คนที่ "อุตส่าห์" ทำอะไรๆ นั้น แท้จริงแล้วเขาไม่ได้เห็นว่าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ดีจริง
แต่เขาทำเพื่อตอบสนองความต้องการ ทำไปด้วยความอยากมีตัวตนต่างหาก
สุดท้ายเมื่อไม่ได้ดังหวัง จึงเกิดแรงสะท้อนกลับไปชนตัวตนที่สร้างขึ้นมาเอง
จนเปลี่ยนเป็นความท้อแท้ ผิดหวัง แล้วก็ตามมาด้วย "อาการคร่ำครวญ" ในที่สุด

คนทั้งหลายมักจะพูดว่า "ฉันรักโดยไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน"
หรือ "ฉันเป็นคนดีขนาดนี้แล้ว ยังไม่เห็นใจกันอีกเหรอ"
ลองทบทวนดูดีๆ สิ ว่าเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า

แต่ถ้าหากใครก็ตามได้ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งลงไป
เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องดีเป็นเรื่องควรทำ
คนๆ นั้นก็จะทำสิ่งนั้นอย่างไม่ย่อท้อ ไม่ลดละ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะไม่มีวันสะทกสะท้านกับเรื่องใดๆ
เขาจะยึดมั่นทำสิ่งนั้นต่อไป อย่างสร้างสรรค์

และหากมีการติชมมาก็พร้อมจะพัฒนาให้ดีขึ้นเสมอ
ที่สำคัญก็คือ เขาจะไม่หลงใหลได้ปลื้มจนมัวเมาไปกับคำสรรเสริญเยินยอ