Bloggang.com : GTNcenter - สายลมแห่งความหลัง

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ฉันพร้อมจะอยู่ข้างเธอ......เมื่อเธอร้องไห้......ถึงแม้ไม่เห็น.....ฉันในสายตา

Group Blog

All blogs

สายลมแห่งความหลัง

๑.
นานมาแล้ว
ความหลังแว่วระริกเสียงไร้เดียงสา
เพรียกสังคีตอดีตเคยลับเลยลา
ล่องสายลมหวนมาหาหัวใจ

ความทรงจำสีขาวพราวดอกหญ้า
อบอุ่นซับแสงทิวารุ่งฟ้าใส
ลมแม่น้ำพรมรำเพยเผยกลิ่นไพร
แกมกลิ่นฝันแห่งวันวัยที่เบิกบาน

วันวิ่งเล่นเป็นเด็กเล็กกระจ้อย
ร่าเริงรักถักร้อยถ้อยขับขาน
เพลงผีเสื้อ แมลงปอ หยอกล้อกาล
แดดกะพริบ ระยิบวาร หวานรวี

พลันเราวิ่งทิ้งเพื่อนเหมือนมนต์สะกด
ตามผีเสื้อซึ่งสวยสดด้วยลายสี
พลาดล้มลง ดั่งหลับไปตั้งหลายปี
รู้สึกตัวอีกที... ก็โตแล้ว!

๒.
หนอวัยเยาว์ที่เรารักนักหนานั้น
ช่างเหมือนเพลงบทสั้นรำพันแผ่ว
วันเอย...เคยวาวก็ร้าวแวว
ฝันเอย...เคยแพร้วก็พรากไป

โตจนเกินจะหยอกเอินกับดอกหญ้า
ยุ่งจนเกินจะเสาะหาผีเสื้อได้
ตัวที่เคยไล่จับก็ลับไกล
เพียงซากนิ่งเหลือในความทรงจำ

แมลงปอเร้นหนี ผีเสื้อเร้นหาย
พายุร้ายแห่งทุกข์ตรมก็โหมกระหน่ำ
แข่งกันวิ่งไปข้างหน้า บ้าระยำ...
ลืมรู้สึกลึกล้ำกับความงาม

วันนั่งลงตรงข้างทางสายเปลี่ยว
หลังท่องเที่ยวเตลิดทาง...ตั้งคำถาม
เรายังหวังรักโยงร้อยโมงยาม
หรือหยาบหยามจิตวิญญาณเกรียมกร้านนัก!

๓.
รุ่งอีกเช้าเรายังตื่นขึ้นเคลื่อนไหว
ยังหายใจ ยังเหนื่อยนาน ยังงานหนัก
ยังรู้สู้ รู้ชัง ยังรู้รัก
ยังใช้ชีพนี้ถักทอเวลา

ปวงนักฝันนิรนามในยามฝัน
ต่างก็วาดถึงคืนวันที่ดีกว่า
หวังวันพรุ่ง ลมรุ่งจะพัดมา
ปลอบประโลมปรารถนาสนิทเนา

จะยากแค้นแสนเข็ญสักเพียงไหน
ฝันยังชุบวันวัยมิให้เฉา
ลมความหลังยังล่องมากล่อมเรา
หลับอีกคืน...ตื่นอีกเช้า...ก้าวอีกวัน

รอยยิ้มเราเศร้าไปในยามนี้
ดูโน่นซี เยาว์ยิ้มพริ้มเพราฝัน
เก็บรู้สึกลึกซึ้งเสี้ยวหนึ่งนั้น
ชุบชื่นขวัญชีวาท้าทายทุกข์!

๔.
เพื่อนวัยเยาว์ของเราหายไปไหนบ้าง
ในระหว่างโศกศัลย์กับสันติสุข
ไปเป็นดาววาวโรจน์ปราโมทย์ยุค
หรือเป็นกรวดรวดร้าวอยู่ใต้ทราย

ยังใช้ชีพกะพริบฝันถึงวันพรุ่ง
หรือแหลกแล้วแววรุ้งรวีฉาย
ยังเติบโตโต้ชะตาอย่างท้าทาย
หรือตกอับพับพ่ายไร้แรงรณ

หัวใจเพื่อนเต้นระรัวทุกหัวระแหง
ระรัวแรงยามร่อนเร่ระเหระหน
แว่วในนามความหลังดั่งแรงดล
จะสุขทุกข์ให้สู้ทนทุกหนทาง

โลกยังมีรื่นรมย์อุดมรัก
และยังมีอุปสรรคเป็นขวากขวาง
เถิดทะนงคงใจไม่จืดจาง
กล้าท่ามกลางหนาวร้อนรอนระกำ!

๕.
ลมชะตา พายุกรรม กระหน่ำซัด
ต้องชีพน้อยพลอยพลัดพราดถลำ
จากตำบลชนบทระทดกรรม
เร่มาร่ำเมรัยในนาคร

นาครชนด้นสวรรค์อันไสว
ตึกรามในเมืองกว้างสล้างสลอน
กังวานแก้วแผ่วเพียงเสียงอวยพร
ดื่มวัยหนุ่มรุ่มร้อนก่อนจากลา

ปริ่มแก้วนี้มีดาวพราวกะพริบ
ปริ่มแก้วนี้มีระยิบเสน่หา
ปริ่มแก้วนี้มีระยับอัปรา
เอ้า! ยกซิ..เพื่อนยาอย่าช้าไย

ดับร้อนรนคนจรเสียตอนนี้
ก่อนสิ้นสีอมฤตศักดิ์สิทธิ์ใส
พรุ่งนี้สร่าง ทางอาจยาว ก้าวอาจไกล
ห้วงความหลังว่างไว้ให้เพื่อนแล้ว!

...................................................

บทกวีโดย ไพวรินทร์ ขาวงาม
จากรวมเล่มบทกวีนิพนธ์ ชุด คือแรงใจและไฟฝัน

บทประพันธ์นี้ได้อ่าน ได้รับรู้ตอนประมาณเรียนปี 4 แล้วทำให้หวนคิดถึงตอนวัยเยาว์ อ่านตอนไหนก็ยังมองเห็นภาพตอนที่เป็นเด็กวิ่งเล่น...รู้สึกตัวอีกที...แก่แล้วเเหรอนี่...เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ

Create Date : 09 ตุลาคม 2550

Last Update : 10 ตุลาคม 2550 22:07:33 น.

2 comments

Counter : 931 Pageviews.