| All Blog
|
ขอโทษนะเพื่อน..จะเป็นคำขอโทษสุดท้ายของเรา
ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกันแน่..รู้แต่ว่าเจ็บและเหนื่อยกับเรื่องที่เป็นอยู่..ไม่ได้อกหักนะ..แต่เจ็บที่โดนคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดไม่เชื่อใจ...แล้วยังเชื่อคนอื่นมากกว่า..และที่สำคัญเป็นเรื่องที่รับไม่ได้ก็คือ..หาว่าเรามีอคติ..ทั้ง ๆที่เราพูดถูกเขาเองก็ยอมรับ..แต่...ทำไม...เฮ่อ...ตอนนี้เราทำได้เพียงแค่ยืนมองการเปลี่ยนแปลงของเพื่อน.. เพื่อนไม่เคยเชื่อเรื่องโชคชะตา..ก็เชื่อ เพื่อนไม่คิดจะขับรถยนต์เพราะคิดว่ามันไม่สะดวกก็ขับ..เพื่อเขา.. เพื่อนเชื่อในฝีมือเราตลอดแต่ตอนนี้แค่เขาบอกว่าเราทำไม่ได้เพื่อนก็เชื่อ... เพื่อนหาว่าเราทำงานให้ตัวเองได้เด่น..(งั้นเหรอ..เพิ่งรู้ว่านายคิดแบบนี้) เพื่อนเปลี่ยนคอนเซปต์งานเพื่อเขา...ทั้ง ๆที่ไม่ควรเปลี่ยน.. สิ่งที่อยากจะบอกเพื่อนก็แค่..เราเป็นห่วง..จะว่าเราไม่ดีมีอคติก็ตามใจ...เราไม่ได้บอกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ดีเพราะเขาเคยมีใครมาก่อนนาย..แต่อยากให้เพื่อนมองให้ดี ๆ อย่าเอาความเหงาเข้ามาทำให้เกิดความรัก.. เราเองก็เคยชินกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว..พอเกิดเรื่องก็จะมีคนเดินเข้ามาขอความช่วยเหลือ..พอหายดีก็ไปพบกับปัญหาเดิม ๆ เรื่องเดิม ๆที่เจ็บแล้วไม่จำ... ความเป็นเพื่อน 6 ปี กับความรักสองเดือนของนาย เราคงไม่ให้นายลำบากใจมาตัดสินหรอก..ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น..ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนนายเสมอ.. แต่ช่วยบอกผู้หญิงคนนั้นอย่ามายุ่งกับเรา...อยู่ส่วนของใครของมัน..อย่ามายุ่งเกี่ยวกับฉัน.. ฉันจะขอโทษนายในส่วนที่เข้าไปยุ่งเรื่องของนาย..แต่จะไม่ขอโทษในสิ่งที่ฉันพูดไป..เพราะฉันพูดจากใจจริงที่เป็นห่วงเพื่อน..ยังไงก็ดูให้ดี..ชีวิตนายแม้จะไม่จริงจังกับอะไรแต่นายเป็นคนจริงจังกับความรัก..ทำไมฉันถึงรู้น่ะเหรอ..เพราะฉันเป็นเพื่อนนาย..กับความรักที่นายเคยเจ็บ..ไปนั่งดื่มเหล้าที่ห้องฉัน..นอนเหม่อลอยเพราะความรัก..ฉันก็อยู่เป็นเพื่อน..(แม้จะง่วงก็เถอะ) ครั้งนี้...เราไม่เห็นด้วย...เราก็ยังยืนยันคำเดิม....ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนไม่ดี...แต่เราก็รับไม่ได้...คนเราทุกคนย่อมมีความเห็นแก่ตัวแต่เธอคนนี้มีมากไปหน่อย..เราเองก็เป็นคนเห็นแก่ตัวเหมือนกันเรายอมรับ...แต่เราก็ไม่เคยแสดงออกมามากมายอย่างนั้น.. เราขอโทษที่ทำให้เพื่อนรู้สึกไม่ดี...และนี่จะเป็นคำขอโทษสุดท้ายจากเรา..ต่อไปนี้เราจะไม่ยุ่งเรื่องของนายอีกแล้ว..จะไม่สนใจเรื่องของนาย..อยู่ในส่วนของงานเท่านั้นที่เหลือ...ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของนายและเราจะไม่ยุ่งอีกแล้ว... ขอบใจที่เป็นเพื่อนกันมา 6 ปี เรายังจำได้คนแรกที่เราทักและทำความรู้จักตอนรับน้องใหม่ก็คือนาย... ลาก่อนเพื่อน..เราจะอยู่ในส่วนของคนมีอคติต่อไป...  อารมณ์ไม่นิ่ง...
ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไรกันแน่..มีความกลัวบางอย่างเกิดขึ้นมาในหัวใจ...รู้สึกท้อแท้..และคิดถึงพ่อขึ้นมา..วันนี้นั่งกินข้าวกับน้ำตา ใช่ว่าไม่มีกับข้าวให้กินหรอกนะแต่มันเหมือนสูญเสียอะไรซักอย่างไปในชีวิต..ที่ผ่านมาในชีวิตไม่เคยทำอะไรได้ดีซักอย่าง...เหมือนพยายามก้าวผ่านความล้มเหลวให้เกิดชัยชนะแต่ทว่าก็ไม่สำเร็จเสียทุกที.. เหมือนจะเป็นคนดี..แต่ก็ไม่ใช่..เราก็คนธรรมดานี่นะ..ความเสียใจที่มีมันพลั่งพลูออกมาโดยไม่รู้ตัวอยู่ ๆน้ำตาก็ไหล.. ที่ผ่านมา..เสียใจกับเรื่องที่ทำและไม่กล้าทำอยู่หลายเรื่อง...พูดตามตรงเป็นคนกลัวความรักทั้ง ๆที่เขียนนิยายรัก..ตลกดีไหม..ตลกฝืดไปเลย...กลัวที่จะเสียใจ...กลัวที่จะรักใครซักคนแบบไม่ลืมหูลืมตา..กลัวที่จะอยู่ร่วมกับใครก็ไม่รู้ที่เราไม่รู้จัก.. กลัวที่จะรัก..รักแล้วเจ็บปวดก็ไม่อยากรัก..อยู่คนเดียวดีกว่า..คนที่ถูกตัดสัมพันธ์ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม..จำได้ว่านึกเสียใจอยู่เหมือนกัน...แต่ก็ไม่อยากทำให้มันค้างคา.. วันนี้ที่เหมือนกับวันอื่น ๆ
วันนี้..ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับเรื่องราวหลายอย่างที่มันถูกฝังลงในสมองที่มีอันน้อยนิดนี้...ฉันอาบน้ำทำภาระกิจส่วนตัวเสร็จก็ต้องออกจากบ้านเพื่อมาทำงานเช่นเดียวกับอีกห้าวันที่เคยทำ..แต่ทว่าความรู้สึกในวันนี้มันแตกต่างออกไป.. ความเหนื่อยหน่ายอาจจะมีอยู่ในส่วนลึกก็จริง แต่ก็มีความสุขเล็ก ๆ เข้ามาแทนที่มันอาจจะเป็นช่วงเวลาแค่2 วินาทีก็ยังดีที่ได้ยิ้มว่าไหม? แต่สุดท้ายวันหนึ่ง ๆ ของฉันก็จบลงที่หน้าคอมพิวเตอร์ แล้วก็หันไปยิ้มกับเพื่อนร่วมงานเล็กน้อยตามประสา...บางครั้งฉันก็เหนื่อยเกินไป..เหนื่อยเกินที่จะบอกว่าเหนื่อย ..ต้องปล่อยมันไปตามยถากรรมอย่างนั้น... วันนี้ฉันเกิดคิดถึงคนบางคนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้...เขาเคยเป็นคนทำให้ชีวิตฉันมีความสุข มีชีวิตชีวาขึ้นแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาแค่หนึ่งปีเท่านั้นที่เขาทำให้ฉันจมอยู่กับความฝัน สุขแบบลม ๆ แล้ง ๆ แต่มันก็มีความสุขนี่ จริงไหม... แม้ว่าเราจะกลายเป็นแค่เพื่อนกันในท้ายที่สุด แต่ฉันก็ยังจำคำพูดบางคำ เสียงหัวเราะ สายตาคู่นั้นได้ดี...สุดท้ายมันก็กลายเป็นแค่ความทรงจำ... วันนี้ที่ต้องผ่านไปเหมือนกับทุกวัน...ความรักที่กลายเป็นแค่ความทรงจำแม้ว่าจะมีคนที่ผ่านเข้ามามันก็ไม่เหมือนกับเขาเลยซักนิดฉันจึงเลือกที่จะรอไปเรื่อย ๆ แม้ว่าจะขมขื่นหน่อย ๆ ก็ช่างมันเถอะ ...ก็เลยต้องทำตัวยิ้มแย้ม..แม้ว่ายังรู้สึกเจ็บ แต่ก็ดีกว่าทำให้คนอื่นทุกข์ใจในเรื่องที่เขารู้ว่าผิด...ฉันแค่ไม่อยากให้เขารู้สึกผิด..ไม่อยากให้เราจากลากันไปแบบนั้นเลย...ฉันคงผิดเองที่คิดไปไกล...ผิดเองที่คิดไปเองว่าเธอ..คิดอย่างเดียวกัน..ผิดเองจริง ๆ ..ฉันไม่คิดว่ามันจะผิดพลาดอย่างนี้ จนกลายเป็นความเจ็บปวดอย่างช่วยไม่ได้..แต่ฉันก็ยอมเจ็บคนเดียวดีว่าให้คนอื่นทนทุกข์เพราะความรู้สึกผิด ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น เธอแค่เจ็บปวดกับความรักครั้งเก่า..และเหงา..เธอต้องการแค่ใครซักคนที่อยู่เป็นเพื่อนและบังเอิญมันก็คือฉัน...ที่เดินผ่านเข้ามา...น่าเสียดายที่เธอลืมไปว่าฉันเป็นคนจำในเรื่องของเราได้อย่างดี เธอลืมไปว่าเธอเป็นคนเริ่มมันขึ้นมาเอง...เธอลืมไปว่าเธอยังต้องเจอใครอีกมากมายที่ซักวันคนที่เธอรักจริง ๆ อาจไม่ใช่ฉัน... ขอบคุณ...กับสิ่งที่เธอเคยให้ไว้ ความรู้สึก ดี ๆ วันเวลาดี ๆ ที่เคยให้กำลังใจตอนฉันเสียใจมากที่สุดในชีวิต...เคย...ทำให้ฉันรู้สึกว่า..มีความรักมันเป็นอย่างไร... แม้ว่าเริ่มต้นจะเป็นอย่างไร สุดท้ายฉันก็จะยังเป็นคนเดิมที่หวังดีกับเธอเสมอ..วันนี้ก็เหมือนกับวันอื่น ๆ ที่ฉันก็ยังคิดถึงเธอเสมอ..แม้ว่าตอนนี้มันจะเป็นแค่ฐานะเพื่อนที่ดีคนนึงเท่านั้นเอง... ความรักมันสวยงามและสร้างคนให้เป็นคน..อย่างสมบูรณ์
พรุ่งนี้..ฉันต้องไปงานแต่งงานเพื่อน..ซึ่งก็ไม่ได้สนิทมากนัก..แต่ฉันก็ไปทั้งงานศพพ่อเขาแล้วก็งานแต่ง..มันไม่ได้ยากอะไรหรอกกับการทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี..ทว่าก็อดคิดอะไรบางอย่างไม่ได้..มันอาจเป็นเพีงความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว..อาจจะเป็นความเห็นแก่ตัวของมนุษย์เราที่ต้องมี..กันทุกคน... วันนี้ฉันอดคิดไม่ได้ว่า..ตอนที่พ่อฉันเสีย...ฉันไม่เห็นเขามางานเลย..และจำไม่ได้ด้วยว่าเขาโทร.หาเพื่อบอกคำว่าเสียใจ..มันอาจจะเป็นแค่ความคิด แต่ฉันว่าก็ไม่น่าคิดซักเท่าไหร่...รู้สึกแปลก ๆ ที่ตัวเองเห็นแก่ตัวอย่างนี้...ก็มาคิดได้อีกทีว่า..ฉันก็คือมนุษย์คนหนึ่ง..ไม่ได้ดีเลิศอะไร..ทำไมแกจะคิดอย่างนี้ไม่ได้.. เพื่อน ๆ หลายคนกลับมาในช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา..บางคนเข้ามาทักฉันเองแทบจำไม่ได้ต้องใช้คำพูดที่ไม่ค่อยอยากจะพูดนักนั่นก็คือ..โทษนะฉันจำไม่ได้..เธอชื่ออะไรนะ.. เสียใจอยู่เหมือนกันว่าจำเพื่อนไม่ได้..แต่มันก็เป็นเหตุสุดวิสัยเพราะความจำฉันสั้นลงตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย...ในเรื่องของการจำหน้าบุคคลต่าง ๆ ..หากว่า...ฉันไม่เจอกันบ่อย ๆ ไม่มีอะไรฝังจิตฝังใจ..ก็จะจำไม่ได้.. วันนี้กลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน..ไม่ได้เหนือยที่ทำงานหนักหรอก..แต่เหนื่อยเพราะไปเดินเกือบสี่ชั่วโมง..ซื้อเสื้อผ้า..นี่ฉันกลายเป็นสาวนักช๊อปไปแล้วหรือไง..แต่ทว่ามาคิดอีกที..ไม่ใช่หรอก..แต่เพราะฉันชอบ...ฉันถึงซื้อ.. การ์ดงานบวชถูกวางไว้บนโซฟาภายในบ้าน..พี่สาวฉันบอกว่ามีคนเอามาให้..ขับรถเก๋งมา..ฉันนั่งนึกอยู่นานว่าใครหว่า..เพื่อนฉันมีใครขับรถเก๋งบ้าง..ก็คิดไม่ออก...ก่อนจะยอมเปิดออกอ่าน..อ้อ..ใช่เพื่อนสมัยเรียนมัธยมของเรานี่เอง.. นานแล้วที่ไม่ได้เจอหน้า ตั้งแต่เขามีอะไรในใจกับเพื่อนอีกคน..ล่าสุดก็ถือว่าคุยได้สองสามประโยค..ก็ยังดีที่เขาไม่ทะเลาะกัน..เพราะอีกคนก็ไปเรียนต่อที่อินเดีย..อีกคนก็จะบวช..ดีนะจะได้สงบอารมณ์กันทั้งคู่... ล่าสุดเพื่อนก็มายุแยงตะแคงรั่วให้ชอบเพื่อนอีกคนหนึ่ง...มันสายไปแล้วเพื่อนเอ๋ย..เดี๋ยวแกจะบาป..พอบวชไปก็ขอให้สงบและพบความสุขเถอะนะ..อย่ามาทำให้ฉันทุกข์เพราะแกเลย..ปวดประสาท..คบกันมานาน..น๊านนาน..เกือบ 10 ปี..คิดไม่ออกว่ามีตอนไหนที่ฉันคุยกะมันได้แบบดี ๆ มั่ง..เออ..ใช่ตอนที่มันเรียนม.บูรพา ห่างกันก็ถือว่าฉันเป็นเพื่อนที่ดีไม่ทิ้งแก..ในขณะที่แกบอกว่าคนอื่นทิ้งแกหมด...จนตอนทำงานฉันก็คุยกะแกในขณะที่แกบอกว่าเพื่อนคนอื่นไม่สนใจแก..อยู่กะหมาดีกว่า..เห็นมะ..ดูฟังมันพูดเข้า.. ล่าสุด..มันบอกว่าฉันเหมือนควาย..ดูมันพูดสิ...ฉันว่าฉันอดทนมากเลยนะที่อยู่กะมันได้ขนาดนี้..เอาเถอะพูดไปพูดมาฉันจะบาป... ช่วงสงกรานต์..มีคนบอกว่าถ้าเขาบวช..เราจะต้องไปงานนะ..ใช้..คำว่า..ต้อง..ก็พยายามไม่คิดมากแล้วนะ..พยายามไม่สังเกตุสายตา...แววตาคู่เดิมนั้นอีกแล้ว..พยายามไม่โมโห..พยายามไม่คิดเรื่องที่ผ่านมา..พยายามยิ้ม..หัวเราะ..พูดเรื่องอื่น ๆ ...แต่ก็อยากถาม..พยายามห้ามใจอยู่เหมือนกัน...ไม่ให้ถามว่า..ยังไม่พอใจอีกเหรอ..กับอาการฝังจิตฝังใจของเรา..ไม่พอใจกับควมเจ็บปวดที่ผ่านมาของเราหรือไง..1 ปีกับการทำใจ..ทำใจได้แล้วนะ..แต่จะให้แนบเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็คงยาก..แต่ก็เชื่อและนับถือตัวเองอยู่มากที่ทำได้ดีกว่าที่คิด..ดีมาก.. ฉันมันก็ทำได้แค่นี้...ผิดที่ฉันเอง..ผิดที่เป็นคนฝังใจ...ถ้าฉันมีใครใหม่บางทีมันอาจจะดีขึ้น..เฮ่อ...แต่เสียดาย..ฉันยังไม่เจอใครที่ดีเหมือนเธอ..555+...หรือบางทีฉันอาจจะไม่ดีพอสำหรับใครเลยก็ได้..เอ...หรือเพราะฉันไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยไม่เจอใคร..อิๆๆ..เดี๋ยวจะหมั่นเดินออกมายืนหน้าสำนักงานละกัน..เผื่อจะมีเหยื่อผ่านมาบ้าง(ฮา)  แต่ฉันก็เชื่อ..ความรักมันสวยงามและสร้างคนให้เป็นคน..อย่างสมบูรณ์...แม้รักนั้นจะไม่สมบูรณ์ก็ตาม...  |
ดนตรีในสายลม
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] ฟังดนตรีไม่มีเสียงร้อง..บ่นเป็นตัวหนังสือมากกว่าพูด.. Friends Blog |
