Group Blog
 
All Blogs
 
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 14





ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 14



จากตอนที่แล้ว ซ่งชิงถูกคนจับตัวไป
หลิวฉวนตัดสินใจไปทวงถามคนจากหยงไป่ชุน
อย่ามาพูดจาบ่ายเบี่ยง แค่เห็นกระบวนท่า ก็รู้แล้วว่าหยงไป่ชุนเป็นฆาตกรฆ่าโม่ชิ
คัมภีร์ไร้เทียมทานถูกเผาไปในครั้งเพลิงไหม้พระราชวังต้องห้ามแล้ว
ถ้าหลิวฉวนได้เป็นเจ้าของคัมภีร์จริง มีหรือจะสู้หยงไป่ชุนไม่ได้
คิดเอาเองก็แล้วกัน ที่ยอมเสี่ยงตายมาเปิดโปงนี่ก็เพราะไม่อยากให้ฆ่าลูกสาวตัวเองหรอก
เชื่อหรือไม่ ขอให้ดูหยกที่ซ่งชิงห้อยคอไว้ก็จะรู้เอง





โม่หม่าได้รับจดหมายให้นำคัมภีร์ไร้เทียมทานมาแลกตัวซ่งชิง
คัมภีร์ไหม้ไปตั้งนานแล้ว จะเอาที่ไหนไปแลก
หลี่โหยวหว่อเสนอให้ลองค้นหาคัมภีร์ดูอีกที
อาจารย์กวนอาจจะเก็บซ่อนไว้ เพราะไม่อยากให้โม่หม่าต้องเดือดร้อนก็เป็นได้




ต้องขอดูให้หายสงสัย แค่เห็นจี้หยก
ก็จำได้ว่าเป็นจี้ที่ให้หยงยั่วซินผู้เป็นบุตรสาวตอนจากกัน

ซ่งชิงสมัยเด็กหน้าตาน่ารักดีนิ





หยงไป่ชุนพบลูกสาวก็น่าดีใจอยู่หรอก
แต่หลิวฉวนรู้เรื่องมากไปน่ะสิ อาจารย์สามชักเครียด




โม่หม่าหาคัมภีร์จนทั่วก็ไม่เจอ ยังไงไปตามนัดก่อน
ค่อยแก้ไขตามสถานการณ์




หลิวฉวนสู้อุตส่าห์ช่วยปกปิดฐานะของหยงไป่ชุน
เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างโม่หม่ากับซ่งชิง
เรื่องคนรุ่นเก่า อย่าให้คนรุ่นหลังต้องเดือดร้อนไปด้วยเลย
เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะ

หยงไป่ชุนกลับลงมือสังหารหลิวฉวน เพื่อไม่ให้เหลือร่องรอยให้สืบสาว





ไปรอตามนัดตั้งนาน ไม่เห็นคนร้ายโผล่หน้ามา
โม่หม่าเริ่มร้อนใจ กลัวซ่งชิงจะเป็นอันตราย
ก็พอดีได้ยินเสียงนางร้องให้ช่วย




จะปล่อยตัวง่ายๆ ก็เกรงโม่หม่าจะสงสัย
หยงไป่ชุนทำเป็นมาพบคนร้ายลักพาตัวซ่งชิง
คนร้ายฝีมือไม่เอาไหน จึงหนีไป






โม่หม่ายังติดใจ ไม่รู้ว่าคนร้ายจะใช่คนเดียวกับที่สังหารบิดาตนหรือเปล่า
ซ่งชิงไม่เห็นด้วย ขนาดพ่อบ้านหยงยังบอกว่าฝีมือกระจอก
จะสังหารโม่ชิ และทำร้ายท่านอาหลิวได้อย่างไร

ไม่ต้องห่วงน่า โม่หม่าไม่คิดตามหาตัวฆาตกรเพื่อล้างแค้นแล้ว
สิ่งที่อาจารย์กวนสอนด้วยชีวิต โม่หม่าไม่มีวันลืม
แต่หากยังจับคนร้ายไม่ได้ ซ่งชิงอาจพลอยเดือดร้อนไปด้วย

ซ่งชิง: ถ้าเป็นห่วงความปลอดภัยของข้า เจ้าก็ต้องอยู่ใกล้ๆ
ตอยปกป้องข้าตลอดเวลาสิ
โม่หม่า: ได้ รับรองว่าข้าจะตามเจ้าเป็นเงาตามตัวเลยล่ะ
ซ่งชิง: สัญญาแล้วนะ





อาจารย์สามยังไม่วางใจ อยากให้กำจัดโม่หม่าซะเลย จะได้จบๆ กันไป
หยงไป่ชุนรู้สึกผิดที่ทอดทิ้งลูกสาว ไม่เคยทำหน้าที่พ่อเลย
แล้วยังจะพรากคนที่ลูกสาวรักไปได้ลงคออีกหรือ

อาจารย์สามยอมรามือชั่วคราว ถ้าโม่หม่าไม่รู้อะไรก็แล้วไป




คู่นี้จะน่ารักยังไง แม่ยกก็ยังทำใจไม่ได้
ก็จื้อกุ้ยดันเห็นเฮ่าเซินเป็นแค่ตัวสำรองน่ะสิ ฮึ





ไม่เจอหน้ากันนาน เพื่อนนักเรียนของตัวนเฮ่าเซิน
ชิบาซากิ คัทสึฮิโร่ เป็นทายาทของสำนักคาราเต้ชิบาซากิ
บิดาของคัทสิฮิโร่ต้องการตั้งสำนักในเมืองหลวง
ในฐานะบุตรชายคนเดียวของตระกูล เขาจึงต้องเรียนรู้การดูแลสำนักจากศิษย์พี่





ไหน ไหน ก็ต้องสืบทอดสำนักอยู่ดี
จะมาทำหน้าสลดหดหู่อยู่ทำไม ร่าเริงหน่อย ว่าที่เจ้าสำนัก
คัทสึฮิโร่ชวนเฮ่าเซินแวะไปเยี่ยมที่สำนัก
จะรอทำไม ก็ไปซะวันนี้เลย




ศิษย์สำนักเหยามู่ถัง ย้ายมาเข้าสำนักชิบาซากิ
เจ้าสำนักเจียไม่พอใจ นำลูกศิษย์มาทวงคนถึงถิ่น
เกิดปะทะคารม จนต่อสู้กัน ศิษย์พี่ของคัทสึฮิโร่มีฝีมือเหนือกว่า
เจ้าสำนักเจียเกือบได้รับบาดเจ็บ โชคดีที่ต้วนเฮ่าเซินมาทัน





ขนาดว่าศิษย์พี่ของคัทสีฮิโร่ฝีมือดีแล้ว
แค่ประหมัดกับต้วนเฮ่าเซินไม่กี่กระบวนท่า ก็ทำท่าจะรับมือไม่ได้
เลยพาลไม่เต็มใจต้อนรับซะงั้น

แถมยังกำชับคัทสึฮิโร่ให้รู้จักเลือกคบเพื่อนซะบ้าง





เจ้าสำนักเจียสู้ไม่ได้ ก็ไปร้องเรียนกับผู้ว่าให้จัดการสำนักคาราเต้ชิบาซากิ
ผู้ว่าไม่เห็นด้วย ทุกคนมีสิทธิ์เสรีที่จะเปิดสำนักมวยในเมืองหลวง
ต้วนเฮ่าเซินเองก็อยู่ในเหตุการณ์ เจ้าสำนักเจียเป็นฝ่ายลงมือก่อน
จะโทษสำนักชิบาซากิก็ใช่ที่

สี่เจ้าสำนักไม่พอใจที่ต้วนเฮ่าเซินเข้าข้างพวกญี่ปุ่น
เห็นคนจีนด้วยกันโดนข่มเหงแล้วไม่คิดจะช่วยหรือไง

ผู้ว่าจั๊วะไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรมาขับไล่สำนักชิบาซากิ เขาไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย
รองผู้ว่าฉีเจียงจึงเสนอให้ส่งตัวแทนประลองฝีมือ
ถ้าสำนักชิบาซากิพ่ายแพ้ ต้องปิดสำนัก ไปจากเมืองหลวง
สี่เจ้าสำนักรีบโยนขี้ให้ต้วนเฮ่าเซินทันที
โดยอ้างว่า หากมีเรื่องเช่นนี้ อดีตเจ้าสำนักต้วนต้องออกหน้าจัดการแล้ว
ต้วนเฮ่าเซินไม่เห็นด้วยกับการประลอง แต่พ่อบ้านหยงกลับรับปากแทน





หยงไป่ชุนคิดใช้โอกาสนี้ สร้างชื่อให้กับสำนักมังกรดำ
แถมยังทำให้ต้วนเฮ่าเซินเลิกเห็นคนญี่ปุ่นเป็นเพื่อนซะที
ขืนยังเข้าข้างพวกญี่ปุ่นอีกล่ะก็ คนคงเอาไปเม้าท์กันเสียๆ หายๆ

ต้วนเฮ่าเซินไม่พอใจ จะคบเพื่อนต้องถามความเห็นชอบของเจ้าสำนักอื่นๆ ด้วยหรือ





เหยียนจื้อกุ้ยเห็นท่าไม่ดี รีบเข้ามาช่วยกล่อมเฮ่าเซินอีกคน

เหยียนจื้อกุ้ย: ถ้าพี่เป็นคัทสึฮิโร่ พี่คิดว่าเขาจะยอมเป็นตัวแทนสำนักหรือเปล่า
ต้วนเฮ่าเซิน: ไม่มีทาง
เหยียนจื้อกุ้ย: ในฐานะเพื่อน เขาย่อมไม่อยากสู้กับพี่แน่
แต่ถ้าในฐานะผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักล่ะ
พี่คิดว่าทำไมเขาถึงยอมสู้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคู่ต่อสู้คือพี่
ต้วนเฮ่าเซิน: เขาถูกสถานการณ์บังคับน่ะสิ
เหยียนจื้อกุ้ย: ไม่ใช่หรอก เพราะเขาเชื่อมั่นในความเป็นเพื่อนน่ะสิ
ชิบาซากิอยู่ในฐานะเดียวกับพี่ เขาย่อมเข้าใจความรู้สึกของพี่ดี
ถ้าพวกพี่เป็นเพื่อนแท้ การต่อสู้ครั้งนี้ จะไม่กระทบความเป็นเพื่อนของพวกพี่แน่





อาจารย์รองพูดตั้งนานไม่เห็นได้ผล
จื้อกุ้ยกล่อมไม่กี่คำ เฮ่าเซินก็ยอมเป็นตัวแทนสมาคมแล้ว

หากเป็นพี่น้องกันจริง ก็ต้องสู้ให้เต็มที่





ระหว่างการต่อสู้ คัทสึฮิโร่ใช้ท่าเตะที่ต้วนเฮ่าเซินเคยใช้ตอนประลองกับหม่าเฉียง




ท่าเดียวกันแต่คนใช้คนละคน มันก็ได้ผลต่างกันนะคร้าบบบ
เฮ่าเซินเป็นฝ่ายชนะตามคาด





เจ้าสำนักเจียฉวยโอกาสปลดป้ายสำนักชิบาซากิ
ได้ไง เฮ่าเซินเป็นคนชนะ ป้ายก็ต้องเป็นของเฮ่าเซินดิ
คนฝึกกังฟู ควรจะมีน้ำใจกกว้างขวาง แค่สำนักคาราเต้สำนักหนึ่ง
ทำไมจะยอมให้เปิดสอนในเมืองหลวงไม่ได้





หลี่โหยวหว่อสนับสนุนความคิดของเฮ่าเซิน
ผู้ว่าจั๊วะเหวินซุ่น จึงอนุญาตตามที่เฮ่าเซินขอ





ผู้ว่าจั๊วะชื่นชมในบุคลิกและความใจกว้างของเฮ่าเซิน
ไฉเหว่ยทำเนียน เสนอเรื่องการเลือกประธานสมาคม เพื่อสร้างความสามัคคีในหมู่ชาวยุทธ์
หลี่โหยวหว่อผสมโรง เสนอให้คัดเลือกด้วยการประลอง
ทุกสำนักต่างเห็นพ้องต้องกัน





ซ่งชิง: ข้าไม่ใช่ยั่วชินลูกสาวท่าน ข้าชื่อซ่งชิง



เป็นเจ้าสำนักมังกรดำ แต่ใช้เพลงมวยชาวบ้าน ไม่อายเขาหรือไง
หม่าเฉียงรับไม่ได้อย่างแรง

ต้วนเฮ่าเซินยอมรับ ฝีกมวยของสำนักมาหลายปี
หม่าเฉียงย่อมรู้ว่าเพลงมวยมีจุดอ่อนตรงไหน
การเอาจุดแข็งของเพลงมวยอื่น มาประสานเข้ากับเพลงมวยสำนักมันผิดตรงไหน

หนนี้ อาจารย์สามไม่เข้าข้างหม่าเฉียง
เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว จะเก็บมาคิดทำไม
ยังไงวันนี้ เฮ่าเซินก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เหมาะสมเป็นเจ้าสำนักแค่ไหน
ก็รู้นะว่าหม่าเฉียงหวังดีต่อสำนัก แต่ควรจะหยุดซะทีได้แล้ว






เรื่องแพ้เฮ่าเซิน คัทสึฮิโร่ทำใจได้อยู่แล้ว
แต่ศิษย์พี่น่ะสิ ไม่พอใจขนาดหนัก
เกรงว่าต่อไปสำนักกับสมาคมกังฟูต้องมีเรื่องขัดแย้งไม่หยุดหย่อน

เฮ่าเซินอยากให้ทุกสำนักเลิกขัดแย้งกันซักที
ชาวยุทธ์เหมือนกันน่าจะมีไมตรีจริงใจต่อกันสิ




หยงไป่ชุน อยากเห็นหน้าลูกสาว จึงหาข้ออ้างแวะไปที่ร้าน
เสี่ยวกวงเห็นอาจารย์รองสนอกสนใจซ่งชิงเป็นพิเศษ จึงเริ่มสงสัย




เห็นลูกสาวต้องมาทำงานหนักในร้านคนอื่นก็ไม่สบายใจ
หารู้ไม่ว่า ซ่งชิงชินซะแล้ว ก็ทำอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก
ยังไงป้าเหมยก็มีบุญคุณเลี้ยงดูมา มาช่วยที่ร้านก็ถือว่าเป็นการตอบแทนอย่างหนึ่ง

หยงไป่ชุนเลียบเคียงถามถึงบิดามารดา
ซ่งชิงก็เฉยๆ ไม่ได้รู้สึกว่าอยากตามหาบิดาที่ทิ้งนางไป
เจอหน้าไม่รู้ว่าจะเรียกพ่อได้หรือเปล่าด้วยซ้ำ
โอย บาดใจหยงไป่ชุนเหลือเกิน





แล้วอย่างนี้จะให้หยงไป่ชุนบอกว่าตัวเองเป็นบิดานางได้อย่างไร
สุดท้ายได้แต่อ้างว่าตัวเองเป็นเพื่อนของลุงซ่งชิง
ตอนที่รู้ข่าวสองสามีภรรยาเสียชีวิตจากดินถล่ม ก็เที่ยวตามหาซ่งชิงอยู่นาน
คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอโดยบังเอิญที่เมืองหลวง
ในฐานะสหายสนิทของลุงซ่งชิง ก็ขอให้ซ่งชิงคิดซะว่าเป็นคนในครอบครัวเดียวกันก็แล้วกัน

เสียวกวงเห็นหยงไป่ชุนสนิทสนมกับซ่งชิงก็ให้สงสัย




แถมยังเอากลับมาเล่าซะจนจื้อกุ้ยเข้าใจผิดคิดว่าอาจารย์รองตกหลุมรักตอนแก่
นางคิดจะใช้โอกาสนี้ ดึงซ่งชิงออกจากโม่หม่า
แบบนี้ก็คิดได้นะ





จื้อกุ้ยจัดฉากให้อาจารย์รองกับซ่งชิงได้พบกัน
โดยอ้างเฮ่าเซินนัดอาจารย์รองออกมา
แถมยังสั่งอาหารชุดคู่รักให้อีก เว่อร์ซะไม่มี

ซ่งชิงเห็นจื้อกุ้ยหายไปนาน จึงออกไปตาม





อาจารย์รองเห็นเสี่ยวกวงกับพวกทำลับๆ ล่อๆ อยู่นอกห้อง
จึงอ้อมมาจับได้คาหนังคาเขา
เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ซ่งชิงน่ะเป็นลูกสาวแท้ๆ นะ

อาจารย์รองไม่ทันระวัง ซ่งชิงได้ยินเข้าจนได้





ซ่งชิง: ข้าไม่ใช่ยั่วซินลูกสาวท่าน ข้าชื่อซ่งชิง
หยงไป่ชุน: พ่อรู้ว่าพ่อเป็นหนี้เจ้ามาก
ซ่งชิง: อ้อ ตอนนี้ ท่านเป็นพ่อข้า ไม่ใช่สหายของลุงข้าแล้วสินะ
ท่านก็รู้ดีแล้วนี่ว่า ตัวเองไม่คู่ควรเป็นพ่อข้า
หยงไป่ชุน: พ่อกลัวเจ้าจะรับไม่ได้
ซ่งชิง: ท่านไม่ต้องกลัว ข้าไม่เคยคิดรับท่านอยู่แล้ว ข้าไมมีพ่อ
ท่านเลือกชื่อเสียงลาภยศ แทนที่จะเป็นลูกสาว
ท่านก็ได้สมใจแล้วนี่ ยินดีด้วย
หยงไป่ชุน: หลายปีมานี่ เจ้าต้องลำบากไม่ใช่น้อย
พ่อไม่หวังให้เจ้าให้อภัย พ่อเพียงมีโอกาสอยากชดเชยให้เจ้าบ้าง
ซ่งชิง: ท่านจะชดเชยยังไง ไม่ต้องมีพ่อข้าก็อยู่ได้สบาย
หยงไป่ชุน: เจ้าจะไม่ให้โอกาสพ่อจริงๆ หรือ
ซ่งชิง: พ่อบ้านหยง ท่านเลือกที่จะทอดทิ้งลูกสาว
ไปเป็นพ่อบ้านให้สำนักมังกรดำ นี่เป็นทางที่ท่านเลือกเอง





โม่หม่าเห็นซ่งชิงไม่สบายใจ จึงทำอาหารมาให้นางกิน

ซ่งชิงถูกพ่อทอดทิ้งตั้งแต่เด็ก นางนึกไปต่างๆ นานา
ว่าพ่อทอดทิ้งเพราะนางเป็นเด็กไม่ดีหรือเปล่า หรือพ่อเห็นหน้านางแล้วคิดถึงแม่
ไม่นึกเลยว่า เป็นเพราะเขาเห็นแก่ชื่อเสียงลาภยศ
นางเองก็อยากให้อภัยเขา แต่นางยังหาเหตุผลให้กับตัวเองไม่ได้
ว่าทำไมต้องให้อภ้ยเขาด้วย






ต้วนเฮ่าเซิน: ให้เวลานางหน่อย ซ่งชิงต้องอภัยให้ท่านแน่
หยงไป่ชุน: ข้าไม่คิดว่านางจะยอมรับ หรือให้อภัยพ่อคนนี้
ข้าเพียงอยากชดเชยให้นางบ้าง
ต้วนเฮ่าเซิน: ที่ท่านจะชดเชยให้นางได้ ก็คือทำหน้าที่บิดา
ท่านต้องเรียนรู้การเป็นพ่อคนแล้วล่ะ ถึงจะช้าไปบ้าง ยังดีกว่าไม่ได้ทำ
หยงไป่ชุน: เรื่องบางอย่างเราก็ไม่ควรฝืน ปล่อยให้เป็นไปตามฟ้าลิขิตเถอะ
ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ซ้ำรอยข้า หากเจ้าชอบซือจินจริงๆ ก็แต่งงานกับนางซะ
ต้วนเฮ่าเซิน: ทำไมอยู่ดีๆ วกมาพูดเรื่องข้าล่ะ
หยงไป่ชุน: เมื่อก่อนข้ายอมรับว่าดูซือจินผิดไป
นางใส่ใจเจ้ามาก นางต้องเป็นภรรยาที่ดีแน่
ต้วนเฮ่าเซิน: ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร อาจารย์รอง ก็อย่างที่ท่านว่า
ปลอ่ยให้เป็นไปตามฟ้าลิขิตเถอะ








Create Date : 31 กรกฎาคม 2552
Last Update : 6 มิถุนายน 2553 10:07:23 น. 4 comments
Counter : 822 Pageviews.

 
โห . . จื้อกุ้ยคิดได้ไงเนี่ย

เฮ่าเซินก็มีน้ำใจจริงๆ ค่ะ คิดว่าเค้าเหมาะที่จะเป็นผู้นำของทุกสำนักนะ เพราะเค้าใจกว้างใช้ได้เลย แล้วก็มีความคิดดี แม้ตอนนี้อาจจะใจร้อนหรือรักสนุก แต่หากโตอีกหน่อย มีวุฒิภาวะมากขึ้น ต้องเป็นผู้นำที่ดีได้แน่ๆ


โดย: O-yohyo วันที่: 17 สิงหาคม 2552 เวลา:20:34:01 น.  

 
แวะเข้ามาอ่าน เป็นกำลังใจให้คนทำค่ะ


โดย: midori IP: 124.120.196.18 วันที่: 17 สิงหาคม 2552 เวลา:22:34:19 น.  

 
ซ่งชิง: ถ้าเป็นห่วงความปลอดภัยของข้า เจ้าก็ต้องอยู่ใกล้ๆ
ตอยปกป้องข้าตลอดเวลาสิ
โม่หม่า: ได้ รับรองว่าข้าจะตามเจ้าเป็นเงาตามตัวเลยล่ะ
ซ่งชิง: สัญญาแล้วนะ


------------
อร้าย ละลายเจ้าค่ะ หวีดซะไม่มี ซ่งชิงชักจะมารยาหญิงเก่งขึ้นนะเนี่ย


เฮ่าเซินก็น่ารักจริงๆเลย รับปรึกษาปัญหาหัวใจทั่วหล้าซะเถอะ มีพรสวรรค์
เป็นคนที่พูดปลอบประโลมใจคนได้เก่งจิง ความอบอุ่น มันมาจากข้างในนี่นะ
เมื่อไหร่จื้อกุ้ยจะหันมาซบอกอุ่นของเฮ่าเซินซะทีน้อ


มันใกล้ถึงตอนนั้นแล้วใช่มั๊ยคะ ? ตอนนั้นน่ะ ตอนนั้น่ะ (อิอิ)


โดย: แมวเก้าแต้ม IP: 192.168.182.91, 112.142.114.109 วันที่: 22 สิงหาคม 2552 เวลา:23:58:44 น.  

 
ใช่ค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็ถึงตอนนั้นแล้ว อิอิ


โดย: จอมยุทธหญิง (magarita30 ) วันที่: 24 สิงหาคม 2552 เวลา:23:57:32 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

magarita30
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add magarita30's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.