแต่ด้วยระยะที่ห่างทำให้ปลายดาบพลาดฟันลงไปที่ต้นแขนของแทมินแทนที่จะเป็นลำคอของเขา  แทมินเอี้ยวตัวหลบแต่ไม่ทันทรุดลงไปที่พื้น เขากุมบาดแผลด้วยความตกใจ ใคร...

"พี่มินโฮ...." แทมินเงยหน้าไปมองร่างสูงใหญ่ที่ทำร้ายเขา นั่นมันคนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีนี่ 
"พี่  ทำแบบนี้ทำไม  พี่มินโฮ  " แทมินร้องเสียงหลง เขาตกใจที่เห็นมินโฮทำร้ายพวกเขา  
มินโฮไม่ฟังเสียง  กลับเดินเข้ามาหาแทมิน  แสยะยิ้มที่มุมปากเล็ก ๆ
"ตาย ..." เขาพูดเบา ๆ แล้วยกดาบอันคมกริบฟันซ้ำอีกที  แทมินหลับตา  เขาหลบไม่ทันแน่ ๆ
เขาต้องตายด้วยน้ำมือของมินโฮหรือนี่ ...
เสียงคมดาบต้องลมฟาดลงมารวดเร็ว..
ฟ๊าววว....



"เฮือก.."

"แทมิน  แทมิน" เสียงของจินกิค่อยๆ ดังขึ้น
เขาตายไปแล้วพี่จินกิคงร้องเรียกหาเขา ต่อไปนี่เขาคงไม่ได้เจอพี่ชายที่รักอีกแล้ว
"แทมิน ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว" เสียงจินกิดังขึ้นอีกครั้ง  เสียงจินกิดังใกล้หูเขามาก เขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ กระทบใบหูของเขาเบาๆ จริงสิ เขาอาจยังไม่ได้ตายนี่นา

       แทมินค่อยๆลืมตาขึ้น  เขารู้สึกเจ็บแปลบที่ต้นแขน เขาโดนทำร้ายมานี่ไม่เจ็บได้อย่างไร
แทมินมองไปรอบ ๆ ห้อง เห็นจินกิอยู่ข้าง ๆ  ท่าทางจินกิเหมือนยังไม่ได้นอนเลย เสื้อผ้าชุดเดิม หน้าตาพี่ชายยังดูซีดเซียวอยู่เลย  พี่คงดูแลเขาตลอดทั้งคืนแน่ๆ  เมื่อคืนหลังจากหลบหนีลงมาจากเขาได้ เขาจำได้เพียงว่ามีรถบรรทุกคันนึงผ่านมา  พวกเขาสองคนขอติดรถบันทุกเข้าเมือง
จินกิบอกเพียงว่ารถของเขาสองคนได้รับอุบัติเหตุ หลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว แทมินก็หลับสนิท  
เขาจำอะไรไม่ได้จนมาถึงตอนนี้เอง....


       "พี่ครับ พี่มินโฮจะหาเราเจอรึเปล่าครับ" แทมินถามจินกิ เขาคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน นั่นมันฝันร้ายชัดๆ  เขาไม่อยากมานอนอย่างนี้มันอาจทำให้เขาและพี่ชายไม่ปลอดภัยก็ได้
"ไม่หรอก นอนพักผ่อนก่อนเถอะ เมื่อคืนนายมีไข้ด้วย ไหนดูซิ... ไข้นายลดลงแล้วหล่ะ"
จินกิเดินมาเอามือแตะที่หน้าผากของน้องชายคนเล็กเบา ๆ ไข้คงลดไปแล้ว เมื่อคืนเขาต้องคอยเปลี่ยนผ้าเย็นให้น้องชายตลอด
"แต่พี่มินโฮมีสายเยอะ เขาต้องหาเราเจอได้ไม่ยากแน่ ๆ"  แทมินพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นมา
จินกิส่ายหน้าเบาๆ เขาเดินมาช่วยสอดหมอนใบเล็ก ๆรองหลังให้แทมินพิง
"บอกแล้วไง ว่าอย่าห่วงเรื่องนั้น ห่วงตัวเองเหอะน่ะ"  จินกิเขกหัวน้องชายเบาๆ  แทมินได้แต่ย่นจมูกใส่พี่ชาย ถึงเขาจะบาดเจ็บยังไง นิสัยทำตัวเป็นน้องเล็กก็ไม่เปลี่ยน มีพี่ชอยอยู่ใกล้ทำให้เขาอุ่นใจ
"ไม่ต้องห่วง มินโฮมันก็ไม่ชอบมาที่นี่หรอก "   เสียงคุ้นหูของใครคนนึงดังขึ้น  ...

      แทมินตกใจ เขาพยายามลุกแต่อาการบาดเจ็บทำให้เคลื่อนไหวไม่ดั่งใจเลย  นั่นพี่จงฮยอนนี่ แย่แล้ว ...เขาควานหาปืนสั้นคู่กาย   แต่จริงสิ  เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะหยิบมันออกมาจากบ้านเมื่อคืนนี้    บ้าจริง  เขาลืมปืนคู่ใจไปเสียสนิทใจเลย  ตอนนี้ไม่มีปืนแถมยังบาดเจ็บเขาก็เหมือนคนไร้พิษสง
"นายหาไอนี่อยู่หรอ"
จงฮยอนพูดพร้อมโยนซองสีดำให้แทมิน   แทมินรับมันแล้วเปิดออกดู 


"ปืนของผม ... ทำไม พี่จงฮยอน "
"หึ ทำไมต้องทำหน้าตกใจด้วยหล่ะ  นายลืมของเอาไว้ชั้นก็เอามาคืนให้ไม่คิดจะขอบคุณชั้นหน่อยหรอ"  จงฮยอนพูดแล้วเดินมานั่งข้าง ๆ จินกิ
"ผมคิดเอาไว้ไม่มีผิดว่าพี่ต้องมาที่นี่  พวกนั้นมันต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ ว่าพี่จะมาอยู่ใกล้แค่นี้"
จงฮยอนบอกกับจินกิ   จินกิยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ เขาดีใจที่ได้เห็นจงฮยอน
"ขอบใจนะ จงฮยอน" จินกิตบไหล่น้องชายคนรองเบา ๆ เขารู้ดีว่าจงฮยอนไม่ทำร้ายเขาและแทมิน  ที่เขาเลือกมาที่นี่เพราเขาคิดว่าที่อันตรายที่สุดจะปลอดภัยที่สุด และจะเป็นที่ ๆ พวกน้อง ๆจะหาเค้าได้ง่ายที่สุด


     "แต่พี่ครับ  นี่มันห้องพี่คิบอมไม่ใช่หรอครับ" แทมินมองไปรอบ ๆ ห้อง  ห้องนี้ถึงเขาจะเคยมาไม่บ่อยแต่เขาไม่มีทางลืมแน่ๆ  รสนิยมแบบนี้ การตกแต่งแบบนี้ จะเป็นห้องของใครไปได้ถ้าไม่ใช่ของคิบอมห้องสีสันแสบตาฉูดฉาด ประดับประดาไปด้วยภาพวาดที่คนวาดเองแสนจะภูมิใจกับผลงานที่ทำ ทั้ง ๆ ที่มักโดนล้อมาตลอด   แต่คิบอมก็ไม่เคยใส่ใจ เขากลับสร้างผลงานที่สุดแสนจะตะลึงงันออกมาไม่ขาดสาย  นี่คือคอนโดมิเนียมของคิบอมนั่นเอง  ที่นี่อยู่ใจกลางเมือง  นี่พวกเขาหนีมาอยู่ใกล้ศัตรูขนาดนี้เชียวหรือ
"ถ้าพี่คิบอมรู้เพราะตามพี่จงฮยอนมาหล่ะ พี่ตั้งใจให้พวกเค้าตามมาใช่มั้ย" แทมินตะโกนถาม
จงฮยอน เขาไม่เชื่อใจคนพวกนี้แล้ว จากผลงานเมื่อคืน เขาแทบเอาชีวิตไม่รอด


      "ทำไมหรอ ห้องของชั้นแล้วนายมันทำไม ทำไมชั้นจะมาไม่ได้" เสียงร้องดังโวยวายดังแทรกเข้ามาในห้อง แทมินตกใจเขาชักปืนคู่กายที่เพิ่งได้กลับมาตั้งท่าเล็งไปยังบุคคลผู้มาใหม่
"พี่คิบอม ..."  แทมินเล็งปืนไปทางคิบอมแต่เจ้าของห้องกลับไม่พูดอะไร
เขากลับยิ้มหวานให้แล้วโบกมือทักทายแทมินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เก่งนะ โดนมินโฮมันเล่นงานขนาดนั้น  แกยังปากดีได้อยู่อีก " คีย์เดินมาเอานิ้วจิ้มหน้าผากแทมิน เขาหัวเราะคิ๊กคักเมื่อเห็นแทมินยังทำหน้างุนงง
"ถ้าคนอย่างชั้นจะฆ่านายนะ นายไม่ได้หลับสบายมาขนาดนี้หรอก ชิส์ เอาปืนออกไปจากหน้าชั้นได้ละ น่ารำคาญ" คิบอมเอามือปัดมือออกไปจาหน้าเบา ๆ
ขณะที่แทมินยังแปลกใจต่อการปรากฎกายของบุคคลไดม่ได้รับเชิญอยู่นั้นเอง

  "แทมิน เล็งแล้ว แกต้องยิงด้วยสิ" เสียงทุ้มคุ้นหูอีกเสียงดังเข้ามา  เสียงนี้เขาจำได้ไม่มีวันลืมแน่ ๆ  คนที่จะฆ่าเขา แทมินหันปากกระบอกปืนไปที่เป้าหมายใหม่ คราวนี้เขาจะไม่พลาดให้ซ้ำสองแน่
"พี่มินโฮ ... "  เขาเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ  ความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่บาดแผลมันแปล๊บออกมาอีกครั้ง

กิ๊ก.. กิ๊ก...
เสียงลั่นไกดังขึ้น แต่ไม่มีกระสุนยิงออกมา  บ้าจริง  ไม่มีกระสุนเขาแย่แน่ แทมินหันไปเรียกจินกิให้ระวังแต่ช้าไปมินโฮเข้าไปถึงพี่ชายของเขาแล้ว แทมินจะเข้าไปแต่บาดแผลของเค้าทำให้เคลื่อนไหวลำบาก
"พี่ครับ เมื่อคืนผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจให้แทมินบาดเจ็บมากขนาดนี้ ผมไม่คิดว่า ..."
มินโฮเข้าไปสวมกอดจินกิ พูดกับจินกิด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเบา ๆ
จินกิไม่พูดอะไร เขาพูดเพียงว่ามันผ่านไปแล้ว   แทมินมองทุกคนที่อยู่เบื้องหน้าเขา  นี่มันเกิดอะไรขึ้น  เขาเป็นอะไร  หรือเขาฝันไป .. 
แทมินตบหน้าตัวเองเบา ๆ มันเจ็บอยู่นะ แผลก็ยังเจ็บ
แต่เขาเจ็บจริง ๆ นะ ทำไมพี่ ๆทุกคนถึงได้ ....แทมินขมวดคิ้วมองภาพเบื้องหน้า


"หึหึ ชั้นบอกแล้วไงมินโฮ ว่าแทมินต้องยิงแก ถ้าปืนมีลูก แกคงได้ไปสวรรค์ละหล่ะ ฮ่า ๆ" 
คิบอมหัวเราะเยาะมินโฮ เขาเดินเข้ามาในห้องพร้อมถุงกระดาษใบโตหลายใบ 
ท่าทางเขาดูไม่เหมือนคิบอมคนเมื่อคืนเลย
"ชิส์" มินโฮสบถเบา ๆ  เขาเดินตามไปหยิบถุงพลาสติกใส่ของกินเข้ามาหลายใบ  เขาวางถุงเหล่านั้นไว้บนโต๊ะกินข้าว  แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำเย็นที่ตู้เย็นมากินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จงฮยอนเดินไปรื้อของเหล่านั้นเพื่อเก็บของกินเข้าตู้ให้เป็นระเบียบ  ส่วนคีบอมก็รื้อถุงกระดาษออกมาข้างในมีเสื้อผ้าใหม่หลายตัว รสนิยมของคิบอมค่อนข้างดี
ดูสีหน้าเค้าชอบเสื้อผ้าพวกนั้นเลยทีเดียว 
"พี่จินกิ เสื้อผ้านี้ของพี่นะครับ ผมไปเลือกมาให้ใหม่เลย  ส่วนตรงนี้ของนายนะแทมิน ชั้นรู้ว่านายชอบเสื้อยี่ห้อนี้นะ" คิบอมเดินเข้ามาหาแทมินพร้อมหยิกแก้มน้องชายเบา ๆ


       แทมินยังไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างหน้าตัวเอง  เขาหันไปถามจินกิ
"พี่ครับ เกิดอะไรขึ้น พวกเค้ามาทำไมที่นี่"
จินกิสวมกอดน้องชาย แล้วให้เขานอนลงไปบนที่นอนตามเดิม
"ใจเย็นๆ  เดี๋ยวเราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลัง  ตอนนี้นายยังต้องพักผ่อน  เรามีเรื่องต้องอธิบายกันอีกเยอะ" 
จินกิบอกน้องชายคนเล็ก ตอนนี้เขาอยากให้แทมินรักษาตัวก่อน ยังไงเรื่องนี้ต้องคุยกันอีกนาน
เขาเรียกน้องชายทั้งสามคนให้ตามออกไปข้างนอก  แทมินอยากตามไปด้วยแต่โดนคิบอมกำชับให้นอนซะ 
"นายนอนลงไปซะ เดี๋ยวมื้อค่ำ ๆ ค่อยลุกมากิน  อย่าให้ชั้นต้องทำให้นายหลับนะ"
"แทมิน พักผ่อนนะ เชื่อพี่"  จินกิหันมาบอกน้องชายแล้วยิ้มให้
แทมินค่อย ๆหลับตาลง ไม่อยากคิดอะไรแล้ว เขาต้องนอนเอาแรงไว้ก่อน
ค่ำนี้จะได้รู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้น






.....................



"พี่ครับ ..."
มินโฮเรียกจินกิเบา ๆ ขณะที่พี่ชายคนโตเดินออกจากห้องมาเป็นคนสุดท้าย คนอื่น ๆหยุดยืนรอเขาอยู่
"ไปคุยกันที่ห้องโน้น   ให้แทมินพักผ่อนก่อน"
จินกิพูดสั้น ๆ  เขาเดินนำหน้าไปยังห้องสตูดิโอที่คิบอมใช้หลบมุมทำงานศิลปะ
มินโฮเดินก้มหน้าตามไปโดยมีคิบอมและจงฮยอนที่ตามเข้าไปหลังสุด
ภายในห้องตกแต่งคล้าย ๆ กันกับห้องที่ให้พักผ่อน มีมุมทำงานที่ยังดูสะอาดสะอ้านตาเหมือนเจ้าของห้องไม่มีผิด
ตรงมุมรับแขกที่มีโชฟายาวเหยียดวางเรียงอยู่ให้ได้ใช้เอนกาย บางทีเจ้าของห้องก็ใช้จัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ระหว่างเพื่อนในบางครั้ง

"พี่จินกิ ..."
"อื่ม.. ว่าไง มินโฮ " จินกิลงไปนั่งที่โชฟาเขานั่งกุมมือนิ่ง ๆ มินโฮค่อย ๆนั่งลงข้าง ๆ
"เรื่องแทมิน  ผมไม่คิดว่า..."
"พี่รู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ มันสุดวิสัยจริงๆ"
"แต่แทมินคงคิดว่าผม..."
"คิดว่านายจะฆ่ามัน"  คิบอมแทรกขึ้นมายิ่งทำให้สีหน้าของมินโฮแย่ขึ้นไปอีก
"เงียบเหอะหน่ะ ให้เค้าคุยกันเอง" จงฮยอนพูดเบา ๆคิบอมทำปากจิ๊จ๊ะแล้วใช้สอกกระทุ้งสีข้างจงฮยอน
"เอาเหอะทุกคน  พี่ผิดเอง ที่ห้ามไม่ให้เราบอกเรื่องนี้กับแทมิน ถ้าเราคุยกันตั้งแต่แรกอาจไม่มีการเข้าใจผิดอะไรแบบนี้"
"พี่จินกิ ตอนนี้เรื่องมันก็มาตั้งขนาดนี้ละ  ผมว่าเราควรเล่าทุกอย่างกัยแทมิน  แล้วปรึกษากันว่าจะทำยังไงกัยเรื่องนี้ดีกว่า"
"อืม พี่จงฮยอนพูดถูกนะพี่จินกิ  ช่วงนี้ใช้ห้องผมหลบอยู่ที่นี่ไปก่อน พวกโน้นมันไม่รู้แน่ๆ โง่จะตาย"
"แล้วเรื่องลุงดงโฮหล่ะครับ" มินโฮพูดขึ้นมา ทุกคนนิ่งเงียบไม่มีใครพูดอะไร เรื่องนี้ก็สำคัญไม่แพ้กัน
"พี่มั่นใจว่าลุงไม่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้  แต่...ขอเวลาอีกหน่อย ต้องได้เรื่องแน่ๆ"
จินกิสรุปเรื่องวันนี้ไว้เพียงเท่านี้ จริงๆ แล้วเขาก็เริ่มเหนื่อยจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว
"เอาหล่ะ ๆ พี่ ๆทั้งหลาย นี่ก็ได้เวลาแล้วนะ พี่จินกิ พี่นอนพักผ่อนเหอะ อย่าห่วงแทมินให้มากเลย ห่วงตัวเองบ้าง" คิบอมตัดบท
"วันนี้ผมกับมินโฮจะเข้าไปที่ SecretLineMJ&bodyguard อาจได้เรื่องอะไรบ้าง" จงฮยอนลุกขึ้นยืน
"...."
"มินโฮลุกสิ แกจะเบี้ยวหรอ แกเป็นตัวตั้งตัวตีเลยนะ" คีบอมพูด
"มินโฮ อย่าคิดมาก ค่ำนี้กลับมากินข้าวด้วยกันนะ " จินกิบอกน้องชาย มินโฮไม่พูดอะไร เขาพยักหน้าแล้วเดินออกไป
จงฮยอนเดินกอดคอมินโฮออกมา การได้สัมผัสร่างกายแบบนี้อาจทำให้อีกฝ่ายรู้สึกผ่อนคลายบ้างก็ได้

"คิบอมหล่ะ ไปไหนรึเปล่า"  จินกิถามน้องชายเบา ๆ หนุ่มหน้าสวยไม่มีทีท่าจะลุกไปไหน
"ไม่ฮะ ผมว่าจะเช็คข้อมูลการติดต่อในบริษัทจากอินเตอร์เนตอ่ะ ทำที่ห้องนี่ก็ได้ อีกอย่างมื้อค่ำนี้ผมอยากทำอาหารให้ทุกคนกินเองด้วย"
"ดี ๆ งั้นพี่ขอไปอาบน้ำแล้วนอนหลับซักตื่นก่อนนะ ยอมรับว่าเพลียแล้ว" จินกิค่อยลุกเดินออกไป ปล่อยให้คิบอมทำงานไปลำพัง

คิบอมลุกไปที่โต๊ะทำงานของเขา การหาข้อมูลภายในบริษัทไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเท่าไหร่ เพราะพนักงานผู้หญิงส่วนใหญ่กรี๊ดกร๊าดพวกเขาอยู่แล้ว
"สงสัยต้องให้ฝ่ายบุคคลหาพนักงานใหม่ ข้อมูลบริษัทแลกมาได้กับน้ำหอมสมนาคุณสองขวดนี่นะ
ชิส์ ผู้หญิงก็ปากสว่างอย่างงี้แหล่ะ"
เขาเริ่มค้นหาข้อมูลจากแหล่งข่าวสาว ๆที่ได้มา ถึงแม้จะไม่ใช่ข้อมูลเชิงลึก  แต่ทุกเรื่องมันคือมูลเหตุสำคัญทั้งนั้น
"สวัสดีนะครับคุณอา คิมจองซู คุณอาดูถูกพวกผมเกินไปหน่อยแล้ว หึหึ" 
คิบอมยิ้มเยาะน้อย ๆ  เขาหันไปมองรูปถ่ายที่อยู่บนโต๊ะเป็นรูปของพวกเขาทั้ง5คนในวันคริสมาสตร์เมื่อ2ปีก่อน
นานแล้วนะที่เขาไม่ได้ไปเที่ยวกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างงั้น
"ครอบครัวผม ใครก็อย่ามาแหยม"
คำพูดทิ้งท้าย ก่อนที่เขาจะเงียบหายไปกับงานที่ทำอยู่



...................



ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...
"แทมิน ตื่นยัง มากินข้าวได้แล้วนะ" เสียงจินกิตะโกนเข้ามา
"เปิดเลยครับ ประตูไม่ได้ล๊อค" แทมินตะโกนบอก เขากำลังง่วนอยู่กับการใส่เสื้อแต่ไม่ค่อยถนัดเอาซะเลย
"......" เสียงใครเปิดประตูเข้ามา  แทมินกำลังพยายามยัดหัวตัวเองให้ใส่เสื้อเลยไม่ได้มองว่าใคร
"พี่ครับ ผมใส่เสื้อไม่ได้อ่ะ มันติดหัวผมอยู่ " แทมมินตะโกนบอกพี่ชายที่เดินเข้ามา จินกิคงมาตามเขาไปทานอาหาร
เขามัวแต่นอนเพลิน แถมยังใส่เสื้อลำบากอีก ยิ่งช้าเข้าไปใหญ่
"พี่ดึงเสื้อให้ผมหน่อย ผมชูแขนไม่ได้อ่ะ"  แทมขอร้องให้ช่วยดึงเสื้อลงให้เขาหน่อย เพราะมันลำบากจริง ๆ
"ขอบคุณครับ...พี่จินกิ" แทมินหันไปขอบคุณแต่คนที่ช่วยกลับเป็นมินโฮ แทมินเบี่ยงตัวหลบ
แล้วรีบเดินออกไปนอกห้องทันทีมินโฮได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตามออกไป

แทมินเดินไปหาจินกิเขานั่งลงข้าง ๆจินกิ ไม่พูดจากับใคร พี่ชายคนโตได้แต่มองแล้วส่ายหน้า
"คิบอม วันนี้มีอะไรกินจ๊ะ" จงฮยอนเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก
"โอ้โห ..อะไรเนี่ย  ซี่โครงเนื้อย่าง ไก่ตุ๋นซุปโสม นี่เสต๊กเนื้อนี่ แล้วก็ไก่ทอด อื้มฮือ ของโปรดของใครกันเนี่ย น่ากินจริง"
"พี่จงอยอน มื้อนี้มื้อพิเศษ ผมทำพิเศษให้พี่จินกิกับแทมินโดยเฉพาะนะ " คิบอมพูดด้วยความภูมิใจ
"อร่อยมากเลยอ่ะ ที่จริง ไม่ค่อยได้กินกับข้าวที่คิบอมทำเท่าไหร่ ตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่"
ยิ่งถูกชมว่าอาหารอร่อยมากยิ่งทำเอาเชฟยิ้มไม่หุบเลย
"แทมิน ไม่ถูกปากหรอ เงียบเชียว ...."  คิบอมถาม แทมินแทบจะไม่ตักอาหารทานเลย
"... ป่าวครับ"
"แล้วทำไมไม่ค่อยกินอ่ะ  ไม่อร่อยแน่เลย .." คิบอมทำเสียงอ่อย อาหารของเขาไม่ถูกปากน้องเล็กแน่เลย
"ป่าวฮะ ผมมีมือข้างเดียว ไม่ค่อยถนัด แฮ่ะๆ" เจ้าตัวเล็กตอบออกมาหน้าตาทะเล้น
ทุกคนหัวเราะเบาๆ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดีขึ้นมาทันที
"มินโฮจัดการที หน้าที่นายละ" จินกิบอกน้องชาย
"ครับ.." มินโฮยกจานเสต็กของแทมินมาหั่น ๆให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ ทำท่าจะป้อน
"ไม่ฮะ ผมกินเองได้ .." แทมินปฎิเสธ แย่งเอาซ่อมมาจิ้มเนื้อกินเอง
"อร่อยที่สุด" แทมินชมฝีมือทำอาหารของคิบอมทั้งที่แก้มยังป่องอยู่เลย
"ดี งั้นกินให้หมดนะอย่าให้เหลือ ..."
"แล้วเรื่องที่พวกพี่ปิดบังผมหล่ะ  จะบอกผมตอนไหน..." น้องเล็กถาม
"กินให้เสร็จก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน .. พี่หิวมากเลย  " จินกิบอกสั้นๆ 
เขาอยากให้ทุกคนมีความสุขในการกินก่อนค่อยไปรับรู้ถึงความทุกข์
"ได้ฮะ ... ผมจะกินไอนั่นอ่ะ  ใครก็ได้ช่วยผมหน่อย..งั่ม ๆ " แทมินชี้ไปที่จานไก่ทอด
"ตระกะใหญ่ละนะ พี่ทำเอาไว้เยอะแยะ เต็มปากเชียว" คิบอมบ่นน้องแต่ก็เต็มใจยกจานไก่ทอดให้ทั้งจาน
"มิโฮ นายต้องรับใช้เจ้าหนูนี่ต่อไปสักพักแล้วหล่ะ ดูท่าโรคน้องคนเล็กจะกำเริบ" จงฮยอนพูดแบบขำ  ๆ
ทุกคนหัวเราะชอบใจ  อาหารมื้อนี้ อร่อยที่สุด อย่างน้อยพวกเขาก็หันมาหัวเราะด้วยกันอีกครั้ง
อย่างน้อย ท้องก็อิ่ม  ก่อนที่จะรับรู้เรื่องหนักใจต่อไป ...




................................



จากใจผู้เขียน  Smiley

ปั่นเพื่อเธอ 555 
Smiley
หลังจากตอนนี้ไป อาจไมไ่ด้อัพถี่ขนาดนี้
เพราะวันจันทร์จ๋า งานมาหาเธอแล้วนะ

จริง ๆความตั้งใจตอน 3 มันจะยาวกว่านี้
แต่มันยาวมากแน่ๆ  จะทำ2 พาทร์ก็ใช่ที่
เลยตัดเอาไปทำตอน 4เลย

มั่ว  ๆอ่านกันไปละกันนะคะ
อย่างไรก็ดี ขอบพระคุณที่แวะมาอ่านด้วย อิอิ

สัญญาตอน4 จะให้เข้มข้นกว่านี้แน่นอน   Smiley

Smiley



Create Date : 16 ธันวาคม 2555
Last Update : 16 พฤษภาคม 2556 23:26:55 น.
Counter : 790 Pageviews.

2 comment
the sworn brothers #ตอน 2.










"พี่จงฮยอนระวังนะ ตรงนั้นมันสูงเกินไปหรือเปล่า..."

"ไม่หรอกน่าปีนต้นไม้แค่นี้  ขืนยอมก็แพ้มินโฮมันหน่ะสิ"

"พี่ยอมแพ้ตอนนี้ก็ได้นะ 555 ยังไงผมก็ชนะพี่อยู่วันยังค่ำ"

"หุบปากแกไปเลยมินโฮ แค่ปีนไปเก็บตะกร้อแค่เนี๊ย ไม่เกินมือชั้นหรอก"

"คิบอม นายคอยดูความพ่ายแพ้ของพี่จงฮยอนไว้ให้ดี ตะกร้ออันนั้นชั้นเอาไปผูกเอง ถ้าพี่จงฮยอนเอาลงมาได้ ชั้นยอมให้เรียกลูกกบเลย"

เสียงเอ่ะอะโวยวายของพวกลิงสามตัวที่สวนหลังบ้าน เด็ก ๆเพิ่งเลิกจากการฝึกศิลปะป้องกันตัวมาจากโรงฝึก ยามว่างแล้วพวกเขามักขลุกกันอยู่ที่นี
ที่แห่งนี้เป็นทั้งบ้านทั้งโรงฝึกในที่เดียวกัน เด็กน้อยทั้งสามคนอาศัยอยู่ที่นี่ พวกเขา ณ ตอนนี้คือครอบครัว



"เด็กๆอยู่ไหนกันหมด คุณลุงใจดีกลับมาแล้ว ฮ่า ๆ "
เสียงดังตะโกนเรียกหาพวกเขาอยู่ไกล ๆ  เสียงนี้ทำให้ทุกคนอยุดการกระทำทุกอย่างลงทันที
"ลุงดงโฮ!! ..."
"ชั้นไม่ได้แพ้นะมินโฮ แต่ลุงมาแล้ว ชั้นจะมาเก็บให้ทีหลัง"
จงฮยอนรีบไต่ลงมาจากต้นแล้ว เขาคว้ารองเท้าไว้ในมือแล้วรีบวิ่ง
"อย่าลืมหล่ะพี่ ผมว่าแข่งวิ่งไปหาลุงกันดีกว่า"
"ลุงดงโฮกลับมาแล้ว เย่" คิบอมวิ่งตามจิงฮยอนและมินโฮไปติด ๆ
"ใครไปถึงทีหลังสุดคนนั้นเป็นลูกเต่า"
"แกขายาวแกต้องวิ่งทีหลังสิ ฮ่า ๆ  คิบอมวิ่งเร็ว"
"ฮ่าๆ นายสองคนแพ้แน่ๆ พวกขาสั้น คลานตามมาไว ๆ นะ"
"มินโฮ แกมันขี้โกง แกต้องให้ชั้นกับพี่จงฮยอนวิ่งก่อนสิ หยุดน๊า..."
เด็กทั้งสามคนต่างแข่งกันวิ่งมาหาต้นเสียงที่พวกเขาคิดถึง เขาไม่ได้เจอลุงดงโฮตั้งหลายเดือน พวกเขามีเรื่องมาเล่าให้ลุงฟังมากมาย    ทุกคนรักดงโฮมากเพราะดงโฮรับอุปการะพวกเขามาตั้งแต่เด็ก เปรียบเหมือนพ่อคนนึงเลยทีเดียว





.....................





ที่ห้องโถงของบ้าน




       ชายวัยกลางคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ๆ เขามองไปรอบ ๆภายในบ้าน ทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนัก อาจเพราะเขาไม่ได้มาหลายเดือนแล้วเลยดูแปลกๆ ตาไปบ้าง
อาชีพของเขาทำให้ไม่ค่อยได้มีโอกาสกลับบ้านที่นี่เท่าไหร่ แต่เขาก็ยังพยายามหาเวลากลับมาเยี่ยมเยือนที่นี่ตลอด  เพราะที่นี่ยังมีเด็ก ๆ พวกนี้ที่เฝ้ารอเขาอยู่  เมื่อเขาอยู่ที่นี่ เขาคือลุงดงโฮที่รักของเด็ก ๆ คุณลุงที่แสนใจดี เป็นคนตลกสนุกสนานเรียกเสียงหัวเราะให้เด็ก ๆ ตลอด  และเมื่อเขากลับไปในเมือง   ทุกคนจะรู้ว่าเขาคือเจ้าของธุรกิจอสังหาใหญ่อันดับต้น ๆของเมือง แต่มากกว่านั้นเขากำลังไปได้ดีกับธุรกิจจัดส่งบอดี้การ์ดให้กับเพื่อนนักธุรกิจของเขาเอง

"พี่ใหญ่ ดื่มชาก่อนครับ"
"ขอบใจมาก จองซู ลำบากหน่อยนะ.."
"ไม่หรอกครับ พี่ช่วยเหลือผมมาตลอด ได้รับใช้ตอบแทนพี่เท่านี้ผมยังว่าน้อยไปด้วยซ้ำ"
ชายรุ่นน้องกล่าว เขาค่อยๆ รินชาใส่แก้วให้รุ่นพี่แล้วส่งถ้วยชาให้ดงโฮ นี่เป็นชาพื้นเมืองประจำท้องถิ่นที่นี่และเป็นชาที่เจ้าของบ้านมักได้ลิ้มรสทุกครั้งที่มา
"อื่ม...คิดถึงรสชาติแบบนี้จริง ๆเลย ในเมืองใหญาหากินไม่ได้แล้วนะ" นี่เป็นชาที่รสชาติดีทีเดียว
"งั้นเดี๋ยวผมให้คนแพ๊คส่งไปให้ด้วยเลยนะครับ พี่ใหญ่จะได้ทานชาที่หอมถูกใจ"
"ดี ๆ  ลำบากอีกแล้วนะจองซู  ..  แล้วพวกเด็ก ๆเป็นยังไงบ้าง  นี่หายไปไหนกันหมด ยังฝึกอยู่หรอ"
"เลิกฝึกได้สักพักละครับ ตอนนี้น่าจะไปเล่นอยู่ที่สวนหลังบ้าน  นั่นไงครับวิ่งมากันละ"
จองซูบอกดงโฮ เขารับถ้วยชาคืนจากดงโฮไปวางที่โต๊ะ  ดงโฮลุกขึ้นอ้าแขนรับเด็ก ๆที่กำลังแย่งกันวิ่งเข้ามาหาเขา


"คุณลุงครับ ผมถึงก่อน ๆ ผมไม่ใช่ลูกเต่า"คิบอมวิ่งมุดเข้ามาหาดงโฮ เขากระโดดเข้าหาดงโฮที่กำลังอ้าแขนรับอยู่
"ผมคิดถึงลุงจังเลยครับ  คราวนี้ลุงไปนานจนผมคิดว่าลุงจะไม่มาหาผมอีกละ"
คีบอมน้อยออดอ้อนลุงของเค้า  ถึงแม้จะไม่ใช่ลุงจริงๆ ก็ตาม  แต่ดงโฮก็เป็นที่รักของเด็กๆทั้งสาม
"ลุงครับ ผมอยากเรียนฟันดาบ ลุงอนุญาติผมได้รึเปล่าครับ  อาจองซูไม่ยอมสอนผมซักที ผมหน่ะเก่งที่สุดนะครับ"  
มินโฮถามดงโฮพร้อมกับทำท่าฟันดาบที่เค้าลองฝึกด้วยตนเองมาให้ลุงดงโฮดู ดงโฮหัวเราะชอบใจ
"เป็นอะไรไปจงฮยอน เงียบเชียวนะเรา" ดงโฮถามเจ้าลิงตัวน้อยที่วันนี้ไม่พูดอะไรเลย  ปกติจงฮยอนไม่ค่อยพูดมากแต่ไม่ใช่คนเงียบ
เด็กน้อยจงฮยอนไม่พูดอะไร   แต่ชี้ไปที่นอกประตูหน้าบ้าน  ทุกคนหันไปมองตามกัน
"โอ้ ลุงขอโทษนะ ... นี่พวกเธอเข้ามาข้างในสิ" ดงโฮวางคิมบอมลง
"ชั้นจะแนะนำเพื่อนๆ ให้รู้จักนะ เด็ก  ๆ 2 คนนี้ต่อไปนี้เค้าจะมาอยู่กับพวกเธอนะช่วยดุแลกันด้วยนะ" เขากวักมือเรียกเด็กชาย  2 คนเข้ามาในบ้าน

"นี่คือ  จินกิและแทมิน  สองคนนี้เป็นพี่น้องกัน และต่อไปพวกเขาก็จะเป็นพี่น้องกับพวกเธอด้วยนะ "  ดงโฮแนะนำเด็ก ๆ ให้รู้จักกัน และเรียกจองซูออกไปคุยข้างนอก โดยปล่อยให้เด็ก  ๆ 5 คน แนะนำตัวกันเอง

ตรงหน้าประตูมีเด็กผู้ชาย 2 คน จินกิคือคนโตกว่ายืนข้างหน้า สีหน้าและแววตาดูนิ่งๆ ลักษณะดูโต
กว่าเด็กทุกคนในห้อง เค้ายิ้มน้อยๆ เมื่อได้รับการเชื้อเชิญให้เข้าไปข้างในห้อง
ส่วนเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แทมิน ยืนแอบเกาะแขนพี่ชายอยู่ด้านหลัง สีหน้าดูตื่นเต้น ดวงตากลมโต มองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ  ทั้งสองแต่งตัวดูเป็นคนในเมืองมากกว่าเด็กตามชนบทที่นี่
เด็กทั้ง 5 คน ต่างมองกันไปมาด้วยความอยากรู้



.................



ในสวนหลังบ้าน ดงโฮและจองซูที่เดินคุยกันมาเรื่อย ๆ


"จองซู  ชั้นมีเรื่องรบกวนนายอีกอย่าง" ดงโฮเริ่มต้นสนทนาเบา ๆ
"ว่ามาได้เลยครับ  พี่ใหญ่" จองซูเร่งฝีเท้าเดินตามให้ทัน
"เรื่องของเด็กที่มาสองคนวันนี้อ่ะนะ ชั้นฝากให้นายดูแลด้วยนะ ให้อยู่กับจงฮยอน  มินโฮ   แล้วก็คิบอมเลย"
"หมายถึง ต้องให้เขาเริ่มฝึกทุกอย่างด้วยเหมือนกันหรือปล่าวครับ"
"อื่ม เอาแต่เริ่มต้นไปก่อน ชั้นได้คุย ๆ กับเด็กมาบ้างละ จินกิเป็นเด็กฉลาดมาก แทมินก็เข้ากับคนได้ง่าย แต่น่าเสียดาย.."
"เสียดายอะไรคับ"
"พ่อกับแม่ของเขารีบด่วนจากไปก่อน เด็กสองคนนี้มีความหมายกับชั้นมาก
เขาเป็นลูกของเพื่อนรักชั้นเอง"
"แล้ว .. พวกเขาไม่มีญาติพี่หน้องหรือครับ พี่ถึงต้องอุปการะ"
"มีสิ มีเยอะด้วย เยอะจนต้องยื่นมือเข้าไปสอดเอาตัวออกมา"
"ทำไมหรือครับ" จองซูถามด้วยความสงสัย  ดงโฮหยุดเดินแล้วถอนหายใจเบา ๆ
"นายรุ้จัก DNG Group มั้ย"
"ลูกค้ารายใหญ่ของพี่ใน SecretLineMJ&bodyguard  ใช่รึเปล่าครับ"
"ใช่  ลูกชายคนโตของประธาน DNG Group คือพ่อของจินกิและแทมิน "
"แล้วมันคือปัญหาตรงไหนครับ เขาสองคนเป็นถึงหลานชายทายาทDNG Group เชียวนี่ครับ"

"ปัญหาก็คือ แม่เด็กเป็นภรรยารองหน่ะสิ แล้วภรรยาที่จดทะเบียนด้วยก็มีแต่ลูกสาว ถึงพวกเขาจะเคยพบเจอกันบ้างก็เถอะนะ   แต่เงินทองกองมรดกไม่เข้าใครออกใคร พ่อแม่ที่ตายไป ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นอุบัติเหตุหรืออย่างไรแน่"
"แล้วพามาอยู่ที่นี่จะดีหรือครับ"
"ปู่ของพวกเค้าให้ชั้นพามาเอง เขาอยากให้เด็ก ๆ อยู่อย่างปลอดภัย ชั้นมีหน้าที่ดูแลและคอยส่งข่าวไปให้ทางโน้นทราบ"
".........."
"นายอาจจะลำบากหน่อยนะช่วงนี้ แต่ไม่ต้องห่วง ชั้นกำลังหาคนมาช่วยนายแล้วหล่ะนะ ปีหน้าชั้นว่าจะให้นายกลับเข้าไปดูงานใน SecretLineMJ&bodyguard   นายเองก็คงเบื่อถ้ายู่ที่นี่นาน ๆ"

"แล้วใครจะคอยดูแลเด็ก ๆหล่ะครับ พวกเขาต้องมีคนคอยดูแลนะครับ"
"นายไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กตลอดเวลานะจองซู ชั้นให้นายมาอยู่ที่นี่เพื่อฝึกฝนเด็ก ๆ แต่ตอนนี้ธุรกิจอสังหากำลังเติบโต แล้วงานบอดี้การ์ดก็ไปได้สวย ชั้นอยากได้คนที่ไวใจไปช่วยงาน
ที่นี่นายไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวอีกหน่อย ชั้นจะให้เจ้าพวกนี้ย้ายไปอยู่ในเมืองเอง ที่นี่ไม่เหมาะกับเจ้าพวกนี้ตลอดไปหรอก"
"ขอบคุณครับพี่ใหญ่  เอ่อ แล้ววันนี้พี่จะค้างที่บ้านหรือป่าวครับ ผมจะให้คนเตรียมอาหารค่ำไว้เลย"
"อื่ม ชั้นคงค้างอยู่ซักวันสองวันนะ อยากอยู่กับเจ้าลูกลิงพวกนี้บ้างก็ดี จะได้เห็นว่าเป็นยังไงกันบ้าง อยู่ด้วยกันได้รึเปล่าว"
ดงโฮพูดคุยกับจองซูสักพักจึงขอไปพักผ่อนสักแป๊ป การมาที่นี่ทำให้เขาได้ผ่อนคลายจริง ๆ
อย่างน้อยก็หลบเลี่ยงผู้คนที่วุ่นวายได้สักระยะ




................





"นี่ห้องนอนของเรา..."  จองฮนอนเปิดประตูห้องเข้าไป มินโฮ จินกิน แทมมิน และคิมบิมเดินตามมา
"เรานอนในห้องนี้ด้วยกันทุกคนนะ อาจองซูบอกว่า อายุ15ก่อนค่อยแยกห้องนอน" มินโฮพูดเสร็จเขาก็เดินไปนอนเอกเขนกบนที่นอน
จินกิเดินถือกระเป๋าตามเข้ามา เขามองไปรอบ ๆห้อง มีคนเอาเตียงมาจัดให้พวกเขาแล้ว คืนนี้มีที่นอนเสียที เขากับน้องเบื่อที่ต้องเดินทางไปไหนมาไหนทุกวันแล้ว

"โอ้โห  ทำไมหน้าของนายเหมือนตุ๊กตาเลยหล่ะ"คีบอมเดินเข้าไปมองหน้าแทมินใกล้ ๆ
เขาถูกใจแทมินคนน้องเป็นพิเศษ     อยู่ที่นี่นอกจากพี่ๆที่อยู่ด้วยกันละ เค้าไม่ค่อยได้เจอเด็กผู้หญิงเลย มินโฮกับจงฮยอนชอบแกล้งว่าเขาเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ

"ว๊าว เด็กผู้หญิง ...โอ๊ย" คีบอมเดินเข้าไปลูบใบหน้าของแทมินโดยไม่ทันระวังจึงโดนแทมินชกเข้าไปที่ท้องแต่ไม่แรงมากเพราะจินกิดึงมือแทมินเอาไว้ก่อน
"แทมิน  อย่าเสียมารยาท ขอโทษเค้าซะ" จินกิบอกน้องของเขา  แทมินเบ้ปากเล็ก ๆไม่พอใจ
 ชิส์ ทำมาว่าคนอื่นเหมือนผู้หญิงตัวเองก็เหมือนผู้หญิงนั่นแหล่ะ
แทมินทำหน้าตาตลกใส่ แต่กลับยิ่งดูน่ารักยิ่งขึ้น คีบอมไม่โกรธกลับหัวเราะชอบใจเหมือนได้ของเล่นที่อยากได้มานาน

"นี่พวกนายเป็นผู้ชายหรอ  โอ้โห นี่ชั้นดูไม่ออกเลยนะเนี่ย  ฮ่าๆ " มินโฮหัวเราะเสียงดัง เขาเดินวนรอบ ๆ สองพี่น้องเลียนแบบคิบอม ทำให้เจ้าตัวหันมาค้อนมิโฮควับใหญ่เรียกเสียงหัวเราะได้อีก
ส่วนจงฮยอนได้แต่ยิ้ม มีคนเยอะ ๆสิดี เค้าอยากมีพี่น้องเยอะ ๆ จะได้ไม่เหงา ไม่ต้องอยู่คนเดียว

"ขอโทษแทนน้องชายเราด้วย เค้าไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่เค้าไม่ชอบให้ใครว่าเค้า  เหมือนผู้หญิงน่ะ"
จินกิก้มหัวขอโทษแทนแทมินที่ตอนนี้ไปยืนซ่อนอยู่ข้างหลังเขา แต่คีบอมก็ยังตามไปแกล้งโดยดึงแขนแทมินเล่น
"แทมิน  แทมิน  แทมิน  นายอายุเท่าไหร่กันเนี่ย เราจะได้เรียกถูก "
คีบอม หมุนแขนแทมินเป็นวงกลม แทมินสะบัดแขนวิ่งหนี  แต่คีบอมก้วิ่งตามไปเล่นด้วยอีก
"ผมอายุ 10 ปีแล้วนะ ไม่ต้องทำเหมือนผมเป็นเด็กผู้หญิงได้รึเปล่า  ผมไม่ใช่เด็กๆละนะ"  
"นายแค่ 10 ขวบ นายก็อายุน้อยที่สุด"จงฮยอนพูดเมื่อได้ยินแทมิน เขาขำเจ้าตัวเล็กคนใหม่เสียเหลือเกิน เวลาเขาหัวเราะหน้าตาเขาก็ดูน่ารักขึ้นมาทีเดียว

"ชั้นชื่อจินกิ อายุ 14 ฝากด้วยนะครับ" จินกิแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ พร้อมก้มหัวเล็กน้อยให้กับทุกคน  ทำเอาคนอื่นก้มหัวตอบรับแทบไม่ทัน
"โหพี่มารยาทดีจังเลย แถมอายุเยอะกว่าพี่อีกนะพี่จงฮยอน " คีบอมพูด เขาดีใจที่มีพี่ชายและน้องชายเพิ่มขึ้นมาทีเดียวสองคนเลย
"งั้นต่อไปนี้ พี่เป็นจ่าฝูงละกัน ผมจะได้เป็นน้องกับเค้าซะที" จงฮยอนบอก
"เอาเหอะ ยังไงซะเราก็มาอยู่บ้านเดียวกันแล้ว วันนี้ เราจะมีพีธีสาบานตนเป็นพี่น้องกัน เพราะฉะนั้น ...เฮ่ ๆ คืนนี้เราเรานอนรวมกันตรงพื้นห้องนี่แหล่ะ เพี่อความสามัคคีของเรา  "

มินโฮตะโกนพูดเสียงดังพร้อมกับจับมือจินกิและแทมินกระโดดไปมา  คิบอมรีบจับมือจงฮยอนแล้วรีบเข้าไปจับมือมินโฮกระโดดพร้อม ๆ กัน5คน
ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข    ณ ที่นี่คือจุดเริ่มต้นในการมีชีวิตอย่างมีความสุข  แม้จะเป็นช่วงเวลาพบเจอกันแบบไม่ทันตั้งตัว  แต่ทั้ง 5 คน ก็ดูเข้ากันได้ดี 

ความสุข มันมักจะอยู่กับเราไม่ได้นาน

แต่ถ้าเราคิดว่ามันคือความสุขที่ทรงคุณค่า

ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน

ก็ไม่มีวันลืมความรู้สึกนั้นได้





..............................................


Smiley จากใจผู้เขียน
พอลงตอนที่สองแล้ว
รู้สึกตัวเองผิดพลาดหลายอย่าง
ตัวหนังสืออ่านยาก ตัวเล็ก(แต่ไม่ปรับเพราะกลัวเยินกว่าเดิม)
ชักคิดว่าเนื้อเรื่องเราไม่ดึงดูดสายตาให้อ่านรึเปล่าฟะ
เหนื่อย ฮ่า ๆ
ไหน ๆ ก็ลงทุนมาอ่านมาเขียนกันละ
ขอบคุณอีกครั้งนะค๊า
อ้อ ... อย่างที่บอกว่า อาจจมีชื่อใครต่อใครโผล่มารับเชิญกันบ้าง

Smiley ตอนนี้ Smiley
 ขอบคุณน้องดวงเก็บเห็ด
 ขอบคุณเมล์จิแม่น้องแทม ที่มารับเชิญ 555
อยู่ตรงไหน หากันเอาเองนะคะ อิอิ

จะพยายามมุ่งเขียนให้จบ เพื่อเป็นรางวัลให้ตัวเองให้จงได้

อดทนอ่านนะคะ
Smiley




Create Date : 15 ธันวาคม 2555
Last Update : 16 พฤษภาคม 2556 23:18:45 น.
Counter : 450 Pageviews.

3 comment
1  2  

ไอติมว๊านหวาน
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



New Comments