ข้อดีของการไปเที่ยวเองไม่ง้อทัวร์ก้อคือ เราสามารถไปไหนต่อไหนก้อได้ที่เราต้องการ

ไม่ว่าจะเป็นซอกเล็ก มุมน้อยก้อหลงไปได้หมด อิอิ

แต่ขอแนะนำให้ทำการบ้านไปให้ดีก่อนนะคะ ไม่งั้นจะหลงทางเหมือนกะลูก งงๆวึนๆถึงบ้างไม่ถึงบ้าง

เล่าต่อจากบล็อกที่แล้วนะคะ  ยังไม่มีคำตอบสำหรับข้อสงสัยทั้งสองข้อเลยค่ะ

สงสัยต้องไล่ให้พี่ชายไปสืบ ไม่งั้นมันข้องใจจริงจัง

ออกจากพระราชวังอิมพีเรียลมา ต้องไปต่อรถที่ชิบุยะค่ะ ก้อเลยได้ไปเยี่ยมเจ้าฮาจิโกะ

ประวัติของเจ้าหมาน้อยฮาจิโกะมีอยู่ว่าเจ้าหมาน้อยแสนซื่อสัตย์ตามไปส่งเจ้านายของมันที่สถานีรถไฟชิบุยะ และรอรับเจ้านายตอนเลิกงานทุกวัน 

จนกระทั่งวันนึงเจ้านายของมันเกิดเสียชีวิตกระทันหันด้วยโรคหัวใจค่ะ

แต่เจ้าฮาจิโกะก้อยังคงทำหน้าที่ของมันไม่เคยขาด นั่นคือเดินไปที่สถานีทุกวัน

และรอจนเวลาเลิกงานจึงเดินกลับ ด้วยหวังว่าจะได้เจอนายของมันอีกสักครั้ง

ทำอย่างนี้อยู่เป็นสิบปี ตราบเท่าที่ลมหายใจของเจ้าหมาน้อยสิ้นลงค่ะ เศร้าจังเลยนะคะ

หัวใจเรายังเศร้าขนาดนี้ หัวใจดวงน้อยของเจ้าฮาจิโกะจะเศร้ามากแค่ไหนกันนะที่ไม่ได้เจอกับเจ้านายที่รักอีก

เป็นความเซนซิทีฟจัดส่วนตัวกับเรื่องน้องหมาค่ะ

เพราะคิดมาตลอดว่าหมามันน่ารัก น่าสงสาร ถึงเศร้าก้อพูดไม่ได้ บอกไม่ได้ 

คนแถวนั้นที่ได้เห็นภาพนี้จนชินตาเลยนำเอาเจ้าฮาจิโกะมาเป็นอนุสาวรีย์แสดงถึงความจงรักภักดีค่ะ 

ที่นี่กลายเป็นจุดนัดพบ หรือเปรียบได้อีกอย่างว่าฮาจิโกะ เป็นสัญลักษณ์แห่งการรอคอย

เพราะคนที่มานั่งรออยู่ที่นี่ก้อคงรอคอยใครสักคนเช่นกัน

สุดท้ายเจ้าฮาจิโกะก้อคงได้ไปพบเจ้านายของมันบนสรวงสวรรค์

เช้านี้มาโหมดเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตานิดนึงนะคะ 

ไปเรียนเพ้นรูปก่อนแล้วจะกลับมาอัพเรื่องของน่ารักๆให้อ่านกันเล่นๆค่ะ