วันเสาร์ที่ 24 มีนาคม ที่มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ มีการจัดงานเลี้ยงครบรอบ 20 ปี งานราตรีโพธิทอง...

พวกเราซึ่งเป็นแผนกเภสัชกรรมรุ่นที่สองของคณะ แต่เป็นรุ่นที่สามของมหาวิทยาลัย เกิดมีความคิดที่จะรวมพลกันมา หนึ่งก็เพื่อพบปะสังสรรค์ในกลุ่มเพื่อนๆที่ไม่ได้เจอกันมานานนนน และสองก็เพื่อไปรดน้ำดำหัวอาจารย์ที่เราเคารพด้วย

งานนี้อิชั้นตื่นเต้นมากมาย ก็ไม่ได้เจอกันมานานแล้วนี่นา อยากเจอเพื่อนมากมาย ลองดูกันสิ เพื่อนๆจะมากันกี่คนเน้อ  


เราไปมหาวิทยาลัย กับเพื่อนที่เป็นอาจารย์ งานนี้สบายไป ไม่ต้องขับรถไปเอง



เพื่อนของเราขอตัวไปเตรียมงานที่คณะก่อน เราเลยไปหาอาหารเที่ยงเบาๆกินรองท้อง วันนี้ไม่ค่อยหิวเลย สงสัยจะตื่นเต้น...

เหลือบไปเห็นเซเว่นข้างหน้า เอาวะ...เอานี่แหล่ะ รองท้องก่อน

ครัวซองทูน่ากะกาแฟเย็น....อิ่มเบาๆ อร่อยด้วย

กินเสร็จแล้ว  เวลายังมีเหลือเยอะ  เดินเล่นรอบมหาวิทยาลัยดีกว่า

ตัวอิชั้นเข้าศึกษาที่คณะเภสัชศาสตร์  มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ ตั้งแต่ปี 2537  สำเร็จการศึกษาในปี 2542  ใช้เวลาเรียน 5 ปี ตามหลักสูตรเภสัชศาสตร์(รุ่นเก่า)  แต่ขณะนี้คณะเภสัชศาสตร์ทั้งประเทศไทย ได้ปรับเป็นหลักสูตร 6 ปี ตั้งแต่ปี 2552

แรกเริ่มเดิมที ที่เดินเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้  อิชั้นมีความรู้สึกต่างๆมากมาย ทั้งกังวล ทั้งวิตก  กลัวว่าจะเรียนคณะเภสัชไม่ไหว  เรียนไม่จบ  นอกจากนี้ถ้าจบแล้ว ก็ต้องสอบใบอนุญาติประกอบวิชาชีพ ก็ยังอดกลัวไม่ได้ว่าจะสอบไม่ผ่าน...

และนอกจากความกังวลเรื่องการเรียน  ชีวิตในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็มีแง่มุมอื่นๆมากล้น  ทั้งทุกข์ สุขและเศร้า...เป็นชีวิตที่เข้มข้น ปนเหนื่อยล้า และโหดมันส์ฮามากมาย

แต่อิชั้นไม่คิดเลย....ว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยที่อิชั้นคิดว่า มันสุดๆแล้วในชีวิตคนๆนึง  จะกลายเป็นเด็กน้อยจิ๊บๆไปเลย เมื่อเราก้าวเข้าสู่สังคมวัยทำงาน

และทำให้เราได้รู้ว่า  เพื่อนที่แท้จริงที่ไม่ทิ้งกัน ก็คือเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยนั่นเอง...

เวิ่นเว้อเสียเยอะ  ขออนุญาติอวดมหาวิทยาลัยตัวเองหน่อยนะคะ

ที่นี่เป็นอาคารอิฐสีแดงๆ มองๆไปก็คล้ายยูในเมืองนอกอยู่ไม่ใช่น้อย

ตอนอิชั้นเรียนที่นี่ จนพบว่ามีกองถ่ายมาใช้สถานที่ที่มหาวิทยาลัยของเราเป็นโลเกชั่นมามากมาย   ทั้งมิวสิควีดีโอ  ละคร  ซีรีย์  แม้กระทั่งหนังใหญ่....

จะบอกว่าเรื่อง "จักรยานสีแดง"   ที่พี่มอสกะทาทาเล่น  ในหนังสือสถานที่เกิดเรื่องคือม.เกษตรศาสตร์  

แต่พอเป็นหนังใหญ่เค้าใช้มหาวิทยาลัยอิชั้นเป็นโลเกชั่นนะค้า ขอบอก

เดินเสียจนเพลิน แล้วก็ได้เวลาที่เรานัดหมายกับเพื่อนๆ เพื่อไปรดน้ำท่านอดีตอธิการบดีของเราค่ะ

รุ่นของเราจะผูกพันกับท่านอดีตอธิการบดีท่านนี้มาก  เพราะท่านดำรงตำแหน่งในรุ่นของเรา

ในวันนี้ที่ได้มารดน้ำท่าน และได้รับศีลรับพรจากท่าน ถือเป็นพรอันประเสริฐยิ่งของพวกเราในวันนี้ค่ะ  ^^

นอกจากนี้ เรายังไปรดน้ำท่านอาจารย์ดร.ประศาสตร์ ซึ่งเป็นครูที่สั่งสอนเราในด้านการทำยาเม็ด....

เรายังจดจำวันแรก ที่เราจะเข้าคลาสเรียนได้อยู่เลย...

วันนั้น ก่อนการสอน  อาจารย์ให้พวกเราทุกคนสาบานตน ต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย...

ว่าเราจะไม่นำความรู้ที่ได้ในวันนี้ ไปกระทำในสิ่งที่ผิดทั้งกฎหมายและจรรยาบรรณ  หากเราผิดคำสาบานขอให้เรามีอันเป็นไป..

ตอนนั้นเราก็ยังขำๆ ว่าอาจารย์จริงจังจังเลยค่า...หนูไม่เอาความรู้นี้ไปทำยาบ้าหรอกค่ะ แต่เราก็สาบานด้วยควาที่มั่นใจว่าเราจะไม่ทำความชั่วอย่างนั้นเด็ดขาด  ซึ่งเพื่อนเราทุกคนก็คิดเช่นกัน....

แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า สิ่งที่อาจารย์ให้เราลั่นคำสาบานมันจะมีน้ำหนักมากมาย  ในวันนี้ที่พบว่ามีเภสัชกรลักลอบนำยาซูโอพริดินออกจากระบบรพ.   

อาจารย์มาเล่าให้ฟังทีหลังว่าแกล่ะลุ้นเหลือเกิน ว่าจะมีลูกศิษย์ของแกอยู่ในขบวนการนี้ด้วยไหม  เมื่อพบว่าไม่มี อาจารย์ก็แสนจะโล่งใจ...ดีใจที่พวกเราซื่อสัตย์ต่อคำสาบาน...

มาเข้าโหมดเฮฮาปาร์ตี้กันดีกว่า  งานนี้เพื่อนๆที่ไม่ได้พบกันมาสิบกว่าปีมาพบปะกัน สิ่งที่เกิดขึ้นคือเสียงเซ็งแซ่ค่ะ  ต่างคนต่างก็เม้าท์กันอย่างเมามันส์...  กว่าจะรวมตัวถ่ายรูปหมู่ได้ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ

ถ่ายคู่กับพี่บุณทัน   เจ้าหน้าที่ห้องแล็ปของเรา  เค้ามีหน้าที่ช่วยอาจารย์เตรียมแลปให้พวกเราก่อนเรียน...ถึงแม้ว่าพี่แกจะไม่ใช่อาจารย์เราโดยตรง แต่ก็เป็นผู้ช่วยเหลือให้เราร่ำเรียนได้โดยราบรื่น...

ถือเป็นคนสำคัญคนนึงที่พวกเราระลึกถึงอยู่เสมอ ^^

จะบอกว่า อิชั้นมานั่งคิดๆก่อนมางานแล้ว  ว่าต้องถ่ายรูปเยอะแน่นอน ! ก็เลยจัดมาเป็นกระโปรงแซคสีแดง  เสื้อคลุมข้างนอกก็สีแดง (แต่รองเท้าไม่แดงนะ)

งานนี้ได้ผลมากมาย  ถ่ายรูปได้ขึ้นมาก เพราะสีเด่นกระแทกตากว่าชาวบ้าน  จนเค้าเริ่มออกอาการรังเกียจ หลังๆชักไม่ค่อยมีใครอยากเข้าใกล้แล้ว...

เป็นเทคนิคที่ไม่หวงห้าม สำหรับใครที่อยากเด่นกว่าใครเวลาถ่ายรูป หยิบสีแดงมาใช้เลยค่ะ  ยิ่งสดยิ่งดี  (ถ้าไม่กลัวเค้าเรียกอีสมทรงนะ) 

กว่าจะรวมพลถ่ายรูปหมู่ได้...เล่นเอาช่างภาพเรียกจนเหนื่อยเลยค่ะ

ถ่ายกับอาจารย์หน้าห้องแลปผลิตยา

บันไดตรงนี้  พวกอิชั้นใช้มันเป็นที่อ่านหนังสือ เตรียมเข้าห้องสอบ.....(ตรงไหนว่างก็มุดมันทุกที่แหล่ะ)

ถ่ายกับสัญลักษณ์ของคณะหน่อยค่ะ....งูพันถ้วยยา ^^

ตกเย็น เราก็ทานโต๊ะจีนกันค่ะ  งานนี้ขอถ่ายรูปกับก๊วนเพื่อนสาวหน่อย..

ปิดท้ายความประทับใจในวันนี้ ด้วยรูปหมู่หน้าโรงอาหาร

ในอดีต   พวกเราวิ่งขึ้นวิ่งลงโรงอาหารนี้มาตลอด  ไปหาข้าวเช้ากินบ้าง ข้าวเที่ยงบ้าง  (บางวันก็พ่วงไปถึงมื้อเย็น!)   นัดเจอกันที่นี่  หาที่อ่านหนังสือที่นี่  ปรับทุกข์เรื่องเรียน  หรือแม้กระทั่งบางคู่ ก็มีปะฉะดะกันที่นี่ (อย่าให้บอกเลยว่าคู่ไหน มันผ่านมานานแล้วว)  

พวกเราล่ะโคตรจะผูกพันกับที่นี่เลย  ช่างเป็นแหล่งหากินที่เต็มไปด้วยเรื่องราวของพวกเราจริงๆ.....

และที่นี่แหล่ะ !  ใครจะคิดเลยว่า  ในอีก 13 ปีให้หลัง  เราจะได้กลับมารวมตัวอีกครั้ง....โดยที่มีบางคนกระเตงลูกมาด้วย

วันเวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆนะ...