|
|
|
The Kindness of Strangers
ได้อ่านหนังสือตอน The Kindness of Strangers จาก Chicken Soup for the Soul: Living Your Dreams เป็นเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งที่เดินทางข้ามประเทศโดยปราศจากเงินแม้เพียงดอลลาร์เดียวก็ไม่มี เพื่อพิสูจน์ถึงความมีน้ำใจของคนแปลกหน้าที่เค้าจะได้พบเจอ
โลกเราปัจจุบันนี้มันก็น่ากลัวจริงๆ อ่านะ เราจะรู้ได้อย่างไรล่ะว่า คนน่าตาน่าสงสารที่มายืนโบกรถข้างทางยามฝนพรำจะไม่ใช้พวกโจรฆ่าข่มขืน หรือชิงทรัพย์ปลอมตัวมา เดี๋ยวนี้ยิ่งไว้ใจใครไม่ได้ง่ายๆ ซะด้วย แม้กระทั่งคนใกล้ชิดก็เถอะ
แต่สรุปแล้วคุณพี่คนนั้นเค้าก็ได้รับน้ำจิตน้ำใจมากมายจากคนแปลกหน้าอย่างคาดไม่ถึงทีเดียว พี่เค้าก็ได้ถามคนเหล่านั้นว่าไม่กลัวบ้างเหรอที่มาช่วยเหลือเค้า เค้าอาจจะเป็นโจรหรือฆาตกรที่กำลังหลบหนีอยู่ก็ได้นะ
สองคุณยายที่ได้รับเค้าขึ้นรถระหว่างทาง ตอบเค้าว่า "ชั้นก็รู้หรอกนะว่าชั้นไม่ควรที่จะจอดรับคนที่มาโบกรถข้างทาง แต่กว่าคุณจะเดินไปถึงในเมืองก็ไกลมากทีเดียว ชั้นจะรู้สึกแย่มากกว่าถ้าขับรถผ่านคุณไปเฉยๆ"
พี่คนขับรถบรรทุกอีกคนที่ได้รับเค้าขึ้นรถระหว่างทางท่ามกลางสายฝนพรำ บอกว่า เค้าเคยโดนจี้ปล้นทรัพย์จากพวกที่มาโบกรถข้างทางนี่แหละ แต่ที่เค้ายังรับพี่คนนั้นขึ้นรถอีก เพราะเค้าบอกว่า "เค้าเกลียดที่จะต้องเห็นคนเดินตากฝนอยู่ข้างทาง"
นี่เป็นแค่ตัวอย่างเพียงเล็กน้อยที่พี่เค้าได้เจอมา แต่ก็ทำให้เรารู้สึกดีมากๆ ทำให้ไพล่นึกไปถึงเรื่องที่เราเคยเจอบ้างซึ่งก็ทำให้เราซาบซึ้งและประทับใจกับน้ำใจของคนแปลกหน้ามากมายทีเดียว
ตอนหลงทางที่ Key Largo, Florida
ด้วยความหลงตัวว่าเก่ง ไปที่นั่นครั้งแรก บอกโฮสต์ว่าขอไปเดินเล่นหน่อยนะ ตอนนั้นมือถือก็ยังไม่มีด้วยเพิ่งมาอยู่เมก๊า เมกามาได้แค่สี่ห้าวัน เบอร์โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ก็ไม่พก ที่ๆ ไปอยู่ก็ไม่รู้จักสังเกตว่าอยู่ถนนอะไร คิดเอาว่าเมืองเล็กๆ ไม่หลงหรอก รู้บ้านเลขที่ก็พอแล้ว
ระหว่างทางขาไปเจอคนรู้จักขับรถผ่าน บอกว่าจะไปซุปเปอร์ เราก็เลยขอติดรถไปด้วยแล้วบอกว่าจะขอเดินกลับเอง เลี้ยวสองสามทีก็ถึงบ้านเลย เอาเข้าจริงเดินอยู่เกือบสองชั่วโมงไม่ถึงบ้านซักที เลี้ยวขวาก็แล้ว ว้ายก็แล้ว ไหงภาพวิวทิวทัศน์มันแปลกๆ ฟะ ไม่คุ้นเลย ทำไงฟะเนี่ย ถามคนแถวนั้นก็เป็นพวกนักท่องเที่ยวขาจรทั้งนั้น ถามไรไปก็ไม่รู้อะไรเลย อยากจะร้องไห้จริงๆ
จนมาเจอสองคุณป้า ขับรถมาถามทางเรา เราบอกไม่รู้จัก เค้าก้ถามเราว่า หลงทางเหมือนกันเหรอ เราบอกใช่ เค้าก็บอกว่าเค้าก็เหมือนกัน แล้วเค้าก็เลยชวนเราไปสถานีตำรวจที่อยู่ใกล้ๆ แต่สรุปแม่ง ตำรวจก็ช่วยไรไม่ได้ แต่ดูท่าทางไม่อยากช่วยมากกว่า คุณป้าก็เลยบอกเราว่า ไปเถอะ ไปหากันเองดีกว่า ขับรถวนไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็คงเจอ เค้าน่ะไม่ค่อยเท่าไหร่ ยังกลับบ้านถูก ส่วนเราเดี๋ยวเค้าจะช่วยเอง จะช่วยจนกว่าจะเจอน่ะแหละ เพราะเค้าก็หลงทางเหมือนกัน เค้ารู้ว่ามันรู้สึกยังไง
เรางี้โห โคตรซาบซึ้งเลย เค้าพาเราขับรถวนไปทุกตรอก ซอกซอยเป็นชั่วโมงๆ จนเจอบ้านจนได้ ประทับใจในน้ำใจของเค้ามากๆ
| Create Date : 21 สิงหาคม 2550 | | |
| Last Update : 22 สิงหาคม 2550 0:09:49 น. |
| Counter : 298 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
I was once as a lost person in those cruel world. I just want to close those chapters of the unpresent memories. That's why...I decided to be away from home, hoping that the new environments, new societies and new cultures here can help me find my way to the place where I belong...
Do you believe in destiny? I do !!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
