เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง



หลังจากที่หายไปไม่ได้แวะเข้ามาดูบล็อกตัวเองเลย

เพราะทำใจไม่ได้ กว่าจะลืมเรื่องที่เหมือนฝันร้ายนั่นได้ ก็เกือบครึ่งปี


ในที่สุดเจ้ามังกรน้อยก็จากม่ะม๊าไปแล้ว

เค้าไปก่อนที่ม่ะม๊าจะพาเค้ากลับไปหาหม่าม่าที่มาเลย์

มานึกๆดู ม่ะม๊าก็ถึกใช้ได้เลยนะ

ตอนปวดท้องตอนหล่งหลงจะหลุด ม่ะม๊าก็อยู่คนเดียว ไม่มีความกลัวเลยตอนนั้น

คิดแค่ว่า หนูก็คงทนจนถึงที่สุดแล้วเหมือนกันเราสองคนพยายามกันอย่างสุดชีวิตแล้วเนอะ

พอหลุดออกมา ก็หายปวดท้อง นอนพักแปปนึงก็โทรหาม่ะม๊าของเราเอง

โดนโวยวายไม่ให้บิน จะให้แอดมิททันที แต่เราก็ดื้อไม่ยอมท่าเดียว

ตอนนั้นไม่อยากเจอ ไม่อยากได้ยินคำปลอบใจอะไรทั้งนั้น

นอนหลับไปสักพัก ก็ฟุ้งซ่าน เลยออกไปเดินห้างซื้อของซะงั้น

วันรุ่งขึ้นบินกลับมาเลย์ พี่สาวสามีมารับที่แอร์พอร์ตยังว่าว่าเราถึกเกินไป


ถึงโน่นกว่าจะได้หาหมอ ขูดมดลูกก็กินเวลาไปเกือบห้าวัน

กว่าจะนัดหมอ กว่าจะได้คิว แต่ตอนขูดมดลูกใช้เวลาแค่ครึ่งชม.เอง

วางยาสลบ หลับไม่รู้ตัว ตื่นมายังมึนยาอยู่อีกสิบนาทีก็กลับบ้านได้



ถึงตอนนี้ เราไม่ร้องไห้เวลาพูดถึงเรื่องแท้งแล้วล่ะ

ไม่ใช่ไม่รักไม่คิดถึงไม่มีความรู้สึกหรอกนะ

แต่ชีวิตมันต้องก้าวต่อไปสิ

(หลังจากนอนร้องไห้ทุกคืนมาหลายเดือน)

Now I'm stronger ^ ^




หลังจากพักฟื้น หายตัวซีดหน้าซีดจากการเสียเลือดเยอะ ที่ใช้เวลาเป็นเดือน

เราก็เลิกกินยา Metformin ตอนที่เลิกกินแรกๆ คิดว่าไม่อยากท้องแล้ว

กลัวผิดหวังอีก แถมเรายังมีอาการจากยาอีก กินแล้วอาหารไม่ย่อย อยากอ้วก 

เหมือนเป็นกรดไหลย้อนทรมานสุดๆ

คุณสามีเลยยอมให้หยุดกิน

ไม่รู้ว่าเพราะยานั่นหรือว่าเราเป็นโรคกระเพาะ/กรดไหลย้อนก็ไม่รู้ 

อาการที่เคยเป็นตอนนี้หายหมดแล้ว

พอปรับวิธีการกิน+เล่นโยคะอย่างบ้าคลั่ง

พร้อมกับตั้งนาฬิกาชีวิตให้ตัวเอง 

เล่นโยคะเสร็จก็จะหิวมาก กินได้เยอะขึ้น



ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาหลังจากกลับจากโยคะก็จะแวะซื้อน้ำเต้าหู้

กินแทบทุกวันที่ไปเล่น

ประจำเดือนช่วงหลังเริ่มมาตรง แถมรอบยังสั้นแค่ 29 วันด้วย

เราก็อุตส่าห์ดีใจ คราวนี้ล่ะจะได้นับวันไข่ตกได้ซะที

แต่เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง

เดือนธันวาเราต้องบินกลับมาเลย์เพราะแม่สามีจะผ่าเข่า

ว่าจะทำตัวเป็นลูกสะใภ้ที่ดีซะหน่อยกลับไปปรนนิบัติ

แต่คุณเธอกลับเปลี่ยนใจ ไม่ชอบใจหมอมาซะงั้นเลยเลื่อนการผ่าไปก่อน

เราเองก็ไม่ได้อยากกลับไปอยู่ที่โน่นอยู่แล้วนะ แต่ซื้อตั๋วกลับอีกทีก็หลังตรุษจีนโน่น

กว่าจะตัดสินใจบุ๊คตั๋วใหม่ได้ก็เล่นเอาเครียดไปเลย

จิตใต้สำนึกส่วนดีกับส่วนชั่วร้ายมันเถียงกันในหัวทุกวัน

เราก็ไม่อยากทำให้คนแก่เสียใจหรอกนะ ว่าไม่อยากอยู่กะเค้า

แต่ที่โน่นมันน่าเบื่อจริงๆนี่น่า

สุดท้ายจิตมารก็ชนะ



16 ธันวาเราเริ่มมีอาการเหมือนจะท้องเป็นอยู่เกือบอาทิตย์นึง

แต่ตรวจเจอแค่ขีดเดียว วันรุ่งขึ้นป้าแดงมาหาทันที

เดือนนี้เลยเจอรอบ 32 วันไป เลทสามวัน ลุ้นเก้อเลย


เดือนมกรา

คุณแม่สามีต้มยาจีนพวกตังกุยกะไรไม่รู้อีกมากมายให้เรากินก่อนเรากลับไทย

กินสองวัน วันที่ 2-3 มกรา วันรุ่งขึ้นอยู่ๆก็เลือดออก สีสดมาก

แต่ไม่เลอะผ้าอนามัยนะ น่ารำคาญสุดๆ จะไม่ใส่ก็กลัว 

มีเลือดอยู่สามวัน ไปเสิร์จหาในเน็ตเค้าว่าเป็นช่วงตกไข่

เราว่ารังไข่เราระเบิดมากกว่านะ เพราะปวดท้องนิดๆ ด้วย

เดือนนี้นัดก็คุณสามีที่รักว่าขยันๆ กันหน่อยนะ ช่วงนี้รอบเดือนเราสั้นแล้ว

น่าจะเป็นสัญญาณที่ดีว่าเราน่าจะมีการตกไข่แบบคนปกคิแล้ว

จนถึงวันนี้ 29 มกรา ป้าแดงที่รักก็ยังไม่มาหา

เรามีแอบตรวจไปแล้วสองครั้ง วันที 23 กับวันที่ 28 เจอขีดเดียวตลอด

แต่เรารู้อยู่แล้วล่ะ ว่าไม่เจอหรอก สองขีด เดือนนี้ไม่มีอาการอะไรเลย

สงสารแต่คุณสามีลุ้นมาก บอกตลอดว่านี่ไงเมนส์ยังไม่มา และก็จะไม่มีไปอีก 9 เดือน

ทำเอาเราไม่กล้าบอกเลยว่าแอบตรวจไปแล้ว

เมื่อวานskypeคุยกัน พอบอกว่าตรวจแล้วไม่ท้อง คุณชายทำหน้าจะร้องไห้เลย เฮ้อออ


วันนี้เลยไปหาหมอที่กรุงเทพคริสเตียนอีกที

ไม่อยากรอให้เมนส์มาเองแล้วล่ะ

คราวนี้เจอคุณหมอผู้หญิง ดูใจดีมากเลย อธิบายดีด้วย

คุณหมอบอกว่าผู้หญิงไม่จำเป็นต้องมีเมนส์ตรงกันทุกเดือนนะ

หายไปบ้างก็ไม่แปลกอะไร ฮอร์โมนมันก็ขึ้นๆลงๆบ้างแหละ ไม่ต้องคิดมาก

ถ้าอยากมีลูกก็ต้องอยู่กับสามีไม่ใช่คนนึงอยู่ไทยอีกคนอยู่ต่างประเทศ

เราเลยบอกนั่นแหละค่ะ เมนส์ก็มาไม่ตรง สามีก็บินบ่อย แต่หนูอยากมีลูกอ่ะค่ะ

คุณหมอก็บอกให้ปรึกษาหมอที่เชี่ยวชาญจะดีกว่านะ วันนี้เอายาไปกินให้ประจำเดือนมาก่อนละกัน

ตอนแรกกว่าจะตรวจเลือดเช็คอีกที แต่เราไปจะสองทุ่มแล้วแผนกปิด ยังไงก็ต้องมาอีกทีพรุ่งนี้

ไม่อยากเจ็บตัว และก็ไม่อยากตรวจฉี่อีกครั้ง(ไม่อยากเจอขีดเดียวแล้ว)

เลยเลือกกินยาดีกว่า 

คุณหมอบอกว่ากินให้ครบ ถ้าเลือดยังไม่มาอีกก็แสดงว่าท้องแล้วล่ะ

ได้ยาSteron 5mg มา15เม็ด กินหลังอาหารเช้าเย็น

ถึงท้องก็ไม่เป็นอันตรายอะไร เพราะมันเป็นโปรเจสโตรโรนเท่านั้น

แต่ตอนรับยาดันมีเขียนว่าห้ามใช้ในหญิงมีครรภ์ซะงั้น

ถามเภสัชเค้าก็บอกว่าจริงๆ ก็ไม่ควรใช้เพราะมันเป็นโปรเจสโตรโรนค่อนข้างสูง

แต่เลือกที่จะเชื่อหมอดีกว่าเนอะ ทำใจให้สบายๆ คิดให้มันน้อยๆ ดีกว่า



ตั้งใจว่าพฤหัสนี้จะลองไปคลีนิคพิเศษจุฬาดู จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งล่ะ











Create Date : 30 มกราคม 2556
Last Update : 30 มกราคม 2556 0:14:57 น.
Counter : 1040 Pageviews.

1 comments
  
ให้กำลังใจนะค่ะ
ก้าวต่อไป
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

โดย: Pikake วันที่: 30 มกราคม 2556 เวลา:0:21:50 น.
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

LingAoun
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]