กว่าเด็กทุกคนในห้อง เค้ายิ้มน้อยๆ เมื่อได้รับการเชื้อเชิญให้เข้าไปข้างในห้อง
ส่วนเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แทมิน ยืนแอบเกาะแขนพี่ชายอยู่ด้านหลัง สีหน้าดูตื่นเต้น ดวงตากลมโต มองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ  ทั้งสองแต่งตัวดูเป็นคนในเมืองมากกว่าเด็กตามชนบทที่นี่
เด็กทั้ง 5 คน ต่างมองกันไปมาด้วยความอยากรู้



.................



ในสวนหลังบ้าน ดงโฮและจองซูที่เดินคุยกันมาเรื่อย ๆ


"จองซู  ชั้นมีเรื่องรบกวนนายอีกอย่าง" ดงโฮเริ่มต้นสนทนาเบา ๆ
"ว่ามาได้เลยครับ  พี่ใหญ่" จองซูเร่งฝีเท้าเดินตามให้ทัน
"เรื่องของเด็กที่มาสองคนวันนี้อ่ะนะ ชั้นฝากให้นายดูแลด้วยนะ ให้อยู่กับจงฮยอน  มินโฮ   แล้วก็คิบอมเลย"
"หมายถึง ต้องให้เขาเริ่มฝึกทุกอย่างด้วยเหมือนกันหรือปล่าวครับ"
"อื่ม เอาแต่เริ่มต้นไปก่อน ชั้นได้คุย ๆ กับเด็กมาบ้างละ จินกิเป็นเด็กฉลาดมาก แทมินก็เข้ากับคนได้ง่าย แต่น่าเสียดาย.."
"เสียดายอะไรคับ"
"พ่อกับแม่ของเขารีบด่วนจากไปก่อน เด็กสองคนนี้มีความหมายกับชั้นมาก
เขาเป็นลูกของเพื่อนรักชั้นเอง"
"แล้ว .. พวกเขาไม่มีญาติพี่หน้องหรือครับ พี่ถึงต้องอุปการะ"
"มีสิ มีเยอะด้วย เยอะจนต้องยื่นมือเข้าไปสอดเอาตัวออกมา"
"ทำไมหรือครับ" จองซูถามด้วยความสงสัย  ดงโฮหยุดเดินแล้วถอนหายใจเบา ๆ
"นายรุ้จัก DNG Group มั้ย"
"ลูกค้ารายใหญ่ของพี่ใน SecretLineMJ&bodyguard  ใช่รึเปล่าครับ"
"ใช่  ลูกชายคนโตของประธาน DNG Group คือพ่อของจินกิและแทมิน "
"แล้วมันคือปัญหาตรงไหนครับ เขาสองคนเป็นถึงหลานชายทายาทDNG Group เชียวนี่ครับ"

"ปัญหาก็คือ แม่เด็กเป็นภรรยารองหน่ะสิ แล้วภรรยาที่จดทะเบียนด้วยก็มีแต่ลูกสาว ถึงพวกเขาจะเคยพบเจอกันบ้างก็เถอะนะ   แต่เงินทองกองมรดกไม่เข้าใครออกใคร พ่อแม่ที่ตายไป ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นอุบัติเหตุหรืออย่างไรแน่"
"แล้วพามาอยู่ที่นี่จะดีหรือครับ"
"ปู่ของพวกเค้าให้ชั้นพามาเอง เขาอยากให้เด็ก ๆ อยู่อย่างปลอดภัย ชั้นมีหน้าที่ดูแลและคอยส่งข่าวไปให้ทางโน้นทราบ"
".........."
"นายอาจจะลำบากหน่อยนะช่วงนี้ แต่ไม่ต้องห่วง ชั้นกำลังหาคนมาช่วยนายแล้วหล่ะนะ ปีหน้าชั้นว่าจะให้นายกลับเข้าไปดูงานใน SecretLineMJ&bodyguard   นายเองก็คงเบื่อถ้ายู่ที่นี่นาน ๆ"

"แล้วใครจะคอยดูแลเด็ก ๆหล่ะครับ พวกเขาต้องมีคนคอยดูแลนะครับ"
"นายไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กตลอดเวลานะจองซู ชั้นให้นายมาอยู่ที่นี่เพื่อฝึกฝนเด็ก ๆ แต่ตอนนี้ธุรกิจอสังหากำลังเติบโต แล้วงานบอดี้การ์ดก็ไปได้สวย ชั้นอยากได้คนที่ไวใจไปช่วยงาน
ที่นี่นายไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวอีกหน่อย ชั้นจะให้เจ้าพวกนี้ย้ายไปอยู่ในเมืองเอง ที่นี่ไม่เหมาะกับเจ้าพวกนี้ตลอดไปหรอก"
"ขอบคุณครับพี่ใหญ่  เอ่อ แล้ววันนี้พี่จะค้างที่บ้านหรือป่าวครับ ผมจะให้คนเตรียมอาหารค่ำไว้เลย"
"อื่ม ชั้นคงค้างอยู่ซักวันสองวันนะ อยากอยู่กับเจ้าลูกลิงพวกนี้บ้างก็ดี จะได้เห็นว่าเป็นยังไงกันบ้าง อยู่ด้วยกันได้รึเปล่าว"
ดงโฮพูดคุยกับจองซูสักพักจึงขอไปพักผ่อนสักแป๊ป การมาที่นี่ทำให้เขาได้ผ่อนคลายจริง ๆ
อย่างน้อยก็หลบเลี่ยงผู้คนที่วุ่นวายได้สักระยะ




................





"นี่ห้องนอนของเรา..."  จองฮนอนเปิดประตูห้องเข้าไป มินโฮ จินกิน แทมมิน และคิมบิมเดินตามมา
"เรานอนในห้องนี้ด้วยกันทุกคนนะ อาจองซูบอกว่า อายุ15ก่อนค่อยแยกห้องนอน" มินโฮพูดเสร็จเขาก็เดินไปนอนเอกเขนกบนที่นอน
จินกิเดินถือกระเป๋าตามเข้ามา เขามองไปรอบ ๆห้อง มีคนเอาเตียงมาจัดให้พวกเขาแล้ว คืนนี้มีที่นอนเสียที เขากับน้องเบื่อที่ต้องเดินทางไปไหนมาไหนทุกวันแล้ว

"โอ้โห  ทำไมหน้าของนายเหมือนตุ๊กตาเลยหล่ะ"คีบอมเดินเข้าไปมองหน้าแทมินใกล้ ๆ
เขาถูกใจแทมินคนน้องเป็นพิเศษ     อยู่ที่นี่นอกจากพี่ๆที่อยู่ด้วยกันละ เค้าไม่ค่อยได้เจอเด็กผู้หญิงเลย มินโฮกับจงฮยอนชอบแกล้งว่าเขาเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ

"ว๊าว เด็กผู้หญิง ...โอ๊ย" คีบอมเดินเข้าไปลูบใบหน้าของแทมินโดยไม่ทันระวังจึงโดนแทมินชกเข้าไปที่ท้องแต่ไม่แรงมากเพราะจินกิดึงมือแทมินเอาไว้ก่อน
"แทมิน  อย่าเสียมารยาท ขอโทษเค้าซะ" จินกิบอกน้องของเขา  แทมินเบ้ปากเล็ก ๆไม่พอใจ
 ชิส์ ทำมาว่าคนอื่นเหมือนผู้หญิงตัวเองก็เหมือนผู้หญิงนั่นแหล่ะ
แทมินทำหน้าตาตลกใส่ แต่กลับยิ่งดูน่ารักยิ่งขึ้น คีบอมไม่โกรธกลับหัวเราะชอบใจเหมือนได้ของเล่นที่อยากได้มานาน

"นี่พวกนายเป็นผู้ชายหรอ  โอ้โห นี่ชั้นดูไม่ออกเลยนะเนี่ย  ฮ่าๆ " มินโฮหัวเราะเสียงดัง เขาเดินวนรอบ ๆ สองพี่น้องเลียนแบบคิบอม ทำให้เจ้าตัวหันมาค้อนมิโฮควับใหญ่เรียกเสียงหัวเราะได้อีก
ส่วนจงฮยอนได้แต่ยิ้ม มีคนเยอะ ๆสิดี เค้าอยากมีพี่น้องเยอะ ๆ จะได้ไม่เหงา ไม่ต้องอยู่คนเดียว

"ขอโทษแทนน้องชายเราด้วย เค้าไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่เค้าไม่ชอบให้ใครว่าเค้า  เหมือนผู้หญิงน่ะ"
จินกิก้มหัวขอโทษแทนแทมินที่ตอนนี้ไปยืนซ่อนอยู่ข้างหลังเขา แต่คีบอมก็ยังตามไปแกล้งโดยดึงแขนแทมินเล่น
"แทมิน  แทมิน  แทมิน  นายอายุเท่าไหร่กันเนี่ย เราจะได้เรียกถูก "
คีบอม หมุนแขนแทมินเป็นวงกลม แทมินสะบัดแขนวิ่งหนี  แต่คีบอมก้วิ่งตามไปเล่นด้วยอีก
"ผมอายุ 10 ปีแล้วนะ ไม่ต้องทำเหมือนผมเป็นเด็กผู้หญิงได้รึเปล่า  ผมไม่ใช่เด็กๆละนะ"  
"นายแค่ 10 ขวบ นายก็อายุน้อยที่สุด"จงฮยอนพูดเมื่อได้ยินแทมิน เขาขำเจ้าตัวเล็กคนใหม่เสียเหลือเกิน เวลาเขาหัวเราะหน้าตาเขาก็ดูน่ารักขึ้นมาทีเดียว

"ชั้นชื่อจินกิ อายุ 14 ฝากด้วยนะครับ" จินกิแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ พร้อมก้มหัวเล็กน้อยให้กับทุกคน  ทำเอาคนอื่นก้มหัวตอบรับแทบไม่ทัน
"โหพี่มารยาทดีจังเลย แถมอายุเยอะกว่าพี่อีกนะพี่จงฮยอน " คีบอมพูด เขาดีใจที่มีพี่ชายและน้องชายเพิ่มขึ้นมาทีเดียวสองคนเลย
"งั้นต่อไปนี้ พี่เป็นจ่าฝูงละกัน ผมจะได้เป็นน้องกับเค้าซะที" จงฮยอนบอก
"เอาเหอะ ยังไงซะเราก็มาอยู่บ้านเดียวกันแล้ว วันนี้ เราจะมีพีธีสาบานตนเป็นพี่น้องกัน เพราะฉะนั้น ...เฮ่ ๆ คืนนี้เราเรานอนรวมกันตรงพื้นห้องนี่แหล่ะ เพี่อความสามัคคีของเรา  "

มินโฮตะโกนพูดเสียงดังพร้อมกับจับมือจินกิและแทมินกระโดดไปมา  คิบอมรีบจับมือจงฮยอนแล้วรีบเข้าไปจับมือมินโฮกระโดดพร้อม ๆ กัน5คน
ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข    ณ ที่นี่คือจุดเริ่มต้นในการมีชีวิตอย่างมีความสุข  แม้จะเป็นช่วงเวลาพบเจอกันแบบไม่ทันตั้งตัว  แต่ทั้ง 5 คน ก็ดูเข้ากันได้ดี 

ความสุข มันมักจะอยู่กับเราไม่ได้นาน

แต่ถ้าเราคิดว่ามันคือความสุขที่ทรงคุณค่า

ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน

ก็ไม่มีวันลืมความรู้สึกนั้นได้





..............................................


จากใจผู้เขียน
พอลงตอนที่สองแล้ว
รู้สึกตัวเองผิดพลาดหลายอย่าง

ตัวหนังสืออ่านยาก ตัวเล็ก(แต่ไม่ปรับเพราะกลัวเยินกว่าเดิม)

ชักคิดว่าเนื้อเรื่องเราไม่ดึงดูดสายตาให้อ่านรึเปล่าฟะ

เหนื่อย ฮ่า ๆ
ไหน ๆ ก็ลงทุนมาอ่านมาเขียนกันละ
ขอบคุณอีกครั้งนะค๊า
อ้อ ... อย่างที่บอกว่า อาจจมีชื่อใครต่อใครโผล่มารับเชิญกันบ้าง

ตอนนี้
 ขอบคุณน้องดวงเก็บเห็ด
 ขอบคุณเมล์จิแม่น้องแทม ที่มารับเชิญ 555
อยู่ตรงไหน หากันเอาเองนะคะ อิอิ

จะพยายามมุ่งเขียนให้จบ เพื่อเป็นรางวัลให้ตัวเองให้จงได้

อดทนอ่านนะคะ