|
และแล้ว 6 เดือนในชีวิตของผมก็ผ่านไป...
ไม่ได้เขียนมานานเลยครับ อาจจะเพราะว่าชีวิตตอนนี้กำลังยุ่งๆ (ความจริงแล้วยุ่งมากๆ) ทั้งเรื่องสอบ เรื่องชีวิตอื่นๆ ไม่คิดเลยครับว่าการก้าวเข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่มันจะหนักหนาสำหรับคนอย่างผมที่ตลอดมาแทบไม่เคยมีปัญหากับการปรับตัวในชีวิต ทั้งชีวิตในช่วงประถม มัธยมต้น และมัธยมปลายซึ่งถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ก็ไม่เคยทำให้ผมต้องท้อ ต้องทำตัวเหมือนพวกสิ้นไร้หนทางขนาดนี้
พอคนเรามันหมดทางระบายมันก็ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างจริงไหมครับ เชื่อไหมครับว่าผมลองมาหมดแล้ว ทั้งพยายามคุยกับพ่อแม่ซึ่งทำไปทำมาท่านก็คงจะไม่ค่อยเข้าใจตัวตนของเราเท่าไร (อันนี้คงเป็นเรื่องช่องว่างระหว่างวัยมากกว่า) พยายามหาเพื่อนแก้เหงาก็แล้ว พยายามหาอะไรทำให้ตัวเองรู้สึกว่ากระปรี้กระเปร่าก็แล้ว แต่ทำไมทุกอย่างมันยังคงแลดูมัวๆ สำหรับผมก็ไม่รู้ เหมือนว่าอยู่ๆ ทุกอย่างที่ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องคิดถึงก็ดันผุดขึ้นมา อดีตที่ผมพยายามลืมเลือนทุกอย่างก็กลับปรากฏขึ้นมาให้เห็นเด่นชัดอีกครั้ง แล้วมันยังพาลมาเล่นกับโชคชะตาในปัจจุบันนี้อีก
ผมเข้าใจนะครับว่าทุกคนย่อมมีช่วงเวลาที่มันเลวร้ายในชีวิตกันได้ มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่ประสบการณ์ของแต่ละคน แต่ก็ไม่รู้ทำไมนะครับ ผมกลับไม่รู้สึกเลยว่าสุดท้ายแล้วมันจะมีทางออกสำหรับปัญหาของผม เพราะมันคือทางเลือกที่ผมเลือกไปแล้วแต่กลับปรากฏว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบ จนลงท้ายด้วยเวลาสองปีที่ผ่านไปจนทำให้ผมคงต้องใช้เวลาทั้งชีวิตไปกับมันต่อไป
อ่านมาถึงตรงนี้อย่าเข้าใจผิดนะครับว่าทางที่ผมได้เลือกไปนั้นเป็นเรื่องที่ผิดและไม่ถูกต้อง ตรงกันข้ามเลยครับ พ่อแม่ของผมภูมิใจในตัวของผมมากที่ผมได้เลือกทางนั้นเช่นเดียวกับทุกๆ คนที่อยู่รอบกายผม ในช่วงแรกผมก็คงปฏิเสธไม่ได้เช่นเดียวกันครับว่าผมภูมิใจกับวัน ทว่าต่อมาแต่ละวันที่ผ่านไปมันทำให้ผมเริ่มได้คิด เริ่มได้ตระหนักว่าวันๆ หนึ่งของชีวิตสำหรับตัวตนของเราแล้วมันคืออะไร และอะไรคือความเป็น "เรา" ที่แท้จริง
จนกระทั่งถึงวันที่เราหาที่เกาะใช้เป็นกำลังใจต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ทุกอย่างมันก็พังทลายลง เหมือนกับว่าชีวิตของผมถูกกร่อนไปเรื่อยๆ โดยที่ผมไม่รู้สึกตัว ผมประมาทเกินไปครับว่ารอบกายของผมนั้น ยังคงมีใครหลายคนคอยอยู่เคียงข้าง ยังมีใครหลายคนคอยให้กำลังใจ ที่สุดแล้วเขาไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ ผมแค่หันไปมองหน้าเขาแล้วก็พลันรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนที่เราเคยรู้จัก ที่ผ่านมาทุกอย่างมันเป็นแค่ภาพลวงตาที่ผมคิดขึ้นเอง แล้วผมเองนี่ละครับที่คงจะเป็นคนที่ต้องเจ็บปวดเมื่อตื่นขึ้นมาพบกับความจริงเมื่อสายเกินไป
ก็ได้แต่หวังว่าทุกๆ อย่างคงจะลงเอยด้วยดีนะครับ ทั้งสำหรับผมและทุกๆ คนที่สักครั้งหนึ่งอาจจะรู้สึกอะไรที่มันใกล้เคียงกับผม ไม่มากก็น้อย
ปล. ถ้าพล่ามอะไรเลอะเทอะก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
Create Date : 24 ธันวาคม 2550 |
Last Update : 24 ธันวาคม 2550 1:36:00 น. |
|
3 comments
|
Counter : 325 Pageviews. |
|
|
|
โดย: nam_sila วันที่: 24 ธันวาคม 2550 เวลา:13:24:07 น. |
|
|
|
โดย: TaMaChAN (narumol_tama ) วันที่: 6 เมษายน 2551 เวลา:13:15:32 น. |
|
|
|
| |
|
|