ความงาม ในงามงามที่สามารถพบเห็น...วันนี้หรือวันไหน..ไม่ว่าวันใด ก็ยังคงอยากจะเห็น...ใครๆก็ต่างคงอยากจะเห็นเช่นเดียวกันกระมัง?...แต่หากวันข้างหน้า...ถ้าไม่อาจรู้..ไม่อาจคาดเดาว่าความงามแท้จริงแล้วยั่งยืนนั้นจ..จะเป็นไปได้นานสักเท่าไร...นานแค่ไหน...และเราจะรักษามันไว้ได้อย่างไร?...และสักกี่คนที่จะเห็นและตระหนักถึงความคงอยู่ในตัวตนแห่งความงามนั้น..โดยมิได้คิดอ่านทำประการใด...จะทำอย่างไรดี...ก็พรุ่งนี้ยังอยากพบเธอ...เจ้าความงามเอ๋ย...   Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2550     0 comment Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2550 15:38:51 น.     Counter : 385 Pageviews.   Share Tweet

►ไม่อาจเข้าใจ◄ .........ไม่แน่ใจ....ไม่แน่ใจเลยว่ามันคืออะไร......หลายวัน...หลายเดือนที่อยู่เคียงข้างเธอ..เราไม่สามารถล่วงรู้ใจตัวเองได้เลย...ความรู้สึกที่คุ้นเคย...อบอุ่น...ห่วงใย..ที่เธอคนดีมีให้เรา...ทำไมเราดูเหมือนจะรู้สึก...แต่ไม่สามารถรู้สึกอะไรไปมากกว่านั้นเลย... .........หลายคนว่ามันคือความรัก...ไม่เลย..ไม่กล้าที่จะคิดแบบนั้น...หรือว่าเรา...ยังไม่อาจลืมได้...ความหลังฝังใจในคราวนั้น...ทำไม...ๆ ...เราไม่อาจเข้าใจตัวเองได้...รึว่าเราไม่อาจเปิดใจให้รักใครๆได้อีกแล้ว...แล้วเธอล่ะ...จะทำอย่างไรดี...ทำอย่างไรดี... .........เคยถามตัวเองในหลายๆคืนที่ผ่าน...เธอผู้ที่เป็นความหลัง..เธอมีครอบครัวที่อบอุ่น..แรกเรารู้...เราปลื้มปิติทั้งน้ำตา..ยินดีกับเค้าทั้งสอง...เราพร่ำบอกตัวเองหลังจากนั้นว่า..ความรักเราอยู่ที่การได้รักใครสักคนก็เพียงพอ..เราไม่เคยหวังสิ่งใดจากคนที่เรารักเลย..ไม่เลยจริงๆ...แล้วมาตอนนี้..ทำไมล่ะ..ทำไมเราไม่สามารถรู้สึกแบบนั้นได้อีก...กับคนที่เราคิดว่าสามารถอยู่เคียงคู่กับเราได้...ทำไมล่ะ.. ..........ไม่...เธอไม่ใช่ตัวแทน...เธอไม่อาจเป็นตัวแทน...คำว่าตัวแทนไม่อาจใช้กับใครๆได้..มันโหดร้ายเลือดเย็นอย่างที่สุด...เราต่างหากต้องทุมเท..ต้องรู้สึกรักเธออย่างอิสระ..จากหัวใจที่แท้...เราสับสน...คิดวกวนถึงเรื่องนี้...เธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องหนหลังที่ร้าวรานนั้น...ไม่..เราไม่อาจให้เธอมาเกี่ยว..หรือแม้กระทั่งรู้เรื่องเหล่านี้...เราไม่อยากให้เธอเสียใจ...ไม่อยากจริงๆ.. ..........หรือว่าเราไม่อาจมีความรู้สึกแบบนั้นได้อีก...เราคิดมาก...มันมากเสียจนแทบเป็นบ้าไป...เราอยู่เคียงข้างเธอทั้งที่ใจสับสนวกวนถึงความเหาะสมถูกผิด... ..........สายตาเธอที่ทอดมองเราอย่างอ่อนโยนและเปี่ยมรัก...มือน้อยๆของเธอที่กำมือเราแน่นกระโดดร้องเพลงเอียงคออ้อนเราระหว่างทางในสวนสาธาณะ...เรามีความสุขหรือเปล่า...เรารักเธอหรือเปล่า...ทำไมเราไม่ปฎิเสธเธอไปเสียนับแต่วันแรกที่รู้ว่าเธอรักเรา...เรามันบ้าเอง...แล้วจะทำอย่างไรดี...คิดเหมือนคนบ้าอยู่อย่างนี้...มันไม่อาจแก้ปัญหาอะไรได้เลยเราก็รู้...แต่คำถามเหล่านั้นมันถูกตะโกนถามก้องอยู่ในหัวจนไม่อาจหลับนอน...และเรา...เราไม่สามารถตอบมัน...ไม่สามารถตอบได้เลย.. ..........ไม่แน่จริงๆ....เราไม่แน่ใจ....ไม่แน่ใจเลย...ว่าจะรักใครๆได้อีก...ทั้งๆที่มีคนมารัก...ทั้งๆที่เธอแสนดี...ทั้งๆที่เธอรักเรา...ทั้งๆที่เราไม่มีใคร...แล้วทำไม...ทำไมกัน... *(งานประพันธ์)   Create Date : 02 มกราคม 2549     2 comment Last Update : 3 มกราคม 2549 14:01:49 น.     Counter : 308 Pageviews.   Share Tweet