ฟิค พีร์ก้อง ตอนที่ 5 ความเข้าใจที่มีความสุข

สวัสดีค่ะทุกคน ขอโทษทีนะคะที่หายไปนานเลยค่ะ วันนี้มาลงฟิคแล้วตอนใหม่แล้วนะคะ ^^
ฟิคตอนนี้จะต่อเนื่องกับฟิคตอนที่ 4 นะคะ ขอฝากฟิคนี้ไว้ในอ้อมใจแฟนฟิคทุกคนด้วยนะคะ

ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ เพื่อการพัฒนาต่อไปของคนแต่งค่ะ ^^


*******************************************************


ฟิค 5 ความเข้าใจที่มีความสุข

ณ คอนโด พีร์


ผมลืมตาขึ้นมา มองไปที่คนข้างๆของผม ตอนนี้คนที่หลับอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมแอบเห็นรอยยิ้มของก้อง รอยยิ้มที่เปื่อยไปด้วยน้ำตา ผมกระซิบข้างหูก้อง “ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเสียใจ ขอโทษที่ทำให้คุณต้องร้องไห้ ขอโทษนะก้อง ผมรักคุณ” ริมฝีปากผม ประจงจูบที่ขมับก้องเบาๆ “ฮือออ พีร์คุณจะทำอะไร เอามือออกไปจากเอวผมได้แล้วผมอึดอัด “ ก้องรู้สึกตัวขึ้นมาก็เริ่มเหวี่ยงผมทันที ผมไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวก้องแน่ๆ ยิ่งก้องพยายามแกะมือออกเท่าไร ผมยิ่งรัดเอวก้องแน่นขึ้นเท่านั้น “หิหิ” ผมหัวเราะก้องเบาๆ ก้องหันขวับมองหน้าผม “คุณหัวเราะอะไรพีร์” ผมมองหน้าก้อง ตอนนี้ก้องขอผมทำหน้างอซะน่ารักผมอดใจไม่ไหวเลยขโมยหอมแก้มก้องฟองใหญ่ไปหนึ่งที “พีร์ แกล้งผมอีกแล้วนะ คุณนี่มัน” ก้องไม่ทันพูดจบ ผมปิดปากก้องด้วยปากของผมทันที


พีร์จูบผมนานและรุนแรงมาก จนผมหายใจไม่ทัน “อื้ออออ” ผมเอามือดันไหล่พีร์ออก “คนบ้า คนผีทะเล คนเจ้าเหล่ คนลามก คน....” ผมโดนพีร์จูบปากอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่นานมากน่ะ แต่ผมก็สัมผัสถึงความอ่อนหวานจากพีร์ได้ พีร์ถอดริมฝีปากออกจากปากผม แล้วมองหน้าผมด้วยสายตาที่อ่อนโยนและดูอบอุ่นมาก พร้อมกับพูดว่า “ถึงผมจะบ้า ถึงผมจะเจ้าเหล่ ถึงผมจะลามก แต่ที่ผมเป็นก็เพราะคุณคนเดียว ผมรักคุณ ผมแคร์คุณ คุณเข้าใจผมใช่ไหม” ผมมองไปที่ดวงตาของก้อง เชยค้างก้องขึ้นมาสบตา ก้องเอามือดันผมออกแล้วจ้องผมกลับดวงตาของก้องดุราวกับแม่เสือที่ห่วงลูก

“ ผมอยากเข้าใจคุณให้มากกว่านี้น่ะพีร์ แต่หลายต่อหลายครั้งคุณก็ทำให้ผมหมดความมั่นใจที่จะเชื่อใจคุณอะ คุณรู้ไหมทุกครั้งที่ผมเห็นคุณเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้น มันทำให้ผมเจ็บมากแค่ไหน ผมทั้งกลัวทั้งรู้สึกระแหวกลัวว่าสักวันคุณจะทิ้งผมไป คุณจะไม่รักผม ผม... ฮื้อ..อ..อ” ผมร้องไห้ออกมาไม่ขาดสาย ทั้งหมดเป็นความรู้สึกจากใจผม พีร์ใช้นิ้วเช็คน้ำตาบนหน้าผมเบา ทำให้ผมรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น ความกลัวครั้งนี้เหมือนกับครั้งที่ผมตาบอด ผมกลัวที่ต้องอยู่คนเดียว กลัวว่าพีร์จะรับไม่ได้ ถึงแม้ว่าผมจะรู้ว่าพีร์จะไม่ทิ้งผมก็ตาม แต่ในใจส่วนลึกมันก็อดกลัวไม่ได้

“ก้องคุณไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ผมรักคุณ ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไปไหน นอกจากความตายที่จะพลาดผมไปจากคุณได้ ผมสัญญา ส่วนมีดี้ ผมบอกคุณได้เลยผมกับเค้าไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้แน่ๆ เค้าเป็นแค่เลขาที่พี่พัฒน์หามาให้ผมเท่านั้น และจะไม่มีวันทำให้ผมหวั่นไหวได้แน่ๆ คุณเชื่อผมนะ ส่วนเรื่องวันนั้น ที่คุณเห็นผมกับเค้าเข้าโรงแรมกัน เพราะผมอยากจะเซอร์ไพร์วันครบรอบสองปีที่เราเป็นแฟนกันไงก้อง คุณจำได้ไหม แล้วที่ผมไม่ได้รับโทรศัพท์คุณก็เพราะว่าผมลืมไว้ในรถ แล้วผมก็ปิดเสียงก่อนที่เข้าประชุม แล้วผมก็ลืมเปิดเสียง” ผมพยายามอธิบายให้ก้องฟัง แต่ไม่รู้ว่าก้องจะเชื่อผมหรือไม่ ทั้งหมดที่ผมพูดออกไปคือความจริงจากปากผม ก้องสบตาผม


“แน่ใจนะพีร์ว่าคุณไม่หลอกผม คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมทั้งกลัวและก็ไม่มั่นใจอะไรทั้งนั้นเลย ความกลัวมันเข้ามาตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้” ผมจับไหล่เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้ก้อง สบตาก้องอย่างแน่วแน่และจริงใจ “ถ้าคุณไม่ทิ้งผม ผมก็จะไม่มีวันทิ้ง เราสองคนจะไม่มีวันพลาดจากกัน คุณจำได้ไหมประโยคนี้ที่ผมเคยพูดกับคุณ คุณยังจำมันได้ไหมก้อง” ผมยังคงจ้องไปที่ดวงตากลมๆของก้อง


“ผมจำได้สิพีร์ คุณกับผมก็เหมือนกับทรายกับน้ำทะเล ที่ไม่มีวันแยกจากกัน” ผมเริ่มรู้สึกมั่นใจในตัวพีร์ขึ้นมาแล้ว ผมรักเค้ามากจนเกินไป จนคิดมาก จนกลัวอะไรๆไปต่าง ๆ นา ๆ พีร์ยังคงจ้องมาที่ผม พร้อมกับกระชับมือผมขึ้นมา

“คุณเข้าใจผมแล้วใช่ไหมก้อง ผมจะทำให้คุณมั่นใจ” ผมพูดพร้อมกับหยิบสร้อยแพตตินัมเส้นไม่ยาวมาก พร้อมจี้แหวนทองคำขาว บนหัวแหวนสลัดชื่อของผมกับก้องไว้ และข้อความสั้นๆว่า พีร์รักก้อง(ตลอดไป) ผมค่อยๆบรรจงสวมสร้อย แพตตินัมเส้นนี้ที่คอก้อง ช้า พร้อมกระชิบข้างหูก้อง เบา ๆ ว่า “ก้องคุณคือทุกอย่างสำหรับผม ผมรักคุณคนเดียว โปรดเชื่อใจและมั่นใจผู้ชายคนนี้อีกสักครั้งนะก้อง”


ผมหันมาสบตาพีร์อีกครั้งพร้อมพูดออกมาจากใจของผม “คุณคือชีวิตที่เหลือของผมนะพีร์ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าขาดคุณไป ผมรักคุณ คุณพีรวิชญ์ คนบ้าคนนี้ แต่ถ้าคุณทำให้ผมไม่ไว้ใจคุณอีกเมื่อไรผมจะกลับไปหาแม่แล้วจะไม่กลับมาอีกเลยตลอดชีวิต ”

ก้องพูดไปก็เอานิ้วมือเรียวๆของก้องมาจิ้มที่หน้าอกผมแบบเน้นทุกประโยคที่ก้องพูด ผมเอามือของผมจับไหล่ก้องเบา ๆ “ผมสัญญา ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังกับคนอย่างพีรวิชญ์อีก คุณหายโกรธ หายงอนผมแล้วใช่ไหมก้อง” ผมมองเข้าไปในดวงตากลม ๆ ใส ๆ นั้น


“อื้มมมม ผมหายโกรธคุณแล้วครับคุณพีรวิชญ์” ผมบอกพีร์พร้อมกับหอมแก้มพีร์เบา ๆ เพื่อยืนยังคำตอบจากใจผม

ผมอึ้งกับคำตอบของก้องอยู่สักพักหนึ่ง ผมดึงก้องมาในอ้อมกอดของผม และจุมพิตที่ริมฝีปากก้อง “ผมชอบเวลาที่คุณเขินที่สุดเลยก้อง เวลาคุณเขินแล้วน่ากอดที่สุดเลยหล่ะ ผมขอกอดคุณแบบนี้ไปตลอดชีวิตนะก้อง ที่รักของผม” ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลยครับ ผมไม่รู้ว่าอนาคตผมจะเป็นยังไง แต่ที่รู้ตอนนี้ผมรักก้อง ก้องบดินทร์คนนี้ที่สุดเลยครับ

“อื้ม ก็แล้วแต่คุณ อยากกอดก็กอด ผมไม่ได้ห้ามอะไรคุณซะหน่อย”ผมพูดไปก็อายไป >////<

ผมหันมามองหน้าก้องแล้วแล้วถามว่า “แล้วถ้าผมจะทำแบบเมื่อคืนอีกหล่ะ คุณไม่ว่าผมนะ” ก้องยังไม่ทันจะตอบอะไรผม ผมก็เผด็จศึกก้องอีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง ^^

************************* The end ************************

Create Date : 29 ธันวาคม 2554 Last Update : 5 กรกฎาคม 2559 16:15:14 น. Counter : 953 Pageviews.		7 comments
Share Tweet