• อ้อนต้อน..สาเกตุนคร...

..........เ ห ง า.......... คุณเคยเหงา กันบ้างไหม ใคร่ขอถาม เคยมียาม เคว้งคว้าง กันบ้างไหม ระหว่างนั้น คุณคุณ ทำเช่นไร อยากรู้ไว้ เป็นแนวทาง ประทังตรม..... ด้วยตัวผม ผจญเหงา หลายคราวครั้ง ทุกทุกอย่าง อบอวน ล้วนขื่นขม มุ่งเสาะหา อุบาย คลายระทม แต่ยังตรม อยู่เสมอ ไม่เจอทาง..... นิ่งก็แล้ว ดื่มก็แล้ว ไม่แคล้วเศร้า คิดว่าเมา แล้วความเหงา คงถอยห่าง เหมือนยิ่งเมา ยิ่งเหงา ไม่เจือจาง หมดหนทาง จึงมาพล่าม ถามคุณคุณ.....   Create Date : 17 กรกฎาคม 2553     Last Update : 17 กรกฎาคม 2553 22:20:03 น. Counter : 344 Pageviews.   2 comment Share Tweet

ในทรรศนะของข้าพเจ้า....(เซ็งๆระหว่างวัน) ระหว่างการดำเนินตามวาระวงจรปกติของชีวิต..... หลายสิ่ง...หลายเรื่องราว...สรรพกรรม ท้งหลาย... มีส่วน กำหนดภาวะของธาตุชีวิต ของเราด้วยเหมือนกัน..... ไม่อาจปฏิเสธ แรงผลัก หรือ การหยิบยื่นจากธรรมชาติ..... หรือแม้แต่ สิ่งปรุงแต่งทั้งหลาย.... ความมุ่งมั่นแรก...ศรัทธาเดิม จึงอาจโอนอ่อน ตามภาวะแวดล้อม เหล่านั้น... เชื่อมั่น...เชื่อมั่น... เข้มแข็ง...เข้มแข็ง..... หากมองไปยังเบื้องปลายของชีวิต...อะไรล่ะ...คือสิ่งสำคัญ... อะไรเล่า...ตรงใจ.... การถึงยังจุดหมายหรือไม่ นั้น....ไม่ใช่สิ่งสำคัญเลย..... เมื่อพิจารณา ถึงความสำเร็จของชีวิตที่ผ่านๆมานั้น... ท้ายที่สุด...ตรงจุดสูงสุดนั้น...ก็ว่างเปล่า...จืด..เดียวดาย.... หมดความท้าทาย.... และแล้ว...ก็ยังไม่เพียงพอ...ไม่รู้จักจบสิ้น..... มันสำคัญที่ว่า....ระหว่างทางของชีวิต...ที่ก้าวผ่านมานั้น...เราได้ทำให้ดีที่สุดหรือยัง.....ราเบียดเบียนใคร หรือเปล่า..... เราได้แก้ไข สิ่งผิดไหม.... ความงดงาม และคุณค่าของความสำเร็จ...มันบรรจุ อยู่ในรายทางเหล่านั้น... หาใช่ปลายทาง เพียงอย่างเดียวไม่..... ชีวิตคน,สรรพสิ่งต่างๆ...หากจะบอกว่า ชะตาลิขิตไว้แล้ว...ก็ไม่อาจปฏิเสธ... แต่หากจะคิดไป หลายๆแง่มุม...ชีวิตของเรา...เราก็สามารถ กำหนดทางเดินของตนได้นะ..... ก้าวไป บนเส้นทางที่เราอยากไป.....เป็น...ในแบบที่เราอยากเป็น..... อยู่ที่เรา...จริงจังกับมันแค่ไหน.....   Create Date : 12 กรกฎาคม 2553     Last Update : 12 กรกฎาคม 2553 21:50:47 น. Counter : 207 Pageviews.   1 comment Share Tweet

กาลครั้งนั้น...ที่ จันทบุรี.... สุดสายทางที่ท่าแฉลบ...ทะเลไม่มีทราย..ชีวิตที่เรียบง่าย.......ที่ที่ยังพอมีความปลอดภัยจากวัตถุสังคม..ลมอ่อนๆ..กับกลิ่นกรุ่นไอทะเล...ตะวันโรยแสงอ่อนลง..ทิวเขาทะมึนไกล...สีน้ำเงินครึ้ม..จนเกือบเป็นสีดำ...เสียงเพลงหวาน..แผ่วๆจากร้านอาหารริมทะเล....ผสานกับเสียงเรือหางยาวแว่วมาแต่ไกล....ขยะในน้ำมีแต่ใบไม้..กื่งไม้....พ่อลูกบนเรือ ช่วยกันวางเครื่องมือจับปลา...ปลากระพงนึ่งมะนาว กับ หอยนางรมสด รสกลมกลืนมาก........จากร้านทะเลป่า(ไม่แน่ใจ)สุดถนนท่าแฉลบ..ลมทะเลกับน้ำทะเลให้คำถามฉัน :”ที่นี่เป็นที่ที่นายต้องการหรือไม่?” ฉันไม่ลังเลที่จะตอบว่า :”ใช่”...สวยเหลือเกิน...สวยน้ำ..สวยฟ้า....สวยป่าชายเลน...สวยความสงบ....ดีใจกับตัวเอง ที่สามารถหอบร่างกายและวิญญาณ มาสัมผัสดินแดนนี้ได้..........ชีวิต เป็นอันใดหนอ....หัวใจเป็นฉันใด.... ในยามนี้ เจ้าคิดถึงใคร.....ไม่มีคำตอบจากส่วนใดๆของชีวิต เล็ดลอดออกมาเลย.....เ งี ย บ......... ก่อนที่แสงสุดท้ายของวันจะสิ้นสุดลง...มันได้สะท้อนความงามสู่ก้อนเมฆ จนเห็นเป็นสีทองจรัสตา..ความสลัวโรยตัวโอบคลุมทุกหนแห่งแล้ว..ของเวลา18:21น. แสงไฟริมตลิ่ง กระหยิ่มแสง...ความมืด คือความน่ากลัว...หรือ ความมืดคือเพื่อนสนิท....หรือว่า..ความมืดคือกระจกบานใหญ่สะท้อนให้เราเห็นตนเอง.....เราเป็นอะไรนะ.....ไม่เคยเจอตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเอาเสียเลย..... ได้มาเจอสิ่งที่สวยงาม...ได้มาเจอธรรมชาติที่สงบเย็นแล้ว.. มีความพอใจแล้ว......แต่เหตุใด เบื้องลึกข้างในใยเหงาอยู่.......หยุดความคิดต่างๆ เอาไว้ตรงนี้....18:55น.จ่ายตังค์ค่าอาหาร..ฉันจะจำความงามนี้เอาไว้..........   Create Date : 07 ตุลาคม 2552     Last Update : 7 ตุลาคม 2552 23:01:59 น. Counter : 271 Pageviews.   18 comment Share Tweet

ถึง...เพื่อน.... เพื่อน...บ่อย ครั้ง อยู่ น า ...ที่เรา ลืม นาย...... เพราะความวุ่นวาย..ของชีวิต...และสิ่งแวดล้อม..... หลาย หลาย อย่าง...กำหนดให้เรา ต้อง แข่ง ขัน....ต่อสู้.....เอาตัวรอด..... รู้.....มันเป็น จังหวะของชีวิต.... เรา...คิดถึงนาย...แต่บางที..เราก็..ไม่โทรหานาย..... เถอะ...บางที..เราอาจลืมนายไปบ้าง.........แต่ก็ยัง...รักนายอยู่เสมอ...... ก็คน น่ะ นะ...บาง ที เราเอง ยัง ลืมชีวิต ของ ตัวเอง เลย....... ลืม ความฝัน..ของ ตัว เอง..... มองข้ามสิ่งดีๆ หลาย ๆ อย่าง.....แม้กระทั่ง ดอกหญ้า ริมทางเข้าบ้าน... ที่ เบ่ง บาน รอให้เรา ชื่น ชม อยู่ ทุกวัน......เรายัง เดิน ผ่านไป เฉย.. เฉย...... ลืม..สายลม ที่ พัด ผ่าน มาทางหน้าต่าง.....ที่ทำให้ หัวใจ ได้ ชื้น..เย็น....... ลืมดูแลหัวใจ....หลาย หลาย คน.........และ หัวใจ ตัว เอง......... เราอาจ..พร่ำ..เหมือน..บ่น... สิ่งต่างๆรอบกายเราอาจเปลี่ยน......นายอาจคิดว่าเราก็เปลี่ยน..... ไม่ผิดหรอก....นายมีสิทธิ์ ที่จะคิด........คิดไปได้เรื่อยแหละ........ ไม่เคยว่านายเลย......... เพราะ...เรา รัก นาย...... ในห้วงลึก..ลึก..ของเรา.......มันไม่เคยเปลียนเลย..   Create Date : 30 กันยายน 2552     Last Update : 30 กันยายน 2552 0:09:28 น. Counter : 192 Pageviews.   1 comment Share Tweet

อรหันต์ชาวนา....อดีตที่ คุ กรุ่น....... จะมีโอกาสอีกไหมหนอ..ที่จะได้ไล่ควายไปนา.. ทำนา..ง่วนอยู่กับผืนนา ตั้งแต่ดวงตะวันเริ่มแทรกม่านหมอกของยามเช้า... แผดเผาแผ่นหลังยามเที่ยง....แล้วค่อยๆลับทิวไผ่ หายไปในสนทยา..... จะมีอีกไหมหนอที่จะได้นั่งฟังเสียงน้ำล้นคันนา... ในหน้าน้ำหลากหลังดำนา... เสียงปลาตอดเหยื่อดังอยู่ทั่วไป... เสียงนกตูมร้อง..ตุ้ม...ตุ้ม.... ในหนองน้ำที่กอข้าวสูง...... ลมพัดใบข้าว..เอนเป็นทิวงาม... คันนาที่เป็นทางเทียว(เดินประจำ)ตรงกลางจะโล้น... ไม่มีหญ้าขึ้น....... มองดูเหยียดยาวคตเคี้ยว....เคียงคู่ไปกับใบข้าวเขียวสองข้างทาง....... ควายตู้เล็มหญ้าอย่างเย็นใจ.....เนื่องจากหน้านี้มีหญ้าสมบูรณ์.... กับข้าวยามนี้มีทั้งต้ม...อ่อม..นึ่ง...ย่าง..กบ,ปลา..อร่อยนักแล.... ดีใจจัง...ภูมิใจนัก..ที่ได้เกิดเป็นลูกชาวนา... อยู่..กิน บนผืนนาโดยแท้จริง...... ทำให้ฉันได้คุ้นเคยกับความจน...ความลำบาก.... อยู่กับความจน...ความลำบากได้โดยไม่อึดอัดใจ.... แล้วชีวิตเธอล่ะ......เป็นยังไง.......   Create Date : 22 กันยายน 2552     Last Update : 22 กันยายน 2552 22:41:57 น. Counter : 276 Pageviews.   1 comment Share Tweet

• ผาแต้ม
• ผาแต้ม
• Webmaster - BlogGang