หวัดดีคร้าบ เอากำลังใจมาส่ง
ให้ยิ้มได้ทุกเช้าวันใหม่
วันต่อวันคับ


...จะแวะเที่ยวก่องกลับ อิๆๆๆ

ไปแห๊ปรูปจากห้องเฉลิมไทยมาได้ค่ะ


นักกีฬาด้านหน้า3คน ผู้ชายทางขวามือคือ

พี่ต้น อัครพล ปั้นสนิทค่ะ พี่ต้นเล่นบ๊อคเชียร์>>>เปตอง สำหรับผู้พิการ CP

หรือเซเรเบิ้ลพัลซี่ คือจะบังคับกล้ามเนื่อแขนขาไม่ได้


พี่ต้นเรียน มสธ. จบภายใน3 ปี

ไปสอบการใช้วิทยุสื่อสารได้100เต็ม


สมองดีมากๆค่ะ แล้วยิ่งได้นิดหน่อย

เส้นประสาทจะคลาย แล้วก้อจะโดนพี่ต้นพูดว่า ไอ้แหม๋วทะลึ่ง

ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่เฉลิมไทยค่ะ

แวะมาแยกเขี้ยวค่ะ....(กลัวมั๊ย) อิอิ


ถ้ารุ่นพ่อแม่ของหนูคงรู้จักกคุณกรรณิการ์แบบส่วนตัวประมาณนึงค่ะพี่....


แต่ถ้ารุ่นตัวเอง...รู้จักในแง่เป็นรุ่นพี่ศิลปศาสตร์ที่สวยและเก่งดีจัง...ตอนเรียนหนูอยู่ชุมนุมปาฐกาฐาและโต้วาทีของมหาลัย...ได้มีโอกาสร่วมงานกับคุณกรรณิการ์อยู่บ้างเนื่องจากกิจกรรมโต้วาทีที่คุณกรรณิการ์จัดออกอากาศอยู่ได้รับความนิยมมากค่ะ...นึกถึงตอนนั้นก็สนุกดีนะ...ได้ทำโน่นนี่...ได้รู้จักคน (เคยไปแข่งที่โรงเรียนนายเรือ.....กลับมหาลัยไม่เห็นได้นายเรือติดมือสักคน ...อิอิ)


เพิ่งออกหนังสือใหม่นี่คะ...หนูว่าคนที่ล้มแล้วลุกคือคนเก่งนะ...กล้ายอมรับปัญหา...กล้าเผชิญความจริง..ถ้ามัวติดกับเปลือกหรูหราฟุ้งเฟ้อ...ชีวิตคงไม่ไปถึงใหน...คิดได้..ก็....คลาย....เป็นค่ะ


ไม่มีใครรู้จักเราดี...เท่าตัวเราเอง



เห็นนักกีฬากลับมาแล้วเหมือนกันค่ะดูจากทีวีเมือ่เช้า...คุณกฤษณะไปรับด้วยนี่นา...สมองดีทำงานเก่ง...ทำอะไรให้สังคมได้อีกเยอะ

แต่ถ้าให้รางวัล...อัดฉีดเท่านักกีฬาปกติก็ดีนะพี่



แม่นก่อ :)

กรรณิกา ธรรมเกษร
....เคยดูตอนโน้นนนน....
เวที-วาที...(ใช่ป่าวหว่า)
บอกไปเลยรู้ว่าแก่...ไม่น่าบอกเล๊ยยย...-*-

น้องเอ๊ย...บายดีบ่..
..พักนี้ชีพจรลงเท้า
งานฟรีแล้วระบบนอกสถานที่
ไม่รู้จะได้อะไร ระหว่าง
ตังค์กับใบอนุโมทนาบัตร..หรือ คำขอบคุณ

น้องหญิงแวะมาแยกเขี้ยวให้พี่

ไม่กลัวค่ะ5555555 พี่บ้ากว่าหนูเย๊อะ

นี่เลย แหลมกว่าด้วย...เขี้ยวน่ะ


พี่แอ้...คิดได้ดีมากๆค่ะ แบบคนที่รู้ทันจิต

ขอให้หนังสือขายดีน๊ะค๊ะ พี่ก้อไปซื้อมาค่ะ


****************************

พี่ทิดเจ้าอย่าลืมโครงการแผ่นแลกหนมเน่อพี่

วาว....
พี่แหม๋ว เคยไปแข่งด้วยเหรอคะ
เรื่องจาก blog พี่ อ่านแล้วรันทดค่ะ
บ้านเราดูแลก็เฉพาะตอนทำชื่อเสียงให้
พอเลย ๆ ไปแล้ว ก็ไม่สนใจเลย
หลาย ๆ คน ต้องอยู่อย่างลำบาก
เมื่อไร จะหันมามอง มาช่วยเหลือ
อย่างจริงจังซะทีก็ไม่รู้อ่ะ...เฮ๊อ
สมัยมินเป็นเด็ก พี่แอ้เป็นพิธีกร
รายการอาไรก็ไม่รู้...แต่..เมื่อวันก่อน
อ่านสัมภาษณ์นักบินคนนึง
รูปหล่อมากค่ะ และเป็นหมอด้วย
รู้สึกว่าเป็นลูกชายของพี่แอ้อ่ะค่ะ
มินยังคิด..โอ้โฮคุณกรรณิการ์
มีลูกชายโตขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
ก็แม่ยังเป็นสาวสองพันปีอยู่เลยอ่ะค่ะ
ปล.หลับฝันดี นะคะพี่แหม๋ว
มินมาชวนไปฟังเพลงที่ blog ด้วย
เพลงเพราะมาก ๆ เลยค่า

หม่ามี๊ บล๊อคนี้ยาวจริงๆ ตอนนี้ต้องไปนอนแล้ว กำลังปรับเปลี่ยนเวลาใหม่ มาบอกฝันดีค่ะ เดี๋ยวเข้ามาอ่านใหม่นะ

ยินดีต้อนรับกลับบ้านด้วยคร้าบ...


แต่...คู่วันอาทิตย์...เหมออ่ะ...

แม้ปัจจุบันนักกีฬาพาราลิมปิกบ้านเราได้รับการสนับสนุนมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
แต่ก็ยังไม่มากเท่าที่ควรจะเป็นนะคะ
ที่พูดนี่รวมถึงสิ่งอำนวยความสะดวก และสวัสดิการต่างๆ สำหรับผู้พิการด้วย

ชื่นชมนักกีฬาทุกคนที่นำชื่อเสียงมาให้ประเทศไทยในครั้งนี้ค่ะ ^_^

สวัสดีค่ะทุกๆคนที่เข้ามาหาพี่

เนื่องจากติดภาระกิจ นางงาม

ไปงานแต่งงาน

ไปช่วยสามีเจ้านายหาเสียง

ไปหาหมอ

ไป

ไป

และไป

ไว้จะเล่าให้ฟังเป็นระยะๆค่ะ

ตอนนี้หัวหูดูไม่จืดค่ะ ^^"

ดวงตาอันสวยงามของพี่เห็นอะไรก้อเป็นสีเขียวไปโม๊ด

เมื่อไหร่จะเห็นเป็นสี จมปู รออยู่นะคะ

น้องตา ย้ายมาใกล้ๆ พี่แหม๋ว แล้วเน้อ

หนูทุยที่คิดถึง...


************************


มาแล้วเหวยหนูตาว่างๆก้อหย่างมาหาพี่แม๊

ท่าทางพี่แหม๋วยุ่งจริงจังนะคะครานี้.......



เห็น....แว๊บบบ....มา...แล้วก็...แว๊บบ..บบ..ปาย

ระวังมีคนมาสวมรอย...แย่งมงกุฎนะคะ




ก็ไม่อยู่เฝ้า blog เองนี่นา :P