|
|
นายน้อยสู้ไม่ท้อ มินี่ (ยอดนักสู้)
ประชันโฉมกันตรง ๆ แบบนี้ หนูว่าหนูก็ไม่ขี้เหร่เท่าไหร่หรอกนะคะ ถึงแม้หนูจะไม่ได้คะแนนเต็มร้อยจากคณะกรรมการประกวดก็ตาม แต่หนูแข็งแรง เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ และไม่อ้วนเหมือนสุนัขทำหมันทั่วไปค่ะ แต่ถ้าให้ดียิ่งขึ้น ท่านผู้อ่านอย่าถามถึงตัวเลขบนตาชั่งนะคะ เพราะหนูหนักราว 8 กิโลครึ่ง เรียกว่าหนูหนักมากขึ้นราว 1.5 กิโลใน 4 เดือนนี้เลย ตอนนี้ทุกคนในบ้านเลยเข้มงวดกับการให้อาหาร ของที่หนูได้ทานเป็นรางวัลจึงมักเป็นผลไม้ เช่นมะละกอ กล้วย ส้ม และแอ๊ปเปิ้ลค่ะ อย่างหลังนี้หนูชอบมาก เพราะพอกัดลงไปแล้วมันกรอบดังกร๊วบ มีน้ำเย็นชื่นใจไหลออกมา พูดแล้วก็น้ำลายไหล ซื๊ด...
ตอนนี้ก็สาย ๆ ของวันเสาร์กลางเดือน ผ่านวันเกิดนายของหนูมาได้ 2 วัน หนูจะบอกว่าปีนี้แทนที่จะมีการเลี้ยงฉลอง และหนูได้ส่วนแบ่งของอร่อยด้วย กลับกลายเป็นวันที่แสนเงียบเหงา หนูต้องอยู่กับคนที่บ้านที่หนูไม่ค่อยชอบเล่นด้วยและคุณนายพ่อ (ซึ่งหนูว่าเป็นตำรวจบ้าน) เป็นส่วนใหญ่ หนูไม่ชอบเลยกับสัปดาห์ที่ผ่านมา ความเหงามันเข้าครอบงำจิตใจ ทำให้หนูรู้สึกวังเวง ไม่อยากกระดุกกระดิกหรือเคลื่อนไหวไปมา ไม่อยากแย่งหนวดไม้ม็อบเหมือนก่อน หนูมักนั่งนิ่ง ๆ มองไปข้างหน้า ปล่อยเวลาให้ผ่านไป หนูไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหมาผู้ใหญ่ที่อายุเกิน 1 ขวบอย่างหนูจะคิดเหมือนหนูหรือเปล่า...ที่ว่าหนึ่งสัปดาห์คือช่วงเวลาที่คนในบ้านที่หนูสนิททีสุดในบ้านชื่อ แย้ม เขาไปเฝ้านายของหนูที่โรงพยาบาล หนูได้ยินนายของหนูเขาอธิบายให้หนูฟัง (ซึ่งหนูพยายามจะเข้าใจภาษามนุษย์นะคะ เขาจะได้ไม่ต้องเป็น Dr. Dolittle) ว่าลำไส้ของเค้าซึ่งเหลือแต่ลำไส้เล็ก เพราะถูกตัดลำไส้ใหญ่ไปเกือบหมดแล้ว (คุณหมอยังใจดีเหลือไว้อีกประมาณ 3 นิ้วไม้บรรทัด) ทำงานไม่ปกติ คือทำบ้างหยุดบ้าง หรือพูดอีกแบบคืออาการที่ว่ามันทำงานช้ากว่าของคนทั่วไปเพราะเส้นประสาทบริเวณนั้นมันขี้เกียจ หนูจะบอกท่านผู้อ่านว่าหนูสงสารเค้ามาก ๆ หลายครั้งหนูเห็นเขาคลานไปคว้าถุงพลาสติกหรือถังขยะ แล้วพยายามอาเจียนออกมา ทานอะไรก็ไม่ค่อยได้ อิ่มอืดไปหมด บางวันก็ทานได้แต่มื้อเช้าซึ่งเป็นมื้อที่เขาทานได้อร่อยที่สุด ส่วนมื้อกลางวันและเย็นหลายหนก็ต้องงดไป (สรุปคือหนูยังทานได้มากกว่าเลย ขนาดกระเพาะน้อย ๆ ของหนูนะคะ) หนูได้รู้มาว่าหลังจากนายของหนูผ่าตัดลำไส้ใหญ่ทิ้งไป 5 ครั้งตลอด 2 ปีที่ผ่านมา นายของหนูมีอาการดีขึ้น สลับกับแย่บ้างในบางครั้ง ต้องไปนอนเค้งอยู่โรงพยาบาลเป็นระยะ ๆ หรืองดอาหาร ทานยานอนหลับ พักท้องที่บ้าน (พวกนี้หนูรู้ค่ะ เพราะหนูจะไม่มีโอกาสได้เล่นกับนายหนู ถ้าเขาอาการไม่ดี) โดยคุณหมอแนะนำให้นายหนูทานอาหารอ่อนถึงอ่อนมาก เช่น โจ๊กและซุปข้น และที่สำคัญคือทานน้อย ๆ วันละ 2 มื้อเท่านั้น แต่แม้กระนั้นนายของหนูบอกหนูในแง่ดีว่าว่าจะได้ลดน้ำหนักไปในตัว แล้วก็ไม่ต้องไปแย่งคนอื่นทาน...สาธุ
หนูเห็นนายหนูเขาไม่ค่อยสบายและทานอาหารได้แต่แบบนี้ หนูรู้สึกภูมิใจกับการที่ได้เกิดมาเป็นสุนัข มีอาหารการกินที่ดี (ถึงแม้จะมีการควบคุมบ้าง) และมีที่ให้พักพิงไม่ต้องเร่ร่อน หนูสัญญาว่าหนูจะไม่ซน ไม่ดื้อ และเป็นเด็กดี ไม่ทำให้คนในบ้านกังวลใจ หนูหวังว่าเรื่องที่หนูนำเสนอนี้เป็นข้อเตือนใจของท่านผู้อ่านทุกท่านในการดำรงชีวิตอย่างระมัดระวัง รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ และมีความสุขแบบพอเพียงในแต่ละวันนะคะ
 
| Create Date : 05 ธันวาคม 2550 |
| Last Update : 5 ธันวาคม 2550 19:37:45 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 236 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: แม่มินมิน (nardlada  ) วันที่: 7 ธันวาคม 2550 เวลา:15:08:02 น. |
|
|
|
|
|
|
 |
chadging |
|
 |
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
