โซ่เส้นเดียวกัน

ไม่มีโซ่เส้นใดรั้งให้อยู่

แต่ “ตัวกู” ของมึงรังตรึงมั่น

และตัวมึง “ของกู” ก็คู่กัน

สมมติความสัมพันธ์ฉันกับเธอ





แม่น้ำยังเชื่อมโยงถึงโค้งฟ้า

นกก็ย่อมพึงพาฝูงปลาเสมอ

อาจมเลี้ยงพืชผลเฝ้าปรนเปรอ

ย่อมพบเจอเกสรทองของดอกบัว





ตราบความเงียบเหงาหงอยคอยตวาด

ตะวันอาจดับแรงแสร้งมืดสลัว

เมื่อความกล้าก่อร่างสร้างความกลัว

ความเลวชั่วจึงก่อร่างสร้างความดี





เขยื้อนความเคลื่อนไหวในความนิ่ง

เชื่อมทุกสิ่งโยงใยไปทุกที่

ความรู้สึกเพียงเสี้ยววินาที

อาจยืดยาวขยับหนีเป็นปีเดือน





คล้ายสายโซ่เส้นใหญ่มองไม่เห็น

ที่ผูกเน้นตอบรับแรงขับเคลื่อน

มันคอยถามคอยทักคอยตักเตือน

ทุกสิ่งเหมือนพึ่งพิงสิ่งเดียวกัน




ไม่เห็นโซ่เส้นใดรั้งให้อยู่

แต่ “ตัวกู”ของมึงผูกตรึงมั่น

ถึงเธอบอกพานพบไม่ผูกพัน

แต่โซ่นั้นรัดรึงผูกตรึงเธอ





แต่หากใต้น้ำโยงถึงโค้งฟ้า

ย่อมปัญญาเกิดตามความโง่เสมอ

จากอาจมเน่าเหม็นเซ่นปรนเปรอ

จะพบเจอเกสรทองของดอกบัว

Create Date : 19 เมษายน 2551 Last Update : 19 เมษายน 2551 14:46:29 น. Counter : 353 Pageviews.		1 comments
Share Tweet