|
|
มรณกรรมซุนฮก
ฝ่ายโจโฉเมื่อถึงปี ค.ศ. 212 ฤดูใบไม้ผลิเดือนแรก ก็กลับไปเมืองเงียบกุ๋น
พระเจ้าเหี้ยนเต้ตราราชโองการขึ้นประกาศออกไปมีความว่า อันไจเสี่ยงโจโฉมีความชอบมาก แต่นี้ไปซึ่งให้ออกนามตัวก่อนจะคำนับพระมหากษัตริย์นั้นไม่ต้องแล้ว แลเมื่อเดินในพระราชวังนั้นจะก้าวเดินแต่โดยช้าก็ได้ ไม่ต้องก้าวให้เป็นการเร็วดังขุนนางทั้งปวง แลศาสตราวุธดาบทั้งรองเท้านั้นจะใส่เข้ามาเฝ้าพระเจ้าเหี้ยนเต้ก็จะได้ เหมือนกันกับการครั้งแผ่นดินพระเจ้าฮั่นโกโจ ซึ่งให้แก่เสียวโหอุปราชสำหรับแผ่นดินฉะนั้น
ขณะนั้นมีทหารเป็นขบถขึ้น Jia Xin อาสายกไปปราบโจรสำเร็จมีความชอบ แลกบฏที่เหลือนั้นคิดเข้าด้วยโจโฉ ขุนนางทั้งปวงซึ่งอยู่ ณ ที่นั้นจึงว่า ท่านโจโฉกล่าวไว้แต่ก่อนว่า อันทหารซึ่งจนตรอกต้องล้อมด้วยทหารเราแลขอจำนนด้วยเรานั้นไม่ให้รับเข้าไว้เป็นอันขาดทีเดียว เป็นการประเพณีสำหรับแผ่นดินอยู่แล้วดังนี้ ซึ่งเราจะรับทหารขบถเข้าสามิภักดิ์ด้วยนั้นไม่ควร เทียหยกจึงว่า ซึ่งท่านโจโฉว่าไปดังนั้นก็ด้วยเพลานั้นแผ่นดินเป็นจลาจล บัดนี้บ้านเมืองเป็นปรกติสุข ไพร่บ้านพลเมืองมีสันติอยู่แล้ว ซึ่งจะเอากฎยามศึกมาใช้ยามสุขดังนี้เห็นดีอยู่แล้วหรือ ถึงท่านจะให้สังหารทหารข้าศึกทั้งปวงจริง ก็ควรที่จะส่งรายงานขึ้นไปให้ท่านไจเสี่ยงก่อนจึงค่อยว่ากล่าวกันภายหน้า
ขุนนางทั้งปวงจึงว่า อันทหารเมื่อออกศึกมาดังนี้แล้วพึงอยู่ใต้บัญชาคนผู้เดียว ซึ่งจะให้ส่งรายงานก่อนทำทีหลังดังนั้นจะมิเสียการไปหรือ เทียหยกจึงว่า ถึงท่านไจเสี่ยงให้อาญาสิทธิ์แม่ทัพนายกองไว้ก็ดี ก็ชอบแต่จะใช้ให้ถูกกาละ บัดนี้ขบถทั้งปวงอยู่ในกำมือทหารเราอยู่แล้ว แลข้าที่ปรึกษาเก่าแก่ขอท่านจงอย่าได้สังหารโดยพลการเถิด โจผีจึงชมเทียหยกคำหนึ่ง แล้วส่งรายงานขึ้นไปให้แก่โจโฉ โจโฉจึงว่า ซึ่งจะสังหารขบถให้สิ้นนั้นไม่ควร แล้วทหารขบถทั้งปวงก็เข้าสามิภักดิ์ด้วยโจโฉ
แลธรรมเนียมการศึกสำหรับบันทึกจำนวนทหารนั้น ชอบแต่จะบวกทหารข้าศึกให้เกินจริงเข้าไว้ประมาณสักสิบเท่าจึงจะดี แล Guo Yuan ผู้บันทึกจำนวนขบถแลรายงานพระราชสำนักนั้น กลับเขียนเอาแต่โดยจริง โจโฉแจ้งแล้วจึงให้หา Guo Yuan เข้ามาแล้วว่า เป็นไรตัวจึงทำการตามใจ หาไยดีราชการบ้านเมืองไม่ดังนี้เล่า
Guo Yuan จึงว่า แม้มีศึกแลข้าบวกทหารข้าศึกให้เพิ่มขึ้นก็ด้วยจะขับเน้นความสำเร็จกองทัพแลพอกขวัญทหารให้พูนขึ้น แต่ขบถที่ Heijian หนนี้เป็นดินแดนในบังคับไจเสี่ยงท่านอยู่แล้ว ซึ่งจะป่าวร้องถึงการปราชัยแห่งข้าศึกนั้นชอบอยู่ แต่ข้าละอายนักว่าจลาจลครานี้ไม่สมควรเกิดขึ้นเลย โจโฉฟังดังนั้นก็ชอบใจ
ฝ่ายม้าเฉียวและพวกตั้งค่ายมั่นอยู่ ณ Lantian แฮหัวเอี๋ยนนำทหารยกไปตีทัพม้าเฉียวแตกหนีไป
แต่ก่อนนั้นเตียวเหียนแนะซุนกวนให้เอาเมืองวัวเหลงเป็นเมืองเอก ด้วยชัยภูมิเหมาะสมล้อมไปด้วยเทือกภูเขาสูงแลลำธารน้ำกว้างใหญ่ ฝ่ายเล่าปี่มายังทิศอุดรผ่านเมืองวัวเหลง ก็แนะให้ซุนกวนเอาเป็นเมืองเอกดุจเดียวกัน ฝ่ายซุนกวนเห็นเล่าปี่ เตียวเหียนสำคัญตรงกันดังนั้นจึงสร้างพระราชวัง Shitou แล้วย้ายเมืองเอกไปเป็นเมืองวัวเหลง แลให้ตั้งชื่อเมืองเสียใหม่ว่า นครเกี๋ยนเงียบ ถึงเดี๋ยวนี้เรียกว่าเมืองนานกิง
ฝ่ายลิบองแจ้งว่าทหารโจโฉเห็นจะยกมาข้างทิศเหนือ จึงเข้าไปหาซุนกวนแล้วว่า เห็นโจโฉจะยกมาทางปากลำน้ำยี่สู น่าที่จะปลูกค่ายคูประตูรบให้แข็งแกร่งจึงจะดี ขุนนางทั้งปวงจึงว่า แต่โบราณเมืองกังตั๋งเราทำสงครามยึดเอาลำน้ำเป็นหลักทำศึกข้างเรือหาใช่ข้างบกไม่ ซึ่งจะให้เสริมหอรบฝ่ายบกเห็นจะป่วยการเปล่าหาประโยชน์อันใดมิได้ไม่ควรเลย ลิบองจึงว่า อันการสงครามในโบราณราชประเพณีนั้นแม้ชนะแล้วก็อาจกลับเป็นแพ้ได้ ถึงผู้มีสติปัญญาสามารถอย่างไรก็ตามเถิด ซึ่งจะได้ชัยในการศึกทั้งสิ้นทุกครั้งนั้นเป็นไม่มี หากการเกิดไม่สมคิด ทหารโจโฉกดดันเราใกล้ชิดแลทหารเมืองกังตั๋งทั้งปวงไปยังลำน้ำมิได้จะทำศึกโดยเรือกระไรได้เล่า ซุนกวนฟังแล้วเห็นด้วยจึงเอ่ยชมลิบองคำหนึ่งว่าเยี่ยมมาก แล้วให้เตรียมการสร้างปราการขึ้นที่ยี่สูดังคำลิบอง
ฝ่ายโจโฉเมื่อถึงฤดูหนาวเดือนสิบก็ยกกองทัพเข้ารบซุนกวนทางฟากบูรพา ตังเจี๋ยวที่ปรึกษาจึงว่า ตัวท่านไจเสี่ยงโจโฉนั้นมีอำนาจวาสนาแลได้ฝากชื่อปรากฏแก่อาณาประชาราษฎร์ว่าเป็นผู้ค้ำจุนแผ่นดินอยู่แล้ว แลการใหญ่ทำมานานเท่านี้ก็มิได้เพื่อส่วนตน แลทำเพื่อสนองคุณพระเจ้าเหี้ยนเต้ดอก ดังนี้แต่แผ่นดินจีนโบราณลงมาแล้วหาใครเสมอเหมือนไจเสี่ยงท่านไม่ แม้ท่านถ่อมตัวแลเกรงอยู่ว่าจะทำการพลาดผิด ทั้งยังน้ำใจรักเกียรติยศสัตย์ซื่อก็ดี ท่านไจเสี่ยงก็กุมอำนาจบาตรใหญ่เมืองฮูโต๋มาช้านานแล้ว เห็นไพร่บ้านพลเมืองทั้งปวงมิรู้ความก็จะสำคัญว่าท่านไจเสี่ยงน้ำใจพาลหวังจะชิงเอาราชบัลลังก์พระเจ้าเหี้ยนเต้มาไว้แก่ตัว ท่านไจเสี่ยงโปรดพิเคราะห์ให้รอบคอบไว้เถิด
ฝ่ายโจโฉเห็นชอบด้วย จึงนำความไปปรึกษาแก่ขุนนางพระยาแลทหารแม่ทัพทั้งปวง ขุนนางแม่ทัพทั้งนั้นจึงว่า อันท่านไจเสี่ยงโจโฉมีคุณต่อแผ่นดิน เลื่องลือต่อคนทั้งปวงแล้ว ชอบแต่จะยกขึ้นเป็นที่วุยก๋งมียศเก้าอย่างดังเชื้อพระราชวงศ์ฮั่น ชนทั้งหลายจะสำคัญว่าท่านไจเสี่ยงมีน้ำใจทำคุณต่อพระเจ้าเหี้ยนเต้เป็นอันมาก
ซุนฮกจึงว่า ข้าพเจ้าแจ้งอยู่ว่า ซึ่งท่านโจโฉนำทหารทำการมาถึงขนาดนี้ก็ด้วยหวังจะปราบปรามแผ่นดินให้ได้ความสุขสงบสืบไปด้วยน้ำใจสัตย์ต่อเจ้าคือพระมหากษัตริย์วงศ์พระเจ้าฮั่นโกโจ อันธรรมดาเกิดมาเป็นวิญญูชนย่อมรักคนที่น้ำใจใฝ่ดีแลพึงพูดเตือนให้คนรักตัวไปในทางอันชอบ ดังนั้นข้าจึงจำต้องกล่าวทั้งนี้ ข้าพเจ้าพิเคราะห์เห็นว่าซึ่งท่านไจเสี่ยงจะเลื่นอที่ขึ้นเป็นที่วุยก๋งอันเป็นที่ขุนนางสูงศักดิ์สำหรับพระราชวงศ์นั้นเกินตัวนักไม่ควรเลย ฝ่ายโจโฉเห็นซุนฮกกล่าวเสียดหูดังนั้นก็มีใจชัง
ขณะนั้นโจโฉนำทหารยกไปปราบเมืองกังตั๋งเมื่อเดือน 10 ทหารโจโฉ ซุนกวนรบติดพันกันอยู่ โจโฉจึงส่งหนังสือไปถึงพระเจ้าเหี้ยนเต้มีความว่า จะให้ซุนฮกขึ้นเป็นที่ขุนนางสำหรับถือไม้เท้าพระองค์ แลอยู่เมืองเจากุ๋นด้วยเห็นจะบำรุงขวัญกองทัพสืบไปได้ แลโจโฉก็ให้กักตัวซุนฮกเอาไว้แต่นั้นเป็นต้นมา
ครั้นโจโฉนำทหารยกถึงเมืองยี่สู ซุนฮกล้มป่วยลง แลป่วยไข้หนักพลุ่งขึ้นเหลือกำลังนักก็ถึงแก่กรรมลงด้วยสิริอายุ 50 ปี
แลบันทึกบางฉบับนั้นเขียนมรณกรรมซุนฮกไว้แตกต่างไปว่ามาจากโจโฉ โดยขณะเมื่อโจโฉยกไปเมืองยี่สูนั้น ก็ส่งตระบะสำหรับใส่อาหารไปให้ซุนฮก ซุนฮกเปิดออกดูเห็นตระบะนั้นว่างเปล่าหามีอาหารอันใดไม่ ก็รู้ว่าน้ำใจโจโฉหวังร้ายต่อตัวเสียแล้ว ก็ชิงกินยาพิษอัตวินิบากกรรมไปก่อน ฤทธิ์ยาพลุ่งกำเริบหนักขึ้นซุนฮกก็สิ้นชีพ
ครั้นสุมาอี้ขุนนางผู้ใหญ่เมืองวุยแจ้งว่าซุนฮกตายเสียแล้ว ก็ถอนใจคำหนึ่งแล้วว่า แต่แผ่นดินพระเจ้าฮั่นโกโจลงมาก็หลายสิบหลายร้อยปีแล้ว แต่จะหาผู้ใดมีสติปัญญาเสมอเหมือนซุนฮกคนนี้ไม่
จงอิ้วครั้นแจ้งว่าหาซุนฮกไม่แล้วก็ว่า แม้ซุนฮกตายทั้งนี้ก็ยังพร้อมด้วยนพธรรม แผนดินจีนสืบมาถึงบัดนี้จะหาใครเหมือนซุนฮกเป็นคนสองนั้นไม่มีแล้ว
ฝ่ายโจโฉแจ้งว่าซุนฮกถึงแก่กรรมจึงว่า ซุนฮกซุนฮิวสองคนชอบกันนานเข้าก็ยิ่งน่าเชื่อถือ เราจักจดจำที่ปรึกษาสองคนไว้มั่นคงไม่ลืมเลย
สุมากวง (ซือหม่ากวง) ผู้แต่งหนังสือประวัติศาสตร์จือจื้อทงเจี้ยนครั้งแผ่นดินซ้อง(ราชวงศ์ซ่ง)เขียนถึงซุนฮกไว้มีความโดยสังเขปว่า หากนับแต่เรื่องธรรมแล้ว ถึงขวันต๋งขุนนางใหญ่เมืองเจ๋ในแผ่นดินพระเจ้าเจ๋ฮวนก๋งในเรื่องเลียดก๊กนั้นก็หาเสมอซุนฮกไม่ ด้วยขวันต๋งมิได้คิดสนองคุณพระเจ้าเมืองไซจิวให้ถึงชีวิต แต่ซุนฮกกลับน้ำใจภักดีต่อพระราชวงศ์ฮั่นแลพระเจ้าเหี้ยนเต้จนตัวตาย
| Create Date : 18 กรกฎาคม 2551 |
| Last Update : 30 กรกฎาคม 2551 22:11:02 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 941 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [