ผมอ่านวุ่นรักนักดนตรีเวอร์ชั่นหนังสือการ์ตูน มาได้สักพักแล้ว ถึงแม้จะรู้สึกว่าเวอร์ชันแปลของ NED บางจุด อาจจะหยาบไปสักนิดสำหรับการ์ตูนผู้หญิง แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างชอบ ส่วนหนึ่งเพราะมีส่วนที่เป็นดนตรีคลาสสิคด้วย หลังจากที่ได้อ่าน แล้วไปหาเวอร์ชั่นละครมาดู ก็เพิ่งได้ดูจนจบเมื่อวานนี้เองครับ เลยว่าจะเอามาเล่ากันสักหน่อย

วุ่นรักนักดนตรีเป็นเรื่องสไตล์การ์ตูนผู้หญิง ที่เกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยดนตรี ชินอิจิ จิอากิเป็นหนุ่มเนื้อหอมของมหาลัย นอกจากจะเป็นหนุ่มหน้าตาดี แล้วยังเป็นลูกของนักเปียโนชื่อดังอีกด้วย จิอากิที่มีพรสวรรค์ทางดนตรีมาตั้งแต่เด็ก ตั้งใจจะเป็นคอนดักเตอร์ และฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของคอนดักเตอร์ชั้นยอดตั้งแต่เด็ก แต่เลือกเรียนเปียโนเพื่อที่จะเป็นคอนดักเตอร์ที่เก่งทางด้านเปียโน และต้องจมปลักอยู่ที่ญี่ปุ่น แทนที่จะได้ไปเรียนต่อที่ยุโรป เนื่องจากอุบัติเหตุเครื่องบินตกในตอนเด็ก ทำให้จิอากิเป็นโรคกลัวเรือและเครื่องบินอย่างรุนแรง

แต่โชคร้ายที่จิอากิอยู่ข้างห้องกับ โนดาเมะ นางเอกของเรา (ชื่อจริงชื่อ โนดะ เมกุมิ แต่ชอบเรียกตัวเองว่าโนดาเมะ) ที่ตรงข้ามกับจิอากิผู้เป็น Perfectionist ทุกอย่าง ไม่ได้มีความเป็นระเบียบ เล่นเปียโนก็อ่านโน้ตไม่ค่อยเป็น อาศัยหูดีมาก (ฟังได้ปุ๊บเล่นได้ปั๊บ) ห้องก็ซกมก แต่ชะตาก็ทำให้จิอากิเห็นพรสวรรค์ในตัวโนดาเมะ และโนดาเมะก็ตามเกาะจิอากิแน่นสนิท - -"

เวอร์ชันละครที่ได้ดูจบเรียกว่าทำได้ดีนะ ตอนที่อ่านการ์ตูนแล้วจินตนาการว่าเรื่องนี้ทำเป็นละครที่มีคนเล่น คิดว่าน่าจะทำได้ยากมาก ๆ เนื่องจากส่วนของดนตรี ที่จะต้องหาดนตรีของโนดาเมะ ซึ่งทั้งมีพรสวรรค์ ทั้งมั่ว ทั้งด้นโน้ต กระโดด สะบัด เรียกว่ามีทุกอย่าง เหอ เหอ - -" แต่พอทำออกมาแล้ว ปรากฎว่าส่วนที่ดีที่สุดก็คือส่วนของดนตรีที่มีความสมจริงครับ

พระเอกและนางเอกของเราคัดตัวมาดีนะ โดยเฉพาะโนดามิ ที่ทั้งน่ารัก ทั้งซกมกในเวลาเดียวกัน ส่วนจิอากิที่ต้องเล่นบทเปียโนและคอนดักท์ก็ทำได้ดีครับ (อาจจะหล่อน้อยกว่าในการ์ตูนนิดหน่อย แต่พอคิดดูว่าจะหาใครหล่อเท่า พระเอกการ์ตูนผู้หญิงคงยาก เหอะ เหอะ ) ไม่มีแบบในหนังสมัยก่อน ที่มานั่งทำท่าเคลิบเคลิ้มอยู่หน้าเปียโน ในละครดูแล้วน่าเชื่อถือทีเดียว ทั้งในส่วนของเปียโนและคอนดักท์ ชื่นชมๆๆ

เท่าที่ผมได้อ่านจาก NED ซึ่งออกมาถึงเล่ม 6 ก็เห็นละครตัดส่วนออกไปหลายส่วนเหมือนกัน แต่ถือว่าเป็น minor change และไม่มีผลต่อเรื่องหลักนะ ส่วนที่ตัดออกไปอย่างเช่น ส่วนของอาของจิอากิ(เล่ม 6) และตอนที่ไปเทศกาลดนตรีนีน่า รุทส์(เล่ม 4) ซึ่งละครแก้ปัญหา ด้วยการให้วงดนตรีของจิอากิมีหัวหน้าวงเป็นคิโยระ หัวหน้าวง A ซึ่งก็ใช้ได้นะ

ส่วนที่น่าผิดหวังของผมโดยส่วนตัวมีอย่างเดียวคือ สตราทเซอมานน์ คอนดักเตอร์ชั้นยอดที่มาเป็นอาจารย์ให้จิอากิ ค่อนข้างผิดหวังเพราะสตารทเซอมานน์ในการ์ตูนมีทั้งในบทขี้หลีและในบทซีเรียสซึ่งบทจะซีเรียสก็ซีเรียสจริง ๆ แต่ในเวอร์ชันละครนั้นน่าเชื่อถือในบทขี้หลี แต่ส่วนที่คอนดักท์ไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย เทียบกับจิอากิยังดูน่าเชื่อกว่าไปเลย เสียดายนะ ผมชอบสตราทเซอมานน์ในการ์ตูนอยู่นะ

แต่นอกจากนั้น ก็ถือว่าทำได้ค่อนข้างดีครับ ส่วนที่ชอบมากถือว่าเป็นตัวเอกอีกอย่างหนึ่งก็คือดนตรีประกอบ ซึ่งยกขบวนดนตรีคลาสสิคมาเลย (ซึ่งมีทั้งส่วนน้อยนิดที่ผมรู้จัก และไม่รู้จัก 555) ได้ฟังแบบนี้ก็สนุกดี ถ้าผมฟังไม่ผิด รู้สึกจะมีแฮร์รี่ พอตเตอร์โผล่มาหน่อยนึง (ถ้าฟังไม่ผิดนะ)

เกือบลืมไป... ตัวละครที่ชอบเป็นการส่วนตัวอีกคนหนึ่งก็คือ ตาพัดโบกครับ เวอร์ชันละครนี่ผมว่าเลือกมาได้ดีจริง ๆ ไม่รู้ว่าตอนวาด คนวาดมีอิมเมจ ของตาคนที่มาเล่นเป็นพัดโบก นี่รึเปล่า 555

วุ่นรักนักดนตรีนี่เป็นการ์ตูนเกี่ยวกับดนตรีคลาสสิคเรื่องที่ 2 ที่เคยอ่านครับ เรื่องแรกเคยอ่านตั้งแต่เมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว ที่เป็นเรื่องครอบครัวนักดนตรีที่มีลูก 4 คน (ตั้งเป็นวง quartet เลย 555) ที่พ่อเป็นนักไวโอลีน และแม่เป็นนักเปียโน และมี 1 คนที่เป็นลูกเก็บมาเลี้ยง ก็ได้รู้เรื่องดนตรีคลาสสิคจากเรื่องนั้นเยอะเหมือนกัน (ไปตามเก็บเวอร์ชันลิขสิทธิ์ได้โดยบังเอิญเมื่อ 2 ปีที่แล้ว แต่รู้สึกว่าเวอร์ชันเมื่อก่อนจะแปลดีกว่าแฮะ)

พูดถึงเทียบกับละครไทยนิดนึง จริง ๆ ก็ไม่ได้อคติกับไอ้ละครน้ำเน่าเมืองไทยหรอกนะ (บางเรื่องผมก็ดู แต่ประมาณปีละไม่เกิน 2 เรื่อง 55) แต่ดูโนะดาเมะเวอร์ชันละครแล้วรู้สึกว่า ในขณะที่ละครไทย พระเอกไม่เคยหนีไปจากถ้ารวยก็เป็นเจ้าของบริษัท ถ้าจนก็เด็กวัดหรือไม่ก็ไม่มีงานทำ คนทำละครของญี่ปุ่นนี่เขาหาข้อมูลกันจริง ๆ นะ ทำได้น่าเชื่อถือมาก แต่ให้พูดแบบเข้าข้างตัวเองก็บอกว่า ของไทยเรามาตรฐานละครน้ำเน่า แต่ญี่ปุ่นทำได้ดีเกินไปต่างหาก 555 (ชาตินี้คงไม่หวังให้ละครไทยพัฒนาขึ้นอีกต่อไปแล้ว T_T)

ปล. คู่มือการอ่าน Nodame เชิญที่ blog คุณ Deknarok นะครับ