ไปนิวออร์ลีนส์มาค่าาาา
ใกล้ถึงเวลากลับบ้านเต็มทีแล้วทริปประจำเดือนนี้เลยขอไปไกลหน่อย(เอ๊ะ มันเกี่ยวกันมั้ยหว่า) คราวนี้เอิงไปนิวออร์ลีนส์ค่ะ ไปกันสองคนกะเพื่อนสาวเจ้าประจำ คุณแอน ณ เซนต์หลุยส์ ตอนแรกว่าจะบินไปเพราะมันไกลแถมไปเจอตั๋วถูกแบบผิดธรรมชาติแต่พลาดค่ะจองไม่ทัน มาเช็คอีกทีดันขึ้นราคาไปซะแหล่วเลยเปลี่ยนแผนขับรถไปแทน รถนี่ก็เช่าไปค่ะเลือกคันเล็กๆประหยัดน้ำมันดีมาก เพราะเรามันเบี้ยน้อยหอยน้อยอ่ะคำนวณดูแล้วเสียค่าเช่านิดหน่อยแต่ประหยัดน้ำมันมากโขเทียบกับคันที่เอิงใช้อยู่น่าจะคุ้มเนอะถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวจะเล่าว่ามันผิดพลาดยังไง เซ็งเป็ดมากๆ จากเซ็นหลุยส์ไปนิวฯจริงๆใช้เวลาประมาณเกือบ11ชม.ค่ะ แต่ทดเวลาเติมน้ำมัน เข้าห้องน้ำ จิปาถะก็ปาเข้าไป12กว่าๆแล้วอ่ะ คืออยู่ในรถกันตั้งแต่เช้ายันค่ำให้ตรูดระบมไปเลยทีเดียว แต่เอาวะ งบน้อยทำไงได้ เสียเวลากะค่าฮีรูดอยล์นิดหน่อย ยอมค่ะยอม ไปสี่วันค่ะแต่ขับรถไปกลับก็วันก่าๆสรุปเหลือเวลาให้เที่ยวสองวันกว่าๆ ทริปนี้กะไปกินเต็มที่เพราะอาหารเค้าดังค่ะแนวคาจัน ออกเผ็ดๆ(สำหรับฝรั่ง) เครื่องเทศเยอะ เน้นอาหารทะเล ดังนั้นพอไปถึงปุ๊บ ไม่ยอมเสียเวลา ล้างหน้าปัดเสนียดกะความโทรมออกให้หมด เราก็ไปแถวFrench Quarterกันทันที ย่านนี้เป็นย่านดังที่สุดในเมืองนี้ค่ะ ใครไปนิวฯก็ต้องไปย่านนี้ซักครั้งเป็นอย่างต่ำ พวกเอิงกลัวเค้าหาว่าไปไม่ถึงนิวฯเลยล่อไปซะทุกวันเลยค่ะ แต่มันมีอะไรให้ดูเยอะจริงๆค่ะ เป็นย่านเก่าแก่ อาคารสถาปัตยกรรมก็จะออกแนวยุโรปตามชื่อย่านนั่นแหละค่ะ สวยงามเหลือเกิน ว่าไปก็ออกแนวแถวเกาะรัตนโกสินทร์ บางลำพูประมาณนั้นอ่ะค่ะ แต่สวยกว่า ต๊าย อย่าหาว่าเค้าไม่รักชาตินะตัว แต่มันสวยกว่าจริงๆอ่ะ เอารูปมาเป็นหลักฐานข้างล่างด้วย ไปถึงเฟรนช์ควอร์เตอร์ประมาณสี่ทุ่มกะหาร้านอาหารนั่งกินตามจุดประสงค์การมานิวฯของเราแต่ดั๊นเดินผิดซอยไปหน่อย ดันไปเดินซอยที่เป็นย่านคลับบาร์ค่ะ นึกว่าหลงมาแถวข้าวสาร คนแน่นสุดๆ แย่อ่ะ คืออารมณ์นั้นเหนื่อย หิว อยากหาที่กินเป็นการด่วนแต่ดันต้องมาเบียดกะชาวบ้านเมาๆเนี่ย แถมไม่หล่ออีกตะหาก เลยยิ่งเซ็ง แล้วที่นั่นคนดำเยอะมาก คือหนูกลัวค่ะเฮีย เราเป็นเอเชียตัวเล็กๆสองคนเดินแทบหายใจไม่ออก แล้วเฮียมากันเป็นกลุ่มก้อนขนาดนั้น เราก็ด้วยความโดนฝังสมองว่าอย่าไปย่านคนดำเยอะๆนะอันตราย เลยรีบเดินค่ะ โอ๊ย แล้วไหนจะตำรวจ คนเมา ไซเรนเต็มไปหมด แถมมีรถพยาบาลอีกตะหาก นึกว่าเกิดจลาจลค่ะ ที่ไหนได้มันเป็นปกติอย่างนี้แหละ มาคืนอื่นก็เป็น ก็เดินหาร้านกันต่อไป อ่านหนังสือมาเค้าบอกว่าเฟรนช์เต็มไปด้วยร้านอาหารค่ะ พวกหนูก็เชื่อโดยไม่ได้ดูเวลาเล้ย สี่ห้าทุ่มมันจะมีมั้ยหล่ะ พ้นซอยบาร์ก็มาเจอซอยป่าช้า เงียบบบบบม้ากกกกค่ะ เดินไปก็กลัวโดนปล้นไป ในที่สุดก็เจอร้านอาหารจนได้ค่ะ อร่อยใช้ได้คุ้มกะที่เดินเสี่ยงชีวิตกันมา เสียแต่แพงไปหน่อยนะ ถ้าถูกกว่านี้จะเพอร์เฟ็คท์มาก อ่ะ กินเสร็จกลับโรงแรมนอน วันต่อๆมาก็เหมือนเดิม ไปโต๋เต๋แถวเฟรนช์ เดินจนเชี่ยวเหมือนเป็นคนพื้นที่กันเลยทีเดียว เพื่อนแอนนี่ชีตั้งใจมากินมากค่ะ ทำการศึกษาค้นคว้ามาเป็นอย่างดีว่าต้องกินอะไรร้านไหนมื้อไหน อาหารเช้าที่ต้องกินคืออย่างแรงคือ Beignet ค่ะ อ่านว่า บิเง้ะ สันนิษฐานว่ามาจากเวียดนามโดยมีมูลจากพนักงาน เจ้าของร้าน และรสชาติของขนม คือปาท่องโก๋ซาลาเปาดีๆนี่เองเพียงแต่แปลงร่างมาเป็นรูปสี่เหลี่ยมพองๆแล้วก็ราดหน้าด้วยน้ำตาลไอซิ่ง ต้องกินคู่กับกาแฟสูตรของร้านค่ะ ได้อารมณ์เหมือนนั่งร้านกาแฟชงแถวบ้านเฮามากๆ คนเข้าคิวกันตลอดทั้งวันค่ะนี่ขนาดเปิด24ชม.นะเนี่ย สงสัยจ้างหน้าม้ามายืนแน่เลย(อ่ะ ไปว่าเค้าอีก) แต่ก็นะฝรั่งเค้าไม่มีปาท่องโก๋กินกันนี่นา ส่วนพวกเอิงที่ไปกินเพราะเค้าบอกเป็นขนมดั้งเดิมของนิวฯค่ะ อ่ะ กินซะจะได้รู้ว่าปาท่องโก๋เค้าดังจริง อิ่มละก็เดินเล่นแถวเฟรนช์นั่นแหละค่ะ ตอนกลางวันเป็นย่านที่สวยงามมากๆต่างกับตอนกลางคืนหยั่งกะฟ้ากะเหว มีstreet performanceตามรายทาง เรียกได้ว่าเกือบทุกซอยหล่ะค่ะ ร้านอาหาร ร้านกาแฟก็เยอะจริงๆตามที่เค้าบอกมา แล้วก็มีพวกร้านบูติก เสื้อผ้า ของที่ระลึก ตลาดFrench Market โอ๊ย เยอะแยะมากมาย อากาศก็ดี เพราะอยู่ทางตอนใต้ของประเทศเลยยังอุ่นๆอยู่ นักท่องเที่ยวเยอะแยะทั้งคนเมกันทั้งชาวต่างชาติคงเป็นเพราะมันเป็นวันหยุดวันขอบคุณพระเจ้าด้วยมั้ง ทั้งวันก็อย่างเงี้ยแหละค่ะ เดิน กิน เดิน กิน แต่ทำได้ไม่นานเพราะพอเริ่มมืดแล้วผีจะเริ่มออกหากิน ก็คือกลุ่มคนที่เจอเมื่อคืนนั่นแหละค่ะ จากเมืองน่ารักๆกลายเป็นNew Orleans Dangerousไปในฉับพลัน พี่มืดจะเริ่มมาแระ อยู่เป็นกลุ่มก้อนตามรายทางให้หวาดเสียวเล่น พอพี่เห็นสาวฮอตๆเดินผ่านหน่อยก็จะแซวแระ บางทีมีการจับเนื้อต้องตัวบ้างเล็กน้อยแต่พองาม แต่พวกเอิงฮอตไม่พอค่ะเลยไม่โดนอะไรเลย555 เสียเซลฟ์นะเนี่ย แหม พวกหนูอุตส่าห์กลัวกันแทบตายพี่ไม่มองหนูเลย นั่นแหละค่ะ พอมืดลงเหล่านักท่องเที่ยวที่เห็นกันอยู่หลัดๆก็ไม่รู้หายไปไหนเหลือแต่เหล่านักท่องราตรี พวกเอิงถึงแม้ไม่เชี่ยวเรื่องท่องราตรีแต่มาถึงนี่เราต้องลองเฮอร์ริเคน เครื่องดื่มดังประจำเฟรนช์ซะหน่อย อร่อยสมคำร่ำลือค่ะ แก้วใหญ่ดีด้วย อันนี้ของเค้าดีจริงแก้วเดียวอยู่ พอแระกลับดีก่า วันต่อมาก็เรื่อยๆค่ะกิน เดินเล่น แต่เพิ่มล่องเรือมาด้วย ฟังดูไฮโซ ก็ล่องไปตามแม่น้ำมิสซิสซิปปีค่ะ สองตัวนี้นั่งดูวิวถ่ายรูปซักพักก็เริ่มเดินหาของกินค่ะ กินกันสามมื้อใหญ่ๆภายในเวลาเจ็ดชั่วโมง สามารถเจงๆ วันนี้กลับโรงแรมกันเร็วหน่อยเพราะพรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้าเนื่องจากต้องเอารถไปคืนให้ทันเวลา เลยชิลๆค่ะ กลับมานอนดูทีวีนอนเร็วๆ เช้ามาแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าเป็นประวัติการณ์คือตีห้าค่ะ หลังจากที่ตรูดยังไม่หายระบมจากขามาก็โดนซ้ำเติมไปอีก11ชั่วโมง คราวนี้พยายามทำเวลาสุดๆค่ะเพราะกลัวโดนปรับฐานส่งรถเลท ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีจนกระทั่งบ่ายๆก็เกิดเรื่องซวยขึ้นจนได้ค่ะ คือท้าวความก่อนว่าตอนไปเช่ารถเนี่ย เอิงก็เอาแต่รถค่ะไม่ได้ซื้อประกันมาด้วยเพราะมันแพงอ่ะ แล้วโฮสต์บอกพนักงานว่าประกันครอบครัวเค้าครอบคลุมเอิงด้วย พนักงานก็หยวนๆเอิงก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะยังไม่เคยเกิดอุบัติเหตุหรืออะไรขึ้นเลย แล้วเอิงขับกลางวันอ่ะก็กะว่าระวังกันเต็มที่ แต่ด้วยกรรมเก่า ขับๆอยู่ดีๆก็มีหินก้อนเท่านิ้วโป้งมาจากไหนไม่รู้มาปะทะหน้ารถอย่างแรงเลยค่ะนึกว่าจะทะลุกระจกเข้ามาซะแล้ว ผลที่ได้รับก็คือรอยแตกที่กระจกน่ะสิคะ คือตรูอุตส่าห์ทนขับรถไปกลับวันกว่าๆ แหกขี้หูขี้ตาตื่นแต่เช้า เพื่อต้องมาจ่ายค่าเปลี่ยนกระจกเนี่ยนะ แล้วคือมันมาจากไหนก็ไม่รู้อ่ะ หนูไม่ได้ทำซะหน่อยอ่ะ นี่ยังรอเค้าโทรมาแจ้งราคาอยู่เลยค่ะ กี่ล้านก็ม่ายรุ จบละ วันนี้ไม่แฮปปี้เอนดิ้งเลยอ่ะ แต่เค้าไม่ลืมเอารูปมาลงนะตัว สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น
ดีซี เวอร์จิเนีย นอร์ธแคโรไลน่า แมรี่แลนด์ แหม..เอาซะคุ้ม(2)
อ่ะ มาต่อกันดีกว่า..บล็อกที่แล้วจบที่ออกจากวอชิงตันดีซี คราวนี้ก็มุ่งหน้าลงใต้ไปนอร์ธแคโรไลน่าค่ะ ทำไมถึงไปที่นี่หรอ คือมีเพื่อนอยู่แถวนั้นค่ะ ไปขอที่พักฟรีนั่นเอง ไกลลลลทีเดียว จากดีซีก็ขับทะลุเวอร์จิเนียแล้วถึงเข้านอร์ธแคโรไลน่า เมืองที่เพื่อนเอิงอยู่เป็นเมืองชายทะเล(อีกแล้ว)ค่ะ เพราะฉะนั้นกิจกรรมก็เกี่ยวกับทะเลทั้งนั้นแหละ จริงๆคืออยากไปเยี่ยมเพื่อนมากกว่าแหละ แต่ลำบากกันเหลือเกินต้องนอนโซฟา ดีที่มันมีเตียงเป่าลมเลยไม่ต้องนอนพื้นกัน บรรยากาศก็โอเคค่ะตอนเอิงไปยังถือว่าเป็นหน้าร้อนปลายๆเลยยังพอมีแดดเปรี้ยงๆมาเผาเล่นตามตัว น้ำทะเลก็ไม่เย็นเท่าไหร่ ไปนอนสองคืนค่ะไม่ค่อยมีไรมากที่นี่เพราะเอิงไม่ค่อยชอบทะเลเท่าไหร่ก็อย่างที่บอกแค่มาเยี่ยมเพื่อน จากนอร์ธแคโรไลน่าก็ขับกันขึ้นมาแมรี่แลนด์อีกรอบคราวนี้ไปทางใต้ของรัฐค่ะ ไปเยี่ยมครอบครัวคนรู้จัก ญาติเยอะเนอะ คือหลังจากออกจากดีซีนี่ก็ไปกันแบบไม่มีจุดมุ่งหมายแล้วค่ะนึกอะไรออกก็ไป อันนี้เปลี่ยนแนวหน่อยไม่ไปทะเลแระ ไปฟาร์มแทนละกันคือบ้านนี้เค้าเป็นฟาร์มค่ะ ทั้งบ้านมีคุณพ่ออยู่คนเดียวส่วนลูกๆก็แยกย้ายกันออกไปแล้วแต่ก็อยู่ในละแวกเดียวกันอ่ะค่ะ สวยดีเอิงชอบ เป็นแนวคันทรีแบบในจินตนาการเลยเพราะบ้านนี้ก็สร้างมาหลายปีดีดักแล้วการตกแต่งก็ออกสไตล์เก่าๆแบบชุดรับแขกเป็นหวาย มีรูปขาวดำติดเต็มไปหมด เพราะอย่างที่บอกอ่ะค่ะบ้านนี้พ่อเค้าอยู่คนเดียวเค้าก็เลยคงรูปแบบเก่าๆไว้ เฟอร์นิเจอร์อะไรก็อลังการงานสร้างไปหมด อยากถ่ายรูปแต่เดี๋ยวเค้าหาว่าอีนี่บ้าป่าวมาถ่ายรูปในบ้านเลยได้แต่เก็บไว้ในความทรงจำ แล้วพอดีช่วงที่ไปเค้ากำลังมีงานแฟร์ก็ประมาณงานวัดอ่ะค่ะ มีเครื่องเล่น อาหาร ขายของเล็กๆน้อยๆแล้วบรรยากาศที่นี่คือเป็นสังคมเกษตรอ่ะค่ะ งานนี้เลยออกแนวเกษตรแฟร์ ไม่ใช่เกษตรแฟร์ของม.เกษตรศาสตร์นะ ในงานเต็มไปด้วยสัตว์และพืชพันธุ์การเกษตรค่ะ ช้างม้าวัวควาย เสือสิงกระทิงแรดมาหมด เว่อร์ไปละ จริงๆก็มีม้า ลา ล่อ วัว ไก่ เป็ด เก้าลอเก้า แต่แหม ไม่อยากจะโม้ ได้เห็นลามะตัวเป็นๆด้วยแหละ ปรากฏว่าจริงๆสวนสัตว์เมืองไทยก็มี เขาดินมีป่าวไม่รู้แต่เอิงไม่เคยไปมาสิบกว่าปีแล้ว เคยเห็นแต่ในรูปค่ะหน้าตาบ้องแบ็วกันดีจริงๆแต่ตัวจริงสงสัยเจ้าของไม่ค่อยดูแลเล็มขนเท่าไหร่เลยดูซกๆไงไม่รู้แต่หน้าตาจริงๆเค้าก็หน้ารักอยู่ค่ะ แต่ชอบที่ยืนกันหลังตรงดีมากเลยเหมือนไปเข้าคอร์สปรับปรุงบุคลิกภาพมายังไงยังงั้นคือจุดประสงค์ของการไปงานนี้ของเอิงคืออยากไปเล่นเครื่องเล่นค่ะ แต่เล่นไปสองเครื่องไปเจอเครื่องหมุนๆเข้าให้ โอ้ยแทบอ้วก จากนั้นก็เปื่อยตลอดวันเลยค่ะ ไม่ว่าจะกินข้าวขึ้นรถลงเรือไม่สบายท้องตลอด แย่ๆ จริงๆเอิงก็พอรู้แหละก่อนขึ้นว่าไอ้เจ้าเครื่องนี้นี่ทำพิษแน่ๆแต่ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้อ่ะ แต่เพื่อนมันยุให้เล่นด้วยอ่ะ ทำไงได้ ออกจากงานประมาณเที่ยงๆค่ะเพราะต้องกลับเซ็นหลุยส์วันนี้ แล้วมันไกลอ่ะหลายชั่วโมงต้องไปขึ้นเครื่องที่ดีซี ระหว่างทางก็แวะตามรายทางเล็กน้อยค่ะแถวเซาท์แมรี่แลนด์สวยดีเพราะมันติดมหาสมุทรแอตแลนติกเลยมีอ่าวเล็กอ่าวน้อยเต็มไปหมดแล้วคนเมกันเค้ากิจกรรมเยอะค่ะ มีทะเลต้องมีเรือหลากชนิด เรือยอชต์ เรือพาย เรือใบ เยอะแยะมากมายแล้วแต่กำลังทรัพย์ เอิงเลยแวะไปล่องเรือยอชต์ซักชั่วโมงสองชั่วโมง...เชื่อป่าว 555 แหม เป็นออพัวร์จะเอาเงินที่ไหนไปมีเรือส่วนตัวล่ะค้า เอิงเลยได้แค่เดินชมเรือเท่านั้นแหละแล้วชอบร้านที่อยู่ตามเมืองชายทะเลจัง คือเค้าจะทาสีน่ารักๆอ่ะค่ะ เมืองเลยดูน่ารักไปหมด แต่กล้องแบตหมดอ่ะจะใช้มือถือถ่ายก็รวนเหลือเกินเลยหมดอารมณ์ได้แต่เก็บไว้ในความทรงจำอีกแล้ว จากนั้นก็มุ่งหน้าไปเรแกนเนชั่นแนลแอร์พอร์ตกลับบ้าน(โฮสต์)เฮาดีกว่า จึงขอจบบล็อกด้วยประการฉะนี้
ดีซี เวอร์จิเนีย นอร์ธแคโรไลน่า แมรี่แลนด์ แหม..เอาซะคุ้ม
ฮิฮิ คนเราก็นะพูดแล้วก็คืนคำ ไม่มีสัจจะในหมู่โจรค่ะ บล็อกที่แล้วบอกว่าจะเลิกเขียนบล็อกเพราะไม่อยากบ่นมาก แต่บล็อกนี้ไม่ได้มาบ่นเน่อ จะมาเล่าเรื่องทริปล่าสุดตะหาก ไหนๆก็ใกล้วันกลับเข้ามาทุกทีเรามาตั้งหน้าตั้งตาหาความสำราญกันดีก่า ทริปนี้เอิงลาหยุดไปทั้งอาทิตย์เลยค่ะ เป็นทริปใหญ่ที่สุดตั้งแต่จำความได้ 555 จุดหมายปลายทางก็ตามชื่อหัวข้อเลยค่ะ รัฐเหล่านั้นก็อยู่ติดๆกันแหละทางแถบชายฝั่งตะวันออก เอิงบินไปลงดีซีก่อนแล้วไปเจอเพื่อนที่นั่นที่เหลือก็ขับรถไปค่ะ เรียกว่าใช้เวลาในรถซะเป็นส่วนใหญ่ ได้ใช้ชีวิตแบบคนเมืองซะสามสี่วันในดีซี พอออกจากดีซีปั๊บเราก็ปุเลงๆไปตามที่ต่างๆแล้วแต่ว่าที่ไหนมีคนรู้จักให้อาศัยนอนได้ รันทดเนอะ นี่แหละเป็นสาเหตุที่ทริปนี้มันไปหลายที่เหลือเกิน ก็ค่าน้ำมันมันถูกกว่าค่าโรงแรมนี่นา แต่ภูมิใจเสนอโรงแรมมากค่ะ ด้วยฝีมือการหาห้องของเอิงนี่เองเลยได้ห้องคิงไซส์ที่ไฮแอทในราคาแพงกว่าโมเต็ลนิดเดียว ขะมักเขม้นอยู่หน้าเวบไซต์โรงแรมอยู่สองวันเต็มๆเลยได้ห้องนี้มา คุ้มมั้ยเนี่ย คุ้มนะ เอ้า ถามเองตอบเองด้วยความมั่นใจ การหาของถูกได้นี่มันมีความสุขจริงๆพับผ่าเถอะ อยู่ไปสองคืนพอคืนที่สามอยากอยู่ต่อแต่ไม่ได้จองไว้เลยไปถามพนง.ปรากฏว่าราคาอัพขึ้นมาเกือบสามเท่า แม่เจ้า เดินออกแทบไม่ทัน แถมช่วงไฮซีซั่นราคาจะขึ้นถึง600ร้อยกว่าเหรียญได้นะเนี่ย อ่ะพอๆ ยกยอปอปั้นตัวเองกันพอแระ มาเล่าเรื่องทริปดีกว่า เกริ่นก่อนว่าวอชิงตันดีซีเนี่ยเป็นแค่บริเวณนึง ไม่ถือว่าอยู่ในรัฐไหน เป็นเหมือนเขตปกครองพิเศษไรงี้ป่าว อ่าว ขึ้นต้นเหมือนจะมีความรู้ นั่นแหละค่ะ เอิงไม่รู้ว่าเค้าเรียกที่แบบนั้นว่าอะไร บริเวณที่ว่าก็คือที่ที่พวกสถานที่ราชการตั้งอยู่แล้วก็พิพิธภัณฑ์รวมทั้งอนุสาวรีย์และอนุสรณ์สถานทั้งหลาย เย้อออมั่กๆค่ะ แรกๆผ่านไปก็ตื่นตาตื่นใจอยู่หรอก ซักพักเริ่ม อ่าว เมโมเรียลอีกแหล่ว อ่าว พิพิธภัณฑ์ไรอีกล่ะเนี่ย คือคนมันไม่ฝักใฝ่ด้านนี้อ่ะค่ะ วันแรกไปถึง เคืองมาก จริงๆเพื่อนมันต้องมารับเอิงที่สนามบินเพราะมันอยู่แค่แมรีแลนด์เอง ปรากฏว่ามันตื่นสายค่ะ สายล่อเข้าไป4ชั่วโมง เอิงก็เลยต้องนั่งรถมาโรงแรมเอง ยังดีที่โรงแรมมีรถรับส่งจากสนามบิน โรงแรมเค้าดีก็เงี้ยแหละอย่าลืมว่าเป็นฝีมือการจองของใครละกัน ไปถึงห้องด้วยจิตใจที่ขุ่นมัว ไม่ไหวค่ะถ้าอยู่รอมันต้องเป็นบ้าในห้องแน่ๆ เชอะ ตูไปเที่ยวคนเดียวก็ได้ฟะ เลยนั่งเมโทรไปแถวอเล็กซานเดรียย่านเมืองเก่าในเวอร์จิเนียค่ะ ยังดีที่การเดินทางเค้าสะดวกดี รถไฟก็ไม่ค่อยวุ่นวาย ลงที่สถานีก็มีรถบัสโบราณให้นั่งฟรีอีกตะหาก ฮิ้ว ของฟรีจงเจริญ เอิงเดินยังไม่หนำใจดีเพื่อนจอมปัญหาโทรมาว่าเช็คอินไม่ได้ต้องให้เจ้าของห้องไปแสดงตัว แกนี่มันถ่วงความเจริญชั้นจริงๆ คนอย่างแกต้องได้รับการลงทัณฑ์ เอิงเลยเดินถ่ายรูปดูโน่นดูนี่จนเริ่มมืดถึงกลับค่ะเพราะมั่นใจว่าถ้ามันบ่นเอิงจะมีเรื่องให้บ่นมากกว่ามัน พอเข้าโรงแรมก็ไม่ได้ออกมาอีกเลยค่ะ เหนื่อยยย สลบเหมือด วันต่อมาก็ขับรถเข้าดีซี เอิงก็เข้าพิพิธภัณฑ์โน้นออกอนุสาวรีย์นี้ได้วันกว่าๆก็เริ่มท้อใจ ปรึกษากะเพื่อนว่านี่เราต้องเดินให้หมดจริงๆหรือนี่ อยู่เมืองไทยยังไม่เคยขวนขวายขนาดนี้ รัฐสภายังไม่เคยไปเลย ตอนเด็กๆแม่ไม่ยอมพาไปเที่ยววันเด็ก ปรากฏว่าเพื่อนก็เห็นด้วยค่ะ เพราะถ้าจะเดินให้หมดคงต้องย้ายไปอยู่นั่นเลยตัดสินใจเดินจากมาแต่โดยดีก่อนที่จะมีใครเป็นลมเป็นแร้งไปซะก่อน เอิงชอบพิพิธภัณฑ์อวกาศและการบินค่ะของที่ตั้งโชว์เนี่ยอลังมากๆ ของจริงบ้างโมเดลบ้างแต่ถึงเป็นโมเดลก็ขนาดเท่าของจริง แต่เพื่อนเอิงเป็นโรคกลัวความสูงค่ะเลยไม่ได้ขึ้นไปดูข้างบนแถมมันกลัวที่กว้างอีกตะหากเลยไม่อยากทิ้งไว้คนเดียว เรื่องนี้อย่าให้บ่นค่ะเดี๋ยวจะยาว แต่ของเค้าดีจริงค่ะ เอิงเข้าพิพิธภัณฑ์แล้วรู้สึกว่าได้ความรู้จริงๆ เนี่ยยย เป็นไงล่ะฟังดูดีมีสาระ ส่วนตอนกลางคืนเราก็ไปตระเวนราตรีกัน หมายถึงไปตระเวนตอนราตรีนะไม่ได้ไปเที่ยวกลางคืน ก็นั่งรถไฟใต้ดินไปลงตามสถานีต่างๆทั้งไชน่าทาวน์(ยังห่างจากเยาวราชหลายขุม)แล้วก็พวกย่านดูปอนต์ เซอร์เคลที่เค้าบอกว่าเป็นเต็มไปด้วยร้านอาหารสถานบันเทิงทั้งหลาย แต่ไปแล้วเกือบโดนผีหลอก เงียบบบบบมาก ผิดกะที่คิดไว้อย่างแรง เลยไปต่อที่อดัมส์มอร์แกนย่านบาร์ เงียบเหมือนกัน พอแระยอมแพ้ กรูไม่เที่ยวก็ด้ายยย กลับไปนอนดีกว่า แต่วันต่อมาไปย่านจอร์จทาวน์ค่ะ เป็นย่านคนหนุ่มสาวคือแถวนั้นมีมหาวิทยาลัยอยู่ คงออกแนวสยามมั้ืง ก็มีร้านเสื้อผ้า ร้านอาหารเยอะ ย่านทั้งหลายที่ว่ามานี่ก็แบ่งๆกันไปอยู่ทั้งเวอร์จิเนียกะแมรี่แลนด์ค่ะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของดีซี วันต่อมาตื่นสายบวกกับเห็นพ้องต้องกันว่าได้เวลาไปที่อื่นแล้วล่ะ ดีซีจ๋าหนูลาก่อน ขับออกจากดีซีตอนบ่ายๆไปหาที่ซุกหัวนอนที่อื่นต่อ โอ้ พิมพ์ไปพิมพ์มาทำไมมันยาวอย่างนี้ จบที่ดีซีละกัน ส่วนที่เหลือของทริปเดี๋ยวมาต่อบล็อกหน้าละกันนะคะ
จากเซ็นหลุยส์ไปนิวฯจริงๆใช้เวลาประมาณเกือบ11ชม.ค่ะ แต่ทดเวลาเติมน้ำมัน เข้าห้องน้ำ จิปาถะก็ปาเข้าไป12กว่าๆแล้วอ่ะ คืออยู่ในรถกันตั้งแต่เช้ายันค่ำให้ตรูดระบมไปเลยทีเดียว แต่เอาวะ งบน้อยทำไงได้
เสียเวลากะค่าฮีรูดอยล์นิดหน่อย ยอมค่ะยอม ไปสี่วันค่ะแต่ขับรถไปกลับก็วันก่าๆสรุปเหลือเวลาให้เที่ยวสองวันกว่าๆ ทริปนี้กะไปกินเต็มที่เพราะอาหารเค้าดังค่ะแนวคาจัน ออกเผ็ดๆ(สำหรับฝรั่ง) เครื่องเทศเยอะ เน้นอาหารทะเล ดังนั้นพอไปถึงปุ๊บ ไม่ยอมเสียเวลา ล้างหน้าปัดเสนียดกะความโทรมออกให้หมด เราก็ไปแถวFrench Quarterกันทันที ย่านนี้เป็นย่านดังที่สุดในเมืองนี้ค่ะ ใครไปนิวฯก็ต้องไปย่านนี้ซักครั้งเป็นอย่างต่ำ พวกเอิงกลัวเค้าหาว่าไปไม่ถึงนิวฯเลยล่อไปซะทุกวันเลยค่ะ แต่มันมีอะไรให้ดูเยอะจริงๆค่ะ เป็นย่านเก่าแก่ อาคารสถาปัตยกรรมก็จะออกแนวยุโรปตามชื่อย่านนั่นแหละค่ะ สวยงามเหลือเกิน 
ว่าไปก็ออกแนวแถวเกาะรัตนโกสินทร์ บางลำพูประมาณนั้นอ่ะค่ะ แต่สวยกว่า ต๊าย อย่าหาว่าเค้าไม่รักชาตินะตัว แต่มันสวยกว่าจริงๆอ่ะ เอารูปมาเป็นหลักฐานข้างล่างด้วย ไปถึงเฟรนช์ควอร์เตอร์ประมาณสี่ทุ่มกะหาร้านอาหารนั่งกินตามจุดประสงค์การมานิวฯของเราแต่ดั๊นเดินผิดซอยไปหน่อย ดันไปเดินซอยที่เป็นย่านคลับบาร์ค่ะ นึกว่าหลงมาแถวข้าวสาร คนแน่นสุดๆ แย่อ่ะ คืออารมณ์นั้นเหนื่อย หิว อยากหาที่กินเป็นการด่วนแต่ดันต้องมาเบียดกะชาวบ้านเมาๆเนี่ย แถมไม่หล่ออีกตะหาก เลยยิ่งเซ็ง แล้วที่นั่นคนดำเยอะมาก คือหนูกลัวค่ะเฮีย เราเป็นเอเชียตัวเล็กๆสองคนเดินแทบหายใจไม่ออก แล้วเฮียมากันเป็นกลุ่มก้อนขนาดนั้น เราก็ด้วยความโดนฝังสมองว่าอย่าไปย่านคนดำเยอะๆนะอันตราย เลยรีบเดินค่ะ โอ๊ย แล้วไหนจะตำรวจ คนเมา ไซเรนเต็มไปหมด แถมมีรถพยาบาลอีกตะหาก นึกว่าเกิดจลาจลค่ะ ที่ไหนได้มันเป็นปกติอย่างนี้แหละ มาคืนอื่นก็เป็น ก็เดินหาร้านกันต่อไป อ่านหนังสือมาเค้าบอกว่าเฟรนช์เต็มไปด้วยร้านอาหารค่ะ พวกหนูก็เชื่อโดยไม่ได้ดูเวลาเล้ย สี่ห้าทุ่มมันจะมีมั้ยหล่ะ พ้นซอยบาร์ก็มาเจอซอยป่าช้า เงียบบบบบม้ากกกกค่ะ เดินไปก็กลัวโดนปล้นไป ในที่สุดก็เจอร้านอาหารจนได้ค่ะ อร่อยใช้ได้คุ้มกะที่เดินเสี่ยงชีวิตกันมา เสียแต่แพงไปหน่อยนะ ถ้าถูกกว่านี้จะเพอร์เฟ็คท์มาก อ่ะ กินเสร็จกลับโรงแรมนอน วันต่อๆมาก็เหมือนเดิม ไปโต๋เต๋แถวเฟรนช์ เดินจนเชี่ยวเหมือนเป็นคนพื้นที่กันเลยทีเดียว เพื่อนแอนนี่ชีตั้งใจมากินมากค่ะ ทำการศึกษาค้นคว้ามาเป็นอย่างดีว่าต้องกินอะไรร้านไหนมื้อไหน อาหารเช้าที่ต้องกินคืออย่างแรงคือ Beignet ค่ะ อ่านว่า บิเง้ะ สันนิษฐานว่ามาจากเวียดนามโดยมีมูลจากพนักงาน เจ้าของร้าน และรสชาติของขนม คือปาท่องโก๋ซาลาเปาดีๆนี่เองเพียงแต่แปลงร่างมาเป็นรูปสี่เหลี่ยมพองๆแล้วก็ราดหน้าด้วยน้ำตาลไอซิ่ง ต้องกินคู่กับกาแฟสูตรของร้านค่ะ ได้อารมณ์เหมือนนั่งร้านกาแฟชงแถวบ้านเฮามากๆ คนเข้าคิวกันตลอดทั้งวันค่ะนี่ขนาดเปิด24ชม.นะเนี่ย สงสัยจ้างหน้าม้ามายืนแน่เลย(อ่ะ ไปว่าเค้าอีก) แต่ก็นะฝรั่งเค้าไม่มีปาท่องโก๋กินกันนี่นา ส่วนพวกเอิงที่ไปกินเพราะเค้าบอกเป็นขนมดั้งเดิมของนิวฯค่ะ อ่ะ กินซะจะได้รู้ว่าปาท่องโก๋เค้าดังจริง อิ่มละก็เดินเล่นแถวเฟรนช์นั่นแหละค่ะ ตอนกลางวันเป็นย่านที่สวยงามมากๆต่างกับตอนกลางคืนหยั่งกะฟ้ากะเหว มีstreet performanceตามรายทาง เรียกได้ว่าเกือบทุกซอยหล่ะค่ะ ร้านอาหาร ร้านกาแฟก็เยอะจริงๆตามที่เค้าบอกมา แล้วก็มีพวกร้านบูติก เสื้อผ้า ของที่ระลึก ตลาดFrench Market โอ๊ย เยอะแยะมากมาย อากาศก็ดี เพราะอยู่ทางตอนใต้ของประเทศเลยยังอุ่นๆอยู่ นักท่องเที่ยวเยอะแยะทั้งคนเมกันทั้งชาวต่างชาติคงเป็นเพราะมันเป็นวันหยุดวันขอบคุณพระเจ้าด้วยมั้ง ทั้งวันก็อย่างเงี้ยแหละค่ะ เดิน กิน เดิน กิน แต่ทำได้ไม่นานเพราะพอเริ่มมืดแล้วผีจะเริ่มออกหากิน ก็คือกลุ่มคนที่เจอเมื่อคืนนั่นแหละค่ะ จากเมืองน่ารักๆกลายเป็นNew Orleans Dangerousไปในฉับพลัน พี่มืดจะเริ่มมาแระ อยู่เป็นกลุ่มก้อนตามรายทางให้หวาดเสียวเล่น พอพี่เห็นสาวฮอตๆเดินผ่านหน่อยก็จะแซวแระ บางทีมีการจับเนื้อต้องตัวบ้างเล็กน้อยแต่พองาม แต่พวกเอิงฮอตไม่พอค่ะเลยไม่โดนอะไรเลย555 เสียเซลฟ์นะเนี่ย 
แหม พวกหนูอุตส่าห์กลัวกันแทบตายพี่ไม่มองหนูเลย นั่นแหละค่ะ พอมืดลงเหล่านักท่องเที่ยวที่เห็นกันอยู่หลัดๆก็ไม่รู้หายไปไหนเหลือแต่เหล่านักท่องราตรี พวกเอิงถึงแม้ไม่เชี่ยวเรื่องท่องราตรีแต่มาถึงนี่เราต้องลองเฮอร์ริเคน เครื่องดื่มดังประจำเฟรนช์ซะหน่อย อร่อยสมคำร่ำลือค่ะ แก้วใหญ่ดีด้วย อันนี้ของเค้าดีจริงแก้วเดียวอยู่ พอแระกลับดีก่า วันต่อมาก็เรื่อยๆค่ะกิน เดินเล่น แต่เพิ่มล่องเรือมาด้วย ฟังดูไฮโซ ก็ล่องไปตามแม่น้ำมิสซิสซิปปีค่ะ สองตัวนี้นั่งดูวิวถ่ายรูปซักพักก็เริ่มเดินหาของกินค่ะ กินกันสามมื้อใหญ่ๆภายในเวลาเจ็ดชั่วโมง สามารถเจงๆ 
วันนี้กลับโรงแรมกันเร็วหน่อยเพราะพรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้าเนื่องจากต้องเอารถไปคืนให้ทันเวลา เลยชิลๆค่ะ กลับมานอนดูทีวีนอนเร็วๆ เช้ามาแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าเป็นประวัติการณ์คือตีห้าค่ะ หลังจากที่ตรูดยังไม่หายระบมจากขามาก็โดนซ้ำเติมไปอีก11ชั่วโมง คราวนี้พยายามทำเวลาสุดๆค่ะเพราะกลัวโดนปรับฐานส่งรถเลท ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีจนกระทั่งบ่ายๆก็เกิดเรื่องซวยขึ้นจนได้ค่ะ คือท้าวความก่อนว่าตอนไปเช่ารถเนี่ย เอิงก็เอาแต่รถค่ะไม่ได้ซื้อประกันมาด้วยเพราะมันแพงอ่ะ แล้วโฮสต์บอกพนักงานว่าประกันครอบครัวเค้าครอบคลุมเอิงด้วย พนักงานก็หยวนๆเอิงก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะยังไม่เคยเกิดอุบัติเหตุหรืออะไรขึ้นเลย แล้วเอิงขับกลางวันอ่ะก็กะว่าระวังกันเต็มที่ แต่ด้วยกรรมเก่า ขับๆอยู่ดีๆก็มีหินก้อนเท่านิ้วโป้งมาจากไหนไม่รู้มาปะทะหน้ารถอย่างแรงเลยค่ะนึกว่าจะทะลุกระจกเข้ามาซะแล้ว ผลที่ได้รับก็คือรอยแตกที่กระจกน่ะสิคะ 
คือตรูอุตส่าห์ทนขับรถไปกลับวันกว่าๆ แหกขี้หูขี้ตาตื่นแต่เช้า เพื่อต้องมาจ่ายค่าเปลี่ยนกระจกเนี่ยนะ แล้วคือมันมาจากไหนก็ไม่รู้อ่ะ หนูไม่ได้ทำซะหน่อยอ่ะ
ปรากฏว่าจริงๆสวนสัตว์เมืองไทยก็มี
เขาดินมีป่าวไม่รู้แต่เอิงไม่เคยไปมาสิบกว่าปีแล้ว เคยเห็นแต่ในรูปค่ะหน้าตาบ้องแบ็วกันดีจริงๆแต่ตัวจริงสงสัยเจ้าของไม่ค่อยดูแลเล็มขนเท่าไหร่เลยดูซกๆไงไม่รู้แต่หน้าตาจริงๆเค้าก็หน้ารักอยู่ค่ะ แต่ชอบที่ยืนกันหลังตรงดีมากเลยเหมือนไปเข้าคอร์สปรับปรุงบุคลิกภาพมายังไงยังงั้นคือจุดประสงค์ของการไปงานนี้ของเอิงคืออยากไปเล่นเครื่องเล่นค่ะ แต่เล่นไปสองเครื่องไปเจอเครื่องหมุนๆเข้าให้ โอ้ยแทบอ้วก จากนั้นก็เปื่อยตลอดวันเลยค่ะ ไม่ว่าจะกินข้าวขึ้นรถลงเรือไม่สบายท้องตลอด แย่ๆ จริงๆเอิงก็พอรู้แหละก่อนขึ้นว่าไอ้เจ้าเครื่องนี้นี่ทำพิษแน่ๆแต่ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้อ่ะ แต่เพื่อนมันยุให้เล่นด้วยอ่ะ ทำไงได้ ออกจากงานประมาณเที่ยงๆค่ะเพราะต้องกลับเซ็นหลุยส์วันนี้ แล้วมันไกลอ่ะหลายชั่วโมงต้องไปขึ้นเครื่องที่ดีซี ระหว่างทางก็แวะตามรายทางเล็กน้อยค่ะแถวเซาท์แมรี่แลนด์สวยดีเพราะมันติดมหาสมุทรแอตแลนติกเลยมีอ่าวเล็กอ่าวน้อยเต็มไปหมดแล้วคนเมกันเค้ากิจกรรมเยอะค่ะ มีทะเลต้องมีเรือหลากชนิด เรือยอชต์ เรือพาย เรือใบ เยอะแยะมากมายแล้วแต่กำลังทรัพย์ เอิงเลยแวะไปล่องเรือยอชต์ซักชั่วโมงสองชั่วโมง...เชื่อป่าว 555 แหม เป็นออพัวร์จะเอาเงินที่ไหนไปมีเรือส่วนตัวล่ะค้า เอิงเลยได้แค่เดินชมเรือเท่านั้นแหละแล้วชอบร้านที่อยู่ตามเมืองชายทะเลจัง คือเค้าจะทาสีน่ารักๆอ่ะค่ะ เมืองเลยดูน่ารักไปหมด แต่กล้องแบตหมดอ่ะจะใช้มือถือถ่ายก็รวนเหลือเกินเลยหมดอารมณ์ได้แต่เก็บไว้ในความทรงจำอีกแล้ว จากนั้นก็มุ่งหน้าไปเรแกนเนชั่นแนลแอร์พอร์ตกลับบ้าน(โฮสต์)เฮาดีกว่า จึงขอจบบล็อกด้วยประการฉะนี้
แต่ภูมิใจเสนอโรงแรมมากค่ะ ด้วยฝีมือการหาห้องของเอิงนี่เองเลยได้ห้องคิงไซส์ที่ไฮแอทในราคาแพงกว่าโมเต็ลนิดเดียว ขะมักเขม้นอยู่หน้าเวบไซต์โรงแรมอยู่สองวันเต็มๆเลยได้ห้องนี้มา คุ้มมั้ยเนี่ย
อยู่ไปสองคืนพอคืนที่สามอยากอยู่ต่อแต่ไม่ได้จองไว้เลยไปถามพนง.ปรากฏว่าราคาอัพขึ้นมาเกือบสามเท่า แม่เจ้า เดินออกแทบไม่ทัน แถมช่วงไฮซีซั่นราคาจะขึ้นถึง600ร้อยกว่าเหรียญได้นะเนี่ย อ่ะพอๆ ยกยอปอปั้นตัวเองกันพอแระ มาเล่าเรื่องทริปดีกว่า เกริ่นก่อนว่าวอชิงตันดีซีเนี่ยเป็นแค่บริเวณนึง ไม่ถือว่าอยู่ในรัฐไหน เป็นเหมือนเขตปกครองพิเศษไรงี้ป่าว อ่าว ขึ้นต้นเหมือนจะมีความรู้ 
ไปถึงห้องด้วยจิตใจที่ขุ่นมัว ไม่ไหวค่ะถ้าอยู่รอมันต้องเป็นบ้าในห้องแน่ๆ เชอะ ตูไปเที่ยวคนเดียวก็ได้ฟะ เลยนั่งเมโทรไปแถวอเล็กซานเดรียย่านเมืองเก่าในเวอร์จิเนียค่ะ ยังดีที่การเดินทางเค้าสะดวกดี รถไฟก็ไม่ค่อยวุ่นวาย ลงที่สถานีก็มีรถบัสโบราณให้นั่งฟรีอีกตะหาก ฮิ้ว ของฟรีจงเจริญ เอิงเดินยังไม่หนำใจดีเพื่อนจอมปัญหาโทรมาว่าเช็คอินไม่ได้ต้องให้เจ้าของห้องไปแสดงตัว
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [