|
|
ขอม้วนเดียวจบ
ตั้งแต่เข้ามาแตะๆวงการน้ำหมึกของตัวเอง
(ที่บอกว่าของตัวเองเพราะมันเล็กจิ๊ดเดียว)
จากเริ่มเขียนเองอ่านเอง จนถึงเขียนให้คนอื่นอ่าน(ด่า)
รู้แล้วว่า จะเขียนหนังสือ ต้องม้วนเดียวเสร็จ
เรื่องที่จะเล่าน่ะ บางทีมาจากคำๆเดียว
แต่คนเขียน ที่หากเขียนด้วยความสุข มันจะเอาโน่น นี่ นั่น มาโยงอิรุงตุงนัง
ออกมาเป็นเรื่องๆหนึ่ง แหม..ทำไปได้!
แต่ถ้าแก่นที่เรามีไม่เคลีย ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง จบตรงไหน
ล้มตัวลงนอน ไม่ก็หาอะไรทำไปก่อน
เพราะหากเขียนไปเรื่อยๆ ก็หาจุดจบไม่ได้
เย้อ
เพ้อ
เสียเวลา
พอประมาณกับความรู้สึกนั่นแหละ
เวลาที่เรารู้สึกอะไรสักอย่าง เราไม่ได้กำหนดมันนี่หว่า
วันนี้จะสุข พรุ่งนี้จะทุกข์ มะรืนจะเศร้า หรือว่าจะเหงาๆไปทุกวัน
รู้ตัวอีกที รู้สึกไปแล้ว
ต่างกันตรงที่จะเขียนหนังสือต้องรู้ว่าควรจบตรงไหน จะบอกอะไร
และจะเขียนทำไม
เราต้องใส่ใจมันในทุกๆขั้นตอน
คนเขียนหนังสือหลายคน ถึงเกลาแล้วเกลาอีก
ตัวหนังสือก็ไม่ยักหายคัน
เพราะทุกครั้งที่อ่าน มันคนละอารมณ์กัน
ไอ้ที่เคยว่า เออดีแล้ว พอมาอ่านใหม่ ในอารมณ์ใหม่
มักจะรู้สึกว่า ตรงนี้ยังแก้ได้อีก เปลี่ยนคำนี้ได้อีก
ถึงยืนยันว่า มันต้องม้วนเดียวจบ!
แล้วจะรู้สึกทำไม ??
แต่ที่รู้คือ เวลาที่เราไม่รู้ตัวว่าเราเริ่มรู้สึกตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่เราจะเข้าใจมันหลังจากรู้สึกไปสักพัก
เพราะเราคิดแทนอนาคตไม่ออก เราถึงตอบคำถามของอดีตไม่ได้
จะไปรู้ไหม ว่าดูหนังจบแล้ว จะร้องไห้รึเปล่า
ถ้ารู้ว่าจะร้องไห้จะได้ไม่มาดู
รึ??
ไม่รู้เหมือนกัน
เพราะการเอาใจใส่ความรู้สึกของมนุษย์แต่ละผู้นั้น
หาได้เหมือนกันไม่..
แล้วส่วนใหญ่ ก็มักไม่รู้สึกอะไรแบบม้วนเดียวจบ
มันถึง เย้อ เพ้อ เสียเวลา
ก่อนที่จะเยอะไปกว่านี้
ก็จบมันตรงนี้ดีกว่า
| Create Date : 06 สิงหาคม 2552 |
| Last Update : 6 สิงหาคม 2552 16:30:33 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 263 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [