|
|
มนต์รักโคกสาริน...ตอนที่ ๒๕
วันอาทิตย์มาถึงแล้ว......
ที่คฤหาสน์เสี่ยมาย มีการจัดงานหมั้นระหว่าง ประเวศ และลูกตาล (ความจริงต้องจัดที่บ้านฝ่ายหญิง แต่เสี่ยมายขอเจ๊เป็ดไว้ ว่าอยากคืนกำไรให้ชาวบ้านอีกครั้ง จึงตกลงจัดกันที่คฤหาสน์เสี่ยมาย)
งานนี้เสี่ยมายทุ่มทุนสร้างเต็มที่ มีการเชิญชาวบ้านมาหมดทั้งตำบลเหมือนเดิม เพื่อเป็นการคืนกำไรอีกครั้ง
ประเวศแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว นั่งมองงานหมั้นด้วยความเฉยเมย คนที่ตื่นเต้นกลับเป็นปฎลและโอริโอ๋ที่วิ่งวุ่นจัดเตรียมสถานที่อย่างสนุกสนาน
ทั้งสองวิ่งมาหาประเวศ
พี่เวศ วันนี้ดลกับโอ๋จะได้ร้องเพลงโชว์ท่าน ส.ส. ที่จะมาเป็นประธานในงานด้วยนะ ปฎลอวดด้วยความตื่นเต้น
เหรอ ประเวศตอบแค่นั้น
งานนี้เราต้องทิปเยอะแน่ๆเลยพี่เวศ ปฎลพูดขึ้นมาอีก
หรอ ประเวศยังพูดคำเดิม
แล้วคราวนี้ เราจะไปได้ไปออสเตรียกับฝรั่งเศสกันเร็วๆ เนอะ
โอริโอ๋หันมายิ้มกับปฎล ประเวศมองทั้งคู่แล้วสะท้อนใจ
ทำไมเราถึงไม่มีโอกาสที่จะมีความสุขเหมือนคนอื่นเขาบ้างนะ...หรือว่าการที่เรารับบทเป็นคนที่มอบความสุขให้กับผู้อื่นจะทำให้เราต้องสูญเสียความสุขของเราไป ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้......
ประเวศคิดแล้วกำลังจะเดินขึ้นห้อง แต่ปฎลเรียกไว้ก่อน
พี่เวศจะไปไหน
พี่จะขึ้นไปที่ห้องก่อน ยังไม่ถึงเวลาไม่ใช่หรอ
ลูกตาลเขาแต่งตัวอยู่ในห้องน่ะพี่ ปฎลบอก
ตอนนี้โอ๋ว่าน่าจะแต่งเสร็จแล้วนะ ถ้าพี่เวศจะขึ้นไปห้อง เดี๋ยวโอ๋ไปดูให้ ว่าพี่ลูกตาลแต่งตัวเสร็จหรือยัง
แล้วโอริโอ๋ก็ขึ้นห้องไป เห็นลูกตาลซึ่งอยู่ในชุดไทยแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว นั่งอยู่คนเดียวก็ถาม
อ้าวพี่ลูกตาล ช่างแต่งหน้าทำผม ไปไหนซะล่ะ
ลงไปข้างล่างกันแล้ว เสร็จแล้วล่ะ เออๆ นี่ โอ๋ มีกรรไกรไหม มีเศษด้ายที่ตะเข็บตรงนี้ ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ออก
ไหนๆพี่ลูกตาล โอริโอ๋มาช่วยแต่ก็ดึงไม่ออก
เอายังงี้ เดี๋ยวโอ๋หากรรไกรให้....ห้องพี่เวศต้องมีสิน่า แล้วโอริโอ๋ก็ลงมือหากรรไกร ฝ่ายลูกตาลก็ช่วยหาด้วย
แล้วลูกตาลก็เจอลิ้นชักหนึ่งมีกุญแจเสียบคาอยู่จึงเปิดออกไป....เห็นถุงคุ๊กกี้ผูกริบบิ้น 2 ถุงวางอยู่ก็หยิบขึ้นมา ถามโอริโอ๋
นี่อะไรอ่ะ โอ๋
โอริโอ๋หันมาแล้วบอก นี่ไงล่ะที่ทำให้โอ๋เครียดอ่ะ พี่เวศเขาเก็บไว้อย่างดีเลย ไอ้สองถุงนี้อ่ะ ไม่รู้เขาจะเก็บไว้ทำไม
ลูกตาลพิจารณาดูอีกครั้ง ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรแปลก แล้วเวศเขาจะเก็บไว้ทำไม ลูกตาลจับพลิกดูแล้วทำท่าจะแก้ริบบิ้นออก
พลันก็มีเสียงประเวศดังขัดขึ้นมาทันที
จะทำอะไรน่ะ ลูกตาล...
ลูกตาลหันไปมอง ก็เห็นประเวศยืนอยู่ที่ประตูห้องพร้อมๆกับปฎล
ก็ ยังไม่ได้ทำอะไร แค่สงสัยว่า เวศเก็บถุงคุ๊กกี้ไว้ทำไม
ก็ไม่มีอะไรหรอก ประเวศตอบเสียงขรึม แล้วเดินตรงไปหาลูกตาล
ขอถุงคุ๊กกี้ให้ชั้นเถอะ
ประเวศพูดเสียงเรียบๆ แต่ทุกคนรับรู้ได้ถึงกระแสความโกรธที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละน้อย
และลูกตาลก็รู้สึกถึงกระแสความโกรธนั้นได้เช่นกัน จึงส่ายหน้า
ทำไมแกต้องโกรธด้วย แค่ถุงคุ๊กกี้แค่นี้ ถึงกับทำเป็นเรื่องใหญ่เลยหรอ
ประเวศเอ่ยเสียงดังขึ้น ขอถุงคุ๊กกี้ชั้นคืน ลูกตาล
ลูกตาลก็เลยขึ้นเสียงใส่ ไม่...แกต้องบอกมาก่อนว่าแกโกรธชั้นเรื่องอะไร แล้วไอ้ถุงคุ๊กกี้นี่มันมีความสำคัญกับแกมากขนาดไหน
แล้วทำไมชั้นต้องบอกแกด้วย นี่มันเป็นของๆชั้น เป็นของส่วนตัวที่ชั้นเก็บรักษาไว้ ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิที่จะหยิบ
ประเวศข่มความโกรธไว้ แต่ความอดทนของเขาจากเรื่องหลายอย่างกำลังจะระเบิดออกมา
ประเวศหลับตา ภาพเหตุการณ์หลายๆอย่าง ผ่านเข้ามาในความคิดคำนึง คนดีอย่างเขา ที่คอยช่วยเหลือคนอื่นมาตลอด เขาภูมิใจทุกครั้งที่ทำให้คนอื่นมีความสุข ทุกคนยิ้ม ดีใจ ในความช่วยเหลือของเขา แต่ความรู้สึกดีๆก็จบสิ้นลง เมื่อภาพแห่งความคิดคำนึงมาถึงภาพสุดท้าย ภาพของพัดชา.....
เขาทำให้คนอื่นมีความสุขได้ทุกคน แต่ทำไมมาถึงเรื่องนี้เขาจึงยอมให้คนๆหนึ่งมีความทุกข์.......
และเพียงความต้องการของเขาเพียงเล็กน้อย...ทำไมถึงให้เขาไม่ได้....
ทำไมไม่ปล่อยให้เขามีความสุขสักนิดอย่างที่เขาต้องการบ้าง.....ทำไม
ประเวศคิด แล้วลืมตาขึ้นมา
ขอร้องละ ชั้นเองก็ทำตามความต้องการของทุกคนแล้ว ช่วยทำตามที่ชั้นต้องการสักเรื่องหนึ่งเถอะนะ ขอให้ชั้นได้มีอะไรเป็นส่วนตัวแค่เพียงน้อยนิดเท่านั้นน่ะ จะได้ไหม
ประเวศจ้องตากับลูกตาล ลูกตาลเห็นแววตาของประเวศแล้วก็เสหลบ ยื่นถุงคุ๊กกี้นั่นให้
ของสิ่งนี้คงสำคัญกับแกมากใช่ไหม เอ่อ....คงเป็นของคนสำคัญใช่ไหม ลูกตาลถามเบาๆ
ประเวศพยักหน้า รับถุงคุ๊กกี้มาถือไว้อย่างทนุถนอม
มันอาจไม่สำคัญในสายตาใคร แต่มันสำคัญในสายตาชั้นที่สุด เพียงเพราะว่า มันเป็นของที่คนๆหนึ่งได้ให้ชั้นไว้ มันก็เป็นถุงคุ๊กกี้ธรรมดาเนี่ยแหละ.....ที่เขาให้ชั้นในช่วงเวลาธรรมดาๆ .....เราคุยกันอย่างธรรมดา แต่รู้ไหม ช่วงเวลานั้นมันกลับพิเศษที่สุดในสายตาชั้น
แล้วคนๆ นั้นก็คือ มายเกิร์ลของแก คุณพัดใช่ไหม ลูกตาลโพล่งออกมา ทำเอาทุกคนตะลึง
ประเวศพยักหน้ารับ ใช่....
สิ้นเสียงประเวศห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ปฎลกับโอริโอ๋มองหน้ากัน
แล้ว...รูปนั่นลูกตาลพูดขึ้นมาอีก ประเวศตาวาวขึ้นมาทันที
ใช่ๆ รูปนั่น ชั้นกำลังหาอยู่ แต่ก็ไม่เจอ อย่าบอกนะว่า แกเป็นคนเอาไป ประเวศถามเสียงร้อนรน
ลูกตาลพยักหน้า แล้วก้มหน้าลง....ประเวศมองอย่างลูกตาลอย่างปวดร้าว
แกทำอะไรลงไปน่ะ ลูกตาล รู้ไหมว่ารูปนั่น ชั้นตั้งใจวาดให้เขา ชั้นใส่ความรักลงไปในรูปนั้น ก็เพื่อจะให้เขา ที่เป็นคนสำคัญในชีวิตชั้น คนสำคัญที่ชั้นไม่เคยทำอะไรให้เลย แล้วแก.....
ประเวศพูดไม่ออก ลูกตาลตรงเข้าไปเกาะแขน
เวศ ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะให้แกเจ็บปวดขนาดนี้ มันเป็นที่ชั้นเอง...มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบของชั้นเอง
แกไม่ต้องโทษตัวเองหรอก แกไม่ได้ตั้งใจชั้นรู้ ชั้นเพียงแต่เสียใจ ที่แค่รูปแค่นี้ก็ทำให้เขาไม่ได้ ชั้นไม่เคยทำให้คนอื่นเสียใจ แต่ชั้นกลับทำให้เขาเสียใจอยู่เรื่อย.....
ชั้นมันไม่ดีเองแหละ....ทำเพื่อคนอื่นได้หมด แต่ทำเพื่อคนที่ตัวเองรัก....กลับทำไม่ได้......
แล้วทำไม....การที่ชั้นคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเป็นใหญ่ แคร์ความรู้สึกของทุกคน มันไม่ได้หมายความว่าชั้นเองไม่มีความรู้สึกหรอกนะ...ทำไมไม่มีใครคิดถึงความรู้สึกชั้นบ้าง
ทุกคนอึ้งไปอีกครั้งหนึ่ง
ประเวศพูดจบแล้วก็ก้มหน้า ลูกตาลเข้ามาจับแขนไว้อย่างเป็นห่วง ปฎลกับโอริโอ๋มองหน้ากันแล้วทำหน้าเศร้า
แต่แล้วก็มีมือๆหนึ่งยื่นรูปมาให้ประเวศ....เสี่ยมายนั้นเอง
เสี่ยมายมายืนฟังประเวศอยู่นานแล้ว ในชีวิตของเขาสนใจแต่จะคืนกำไรให้กับคนอื่นมาตลอด และสอนให้ลูกชายทำเหมือนอย่างเขา แต่เขาลืมไปว่า ลูกชายของเขาเองจะต้องขาดทุนไปเท่าไหร่กับการคืนกำไรที่แสนเจ็บปวดในครั้งนี้
เขาไม่เคยตั้งใจจะทำร้ายลูกขาย เพียงแต่คิดว่า สิ่งไหนเหมาะสมกับลูก เพียงแต่เขาลืมคิดไปว่า คนที่จะตัดสินว่าอะไรเหมาะสมกับลูกหรือไม่นั้น ควรจะเป็นลูกชายของเขาเอง ไม่ใช่ตัวเขา
เมื่อคิดได้ดังนี้ เสี่ยมายจึงเอารูปมาคืนประเวศ
ประเวศเงยหน้าขึ้นมา เห็นป๊ามองมาด้วยสายตาแห่งความปราณี ก็อึ้ง
ป๊า นี่มัน...
เวศ ป๊าขอโทษนะ นี่รูปของเวศใช่ไหม
ใช่ครับ ป๊าเอามาได้ยังไง ประเวศรับรูปนั้นไปอย่างเบามือ เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยเปียกน้ำครึ่งหนึ่ง
ป๊าเห็นมันอยู่ในห้องพักคนไข้ของเวศน่ะ...เวศ ป๊าเองอยากจะบอกเวศว่า....
ป๊าเสียใจ ที่ทำให้เวศเจ็บปวดแบบนี้ ป๊ามันผิดเองแหละ อยากจะให้เวศเป็นคนดี คืนกำไรให้สังคม เวศก็เป็นคนดีสมใจป๊าทุกอย่าง แต่ป๊ากลับยังไม่พอใจ อยากจะให้เวศดีให้มากกว่านี้ ดีกับทุกคน จนลืมไปว่า.......
ลืมไปว่า...ทุกคนมีความสุข แล้วเวศมีความสุขหรือเปล่า....อยากให้เวศช่วยเหลือคนอื่น...แต่ลืมไปว่า เวลาที่เวศเดือดร้อน....จะมีใครมาช่วยหรือเปล่า.......
ป๊าลืมไปแม้กระทั่งเรื่องของจิตใจ....จิตใจมันบังคับกันไม่ได้ แต่ป๊าก็ยังอุตส่าห์บังคับให้เวศทำตามใจของป๊าและทุกคน....ตอนนี้ป๊ารู้แล้ว...ว่าเวศต้องเจ็บปวดขนาดไหน....
ถ้าป๊ารู้ว่าเวศทำให้ป๊ามีความสุข...แล้วเวศต้องทุกข์แบบนี้....ป๊าจะไม่ทำเด็ดขาด.....
เสี่ยมายพูดแล้วโอบไหล่ประเวศไว้ ประเวศมองเสี่ยมายอย่างซึ้งใจ
ขอบคุณมากนะครับป๊าที่เข้าใจผม
เสี่ยมายยิ้มแล้วหันไปหาลูกตาล ลูกตาลพยักหน้าให้
เดี๋ยวป๊าจะลงไปบอกยกเลิกงานหมั้นวันนี้เอง
อย่านะครับป๊า งานนี้ใหญ่มาก ยกเลิกตอนนี้ ทั้งป๊า เจ๊เป็ด และลูกตาลจะต้องเสียหน้านะครับ ประเวศยังไม่วายเป็นคนดี แต่เสี่ยมายส่ายหน้า
เลิกคิดถึงคนอื่นสักครั้งเถอะเวศ ทำเพื่อตัวเองบ้าง เวศทำให้ป๊ามามากแล้ว ถึงเวลาที่ป๊าจะทำให้เวศบ้างนะ
ชั้นก็เหมือนกัน ชั้นก็อยากทำให้แกบ้างนะ ลูกตาลพูดแล้วยิ้มให้
เสี่ยมายจึงชวนทุกคน
งั้นเราลงไปบอกยกเลิกงานกันดีกว่า
ไม่ทันแล้วครับป๊า ปฎลมองไปที่หน้าต่าง
นั่น ท่านส.ส.และแขกผู้ใหญ่มากันหมดแล้ว......
 
| Create Date : 19 ธันวาคม 2548 |
| Last Update : 5 มีนาคม 2549 13:53:59 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 190 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
ชมเช้า..มาจาก ชมเช้า ชมสาย ชมบ่าย ชมเย็น ชมค่ำ ทุกกาลเวลาช่างน่าชื่นชม จะเวลาไหนก็เลือกชมเอาตามสะดวก..
...เวลาเช้า เป็นเวลาที่รู้สึกสดชื่น มีชีวิตชีวา ดูสดใส จอมแก่นแสนซน ที่ไหนได้ ใครๆ เห็นชื่อแล้วบอกว่า 40 ขึ้นแน่ๆ บ้างก็ว่าป้า..เอ่อ เป็นงั้นไป...ขอบอกว่ายังห่างค่ะ ห่างมาก อิอิ...
ตอนนี้มีภารกิจเพื่อชาติให้ปฏิบัติค่ะ รู้สึกภูมิใจจังเลย (โบกมือแบบนางงาม) ดิฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดค่ะ เอาใจช่วยด้วยนะคะ อิอิ...
คุณที่เข้ามาอย่าเพิ่งงงค่ะ ภารกิจอะไรขอเก็บไว้เป็นความลับ(ว่าแต่ ไม่ได้มีใครเขาอยากรู้สักหน่อย ^^") แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามานะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ อ้อ อีกอย่าง เป็นแฟนหงส์ค่ะ (เกี่ยวไหมเนี่ย อิอิ)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
