[2013] Chapter [2]

“เป็นอะไร? ไม่กินเหรอ เดี๋ยวมันจะเย็นนะ”

คิมจียุนพูดก่อนจะกินราเมนของตัวเอง มิซากิชอบเวลาที่จียุนใช้ตะเกียบคีบราเมน มือข้างขวาของเธอจับตะเกียบ ส่วนข้างซ้ายจะปัดเอาผมยาวสวยไปทัดไว้ที่หลังใบหู ผมของมิซากิเป็นสีน้ำตาลออกแดงโดยธรรมชาติ ไม่เหมือนกับคนเกาหลีอื่น ๆ คิมจียุนเกิดที่เกาะคาราฟุโตะ (ซัคคาลิน) บรรพบุรุษของเธออพยพมาจากประเทศเกาหลีตั้งแต่สมัยปลายราชวงศ์โชซอน หลังจากที่เธอเกิด ครอบครัวของเธอได้ถูกเกณฑ์มาสร้างทางรถไฟที่วลาดิวอสต๊อก

“นี่.... คิดอะไรอยู่เหรอ ?”

มิซากิส่ายหัว

“เปล่าไม่มีอะไร...” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ตั้งหน้าตั้งตาพุ้ยราเมนของตัวเอง

“ไม่มีอะไรจริงๆ อ่ะ.....” คิมจียุนพูด “วันนี้เธอดูแปลก ๆ ไปนะ มิจัง”

“คิดเรื่องชมรมน่ะ... อาทิตย์หน้าพวกน้องใหม่จะต้องไปแข่งรักบี้ประเพณีกับนักเรียนนายทหาร” มิซากิพยายามเฉไฉไปเรื่องอื่น

“น่าสนุกจัง... ฉันไปเชียร์ด้วยได้ไหม” คิมจียุนพูดยิ้ม ๆ

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

“ดีจัง.... เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วเราไปเดินดูเสื้อผ้าสวย ๆ ที่ตลาดหน้า ม. กันเถอะ” หญิงสาวพูด “จะได้ชุดสวย ๆ ไปอวดพวกนักเรียนนายทหาร เผื่อจะฟลุ๊คบ้าง”

“เชอะ”

คิมจียุนเอาศอกกระทุ้งสีข้างมิซากิเบา ๆ “พูดเล่นหรอกน่า พวกนายทหารแบบนั้นใครเขาจะสนใจคนเกาหลีอย่างฉัน”

มิซากิหัวเราะก๊ากกก เขารู้ดีว่าแฟนสาวของเขาพูดเล่น คนเกาหลีเป็นอาณานิคมของญี่ปุ่นตั้งแต่สมัยสงครามรัสเซีย-ญี่ปุ่น และถูกปฏิบัติราวกับเป็นพลเมืองระดับล่างสุดมาตลอด

“อยากจะให้พวกนายทหารมันได้เห็นว่า คนเกาหลีสวย ๆ ก็มีถมไป”

“แน่ใจเหรอว่าเธอสวย” มิซากิหยอก

คิมจียุนฟาดมิซากิดังเปรี้ยงจนแทบจะเซตกจากเก้าอี้

พวกรุ่นน้องในชมรมรักบี้เดินคุยกันโขมงโฉงเฉงเข้ามาในร้านราเมน เมื่อเห็นมิซากินั่งอยู่ ทุกคนก็หยุดพูดแล้วโค้งคำนับ

“สวัสดีตอนเย็นครับ รุ่นพี่!!”

“ตามสบาย ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรหรอก.... ซ้อมกันเสร็จแล้วเหรอ” มิซากิพูด

“ครับรุ่นพี่”

“นายคือ โยชิสึเนะ ใช่ไหม?” มิซากิถามรุ่นน้องร่างเล็ก พวกชมรมรักบี้หัวเราะครืน

“อ่า.... ผมเคนจิครับ... รุ่นพี่จะเรียกโยชิสึเนะก็ได้ครับ ผมชินแล้วครับ”

“ฮ่า ๆ ถ้างั้นนายก็คงจะเจอมุซาชิโบ เบ็งเค แล้วสินะ” มิซากิชี้ไปทางจอมแสงด้านหลัง หนุ่มไทยใหญ่ร่างยักษ์ทำหน้างง ๆ ในขณะที่เพื่อน ๆ หัวเราะกันครืน

“อ้า... ขอโทษ นายคงไม่เคยรู้เรื่องของโยชิสึเนะ กับ เบ็งเค”

จอมแสงหัวเราะแหะ แหะ

“ถ้าเป็นเรื่อง เฮเขะโมโนกาตาริ ผมเคยอ่านมาบ้างครับ” จอมแสงเกาหัวพูดอย่างเขิน ๆ

มิซากิอ้าปากค้างอย่างเหนือความคาดหมาย

“ท่านพ่อผมเรียนจบด้านวรรณกรรมญี่ปุ่นจากมหาวิทยาลัยโตเกียวครับ” จอมแสงพูด

คิมจียุนหัวเราะคิกคัก

“ดูเหมือนรุ่นพี่จะหน้าแตกแล้วล่ะ”

“ใครจะไปรู้ล่ะ ตั้งแต่เกิดมาก็พึ่งเคยเจอกับคนฉานนี่แหละ” มิซากิพูด ก่อนจะหันไปถามจอมแสง “นายเรียนคณะอะไรนะ?”

“คณะรัฐศาสตร์และการเมืองครับ”

เฉพาะพลเมืองชั้นพิเศษระดับ 2 เท่านั้นที่จะมีคุณสมบัติเข้าเรียนในคณะรัฐศาสตร์ฯ มิซากิถึงกับอึ้ง แต่ก็ไม่ได้แปลกใจนัก เพราะช่วงสงครามโลกครั้งที่สองมีเจ้าฟ้าไทยใหญ่หลายเมืองเข้ากับฝ่ายญี่ปุ่น พอหลังสงครามบรรดาเจ้าฟ้าและวงศ์วานว่านเครือของพวกเขาต่างได้รับเอกสิทธิ์มากมายจากจักรวรรดิ

“ตามสบาย... อาทิตย์หน้าแข่งกับนักเรียนนายทหาร ก็พยายามเข้านะ”

รุ่นน้องชมรมต่างโค้งคำนับรุ่นพี่อย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะแยกย้ายกันนั่งตามโต๊ะ

“ไม่อยากจะเชื่อเลย” มิซากิเปรยขึ้นมา

“อิจฉาเขาเหรอ มิจัง”

มิซากิถอนหายใจ “ทำไมจะไม่อิจฉาล่ะ การเป็นพลเมืองระดับพิเศษได้รับสิทธิพิเศษมากมายตั้งแต่เกิดจนตาย ลูกๆ ได้เรียนโรงเรียนดี ๆ ได้รับราชการของจักรวรรดิ ส่วนพลเมืองชั้นสามัญอย่างเราเป็นได้อย่างมากก็เป็นหัวหน้าแผนกเล็ก ๆ หรือครูบ้านนอกจน ๆ”

“มิจัง โกรธคุณแม่หรือเปล่า?”

“เคยโกรธนะ ...ผมไม่เข้าใจว่าการเป็นพลเมืองระดับพิเศษก็ดีมีชีวิตสุขสบายอยู่แล้ว ทำไมคุณแม่ถึงต้องเป็นคอมมิวนิสต์? คอมมิวนิสต์มันดีตรงไหน? ดูอย่างอเมริกาเหนือสิ คนอดอยากล้มตายกันนับล้าน”

“เคยโกรธ? แล้วตอนนี้ไม่โกรธแล้วเหรอ?”

“โกรธท่านไปก็เท่านั้น ยังไงท่านก็เป็นแม่ของผม และท่านก็เสียไปนานแล้วด้วย” มิซากิก้มหน้าลงรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างจุกที่คอ “....ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยได้ยินพ่อตำหนิการตัดสินใจของแม่เลย”

ทั้งคู่นั่งเงียบไปชั่วครู่

“โอ๋ๆๆๆ จะร้องไห้แล้ว” คิมจียุนตบหลังมิซากิดังป้าบ

“ไม่ได้ร้องไห้ซักหน่อย” มิซากิแยกเขี้ยว

“นี่... สมมติว่าถ้าเธอเป็นพลเมืองระดับพิเศษ.... เธอจะยังรักคนเกาหลีแบบเราหรือเปล่า?”

มิซากิมองหน้าจียุน

“อย่าถามอะไรที่เป็นไปไม่ได้สิ”

“ตอบฉันได้มั๊ย?”

“...”

คิมจียุนทำหน้าเศร้า

“สุดท้ายในสายตาของเธอ ฉันก็เป็นแค่คนเกาหลีสินะ?” หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินไปจ่ายเงิน

“เดี๋ยวก่อนสิ” มิซากิตามไปคว้าข้อมือของจียุน

หญิงสาวหันมายิ้มให้ “ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า... อย่าคิดว่าฉันจะเป็นคนอ่อนแอขนาดนั้น” จียุนพูด “ฉันรู้ว่าเวลานี้ มิจัง รักฉัน แค่นั้นก็พอแล้ว”

คิมจียุนหันหลังเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้มิซากิยืนอยู่หน้าร้านเพียงลำพัง

จียุนมักจะเป็นแบบนี้นั่นแหละ อ่อนไหวและเปราะบาง แต่เธอก็เป็นคนที่น่ารักเสมอ คนแบบนี้น่ะเหรอที่ทาคาฮาชิบอกว่าเป็นคอมมิวนิสต์ ทำไมคนรอบข้างที่เขารักดูเหมือนจะกลายเป็นคอมมิวนิสต์ไปเสียทุกคน

“รุ่นพี่ครับ” เสียงเรียกด้านหลังจนชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก

โยชิสึเนะรุ่นน้องยืนลังเลอยู่ด้านหลัง

“เอ่อ... มีอะไรหรือโยชิสึเนะ”

ชายหนุ่มร่างเล็กดึงมือของมิซากิมาทางหนึ่งก่อนจะมองซ้ายมองขวา

“รุ่นพี่มิซากิ คือ ลูกชายของคุณ ยามาซากิ มิซาเอะ ใช่ไหมครับ”

มิซากิสะดุ้ง แทบจะไม่มีใครเอ่ยชื่อนี้มานับ 20 ปีแล้ว แม้กระทั่งในใบประวัตินักศึกษาเขาก็ไม่เคยเขียนชื่อแม่ของเขาลงไป ชายหนุ่มลืมตัวคว้าคอเสื้อของโยชิสึเนะจนเท้าของเด็กหนุ่มแทบจะลอยขึ้นจากพื้น

“อย่าพูดชื่อนั้นให้ฉันได้ยินอีก ไม่งั้น...”

“เดี๋ยวก่อนครับรุ่นพี่...” โยชิสึเนะระล่ำระลัก “ใจเย็น ๆ ก่อน”

มิซากิรู้สึกตัวเลยปล่อยมือจากโยชิสึเนะ เด็กหนุ่มร่างเล็กไอแค่ก ๆ

“คุณพ่อของผมที่โตเกียว ฝากให้ผมมาพบลูกชายของคนที่ชื่อยามาซากิ มิซาเอะ....” โยชิสึเนะพูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

“???”

“ท่านบอกว่า ปีหน้าหลังจากที่รุ่นพี่จบ ให้ไปพบกับคนชื่อ กาญจนา ที่มุกเด็น... ส่วนอย่างอื่นนั้นผมไม่รู้อะไรทั้งสิ้นครับ” พูดแล้วโยชิสึเนะก็เดินกลับเข้าไปในร้าน

Create Date : 31 พฤษภาคม 2556 Last Update : 31 พฤษภาคม 2556 11:01:17 น. Counter : 345 Pageviews.		1 comments
Share Tweet