FOR YOUR CONSIDERATION
Group Blog
 
All blogs
 
และแล้ว 6 เดือนในชีวิตของผมก็ผ่านไป...

ไม่ได้เขียนมานานเลยครับ อาจจะเพราะว่าชีวิตตอนนี้กำลังยุ่งๆ (ความจริงแล้วยุ่งมากๆ) ทั้งเรื่องสอบ เรื่องชีวิตอื่นๆ ไม่คิดเลยครับว่าการก้าวเข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่มันจะหนักหนาสำหรับคนอย่างผมที่ตลอดมาแทบไม่เคยมีปัญหากับการปรับตัวในชีวิต ทั้งชีวิตในช่วงประถม มัธยมต้น และมัธยมปลายซึ่งถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ก็ไม่เคยทำให้ผมต้องท้อ ต้องทำตัวเหมือนพวกสิ้นไร้หนทางขนาดนี้

พอคนเรามันหมดทางระบายมันก็ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างจริงไหมครับ เชื่อไหมครับว่าผมลองมาหมดแล้ว ทั้งพยายามคุยกับพ่อแม่ซึ่งทำไปทำมาท่านก็คงจะไม่ค่อยเข้าใจตัวตนของเราเท่าไร (อันนี้คงเป็นเรื่องช่องว่างระหว่างวัยมากกว่า) พยายามหาเพื่อนแก้เหงาก็แล้ว พยายามหาอะไรทำให้ตัวเองรู้สึกว่ากระปรี้กระเปร่าก็แล้ว แต่ทำไมทุกอย่างมันยังคงแลดูมัวๆ สำหรับผมก็ไม่รู้ เหมือนว่าอยู่ๆ ทุกอย่างที่ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องคิดถึงก็ดันผุดขึ้นมา อดีตที่ผมพยายามลืมเลือนทุกอย่างก็กลับปรากฏขึ้นมาให้เห็นเด่นชัดอีกครั้ง แล้วมันยังพาลมาเล่นกับโชคชะตาในปัจจุบันนี้อีก

ผมเข้าใจนะครับว่าทุกคนย่อมมีช่วงเวลาที่มันเลวร้ายในชีวิตกันได้ มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่ประสบการณ์ของแต่ละคน แต่ก็ไม่รู้ทำไมนะครับ ผมกลับไม่รู้สึกเลยว่าสุดท้ายแล้วมันจะมีทางออกสำหรับปัญหาของผม เพราะมันคือทางเลือกที่ผมเลือกไปแล้วแต่กลับปรากฏว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบ จนลงท้ายด้วยเวลาสองปีที่ผ่านไปจนทำให้ผมคงต้องใช้เวลาทั้งชีวิตไปกับมันต่อไป

อ่านมาถึงตรงนี้อย่าเข้าใจผิดนะครับว่าทางที่ผมได้เลือกไปนั้นเป็นเรื่องที่ผิดและไม่ถูกต้อง ตรงกันข้ามเลยครับ พ่อแม่ของผมภูมิใจในตัวของผมมากที่ผมได้เลือกทางนั้นเช่นเดียวกับทุกๆ คนที่อยู่รอบกายผม ในช่วงแรกผมก็คงปฏิเสธไม่ได้เช่นเดียวกันครับว่าผมภูมิใจกับวัน ทว่าต่อมาแต่ละวันที่ผ่านไปมันทำให้ผมเริ่มได้คิด เริ่มได้ตระหนักว่าวันๆ หนึ่งของชีวิตสำหรับตัวตนของเราแล้วมันคืออะไร และอะไรคือความเป็น "เรา" ที่แท้จริง

จนกระทั่งถึงวันที่เราหาที่เกาะใช้เป็นกำลังใจต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ทุกอย่างมันก็พังทลายลง เหมือนกับว่าชีวิตของผมถูกกร่อนไปเรื่อยๆ โดยที่ผมไม่รู้สึกตัว ผมประมาทเกินไปครับว่ารอบกายของผมนั้น ยังคงมีใครหลายคนคอยอยู่เคียงข้าง ยังมีใครหลายคนคอยให้กำลังใจ ที่สุดแล้วเขาไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ ผมแค่หันไปมองหน้าเขาแล้วก็พลันรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนที่เราเคยรู้จัก ที่ผ่านมาทุกอย่างมันเป็นแค่ภาพลวงตาที่ผมคิดขึ้นเอง แล้วผมเองนี่ละครับที่คงจะเป็นคนที่ต้องเจ็บปวดเมื่อตื่นขึ้นมาพบกับความจริงเมื่อสายเกินไป

ก็ได้แต่หวังว่าทุกๆ อย่างคงจะลงเอยด้วยดีนะครับ ทั้งสำหรับผมและทุกๆ คนที่สักครั้งหนึ่งอาจจะรู้สึกอะไรที่มันใกล้เคียงกับผม ไม่มากก็น้อย

ปล. ถ้าพล่ามอะไรเลอะเทอะก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ


Create Date : 24 ธันวาคม 2550
Last Update : 24 ธันวาคม 2550 1:36:00 น. 3 comments
Counter : 325 Pageviews.

 
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ ค่ะ



โดย: nam_sila วันที่: 24 ธันวาคม 2550 เวลา:13:24:07 น.  

 
ฉันเข้ามาอ่านนานละนะ แต่ว่าไม่ได้เม้นไว้สักที เพราะว่าตอนนั้นยังไม่มีล็อกอิน

สู้นะเว้ยแก เรารู้ว่ามันลำบากกับแกเหมือนกัน
ไม่รู้จะพูดไงว่ะ เอาเป็นว่า แกมีคนเคียงข้างตลอดแหละ
มองภาพรวมอย่างเดียวมันไม่พอ


โดย: หวานจ๋อยหยอด วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:22:14:40 น.  

 
ไม่ทราบเหมือนกันนะคะว่าตอนนี้จขบ มีปัญหาอะไรอยู่
แต่ทุกๆปัญหามันมีทางเดินของมันไปในตัว ปัญหาที่เราเผชิญวันนี้ ในอนาคตมันก็จะกลายเป็นเรื่องที่ผ่านพ้นไปแล้ว ขอแค่อดทนและพยายามดำเนินชีวิตไปอย่างมีสติ เชื่อเถอะค่ะวันนึงเรื่องพวกนี้ก็จะผ่านไปเป็นแค่หน้าหนึ่งของชีวิตเราเท่านั้นเอง

ชีวิตคือการก้าวไปข้างหน้าและสู้กับปัญหาค่ะ

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล็อคนะคะ จริงๆเราเองก็มีปัญหาเยอะเหมือนกัน ตอนเรียนไม่เคยมีปัญหา พอมาทำงานหลายๆเรื่องมันสุมจนไม่รู้ว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ เฮ้อ


โดย: TaMaChAN (narumol_tama ) วันที่: 6 เมษายน 2551 เวลา:13:15:32 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

blowithand
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add blowithand's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.