วันนี้ได้ฟังเรื่องคนไม่เต็มเลี้ยงพ่อแม่จากพี่สาว แล้วสะเทือนอารมณ์คือ พ่อเป็น ผอ  แม่ทำอะไรไม่ทราบ มีลูกหลายคนทุกคนเป็นครูรับข้าราชการ ยกเว้นน้องชายคนเล็กที่ไม่เต็มตึง ไม่ได้เรียนหนังสือ พ่อตัวเองก็รังเกียจ ไม่อยากให้เข้าไกล้ ไกล้เมื่อไรคอยจะทำร้ายเช่น ถีบลูกชายคนนี้ อยู่เป็นประจำ น้องชายคนเล็กนี้ก็ทำอาชีพขายของกินขี่จักรยานเร่ขายตามบ้าน เป็นคนที่เลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่เป็นอย่างดีเงินทุกบาทที่หามาได้ก็ให้แม่ มีหลายครั้งและหลายคนที่พี่น้องของชายสติไม่ไดีนี้แอบมาขอเงินของน้องชายจากแม่ไปจุนเจือตัวเอง เนื่องจากหนี้สินที่ท่วมหัว ทั้งบ้านรถ ค่าใช้จ่ายต่างๆ ครั้นเมื่อพ่อป่วยเป็นอัมพฤตอัมพาตลูกคนอื่นๆก็หายหน้าหายตา ไม่เคยจะเลี้ยงดู ลูกคนที่เลี้ยงดูผู้เป็นพ่อทุกวันนี้ก็ือลูกที่สติไม่สมประกอบคนนั้น จากที่เคยถีบลูกตัวเองไม่ให่เข้าไกล้ เพราะเกลียดความพิการ  ต้องกอดลูกชายที่เคยชังไว้พร้อมน้ำตาที่อาบนองหน้า    เรื่องนี้สอนอะไรเราบ้าง กลับมาคิดพิจารณาบ่อย

ที่นึกได้ตอนนี้คือ

อยู่กับคนที่เรารักและรักเรา คนในครอบครัวนี่แหละสุดท้ายก็ต้องอยู่ดูแลกัน

เลี้ยงพ่อแม่ทุกคนที่ทำแบบนี้ไม่เคยอับจนชายคนนั้นหากินเลี้ยงพ่อแม่

เลือกที่รักมันที่ชังสุดท้ายคนที่เกลียดก็ต้องมาดูแลตัวเอง