เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวันที่ 21 เมษายน ที่ผ่านมา คุณพ่อของเราเสียชีวิตด้วยอาการขาดเลือดไปเลี้ยงสมองเฉียบพลัน ....วันนั้นเป็นวันที่อากาศร้อนมากๆ คุณพ่อก็ไปดูแลไร่สวนตามปกติ (ก็ไปกับคุณแม่นะพวกเราเคยขอร้องคุณพ่อแล้วว่า ถ้าวันไหนเหนื่อยก็ไม่ต้องไปก็ได้) ด้วยความที่เป็นคนขยันและรักในสิ่งที่ตัวเองทำ ถึงแม้ว่าที่สวนจะไม่มีอะไรที่พอจะทำรายได้มากมายนักแต่พ่อก็ดูมีความสุขทุกครั้งที่ได้ไป "ไม่ได้ทำอะไรก็ไปดูสักนิดก็ยังดี ถ้าพ่อได้ไปแล้วพ่อสบายใจ" พ่อเคยบอกอย่างนั้น  ความจริงพ่อก็พยายามดูแลตัวเองและระมัดระวัง ตัวเอง เพราะพ่อก็เข้าใจและรู้ตัวเองว่าเป็นโรคหัวใจ จะว่าไปแล้วพ่อเป็นคนที่เคร่งครัดเรื่องอาหาร และการทานยา ทำตามคำสั่งและคำแนะนำของหมอทุกอย่าง  พ่อป่วยเป็นโรคหัวใจมาประมาณ สามปี แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นหรือว่าแย่ลง พ่อไปพบหมอตามนัดทุกครั้งครั้งสุดท้ายที่ไป คุณหมอยังบอกว่า คุณพ่ออาการดีขี้น แต่ว่าการไปหาหมอครั้งนั้นคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ถ้า................. ถ้าอะไรดีล่ะ   เราก็ได้แต่โทษตัวเอง วันที่พ่อเสีย ไม่มีใครอยู่บ้าน มีพ่อกับแม่อยู่ เท่านั้น ....แม่เล่าให้ฟังว่า หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับเรา (ประมาณบ่ายโมง) พ่อก็ชวนแม่ไปสวน วันนั้นอากาศร้อนมาก ๆ พอกลับมาประมาณ ห้าโมงพ่อบอกว่าเหนื่อย พ่อก็เปลี่ยนเสื้อผ้านุ่งผ้าขาวม้า มานั่งพักที่โต๊ะหน้าบ้าน แม่ก็ถามพ่ออีกว่า เป็นไงบ้าง ตา แม่เห็นว่าเหงื่อพ่อออกมากผิดปกติ พ่อเอามือจับที่หน้าอก แม่ก็เอาของไปเก็บหลังบ้าน พอออกมาแม่ก็ไม่เจอพ่อแล้ว ....พ่อไปไหน  พ่อนุ่งผ้าขาวม้า ขับรถไปโรงพยาบาล เอง คนเดียว  (โรงพยาบาลอยู่หน้าบ้าน) แม่ก็วิ่งตามไป  แม่เห็นหมอกับพยาบาลกำลังปั๊มหัวใจพ่อ  แต่ว่าแม่ก็ยังมีหวังเพราะว่าพ่อเคยเป็นแบบนี้ประมาณ สาม สี่ครั้งแล้วพ่อก็ฟื้น .....แต่ทำไม คราวนี้หมอปั๊มนานจัง แม่ก็ได้แต่ร้องไห้ คุณหมอบอกให้ทำใจ  ประมาณห้าโมงครึ่ง พ่อสิ้นใจแล้ว...................ความเศร้าโศก ไม่ได้มีเพียงแค่นั้น  ทำไม ล่ะ ถ้าเราอยู่บ้าน พ่อคงไม่จากเราไป หรือว่า ยังไงแล้วพ่อก็ต้องไป  สูญเสีย นะ เรารู้เลยว่า แม้แต่วินาทีเดียว หรือเพียงเศษเสี้ยววินาที เราก็ยื้อไว้ไม่ได้ อะไรที่มาพรากพ่อไปจากเรา ชะตาชีวิต หรอ ทำไมพ่อไม่ได้พูดอะไร สักคำ บอกลาแม่คนที่พ่อรักมากที่สุด บอกลาลูกๆ หลานๆ ที่พ่อห่วงใยเหนืออื่นใด  ทำไม ทำไม  เราเฝ้าถามตัวเอง เราถามแม่ ถามเพื่อน ไม่มีคำตอบ .... ทุกวันนี้นึกมาน้ำตาก็ไหล เสียใจ  เสียใจ กว่าจะเขียนออกมาแบบนี้ได้ ก็ร้องไห้ไปเขียนไป  คิดแต่ว่าพ่อไปสบายแล้ว พ่อไม่ทุกข์ ไม่ต้องทรมานอีกแล้ว แต่ว่า พ่อน่าจะให้เราได้บอกอะไรบ้าง เราวิงวอนร้องขอใครได้มั๊ย ว่า อย่าเพิ่งให้พ่อไปได้ไหม ขอเวลาอีกสักนิด ได้ไหม ให้เราเอาอะไรแลกได้ ไม่มี ไม่มีคำตอบ  เราอยากบอก เพื่อนๆด้วยประโยคที่เราได้ยินซ้ำๆ ว่า ทำอะไรได้กับพ่อกับแม่ให้รีบทำตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่  อย่ารอ ว่า พรุ่งนี้ เดือนหน้า ปีหน้า เราไม่อยากให้เป็นเหมือนเราตอนนี้ ได้แต่เสียใจ เสียใจ  อีกอย่างหนึ่ง ใครที่มีญาติหรือคนใกล้ตัวป่วยเป็นโรคหัวใจ ขอให้เตือนให้ระวัง อย่าได้ประมาท อย่าได้คิดว่า ไม่เป็นไร ทำแค่นี้ไม่เป็นไร เราไม่อยากให้เสียใจ เหมือนเรา แม่บอกว่า ยาอมใต้ลิ้นพ่อก็จะเอาใส่กระเป๋าเสื้อไว้ตลอด แต่ว่าวันนั้น แม่ไม่แน่ใจว่า พ่อ ได้อมยานั้นรึเปล่า พ่อคงเจ็บมาก จนทนไม่ไหว  คุณหมอที่โรงพยาบาลบอกว่า ตอนที่พ่อมาถึงห้องฉุกเฉิน คุณพ่อก็อาการหนักมากแล้ว เราก็ไม่ได้โทษหมอหรือว่าพยาบาลว่าไม่เต็มที่กับพ่อนะ ทุกคนพยายามจะยื้อ จะขอ ให้พ่อฟื้นกลับมา ...เหมือนทุกครั้งที่พ่อเคยเป็น แต่ว่า ไม่มีแล้ว ....

ขอให้เรื่องราวที่เราเล่ามาเป็นอุทาหรณ์ ให้เพื่อนๆ ได้คิดว่า คนที่เราควรรักมากที่สุดก็คือคนที่รักเรามากที่สุดคือพ่อกับแม่  ทำอะไรในสิ่งที่เราอยากทำให้ท่านตอนที่ท่านยังอยู่ แต่ก่อนเราก็ถือเป็นเรื่องธรรมดา เป็นเรื่องของสัจธรรม ทุกสิ่งในโลกมีเกิด มีดับ มีมา มีไป เกิดได้ดับได้ แต่ว่า พอมาเจอกับตัวเอง ก็ ทำใจไม่ได้เหมือนกัน

ทุกวันนี้ สวดมนต์ ภาวนา ให้พ่อไปสบาย ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าพ่อจะอยู่ไหน รับรู้อะไรหรือเปล่า พ่ออยู่ไหน ???? ใครตอบที หากเรื่องราวของเราพอจะมีประโยชน์แก่เพื่อนๆอยู่บ้างเราขอให้ผลบุญคุณนั้นส่งผลให้คุณพ่อไปสู่สุขคติ ให้พ่อมีความสุข แล้วก็ขอให้ได้เป็นพ่อลูกกันอีกในภพหน้า ถ้าหากมีจริง เราขอเช่นนั้น ....เราขอเช่นนั้น .....

ข้อความดูไม่เป็นระเบียบ ขออภัยด้วยค่ะ

Create Date : 19 สิงหาคม 2552
Last Update : 19 สิงหาคม 2552 11:10:33 น.		4 comments
Counter : 163 Pageviews.
Share Tweet