รักให้เหมือนกับว่า.. วันพรุ่งนี้จะไม่มีวันมาถึง..

ที่ทำงานควรจะหางานเป็นเรื่องป็นราวให้อิชั้นทำซักทีนะ-_-''..

ว่างเมื่อไหร่ก็ชอบจิตหลุดคิดอะไรเพ้อเจ้อ..

โดยมีกระทู้ในพันทิปเป็นเชื้อเพลิงในการปล่อยยานแม่อย่างอิชั้นออกไปไกลนอกโลกเรื่อยๆ.. - -''


วันนี้คิดว่า เราทำอะไรไปแล้วบ้างนะ ชีวิตนี้..
ผ่านมาตั้งแต่เกิดจนอายุจะ30..
ทำอะไปแล้วบ้าง ทำแล้วได้อะไรมั้ย ทำแล้วรู้สึกยังไง
ได้ทำดีเท่ากับที่ทำชั่วไหม? แล้วจริงๆมีอะไรมั่งที่คิดว่า
ทำแล้วกูนี่ชั่วจริงๆเลย-_-'(คิดทำไม)

ปรากฏว่าคิดไม่ออก -_-' ไม่รู้แปลว่าไม่เคยทำชั่วหรือสมองกลวงจน
คิดอะไรไม่ได้เลยกันแน่.. ชวนสับสนมากๆ..

พอคิดเรื่องนี้ไม่ออก..
ยานแม่เลยเบนหัวไปทางอื่น คิดเรื่องอื่นแทน..

เมื่อ2-3วันที่ผ่านมา..
อิชั้นไม่ได้ทำไรมากตอนเย็น
นอกจากไปงานศพพ่อของเพื่อนที่สนิทที่สุดคนนึงในชีวิต..

(เพื่อนสนิทอิชั้นมีแแค่2คน ไม่ต้องคิดมากไป-_-'')

เพื่อนคนนี้เป็นพวกจิตใจบอบบางมากกว่าคนปกตินิดหน่อย..
จะด้วยว่ามันผ่านอะไรมาเยอะก็แล้วแต่..
มันกับพ่อมีกันอยู่แค่2คนพ่อลูก.. ดูแลกันและกันมาแค่2คน..
การสูญเสียของมันครั้งนี้มันเกินจะรับ..
อิชั้นก็พอจะเข้าใจอะไรมันได้มากกว่าคนอื่นนิดนึง..
ถึงอิชั้นจะไม่ค่อยผ่านอะไรมาเยอะก็เถอะ..

แต่คนที่มันอยากให้อยู่ข้างๆเวลาที่มันร้องไห้ก็เป็นอิชั้น..

ขนาดที่ว่า ทีแรกจะไม่ได้ไปงานเผาเมื่อวานเพราะคงลางานไม่ได้แล้ว..
(ทำงานไม่ถึง4เดือนดี ลากิจไปเที่ยวซะหมดโควต้า-_-'')

อิชั้นยังดั้นด้นไปซื้อชุดดำจากplatinumเอามาเปลี่ยน
ไม่แต่งหน้า เดินเข้าไปหาHR บอกว่าหนูปวดท้อง
ท้องเสียไม่ไหวแล้ว ต้องไปหาหมอด่วน..
หนีออกจากออฟฟิศไปตอนบ่าย3ครึ่ง
เพื่อให้ได้ทันไปยืนอยู่ข้างๆมันตอนเผาศพ..

ปกติวัดในกทม.เค้าจะไม่ค่อยเปิดโลงกันก่อนเผา..
แต่ที่นี่ เปิด..

อิชั้นเอง ถึงแม้จะสนิทกับมันขนาดไหน
แต่เรารักษาระยะห่างระหว่างกันเสมอ..
แถมบ้านมันอยู่ไกลมาก อิชั้นเลยไม่เคยได้เจอคุณพ่อชัดๆซักหน

ที่ผ่านมาเกือบ10ปี อิชั้นฟังวีรกรรมของคุณพ่อ
หรือที่เพื่อนมันชอบเรียกว่า ตาเหงี่ยมๆ จากปากมันเองตลอด..
ไม่เคยเลยซักครั้งที่จะได้รู้ว่า ตาเหงี่ยมคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง.. ท่าทางเป็นไง..
ครั้งหนึ่งเคยเห็นตอนที่ได้ไปบ้านมัน เค้าก็เขินๆไม่ค่อยกล้าให้เห็นมาก..
หลบอยู่ในมุมมืดซะงั้น..

เพราะฉะนั้นอิชั้นจึงไม่เคยเห็นท่านใกล้ๆ.. มากเท่าครั้งนี้..

ที่น่าเศร้าคือ..
เพื่อนของอิชั้นไปอยู่ที่จีนประมาณเดือนกว่าๆ..
ราวๆอาทิตย์ที่2-3ที่อยู่ที่นั่น มันเริ่มรู้ข่าวที่พ่อเข้ารพ.
แต่ก็กลับมาไม่ทัน..

พ่อลูกที่แทบไม่เคยใช้ชีวิตห่างกันเลยซักวัน..
พอห่างกันแค่ไม่เท่าไหร่..
เพื่อนอิชั้นก็ไม่มีโอกาสได้เห็นตาเหงี่ยมของมันแบบเป็นๆอีกต่อไปแล้ว..
ลูกคนเดียวได้กลับมาเห็นพ่อตอนที่อยู่ในโลง..

อิชั้นเดินเข้าไปกับเพื่อนเพราะมันเป็นคนเช็ดหน้าศพ..
ตอนที่คนอื่นๆเดินเข้ามาวางดอกไม้จันท์ในโลง..

อิชั้นเห็นมันร้องไห้ บีบมืออิชั้นแน่นมากตอนที่เช็ดหน้าให้พ่อเป็นครั้งสุดท้าย..
มองหน้าพ่อที่นอนอยู่ในนั้น แล้วก็ร้องไห้ออกมาอีก..
คนมาปลอบอย่างอิชั้นยังทำใจแข็งไม่ไหว..

สงสารมันจนน้ำตาไหล..

.
.
.
.

วันนี้เลยจิตหลุดอย่างช่วยไม่ได้..

ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนเลยนะ..
วันนี้ยังยิ้มให้กัน คุยกัน ทะเลาะกัน ง้อกัน มีความสุขด้วยกัน..
แต่วันพรุ่งนี้เราจะยังอยู่กับเค้ารึเปล่า
เค้าจะยังอยู่กับเรามั้ย..

คิดแล้วมันใจหาย..
ถ้าเป็นเราบ้างที่ต้องสูญเสียคนที่เรารักไป.. เราจะทำใจได้มั้ย..
จะเสียใจขนาดไหน...

แล้วถ้าเป็นเราที่เป็นฝ่ายจากไป
คนที่อยู่ข้างหลังจะเป็นยังไง..
เค้าจะเศร้าแค่ไหน.. เค้าจะร้องไห้จนลืมดูแลตัวเองรึเปล่า..

เพราะฉะนั้น.. รักและดูแลคนที่ยังอยู่กับเราให้มากๆไว้ดีกว่า..

รักให้เหมือนกับว่า..

วันพรุ่งนี้จะไม่มีวันมาถึง..


dedicated to Daddy Sagniam..
30.11.08

Create Date : 09 ธันวาคม 2551 Last Update : 9 ธันวาคม 2551 14:34:38 น. Counter : 381 Pageviews.		9 comments
Share Tweet