ถังไท่จงหลี่เว่ยกงเวิ่นเตว้ย (唐太宗李衛公問對)
ปุจฉาวิสัชนาจักรพรรดิถังไท่จงกับหลี่เว่ยกง
ตำราพิชัยสงครามของหลี่เว้ยกง (ตำรานี้เกิดจาก ข้อสนทนาของพระเจ้าถังไทจงฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ ถัง จักรพรรดิองค์ที่ 2 กับขุนพลหลี่เว้ยกง (ลีเจ๋ง )ยอดขุนพลราชวงศ์ถัง ในต้นศตวรรษที่7
จักรวรรดิต้าถัง เจริญรุ่งเรืองต่อจากราชวงศ์ สุย จากศตวรรษที่ 7 ถึง ศตวรรษที่10 วัฒนธรรมและวรรณคดี เจริญเฟื่องฟูถึงขีดสุด หลี่เว้ยกง ได้ช่วยพระเจ้าถังไทจง ปราบอริราชศัตรูและเสี้ยนหนามของแผ่นดินราบคาบ เนื้อหาของตำรานี้ขาดข้อเสนอที่เด็ดขาดของตัวเอง แต่ก็พอจะถือได้ว่า เป็นการเก็บสาระสำคัญของตำราพิชัยสงคราม ฉบับต่างๆ ของ สมัยโบราณ
หลักการของหลี่เว้ยกง ในราชวงศ์ถัง
1. พระคุณ จักต้องมาก่อนพระเดช
สร้างพระคุณให้ทหารรัก ทะนุถนอมทหารหาญให้เลื่อมใสศรัทธาก่อนแล้วจึงสร้างบารมีให้เหล่าทหารหาญยำเกรง ทรงใช้กับ ฮีกแก ของจุนโน และ จูมูชิ ทหารรับจ้างแห่งเผ่าซีอู
2. รู้เขารู้เรา
ก่อนอื่นจำต้องเตรียมการพร้อมสรรพจนข้าศึกมาสามารถพิชิตได้ นั่นคือการรู้เรา(รู้สถานภาพของตัวเราเอง) ครั้นแล้วก็รอคอยจังหวะที่จักสามารถเอาชนะข้าศึกได้ (นั่นคือรู้เขา รู้สถานภาพหรือเส้นสนกลในของข้าศึก) การเตรียมการให้พร้อมสรรพที่ข้าศึกมาสามารถจักพิชิตได้อยู่ที่ฝ่ายตน การถูกรอคอยจังหวะที่จักเข้าพิชิตอยู่ที่ฝ่ายข้าศึก
3.ขวัญกำลังใจทหารมีความสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง
ในการออกรบครั้งแรก ทัมด๊ก ทรงบอกกับเหล่าทหาร ข้อที่สามว่าห้ามมิให้ใครตาย ข้าไม่ต้องการให้ใครมาตายเพื่อข้า จงมีชีวิตอยู่เคียงข้างข้า
นี่คือคำสั่งของกษัตริย์ของเจ้า
เมื่อบาซอนถูกยอนโฮแก จับตัวไป เพื่อจะไปหาสัญลักษณ์เสือขาว ฮีกแก ได้รับคำสั่งออกตามกับ จูมูชิ ฮีกแกทูลว่า หากเห็น บาซอน อยู่ในค่ายทหารของโฮแก จะฆ่า บาซอน ทิ้งเพื่อไม่ให้ บอกความลับกับ ยอนโฮแกได้ ทัมด๊ก ทรงห้ามและบอกว่า บาซอน ช่วยชีวิตคนของพระองค์มากมายด้วยฝีมือตีเหล็กของนาง อย่าทำร้าย บาซอน เป็นอันขาด ฮีกแก สะอึกเลย แต่ก็ต้องบังเกิดความซาบซึ้งในพระเมตตาของ ทัมด๊ก
ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว มักจะทำวิสามัญฆ่าตัดตอน กันมากกว่า บ้านเราก็ฮิตมากสมัยหนึ่ง
ข้ายังไม่รู้ว่ากองทหารแพคเจจะกลับไปหรือพยายามโจมตียึดป้อมปราการควานมีคืน ในฐานะกษัตริย์ข้าไม่ควรบอกพวกเขาว่า เราอาจจะพ่ายแพ้ (ทหารต้องเสียขวัญหมดกำลังใจ)
ในตอนที่24 ทัมด๊ก มีทหารแค่ 4 หมื่นนายในขณะที่ ฮวาเซิน ที่มียอนโฮแก เป็นแม่ ทัพ มีทหารถึง 1 แสนนาย จะเห็นทัมด๊ก มีพระดำรัสกับบรรดาทหารแล้ว ทหารแถวหน้าที่ได้ยินสุรเสียง พากันหัวเราะ ไม่ได้หวั่นเกรงต่อกองทัพข้าศึก ตรงหน้า ที่มีจำนวนมากกว่า เท่าตัว
4.อันการทหารนั้นย่อมมีเล่ห์อุบาย
ความสำเร็จอยู่ที่ฝีมือของคน
การจะหลอกศัตรูได้เราต้องหลอกพวกเดียวกันก่อน ทรงบอกเสนาบดียอนว่าจะไปล่าสัตว์ฝากเสนาบดียอนดูแลบ้านเมืองสักระยะแล้วก็เสด็จออกนอกปราสาทไปรวมพลที่แคว้นจุนโน
เราต้องไม่เปิดเผยว่ากองทหารเราเล็กขนาดไหน
ทรงต้องการให้กองทหารเป็นเหยื่อล่อดึงความสนใจของกองกำลังเสริมที่แพคเจส่งไปช่วยรบกับยอนโฮแกเพื่อให้ทหารแพคเจล้มเลิกการยกทัพมุ่งหน้าไปหา ยอนโฮแก
เราจะไม่ต่อสู้ด้วยดาบและทวน อาวุธในสนามรบคือความกลัวเราจะเป็นกองทัพที่หวาดกลัวที่สุดไม่เข้าประจัญบาน(เพราะทรงมีกำลังทหารน้อยมากกว่าข้าศึก)
กองทหารกำลังเสริมของแพคเจไม่รู้ว่าเรามีทหารแค่ 3 พันนาย (รวมทั้งบาดเจ็บ) ให้เขาคิดเป็นอย่างอื่น
ข้าให้ทหารแพคเจกลับไปป้อมปราการทั้งสิบและคุ้มครองคนของตัวเองตามป้อมปราการต่างๆแต่ครอบครัวของพวกเขา แม่ทัพและผู้บัญชาการยังคงยู่ในป้อมควานมี(เพื่อเป็นตัวประกัน)
| Create Date : 02 มกราคม 2552 |
| Last Update : 2 มกราคม 2552 17:05:37 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 2209 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 15 คน [
