หนังมีการนำเอาประเด็นชื่อโหลยอดนิยมของฝ่ายหญิงอย่าง เมย์ มาเป็นกิมิก ส่วนแกนหลักยังคงเป็นชีวิตของเด็กนักเรียนแนวรองบ่อน ไม่มีแต้มต่อ ไม่เอาไหน ไม่มีคนสนใจ ถูกแกล้งบ่อย เป็นตัวตลกของเพื่อน ขนาดที่ผู้กำกับจัดตัวละครนำฝ่ายชายเป็น พวกไร้ตัวตน ในฐานันดรต่างๆที่โรงเรียนซึ่งเขาตั้งขึ้นมาเองว่าแบ่งจากบนลงล่างได้ดังนี้ ประธานสี นักกีฬา คนหน้าตาดี เด็กเรียน อันธพาล คนธรรมดา และ ไร้ตัวตน

เนื้อหาเล่าถึงสังคมในโรงเรียนไทยญี่ปุ่นดินแดง ป๋อง เด็กม.ปลายผู้ไร้ตัวตน เขาพยายามใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ แต่ดันไม่เจียมไปแอบชอบ นิ้ง สาวเก่งว่าที่ประธานสีคนต่อไป ป๋อง คอยเฝ้ามองความเป็นไปของคนอื่นแล้วเอาไปเขียนการ์ตูน สิ่งเดียวที่เขาทำได้ดีที่สุด แน่นอนว่าตัวละครนำในการ์ตูนของเขาก็คือ ป๋อง กับ นิ่ง กระทั่งวันหนึ่ง ป๋อง หยิบหนังสือการ์ตูนที่วาดถึง นิ้ง สลับกับการบ้าน เมย์ไหน เด็กสาวม.ปลายผู้ลึกลับ หนึ่งในคนชื่อเมย์หลายคนในโรงเรียน เอาหนังสือไปให้ นิ้ง แม้ ป๋อง พยายามไปเอาการ์ตูนคืนแต่ก็ไม่ทัน นิ้ง โกรธ ป๋อง ซํ้ายังมีคนก็อปปี้การ์ตูนแจกจ่ายให้นักเรียนไปทั่ว ทำให้เขาอายเพื่อนและแค้นเมย์ไหนมาก

ต่อมา ป๋อง จึงเอาคืนเมื่อรู้ความลับของ เมย์ไหน ว่าเธอจะปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาเวลาหัวใจเต้นแรง เขาเขียนเป็นการ์ตูนที่มีเมย์ไหนเป็นตัวละครนำพร้อมแจกจ่ายไปทั่วโรงเรียน เมย์ไหน เสียใจมากจนคิดลาออก เนื่องจากกลัวคนอื่นๆจะรู้ความลับ พอ ป๋อง รู้เรื่องเขาจึงเลิกเขียนแฉเธอ ทั้งสองกลายมาเป็นเพื่อนกันในที่สุด เมย์ไหน แอบชอบ พี่เฟม รุ่นพี่หน้าหล่อสุดฮ็อตที่รวมร่างของ ประธานสี นักกีฬา กับ คนหน้าตาดี ไว้ในตัวคนเดียว โอกาสดีมาถึงเมื่อ พี่เฟม ชวน เมย์ไหน ร่วมทีมวิ่งผลัด ขณะที่ ป๋อง ก็กำลังทำทุกอย่างเพื่อให้ นิ้ง หันมามองเขาบ้าง เมย์ไหน กับ ป๋อง จึงรวมพลังช่วยกันทำให้เพื่อนสมหวังในความรัก แต่ยิ่งนานวัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ

หมู ชยนพ ยังคงทำหนังที่กระตุ้นต่อมความทรงจำวัยมัธยมได้ดี ล้อเลียนสังคมโรงเรียนอย่างสนุกสนาน กัดจิกพอแสบๆคันๆ (โดยเฉพาะ เด็กเรียน กับ สาวหลีด) มีมุขตลกกวนๆรัวไม่ยั้ง จังหวะโดนบ้าง คร่อมบ้าง เกินบ้าง คละเคล้ากันไป ซึ่งเขานำคงประเด็น รักครั้งแรก ประสบการณ์ร่วมในความทรงจำทุกคนมาใช้ประโยชน์ได้น่าสนใจ ชอบไอเดียการนำเรื่องใกล้ตัวอย่างกระแสไฟฟ้าสถิตย์ในวิชาวิทยาศาสตร์มาเปรียบกับความรัก ความรู้สึกของคนสองคนที่สปาร์กกันด้วยการสัมผัสตัว หากควบคุมไม่ได้ก็จะกลายเป็นช็อต หนังดำเนินเรื่องแบบกึ่งการ์ตูนกึ่งซิทคอม ดูไม่เป็นภาพยนตร์เท่าไหร่ ผู้กำกับค่อนข้างบูชามังงะ ลายเส้นของอนิเมชั่นในหนัง หรือ ตัวการ์ตูนที่ตัวละครวาด จึงมีความเป็นญี่ปุ่นสูง (โรงเรียนก็มีความเป็นญี่ปุ่น มีวิชาญี่ปุ่น ครูญี่ปุ่น) ชวนให้นึกถึงการ์ตูนยอดนิยมลายเส้นวาดง่ายอย่าง ดราก้อนบอล 

พาร์ทการ์ตูนอนิเมชั่นที่เป็นโลกในจินตนาการภาพสวยงามโดดเด่น ด้านพาร์ทคนแสดงออกล้นหน่อยๆ นักแสดงเล่นใหญ่ทุกคน บางคนมีอำตัวเองด้วย ข้อนี้ช่วยเสริมความเป็นตลกให้ตัวหนัง แต่ก็กลายมาเป็นจุดอ่อนที่ดร็อปความดราม่าลง แบงค์ ธิติ ทำได้ไม่เลวในบท ป๋อง เด็กหนุ่มขาดความมั่นใจ โอตาคุ(พวกชอบเก็บตัว หมกมุ่นกับสิ่งที่ตัวเองชอบ)หน่อยๆ เขาทำให้ตัวละครยืนอยู่บนจุดกึ่งกลางระหว่าง ช่างเพ้อฝัน กับ โรคจิตอ่อนๆ ปันปัน สุทัตตา เป็นนักแสดงซึ่งดูเป็นธรรมชาติที่สุดในเรื่อง ขนาดพื้นฐานของตัวละครมีความสามารถพิเศษแปลกๆ แต่เธอก็ทำให้ เมย์ไหน กลายเป็นเด็กสาวน่ารักสดใสที่เราอยากอยู่ใกล้ อยากสัมผัส แม้ต้องเสี่ยงเจ็บตัวกับกระแสไฟฟ้าก็ตาม สำหรับ ต่อ ธนภพ เหมาะสมกับบท พี่เฟม ชื่นชมการที่เขาทำอะไรบ้าๆบอๆ แบบไม่ห่วงหล่อเพื่อให้คนดูได้ขำกัน

น่าเสียดายที่ผู้กำกับเพลิดเพลินกับโลกที่สร้างขึ้นมามากไปหน่อย จึงไม่ยอมพาคนดูออกจากจินตนาการสู่โลกความเป็นจริงในช่วงท้าย ข้อเสียอีกอย่างคือการไทอินสินค้าที่หนักข้อไป หลายตัว หลายฉาก ไม่สามารถทำใจมองข้ามได้ จุดนี้สะดุดอารมณ์ผู้ชมพอสมควร ภาพรวม เมย์ไหน ไฟแรงเฟร่อ จึงกลายเป็นหนังรอมคอมแฟนตาซีที่บันเทิงตามสูตรสำเร็จ เข้าถึงง่าย เน้นไปที่กลุ่มคนดูวัยรุ่นเป็นหลัก สิ่งที่หายไปเป็นประเด็นการทำตามความฝัน จึงไม่ได้ใจคนหลากหลายวัยเหมือน SuckSeed แต่มันก็มีเรื่องทำให้ผมอิจฉาผู้กำกับเพิ่มเข้ามาคือ เขาได้ทำสิ่งที่รักถึงสองอย่างในครั้งเรื่องเดียว ทั้ง ทำหนัง และ วาดการ์ตูน 

อย่างไรก็ตาม หนังมีประสบการณ์ร่วมพิเศษเฉพาะคือการเป็นภาพยนตร์ที่เห็นอกเห็นใจคนชายขอบในสังคมโรงเรียน สร้างความเข้าใจถึงความรู้สึกนึกคิดของเด็กกลุ่มเล็กๆที่ไม่มีใครยอมรับ ออกแนวถ่อมตัวและมีนํ้าเสียงตัดพ้อเบาๆ แต่อีกทางหนึ่งก็เหมือนการเอาคืนกลุ่มอื่นๆไปด้วยในตัว หนังเรื่องนี้ทำให้ผมคิดถึงเพื่อนคนหนึ่งสมัยเรียนมหาลัย ไม่ๆ เขาไม่ได้ไร้ตัวตน หรือ หน้าตาดี ขนาด ป๋อง ทว่า เพื่อนผมคนนี้วาดการ์ตูนเก่งมาก อาจเก่งกว่าป๋องด้วย ผมสนิทกับเขา เคยให้เขาวาดรูปคนอื่นๆในมหาลัยบ่อยๆ เราเรียนด้วยกันแค่ปีเดียวเขาก็ออกไปเรียนอนิเมชั่นที่มหาลัยอื่น ตอนนี้เขากลายเป็นนักวาดการ์ตูนอาชีพแล้ว ดูจบผมต่อสายถึงเขาพร้อมกับบอกว่า มีหนังเรื่องหนึ่งที่เขาดูแล้วน่าจะชอบ