[2013] Chapter [3]

ฤดูใบไม้ผลิ ปี 1995

สถานที่ไม่เปิดเผย

ห้องขังมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากภายนอกลอดผ่านช่องเล็ก ๆ ขนาดเท่าฝ่ามือที่บานประตูเหล็กเท่านั้นที่ช่วยไม่ให้ห้องขังทั้งห้องมืดสนิท ช่องเล็ก ๆ ที่ประตูจริง ๆ แล้วไม่ได้มีไว้เพื่อให้แสงเข้ามาในห้องแต่จุดประสงค์ที่แท้จริงเอาไว้ให้ผู้คุมคอยสังเกตดูว่านักโทษในห้องขังนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ทั่วทั้งเขตการปกครองของจักรวรรดิญี่ปุ่นมีห้องขังแบบนี้อยู่นับพัน ๆ แห่ง

หญิงสาวคนหนึ่งนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมมืดของห้อง เธอสวมชุดนักโทษสีหม่นสกปรก เรือนผมที่เคยยาวสลวยของเธอพึ่งถูกกร้อนจนติดหนังหัวเมื่อไม่นานมานี้ ผมที่เริ่มขึ้นมาใหม่เริ่มมีผมขาวแซม เธอไม่รู้ว่าเวลานี้เป็นกลางวันหรือกลางคืน เธอถูกขังมาแล้วนานเท่าไหร่ อาจจะแค่ 10 วัน หรืออาจจะเป็นเดือน

บางครั้งพวกผู้คุมสวมหน้ากากกันแก็สพิษก็เข้ามาลากเธอออกไปทรมานเพื่อให้เธอบอกข้อมูล ดูเหมือนว่าพวกผู้คุมจะมีวิธีการทรมานที่แสนพิศดารเกินกว่าที่ใครจะนึกถึง และสุดท้ายแทนที่พวกผู้คุมจะลากเธอเข้าห้องรมแก็ส พวกมันกลับโยนเธอกลับเข้ามาในห้องมืดเย็นเยียบเหมือนเดิม

พลันประตูบานหนาหนักก็เปิดออก แสงสว่างจากด้านนอกสาดเข้ามาจนหญิงสาวต้องใช้มือปิดตา

พวกผู้คุมสวมหน้ากากกันแก็สพิษอีกแล้ว...

แต่คราวนี้มีชายร่างเล็กคนหนึ่งสวมชุดนายทหารของกองทัพเรือจักรวรรดิเดินตามเข้ามาด้วย นายทหารผู้นั้นถือเอาแฟ้มเล่มบาง ๆ มาด้วย

นายทหารเรือร่างเล็ก เดินมาหยุดยืนหน้าหญิงสาวก่อนจะเปิดแฟ้มออกอ่าน

“โดยพระราชโองการแห่งองค์สมเด็จพระจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิญี่ปุ่นอันเกรียงไกร มีคำตัดสินให้นักโทษหญิง หมายเลข 236810 นักโทษเนื่องจากการกระทำอันเป็นคอมมิวนิสต์ และเป็นปฏิปักษ์ต่อจักรวรรดิญี่ปุ่น”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น สายตาเลื่อนลอย

“โดยให้กระทำการประหารชีวิตด้วยการยิงเป้า โดยทันที”

นายทหารเรือร่างเล็กปิดแฟ้ม ก่อนจะขยับแว่นตา “นักโทษหญิง หมายเลข 236810 มีอะไรจะสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้ายหรือไม่”

หญิงสาวเงียบก้มหน้านิ่ง

นายทหารผู้นั้นหันไปทางผู้คุมก่อนจะโบกมือให้พวกผู้คุมออกไป พวกผู้คุมทำความเคารพก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง

“เอาล่ะ.... คุณมิซาเอะ... มีอะไรจะสั่งเสียถึงครอบครัวไหมครับ” นายทหารผู้นั้นพูดเบา ๆ

ยามาซากิ มิซาเอะเงยหน้าขึ้นอย่างงงๆ 

“คุณนั่นเอง...... แล้ว..... หัวหน้า...?” หญิงสาวเค้นแต่ละคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก

“หัวหน้าปลอดภัยดี ถ้าไม่ได้การเสียสละของคุณ หัวหน้าคงไม่รอด... ตอนนี้เขาออกนอกประเทศญี่ปุ่นไปแล้ว”

มิซาเอะถอนหายใจ

“ค่อยโล่งใจหน่อย” หญิงสาวฝืนยิ้ม

“หัวหน้าฝากมาบอกว่า ทางพรรคจะดูแลครอบครัวของคุณ โดยเฉพาะลูกชายอย่างดีที่สุด”

ยามาซากิ มิซาเอะ ผงกศีรษะน้อย ๆ

“ถ้างั้นฉันก็พร้อมที่จะตายแล้วล่ะ” หญิงสาวพูด “ขอบคุณมาก...... คุณมินาโมโตะ”

Create Date : 31 พฤษภาคม 2556 Last Update : 31 พฤษภาคม 2556 11:01:33 น. Counter : 336 Pageviews.		0 comments
Share Tweet