เตร็ดเตร่แถวบ้านเดือนตุลา
เดือนตุลาเอิงไม่ได้ไปไหนไกลๆเลยค่ะอยู่แต่แถวบ้านกะเซนหลุยส์เพราะบ่จี๊(ตามเคย) แต่ก็มีกิจกรรมให้ทำทุกอาทิตย์เลยค่ะ ที่ว่าไม่ไปเที่ยวแล้วจะเก็บตังค์ได้เนี่ยไม่จริ๊งไม่จริง เพราะกิจกรรมแต่ละอย่างเนี่ยมันไฮโซเกินฐานะออพัวร์เจงๆ เอาหน่ะถือว่าเป็นประสบการณ์(อีกแล้ว) ขอระลึกชาติก่อนว่าไปทำไรมาบ้าง หลังจากที่เล่าเรื่องไปไร่ฟักทองมาแล้วอาทิตย์ต่อมาสองสาวออพัวร์ก็ไปดูละครเวทีThe Phantom of the Operaมาค่า ดูดีมีชาติตระกูลอีกแล้ว น่ากลัวดีค่ะมีการจุดฟงจุดไฟบนเวที ทำบรรยากาศมืดๆเหมาะกับเดือนฮัลโลวีนดี แต่ประทับใจที่สุดคงเป็นเสียงร้องของนางเอกอ่ะค่ะ ท่าทางปอดจะใหญ่เอาการชีร้องได้ทั้งแหลมทั้งยาวแต่ไม่เห็นหน้าค่ะเนื่องจากได้ที่นั่งไกลเหมือนดูบอลเลยไม่รู้สวยป่าว แต่เซ็งมากๆคือพอออกจากโรงละครมาที่รถ ปรากฏว่าโดนใบสั่งค่ะ เพราะจอดตรงเส้นเหลืองซึ่งเค้าห้ามจอด คือพวกเอิงมาสายค่ะเลยรีบแต่ก็พยายามมองแล้วนะว่าจอดได้ป่าวแต่มัวกังวลเรื่องค่าจอดเพราะไม่มีเหรียญหยอดค่ะแต่ดั๊นลืมดูเส้นเหลือง เลยโดนปรับไปซ้าา วันต่อมาขับรถเล่นไปดูต้นไม้เปลี่ยนสีค่ะ อย่างที่บอกว่าสวยๆเนี่ยมันจะอยู่ไม่นานพอฝนตกหนักเมื่อไหร่ต้นไม้ก็โกร๋นหมดเลยต้องรีบไปดูให้เป็นบุญตาค่ะ ไปกันที่Great River roadเป็นถนนที่สวยมากๆค่ะด้านนึงติดแม่น้ำMississippiอีกด้านเป็นเขาที่โดนแม่น้ำเซาะแล้วต้นไม้ก็อยู่ด้านที่ติดเขานั่นแหละค่ะ เอารูปมาฝากด้านล่างแต่อาจไม่สวยเท่าของจริงเพราะถ่ายในรถ มันไม่มีที่ให้จอด ก็ขับเลียบถนนนั้นไปจนถึงเมืองGraftonเป็นเมืองเล็กๆในอิลลินอยส์เนี่ยแหละค่ะแต่ที่คนไปเยอะเพราะเค้าออกเป็นแนวเมืองเก่านิดนึง มีร้านเก่าๆน่ารักๆตามรายทาง แล้วเค้ามีบาร์ไวเยอะน์สำหรับขาไวน์ไปนั่งชมวิวแถมจิบไวน์ไปด้วย เอิงคอไม่ถึงค่ะเลยไปนั่งชมวิวกินไอติมแทนละกัน อาทิตย์ต่อมาวันฮัลโลวีนเอิงไปTrick or Treatกะโฮสต์ค่ะ ก็ไปรวมตัวกันที่บ้านเพื่อนโฮสต์มัมกันก่อน เอิงแต่งเป็นผีญี่ปุ่นค่ะ ตอนแรกกะจะแต่งเป็นหนูน้อยหมวกแดงซึ่งยืมมาจากเพื่อนผู้แสนดี แต่ชุดเอ็กซ์เกิ๊นคงไม่เหมาะกะการไปกะเด็กกระมังเลยเปลี่ยนเป็นผีญี่ปุ่นแทนค่ะซึ่งก็ยืมมาจากเพือนผู้แสนดี(คนเดิม)เกรงใจมันเหมือนกันเจ้าของยังไม่เคยใส่เลย ขอบใจนะจ๊ะเพื่อนแอน ก่อนออกจากบ้านเอิงก็ลงมาเตรียมตัวใส่ชุดยูคาตะซึ่งใช้เวลานานมากๆต้องเปิดหาวิธีใส่ในเน็ต ลงเมคอัพเอิงอุตส่าห์ลงทุนซื้อสีขาวมาทาหน้านะเนี่ยกะแต่งให้เบบี๋ร้องไห้เมื่อเห็นกันไปเลย รีดผมให้ตรง เขียนคิ้ว ทาตา ทาปากแดง ก็เดินย่องๆปิดไฟ ค่อยๆเปิดประตู พอดีน้องว.เธอยืนอยู่หน้าประตูค่ะ เอิงกะจะหลอกซะหน่อย พอเห็นเอิงชีก็ยืนนิ่งจ้องเอิงอยู่ประมาณห้าวิค่ะ แล้วบอกว่า 'Erng, you're so pretty!!' ตึ่ง ขอบใจสำหรับคำชมนะจ๊ะแต่มันผิดจุดประสงค์จ้ะเจ๊ สรุปว่าน้องว.ติดอกติดใจชุดยูคาตะค่ะ เวลาอยู่ใกล้ๆชีจะชอบชมลายดอกไม้บนชุดค่ะ ดอกไม้สีชมพูนี่สวยจัง ส่วนเบบี๋นี่ก็ไม่มีใครกลัวค่ะ มองกันแบบงงๆว่านังนี่ไปทำไรกะหน้ามา แต่ก็จำเอิงได้อยู่ดี แหม่ ไอ้เราก็อุตส่าห์กังวลกลัวไม่ยอมให้อุ้ม สงสัยสีทาหน้ามันไม่ดีอ่ะค่ะเด็กไม่ค่อยกลัวกันเลย ไปถึงบ้านเพื่อนโฮสต์อายจังมีเอิงเป็นผู้ใหญ่แต่งคอสตูมอยู่คนเดียว แต่มีข้ออ้างค่ะ ก็เค้าไม่ได้เป็นคนแถวนี้หนิ เดินขอขนมกินรอบหมู่บ้านใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆก็กลับบ้านค่ะ ได้ขนมมาถังเล็กๆได้เวลาอ้วนกันอีกแล้ว แฮ่ๆ วันต่อมามีของดีมาอวดแหละ เค้าไปดูคอนเสิร์ตพี่ร็อบ โทมัสมาค่ะกรี๊ดดดดด นักร้องในดวงใจของเค้ามาเซนหลุยส์ ร้องดี มีความสามารถค่ะ เดี๋ยวเล่นกีต้าร์เดี๋ยวเล่นเปียโน เสียดายไม่ร้องเพลงสมัยอยู่Matchbox20 แต่ก็ชอบค่ะ ไม่ได้แดนซ์เพราะส่วนมากเป็นเพลงชิลๆมากกว่าไม่ค่อยมีเพลงเร็วถึงขั้นจะเต้นได้ เสียอย่างเดียวคนนั่งหน้าเอิงตัวใหญ่มาก เอิงเลยได้เห็นเวทีแค่ครึ่งเดียวค่ะ พอเฮียตอม่อขยับหัวเมื่อไหร่เอิงน้อยก็ต้องขยับหัวไปอีกข้าง คนนั่งข้างๆคงรำคาญอ่ะค่ะว่านังคนนี้แกจะมานั่งตักชั้นเลยมั้ย แต่เค้าคงเข้าใจมั้งคะ บางทีนึกโมโหเฮียก็จินตนาการเอาว่าได้เอื้อมมือไปตบกะบาลแกซักผัวะ คิดเองขำเอง ก็พอให้หายเคืองไปได้ค่ะ ว่าจะเปลี่ยนที่นั่งอยู่หลายรอบก็รอให้เพลงจบอยู่หลายเพลงจนจบคอนเสิร์ตก็ยังนั่งให้เฮียบังอยู่เหมือนเดิม วันอาทิตย์ไปเจอพี่คนไทยที่เค้าเพิ่งมาอยู่แถวเซนหลุยส์ค่ะ ก็ไปทำอาหารกินกัน ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมมันต้องมีแต่กิจกรรมการกินแต่คนไทยรวมกลุ่มกันทีไรไม่พ้นเรื่องกิน(อาหารไทย)ค่ะ สุดสัปดาห์จบไปอย่างชื่นมื่น มาอาทิตย์นี้คงไม่ได้ไปไหนอ่ะค่ะ เพราะทำงานวันเสาร์เนี่องจากวันพุธที่ผ่านมาอู้งานไปช็อปกะแม่โฮสต์มัมขาช็อปประจำตระกูลมา เอิงเคยไปช็อปกะชีมาทีนึงก็ซูฮกเรื่องความสามารถในการเดินมาแล้วครั้งนี้ยิ่งตอกย้ำความมั่นใจค่ะว่าคงหาคนเทียมทานยาก เพราะความที่แล้วมีหลานสาวมาด้วยค่ะชีเลยไม่ได้ช็อปมากแต่คราวนี้มากะเอิงคนเดียว ทางสะดวกเลยสิ ถล่มทลายค่ะ คือจริงๆมันก็ไม่ได้เยอะแบบเกินมนุษย์มนาอะไรหรอกแต่ของที่เธอซื้อเนี่ยมันบ่งบอกมากว่าทำไมทุกคนถึงห้ามไม่ให้ชีไปช็อป ซื้อเสื้อมาตัวนึงต้องตามมาด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่จะใส่กะเสื้อตัวนั้น เอิงก็เคยเป็นนะที่แบบซื้อรองเท้าแล้วต้องหากระเป๋าให้เข้ากันประมาณนี้ แต่อันนี้นี่ขอเม้าท์ ชีซื้อเสื้อแจ๊กเกตตัวนึงสิ่งที่ซื้อตามต่อมาเพื่อให้เข้ากะแจ็กเกตตัวนั้นได้แก่ สร้อย ต่างหู เสื้อตัวใน กระเป๋าสะพายและรองเท้า ซื้อมาก็ยัดๆใส่ถุงเดียวคนที่บ้านจะได้คิดว่าซื้อไม่เยอะแล้วชีก็ยัดๆไว้หลังรถ เอิงยังเห็นหลายๆอย่างที่มาจากการช็อปก่อนๆหน้านี้ของเธอยังอยู่ในถุงอยู่เลย ออกจากบ้านกันตั้งแต่เก้าโมงกว่าๆกลับถึงบ้านตอนสามทุ่มค่ะ เป็นอันสลบ แถมชีไม่ต้องกินข้าวกินปลาก็อยู่ได้ทั้งวันค่ะ โฮสต์มัมบอกว่าแม่เธอเสพติดการช็อปอาการคือเวลาไฮแล้วไม่ต้องกินข้าวก็มีแรงค่ะ เอิงล่ะนับถือ ชีอายุห้าสิบกว่าแล้วนะแต่ไม่มีอาการเหนื่อยให้เห็นเลย แล้วที่ดีคือชีรู้จักหมดค่ะร้านไหนถูกตระเวนไปหมด ของที่เอิงได้มาราคาเป็นหนึ่งในสิบของชี ได้ข่าวว่าจุดประสงค์การไปครั้งนี้คือพาเอิงไปช็อปไม่ใช่หรอ คือไม่รู้เป็นกันรึป่าวนะแต่สำหรับเอิงคือถ้าเอิงเห็นใครช็อปเกินเหตุแล้วจะเกิดสำนึกค่ะ เหมือนเห็นเป็นเยี่ยงอย่างว่าแบบนี้อย่าทำตามเอิงเลยตืดผิดปกติ ตอนแรกว่าจะไปซื้อของฝากกลับเมืองไทยเลยเอาไว้ก่อนละกันสรุปได้มาแต่ของตัวเองทั้งนั้นเลยอ่า นี่กะจะรอแบล็กฟรายเดย์ค่ะ เค้าว่าลดนักลดหนาต้องไปพิสูจน์กันค่ะ ปลายเดือนนี้ จบละ บล็อกยาวอีกแล้วอ่า สุดท้ายนี้เอารูปมาฝากเหมือนเดิมจ้าาา
เฮ้อ จะหนาวอีกแล้วเหรอเนี่ย
ว่างๆเลยเข้ามาอัพบล็อกค่ะ เหลือเวลาอีกสองเดือนกว่าๆก็ถึงเวลากลับบ้านแล้วอ่ะ ตอนอยู่ก็บ่นอยากกลับแต่พอจะได้กลับก็หวิวๆชอบกล ยิ่งเหลือเวลาน้อยยิ่งรู้สึกว่ายังไม่ได้ทำอะไรอีกเยอะ เพิ่งมารู้สึกตัวว่าปล่อยเวลาผ่านไปตั้งนาน ตอนนี้เลยเริ่มมาอ่านภาษาอังกฤษมากขึ้น ในสองเดือนสุดท้ายเนี่ยนะ อยากจะมาสนใจศึกษาวัฒณธรรมคนเมกันมากขึ้น โอ๊ย แล้วผ่านมาตั้งสิบเดือนแกไปมุดหัวที่ไหนมาเนี่ยยยเซ็งตัวเองจริงๆ ช่วงนี้เอิงไม่ค่อยได้ไปไหนค่ะกะเก็บตังค์ซะทีหลังจากยอดขึ้นๆลงๆสุดท้ายก็เท่าเดิมมาหกเดือนละ ก็เลยแกว่งๆอยู่แถวๆเซ็นหลุยส์เนี่ยแหละค่ะ ไม่ได้ช้อปมาเป็นเดือนละเพราะช่วงนี้มีแต่เสื้อผ้าหน้าหนาว เอิงไม่ค่อยมีเสี้อผ้าหน้าหนาวซะด้วย ไปห้างทีไรอยากสอยมาซักตัวสองตัวแต่ตัดใจค่ะซื้อมาก็ใส่ได้ไม่เท่าไหร่เดี๋ยวขนกลับไทยให้ปลวกกินเปล่าๆ เอาวะ ใส่เดิมๆเนี่ยแหละ ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนหนิไม่มีใครจำได้หรอก555 ช่วงนี้อากาศดีหนาวขึ้น(มาก)แล้วค่ะ แต่วันนี้กำลังดีไม่หนาวเกิน แถมต้นไม้สวยมากๆ หลังจากที่เคยเห็นแต่ในรูปตอนนี้ได้เห็นฤดูใบไม้ผลิของจริงแล้ว ดีใจเอ๊ยดีใจจัง แต่เสียดายมันอยู่ได้ไม่นานเดี๋ยวก็ร่วงหมดแล้วเพราะฉะนั้นช่วงนี้ต้องรีบดูให้เต็มที่ก่อนจะเห็นแต่ต้นไม้โกร๋น อาทิตย์ที่แล้วไปเก็บฟักทองมาค่ะ ไปกับโฮสต์แล้วก็เด็กๆ แต่เอิงซวยมากๆหรือไม่มีความสามารถในการเลือกฟักทองก็ไม่รู้ดันได้ลูกเน่าๆมาค่ะ ก็ไม่เน่าเท่าไหร่หรอกถ้าไม่เห็นข้างใน คือเนื้อฟักทองมันไม่เท่ากันอ่ะค่ะเพราะฉะนั้นเวลาวางมันจะเอนๆไปข้างนึง ได้ฟักทองกันคนละลูกกลับบ้านก็มานั่งแกะหน้าตาฟักทองกัน เนื่องจากฟักเอิงมันเน่าในเวลาแกะเลยทุลักทุเลแถมร้าวอีกตะหาก วางโชว์ได้สองวันตอนนี้ก็ลงถังไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่เป็นไรเราถ่ายรูปเก็บไว้เป็นหลักฐานแล้ว อาทิตย์ที่ผ่านมามีมีทติ้งที่บ้านหลอน(Haunted House)แหม แปลซะตรงตัวเลย เดือนตุลาเป็นเดือนฮัลโลวีนค่ะ อะไรๆก็ต้องอินเทรนด์ฮัลโลวีนไปหมด เอิงเนี่ยไม่ได้ชอบเล้ยบ้างผีสงผีสิง เกิดมาเคยเข้าทีเดียวกลัวหัวใจวายค่ะ มันทรมานเวลาเรารู้ว่าเดี๋ยวมันต้องโผล่มาแน่ๆแต่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่นี่สิ แต่ก็อ่ะ อยากรู้บ้านผีสิงฝรั่งมันจะน่ากลัวกว่าของไทยรึป่าว ที่เซ็นหลุยส์เค้าไม่มีบ้านผีสิงแบบถาวรค่ะมีแต่แบบชั่วคราวคือเค้าจะไปเช่าตึกร้างแล้วก็ตกแต่งให้เป็นบ้านผีสิง อันที่เอิงไปนี่เค้าโฆษณาว่าเป็นหนึ่งในบ้านที่น่ากลัวที่สุดในเมกาค่ะ ก็น่ากลัวใช้ได้อยู่ ผีเยอะดี ผีที่นี่ก็อารมณ์ซอมบี้อ่ะค่ะ พอเข้าไปในบ้านก็จะมีห้องต่างๆให้เดินทะลุเข้าไปแต่ละห้องก็จะตกแต่งหลอนๆแล้วก็มีผีอยู่สองสามตัว แต่ห้องเนี่ยจะเยอะไปไหนสิบกว่าห้องได้มั้งคะ เอิงเดินไปก็แบบ พอแล้ว ออกเถอะ เหนื่อย กรี๊ดจนเหนื่อย แต่มีอยู่ช่วงนึงอันนี้เอิงชอบค่ะเป็นห้องสามมิติ คือเค้ามีแว่นสามมิติให้แล้วการตกแต่งทาสีอะไรทั้งหลายก็จะปูดออกมาเป็นสามมิติค่ะ สวยดี ดูแล้วมึนๆดี แต่ตลกอันนึงคือเข้าไปในอุโมงค์ค่ะแล้วมันมีสะพานแล้วฝาผนังมันก็หมุนๆแถมมีลายสามมิติอีกตะหาก ก็เอาให้อ้วกกันไปเลย แล้วด้วยความที่มันงงๆก็จะรู้สึกเหมือนสะพานมันแกว่งได้แต่จริงๆมันก็อยู่นิ่งของมันเนี่ยแหละ แล้วคือแว่นเอิงมันหักค่ะมันเป็นแว่นกระดาษ มันก็หลุดเอิงเลยเห็นเพื่อนๆที่ไปด้วยกันอ่ะ ชีก็กรี๊ดกันใหญ่ค่ะกลัวล้ม โอนเอนกันใหญ่ แกว่งซ้ายแกว่งขวา แต่นึกออกป่ะคือเอิงไม่ได้ใส่แว่นอ่ะ ทุกอย่างมันก็อยู่กับที่แล้วมันตลกอ่ะ คือแบบจะเอนไปไหนเนี่ยพื้นมันก็ไม่ได้แกว่งเล้ย แต่มันรู้สึกจริงๆค่ะพอเอิงใส่แว่นกลับโอ้ย ทรงตัวเต็มที่ทั้งๆที่รู้นะว่ามันไม่แกว่ง วันต่อมาไปเจอเพื่อนออแพร์ค่ะเป็นสาวบราซิลสองคน น่ารักดี แต่คนนึงเธอคลั่งไคล้การถ่ายรูปมากๆถ่ายทุกสถานการณ์ ขนาดเข้าห้องน้ำยังถ่ายเลยอ่ะ ถ่ายรูปนะ เรียกให้เอิงเข้าไปถ่ายให้หน่อยในห้องน้ำ ตรูจะบ้า แล้วนี่ดันไปพิพิธภัณฑ์กัน เข้าทางชีเลยสิคะมีอะไรให้ถ่ายเยอะแยะมากมาย ถ่ายกับหุ่น ถ่ายกับพื้น ถ่ายกับเจ้าหน้าที่ นี่ยังไม่รวมที่ถ่ายกับของที่โชว์ในพิพิธภัณฑ์นะ เดี๋ยววันเกิดว่าจะซื้อเมมกล้องให้เป็นของขวัญ กลับมาบ้านที่บ้านมีปาร์ตี้ค่ะ โฮสต์มัมจัด ชีไม่ได้มีปาร์ตี้มานานแล้วเนื่องจากปีที่แล้วท้องโตเกินเลยเกิดความไม่สะดวก ปีนี้เลยกะเต็มที่มีการจ้างนักร้งนักร้องมาด้วย เด็กๆก็ไปอยู่บ้านตายายกันเพราะงานนี้ห้ามเด็กเข้าค่ะ เอิงก็ไม่ได้รู้จักใครเล้ยแต่โฮสต์มัมเธอก็อยากให้มา ก็อ่ะไปก็ไปวะ ถ้าไม่ไปก็ไม่รู้จะไปนอนที่ไหนน่ะสิคะ โฮสต์ดีใจใหญ่เลยค่ะที่เห็นเอิงเพราะแขกจะได้รู้ว่าเอิงมีตัวตนอยู่จริง555 ก็จัดแจงโชว์ตัวแบบไม่ได้ค่าตัวกันรอบงานแล้วก็เดินกินดื่มตามอัธยาศัย ดีที่นักร้องเค้าดีจริงเอิงเลยนั่งดูโชว์จนนักร้องกลับเอิงถึงลงมานอน เสาร์อาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหกวันนี้วันจันทร์ก็เข้าโหมดออแพร์อีกที ช่วงนี้เบบี๋ปีนป่ายกันใหญ่เลยค่ะ มีการปีนก็มีการล้มตามมาเป็นสัจธรรม ช่วงนี้อยากแยกร่างได้จริงๆเพราะแต่ละคนนี่สรรหาที่ปีนกันเหลือเกิน จะไม่ให้ปีนก็เดี๋ยวจะขัดขวางพัฒนาการเด็ก ก็ต้องคอยตามดูกันไป ยังดีไม่มีใครหัวโนภายใต้การดูแลของเอิง อ้อ ลืมเล่า วันนี้เป็นวันเต่าทองแห่งปีค่ะ เต่าทองบินกันให้ว่อนเลย ขนาดน้องว.เธอเป็นพวกบ้าเต่าทองเธอยังเฉยๆเลยเพราะมันเยอะเหลือเกิน ยืนนอกบ้านนานไม่ได้นะคะเดี๋ยวจะมีเต่าทองเกาะติดตัวมา ตอนแรกมีเต่าทองเกาะคอเอิงมาตัวนึงกะจะเอาไปอวดน้องว.ซะหน่อย อ้าว มองออกไปนอกบ้านมันมาเป็นกองทัพเลยนี่หว่า ลืมเล่าอีกเรื่อง วันนี้โฮสต์มัมถ่ายรูปเด็กๆในชุดฮัลโลวีนค่ะจะเอาไปทำการ์ด เบบี๋แต่งตัวเป็นตุ๊กตากันน่าร้ากกก ส่วนน้องว.แต่งเป็นพูดเดิ้ลสีชมพูเธอบ้าพูดเดิลสีชมพูค่ะ มีตุ๊กตาหลายขนาดมาก มากันเป็นตระกูลพิ้งค์พูดเดิลเลยทีเดียว ชุดฮัลโลวีนนี่ก็เป็นไอเดียเธอเองค่ะ บรรเจิดเจงๆ ไว้ได้รูปแล้วจะเอามาอวดนะ วันนี้เอารูปฟักทองมาให้ดูฝีมือการแกะฟักทองของเอิงค่ะ
เลิกแล้วค่ะ
คิดไปคิดมาเลิกเขียนบล็อกดีกว่า ที่ต้องมาร่ำลาเผื่อว่าเพื่อนๆที่เคยอ่านจะคิดว่าเอิงล้มหายตายจากไปไหนเลยต้องไปลามาไหว้นิดนึงค่ะ ชีวิตยังอยู่ดีมีสุขแต่ขอเป็นคนอ่านอย่างเดียวละกันเพราะคิดๆไปแล้วเอิงไม่รู้จะมาบ่นให้คนอ่านเสียอารมณ์ตามทำไม เดี๋ยวต้องไปหาที่บ่นแบบมิดชิดนิดนึงแระ ไปเน่อ รักคนอ่าน จุ๊บจุ๊บ
กลับมาจากมิชิแกนแล้ว ตรูจาบ้าาาา
หลังจากที่ร่ำลาไปตรากตรำที่มิชิแกนเลคเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆตอนนี้เอิงได้หอบร่างกายอันบอบช้ำกลับมา ณ บ้านนอกชายแดนอิลลินอยแล้วค่ะ เดี๋ยวเกริ่นให้ฟังก่อนเดี๋ยวจะงงว่าไปทำไรที่นั่น คือโฮสต์เอิงเค้าไปวาเคชั่นที่ทะเลสาบมิชิแกนค่ะ ก็ไปกันทั้งบ้านเนี่ยแหละโดยเฉพาะบุคคลสำคัญประจำบ้านอย่างออแพร์ถึกคนนี้ ใช่ซี้ จะไปสำเริงสำราญกันนี่ ถ้าไม่มีเอิงไปดูแลเบบี๋แล้วคุณโฮสต์จะเอาเวลาที่ไหนไปสำราญจริงๆงานก็เหมือนเดิมแหละค่ะคือดูแลเบบี๋แต่ที่มันลำบากตรากตรำกว่าตอนอยู่บ้านก็เพราะที่นั่นอ่ะมันไม่ได้พื้นที่กว้างสำหรับเบบี๋สามคนให้เล่น ของเล่น อุปกรณ์ดำรงชีพอะไรก็ไม่ได้เพียบพร้อมเหมือนที่บ้าน แต่เอิงว่าสาเหตุหลักๆคือเรื่องของอารมณ์มากกว่า คือบ้านมันเล็กอ่ะ ห้องเอิงก็อยู่ใกล้กะห้องนั่งเล่นมากๆ เอิงเลยได้ยินเสียงกิจกรรมทุกอย่างของคนในครอบครัวไม่ว่าจะเป็นเล่นกัน ทะเลาะ ร้องไห้ แหกปาก ตะโกน กรี๊ด ทุกสิ่งทุกอย่างฮ่ะ เอิงเลยรู้สึกเหมือนไม่ได้พักผ่อนเท่าที่ควร แถมพวกเบบี๋ก็ไม่ค่อยชอบที่ใหม่เท่าไหร่ ก็อย่างว่าแหละ มันแคบพื้นก็ไม่นิ่ม เอิงก็เลยต้องแสตนบายด์ตลอดเลยค่ะ แสตนบายด์จริงๆนะคือต้องอยู่ตรงนั้นให้มันเห็นตลอดไม่งั้นมีร้อง จิตใจเอิงก็เลยหดหู่ตลอดอาทิตย์เลยอ่ะ ตอนอยู่นั่นเอิงโทรหาเพื่อนที่เมืองไทยก็คุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้เลยเริ่มรู้สึกว่าเอิงตัดสินใจผิดรึป่าวที่มาที่นี่ เอิงควรจะได้อยู่เมืองไทย ได้เที่ยว ได้เจอเพื่อน เดินตลาด ทำโน่นทำนี่อย่างที่เพื่อนๆเอิงทำอยู่แต่นี่เอิงต้องมาอยู่ในห้องฟังเสียงเด็ก ติดอยู่ที่บ้านเพราะไม่มีที่ไป ทุกคนมีความสุขยกเว้นเอิง ทะเลสวยก็จริงแต่เอิงจะได้ลงมาที่หาดก็ตอนเลิกงาน เอิงก็พยายามจะสนุกกับทะเลอ่ะนะ แต่ไงอ่ะ เล่นน้ำก็เล่นคนเดียวเพราะคนอื่นๆเค้าเล่นกันมาทั้งวันแล้ว เอิงว่าเอิงคงอิจฉาเค้ามั้งเพราะปกติตอนอยู่บ้านเอิงก็ดูเด็กๆไป โฮสต์แด็ดไปทำงาน โฮสต์มัมทำโน่นทำนี่ พอโฮสต์แด็ดกลับมาเอิงก็อยู่ในห้องแล้ว แต่นี่เอิงเห็นตอนเค้าเล่นกันทั้งครอบครัวเลยเริ่มรู้สึกอิจฉาตาร้อน หมั่นไส้ มีความสุขดีนัก ปล่อยให้ตูนั่งเซ็งอยู่กะเบบี๋ อ่ะๆเริ่มเผยธาตุแท้มากเกินไปแระ ขอเวลาควบคุมอารมณ์นิดนึง แต่เรื่องดีๆก็มีเหมือนกันน้า อย่างบางวันเอิงก็ออกไปนั่งริมทะเล อ่านหนังสือ ฟังเพลง ดื่มสเมอร์นอฟ ทำทั้งหมดที่ว่ามาด้วยลำแข้งของตัวเองทั้งหมดค่ะไม่มีมนุษย์หน้าไหนมาร่วมแจมแม้แต่กิจกรรมเดียว ก็ดีมั้ง สงบดี แต่สงบเกินไปป่าว วันๆเอิงแทบไม่ได้คุยกะใครนอกจากเบบี๋ที่มันได้แต่ฟังยังพูดไม่ได้ เนี่ยแหละสาเหตุของการจาบ้าตายยย อ่ะ พักยกมาว่าถึงบรรยากาศที่มิชิแกนเลคบ้างดีกว่า บ่นมากอารมณ์มันขึ้น โดยรวมก็โอเคอ่ะค่ะ ไม่ได้สวยเท่าทะเลใต้แต่ก็ไม่แย่ ปกติเอิงก็ไม่ค่อยได้ไปทะเลอยู่แล้วเลยไม่ค่อยมีประสบการณ์ไม่รู้จะเอามาเปรียบกับทะเลไหนที่บ้านเรา แต่เอิงชอบอย่างนึงคือที่นี่มันเป็นทะเลสาบอ่ะค่ะ น้ำเลยไม่เค็ม เข้าตาก็ไม่แสบ จะโดนคลื่นซัดแค่ไหนเราก็บ่ยั่น แต่ไม่ค่อยมีคลื่นอ่ะ แต่มีวันนึงคลื่นแรงได้ใจเลยอ่ะพวกเด็กๆเลยเล่นกันจนค่ำมืด ก็คะยั้นคะยอให้เอิงขี่คลื่นกะมันอยู่ได้เป็นสินสมุทรรึป่าวเนี่ย ไอ้ตูก็ไม่เคยขี่เว้ย อ่ะให้มันสอน มันก็สอนไม่เป็นเล่นเป็นอย่างเดียว วิธีขี่ของมันก็คือเอาบอร์ดอันนึงยิ่งใหญ่ยิ่งดี พอคลื่นใหญ่ๆมาก็เอาตัวทาบไปบนบอร์ดให้คลื่นมันซัด งงใช่ป่ะคะ เอิงก็งงค่ะสรุปว่าก็ยังขี่ไม่เป็นจนถึงทุกวันนี้ ก็พยายามอยู่ซักพักจนรู้สึกว่าจะเจ็บตัวมากเกินไปแระ คลื่นแรงเกิ๊น โดนบอร์ดตบไปหลายทีจนช้ำในไปหมด สุดท้ายก็เลยกเกาะบอร์ดลอยคอเล่นตามเคยค่ะ เสาร์อาทิตย์วันหยุดก็ไม่ได้ไปไหนเพราะแถวนั้นเป็นเมืองชายหาดจริงๆค่ะ ที่ดาวน์ทาวน์มีร้านขายของชำ ร้านกาแฟ แล้วก็ร้านเฟอร์นิเจอร์ สิริรวมก็3ร้านค่ะ เอิงก็เลยนอนอยู่บ้านทั้งวัน พวกโฮสต์เค้าไปเก็บบลูเบอร์รี่กันแต่เอิงอยากขอเวลานอกอยู่ห่างๆจากเด็กๆซักวันเอิงเลยอยู่บ้านค่ะ ว่าจะออกไปเล่นทะเลตอนกลางวันแสกๆบ้างหลังจากที่ได้เล่นแต่ตอนเย็นแต่อากาศดั๊นไม่เป็นใจ ลมแร้งแรงออกไปนั่งข้างนอกยังหนาวเลยอย่าว่าแต่จะเล่นน้ำ เอิงก็เลยเก็บตัวอยู่ในบ้านทั้งวัน นั่งดูซีรี่ส์จบไปหลายซีซั่นอยู่ มาถึงวันเดินทางกลับซะทีค่ะ นี่หล่ะวันนรกของจริง คือทริปนี้เอารถไปสองคันค่ะ คันนึงโฮสต์แด็ดขับแล้วมีเด็กโตนั่งไปคนนึงนอกนั้นก็นั่งอีกคัน เอิงก็ไม่เข้าใจนะว่ามันไม่ใช่วันทำงานทำไมเอิงต้องนั่งรถคันแหกปากตลอดเลย ขาไปก็ไม่มีไรหรอกค่ะเด็กๆเงียบดี แต่ขากลับนี่สิเนื่องจากเบบี๋อยู่ในรถยาวนานเหลือเกิน เพราะเค้าแวะระหว่างทางบ่อย เหล่าเบบี๋เลยเบื่อค่ะ ร้องไห้กันระงมตลอดทางเลย แล้วมันสามคนอ่ะตูจะบ้าตาย ทำอะไรก็ไม่ได้เพราะที่นี่เค้าห้ามอุ้มเด็กในรถ ต้องให้อยู่ในที่นั่งเด็กตลอด เด็กโตคนนึงมันประสาทจะกินเลยได้ย้ายไปนั่งรถพ่อ ส่วนเอิงซึ่งประสาทกินตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วต้องนั่งทรมานอยู่ในคันนี้ต่อไป เอิงก็แบบไรว้า นั่งน้ำตาตกในอยู่บนรถ พอถึงบ้านนี่เอิงไม่เสวนากะใครแล้วอ่ะ ขออยู่เงียบๆคนเดียวดีกว่า เอิงไม่โมโหใครเลยนะนอกจากนังโฮสต์แด็ด คือแบบฮีจะพักผ่อนอย่างเดียวอ่ะ ไม่มีการเสนอจะย้ายรถคือเหมือนมันเป็นหน้าที่ของเอิงกะโฮสต์มัมไปแล้วที่ต้องมารับภาระกับอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเด็กๆทั้งที่มันไม่ได้เป็นวันทำงานของเอิงแล้วก็ไม่ได้มีกฏว่าแม่ต้องทำทุกอย่างตัวเองก็เป็นพ่อแท้ๆ พอๆๆๆอารมณ์มันขึ้น ขนาดว่าผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วนะเนี่ย เอิงก็คิดเรื่องเปลี่ยนโฮสต์หรือกลับเมืองไทยก่อนกำหนดเหมือนกันนะ แต่เอิงซื้อตั๋วเครื่องบินไปวาเคชั่นเดือนหน้าไว้แล้วถ้ากลับก่อนก็เสียตังค์ฟรีดิ(แสดงว่ายังไม่ถึงขีดสุดนะเนี่ยเพราะยังอุตส่าห์งกได้อีก) เพราะฉะนัั้นตราบใดที่เอิงยังต้องอยู่ที่นี่ต่อไปก็คงต้องหักห้ามใจไม่ให้อารมณ์ขึ้นเพราะก็ทำไรไม่ได้ แถมเครียดสิวขึ้นอีกตะหาก แถมเป็นสิวหัวแมมมอธซะด้วยเอ้อ สองวันก่อนเป็นวันเกิดเอิง โฮสต์พาไปกินอาหารญี่ปุ่นค่ะ อาหารก็งั้นๆแหละเอิงทำเองอร่อยกว่า555 แต่ที่ไปร้านนั้นเพราะเค้ามีเชฟมาทำให้กินที่โต๊ะค่ะ แล้วเชฟเค้าก็เก่งนะ ไม่ได้ทำอาหารเก่งนะแต่เอนเตอร์เทนเก่ง ตลกดี ฮีก็ผัดไปเต้นไปด้วยนะ ก็ดีค่ะน่ารักดี โฮสต์มัมให้บัตรของขวัญไปทำผมฟรีที่ร้านตัดผมทรงนักเรียน เอิงก็ไม่รู้จะไปทำไรที่ร้านนี้อ่ะยังไม่อยากเป็นนักเรียนรอบสอง อาจจะไปทำสีผมเพราะวันนี้เพิ่งทำด้วยตัวเองไปเมื่อเช้าส่องแล้วส่องอีกก็ยังไม่เห็นความแตกต่าง ให้เวลาอีกสองสามอาทิตย์เผื่อสารเคมีมันต้องใช้เวลาในการทำปฏิกิริยา เกี่ยวมั้ยเนี่ย วันนี้ก็เรื่อยๆค่ะ นอนอืดไม่มีไรทำพรุ่งนี้จะเข้าเซ็นต์หลุยส์ไปดูละครเวทีแมรี่ ปอปปินส์ เป็นไงเดี๋ยวมาอัพเดตอีกทีเอารูปทะเลมาฝากค่ะ บรรยากาศดีเสียดายอารมณ์คนถ่ายไม่ค่อยดีเลยไม่ค่อยสนุกกะทริปซักเท่าไหร่
อัพบล็อกอำลา
แหมๆๆๆ รู้นะดีใจกันใหญ่เลยพอเห็นชื่อบล็อก จริงๆแค่อำลาชั่วคราวก่อนจะไปเวเคชั่น(ของโฮสต์)เท่านั้นแหละ ที่นั่นไม่มีอินเตอร์เน็ตอ่ะ บ้านน้อกบ้านนอก ตั้งอาทิตย์นึงแน่ะ ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้อัพบล็อกเดือนละครั้งโดยเฉลี่ย อย่างที่เกริ่นไว้บล็อกที่แล้วล่ะค่ะ ไปเลคมิชิแกนขับรถไปหกชั่วโมง เอิงล่ะไม่อยากไปเลย แต่เมื่อวานไปซื้อชุดว่ายน้ำเพิ่มมาแล้วแหละ ก็มีอยู่ตัวเดียวไปตั้งอาทิตย์นึงเดี๋ยวชุดเปื่อยพอดี แล้วพอดีช่วงนี้ใกล้หมดหน้าร้อนแล้วห้างทั้งหลายเลยเอาชุดว่ายน้ำมาเซลล์ค่ะ แต่หายากมากๆอย่าว่าแต่จะหาไซส์ให้ได้เลยแค่หาที่มันเป็นชุดเดียวกันได้ก็บุญแล้วหล่ะ เอิงก็ทั้งขุดทั้งงมอยู่สองชั่วโมงสุดท้ายก็ได้มาแบบไม่ค่อยสมประกอบเท่าไหร่แต่ห้างจะปิดแล้วอ่ะประกอบกับตาลายค่ะ แต่ก็ได้มาถูกใช้ได้แต่ที่ไม่สมประกอบก็คือตัวบนมันใหญ่ไปค่ะต้องมานั่งแกเองอีก ตรูล่ะเซ็ง อย่างเงี้ยแหละชอบของถูกชีวิตเลยมีแต่ซื้อมาแก้เองไม่เว้นแม้แต่ชุดว่ายน้ำ ช่วงนี้จ๊นจนค่ะว่าจะเก็บตังค์มานานแระแต่มันก็มีเรื่องให้ใช้ตลอดเลย สงสัยกระเป๋าตังค์รั่วนะเนี่ยต้องไปเช็คซะแล้ว แต่ช่วงนี้ที่ไหนๆก็มีแต่เซลล์อ่ะเลยอดใจไม่ค่อยได้ ไว้หมดหน้าเซลล์แล้วภาวะทางการเงินคงดีขึ้น(หวังว่านะ) ให้ทายวันนี้กินไรเป็นอาหารเย็น ทายไม่ถูกใช่มั้ยล่ะ บอกให้ก็ได้กินล็อบสเตอร์หล่ะ ไม่บอกก็รู้ว่าโฮสต์ซื้อ จริงๆมีโควต้าคนละสองตัวแต่เอิงกินไปแค่ตัวเดียวค่ะไม่ไหวอ่ะ ไม่ใช่อิ่มนะแต่เหนื่อยค่ะ กว่าจะแกะได้เล่นเอากล้ามโตตามล็อบสเตอร์เลยแถมได้แผลน้อยๆมาสองอัน แต่บ้านนี้ดีอย่างไม่ค่อยมีใครชอบกินกุ้ง เวลามีเมนูนี้ทีไรเลยเสร็จเอิงกะโฮสต์มัมเปรมกันอยูสองคน เออ วันนี้มีเรื่องเสียวๆของเบบี๋อ่ะ คือมีเบบี๋คนนึงมันเก่งเกินทารกนั่งอยู่บนเก้าอี้เธอก็สามารถกะดึ๊บๆเลื่อนเก้าอี้ได้ค่ะ แล้่วไม่มีใครรู้ความสามารถซ่อนเร้นนี้มาก่อน วันนี้ก็จับชีนั่งเก้าอี้แล้ววางไว้บนโต๊ะตามปกติ ทุกคนก็ตั้งหน้าตั้งตาแกะล็อบสเตอร์กันหันไปอีกทีเหลืออีกไม่กี่นิ้วจะตกโต๊ะแล้วค่ะใจหายใจคว่ำไปตามๆกัน เออ ลืมเล่าๆเมื่อวันเสาร์ที่แล้วไปดูละครเวทีมาด้วยแหละร้อนตับจะแลบขนาดเป็นกลางคืนนะเนี่ย เป็นโรงละครกลางแจ้งค่ะ คนเยอะใช้ได้เลยคงเพราะเป็นเรื่องสุดท้ายของปีนี้ด้วยแหละ ที่นี่อะไรๆชอบปิดตอนฤดูหนาว ดูเรื่องHair Sprayค่ะ สวยงามน่าประทับใจมากค่ะถึงจะไม่เห็นหน้าตานักแสดงเพราะซื้อบัตรราคาถูกก็เถอะแต่ก็ไม่แย่เท่าตอนไปดูเบสบอล อ่ะจบๆไม่มีเรื่องจะเม้าท์แระ เอารูปน้องว.มาฝาก ช่วงนี้ชีแทนเหลือเกินค่ะเป็นสาวฮ็อตเลยทีเดียว
ดูดีมีชาติตระกูลอีกแล้ว น่ากลัวดีค่ะมีการจุดฟงจุดไฟบนเวที ทำบรรยากาศมืดๆเหมาะกับเดือนฮัลโลวีนดี แต่ประทับใจที่สุดคงเป็นเสียงร้องของนางเอกอ่ะค่ะ ท่าทางปอดจะใหญ่เอาการชีร้องได้ทั้งแหลมทั้งยาวแต่ไม่เห็นหน้าค่ะเนื่องจากได้ที่นั่งไกลเหมือนดูบอลเลยไม่รู้สวยป่าว แต่เซ็งมากๆคือพอออกจากโรงละครมาที่รถ ปรากฏว่าโดนใบสั่งค่ะ
เพราะจอดตรงเส้นเหลืองซึ่งเค้าห้ามจอด คือพวกเอิงมาสายค่ะเลยรีบแต่ก็พยายามมองแล้วนะว่าจอดได้ป่าวแต่มัวกังวลเรื่องค่าจอดเพราะไม่มีเหรียญหยอดค่ะแต่ดั๊นลืมดูเส้นเหลือง เลยโดนปรับไปซ้าา วันต่อมาขับรถเล่นไปดูต้นไม้เปลี่ยนสีค่ะ อย่างที่บอกว่าสวยๆเนี่ยมันจะอยู่ไม่นานพอฝนตกหนักเมื่อไหร่ต้นไม้ก็โกร๋นหมดเลยต้องรีบไปดูให้เป็นบุญตาค่ะ ไปกันที่Great River roadเป็นถนนที่สวยมากๆค่ะด้านนึงติดแม่น้ำMississippiอีกด้านเป็นเขาที่โดนแม่น้ำเซาะแล้วต้นไม้ก็อยู่ด้านที่ติดเขานั่นแหละค่ะ เอารูปมาฝากด้านล่างแต่อาจไม่สวยเท่าของจริงเพราะถ่ายในรถ มันไม่มีที่ให้จอด ก็ขับเลียบถนนนั้นไปจนถึงเมืองGraftonเป็นเมืองเล็กๆในอิลลินอยส์เนี่ยแหละค่ะแต่ที่คนไปเยอะเพราะเค้าออกเป็นแนวเมืองเก่านิดนึง มีร้านเก่าๆน่ารักๆตามรายทาง แล้วเค้ามีบาร์ไวเยอะน์สำหรับขาไวน์ไปนั่งชมวิวแถมจิบไวน์ไปด้วย เอิงคอไม่ถึงค่ะเลยไปนั่งชมวิวกินไอติมแทนละกัน 
แต่ชุดเอ็กซ์เกิ๊นคงไม่เหมาะกะการไปกะเด็กกระมังเลยเปลี่ยนเป็นผีญี่ปุ่นแทนค่ะซึ่งก็ยืมมาจากเพือนผู้แสนดี(คนเดิม)เกรงใจมันเหมือนกันเจ้าของยังไม่เคยใส่เลย ขอบใจนะจ๊ะเพื่อนแอน
ก่อนออกจากบ้านเอิงก็ลงมาเตรียมตัวใส่ชุดยูคาตะซึ่งใช้เวลานานมากๆต้องเปิดหาวิธีใส่ในเน็ต ลงเมคอัพเอิงอุตส่าห์ลงทุนซื้อสีขาวมาทาหน้านะเนี่ยกะแต่งให้เบบี๋ร้องไห้เมื่อเห็นกันไปเลย รีดผมให้ตรง เขียนคิ้ว ทาตา ทาปากแดง ก็เดินย่องๆปิดไฟ ค่อยๆเปิดประตู พอดีน้องว.เธอยืนอยู่หน้าประตูค่ะ เอิงกะจะหลอกซะหน่อย พอเห็นเอิงชีก็ยืนนิ่งจ้องเอิงอยู่ประมาณห้าวิค่ะ แล้วบอกว่า 'Erng, you're so pretty!!'
ตึ่ง ขอบใจสำหรับคำชมนะจ๊ะแต่มันผิดจุดประสงค์จ้ะเจ๊
สรุปว่าน้องว.ติดอกติดใจชุดยูคาตะค่ะ เวลาอยู่ใกล้ๆชีจะชอบชมลายดอกไม้บนชุดค่ะ ดอกไม้สีชมพูนี่สวยจัง 
ส่วนเบบี๋นี่ก็ไม่มีใครกลัวค่ะ มองกันแบบงงๆว่านังนี่ไปทำไรกะหน้ามา แต่ก็จำเอิงได้อยู่ดี
เดินขอขนมกินรอบหมู่บ้านใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆก็กลับบ้านค่ะ ได้ขนมมาถังเล็กๆได้เวลาอ้วนกันอีกแล้ว แฮ่ๆ
วันต่อมามีของดีมาอวดแหละ เค้าไปดูคอนเสิร์ตพี่ร็อบ โทมัสมาค่ะ
คือไม่รู้เป็นกันรึป่าวนะแต่สำหรับเอิงคือถ้าเอิงเห็นใครช็อปเกินเหตุแล้วจะเกิดสำนึกค่ะ เหมือนเห็นเป็นเยี่ยงอย่างว่าแบบนี้อย่าทำตามเอิงเลยตืดผิดปกติ ตอนแรกว่าจะไปซื้อของฝากกลับเมืองไทยเลยเอาไว้ก่อนละกันสรุปได้มาแต่ของตัวเองทั้งนั้นเลยอ่า
นี่กะจะรอแบล็กฟรายเดย์ค่ะ เค้าว่าลดนักลดหนาต้องไปพิสูจน์กันค่ะ ปลายเดือนนี้ 
เพิ่งมารู้สึกตัวว่าปล่อยเวลาผ่านไปตั้งนาน ตอนนี้เลยเริ่มมาอ่านภาษาอังกฤษมากขึ้น ในสองเดือนสุดท้ายเนี่ยนะ
วันต่อมาไปเจอเพื่อนออแพร์ค่ะเป็นสาวบราซิลสองคน น่ารักดี แต่คนนึงเธอคลั่งไคล้การถ่ายรูปมากๆถ่ายทุกสถานการณ์ ขนาดเข้าห้องน้ำยังถ่ายเลยอ่ะ ถ่ายรูปนะ เรียกให้เอิงเข้าไปถ่ายให้หน่อยในห้องน้ำ ตรูจะบ้า แล้วนี่ดันไปพิพิธภัณฑ์กัน เข้าทางชีเลยสิคะมีอะไรให้ถ่ายเยอะแยะมากมาย ถ่ายกับหุ่น ถ่ายกับพื้น ถ่ายกับเจ้าหน้าที่ นี่ยังไม่รวมที่ถ่ายกับของที่โชว์ในพิพิธภัณฑ์นะ เดี๋ยววันเกิดว่าจะซื้อเมมกล้องให้เป็นของขวัญ กลับมาบ้านที่บ้านมีปาร์ตี้ค่ะ โฮสต์มัมจัด ชีไม่ได้มีปาร์ตี้มานานแล้วเนื่องจากปีที่แล้วท้องโตเกินเลยเกิดความไม่สะดวก ปีนี้เลยกะเต็มที่มีการจ้างนักร้งนักร้องมาด้วย เด็กๆก็ไปอยู่บ้านตายายกันเพราะงานนี้ห้ามเด็กเข้าค่ะ เอิงก็ไม่ได้รู้จักใครเล้ยแต่โฮสต์มัมเธอก็อยากให้มา ก็อ่ะไปก็ไปวะ ถ้าไม่ไปก็ไม่รู้จะไปนอนที่ไหนน่ะสิคะ โฮสต์ดีใจใหญ่เลยค่ะที่เห็นเอิงเพราะแขกจะได้รู้ว่าเอิงมีตัวตนอยู่จริง555 ก็จัดแจงโชว์ตัวแบบไม่ได้ค่าตัวกันรอบงานแล้วก็เดินกินดื่มตามอัธยาศัย ดีที่นักร้องเค้าดีจริงเอิงเลยนั่งดูโชว์จนนักร้องกลับเอิงถึงลงมานอน เสาร์อาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหกวันนี้วันจันทร์ก็เข้าโหมดออแพร์อีกที ช่วงนี้เบบี๋ปีนป่ายกันใหญ่เลยค่ะ มีการปีนก็มีการล้มตามมาเป็นสัจธรรม ช่วงนี้อยากแยกร่างได้จริงๆเพราะแต่ละคนนี่สรรหาที่ปีนกันเหลือเกิน จะไม่ให้ปีนก็เดี๋ยวจะขัดขวางพัฒนาการเด็ก ก็ต้องคอยตามดูกันไป ยังดีไม่มีใครหัวโนภายใต้การดูแลของเอิง
แต่ช่วงนี้ที่ไหนๆก็มีแต่เซลล์อ่ะเลยอดใจไม่ค่อยได้ ไว้หมดหน้าเซลล์แล้วภาวะทางการเงินคงดีขึ้น(หวังว่านะ) ให้ทายวันนี้กินไรเป็นอาหารเย็น ทายไม่ถูกใช่มั้ยล่ะ บอกให้ก็ได้กินล็อบสเตอร์หล่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [