BlogGang.com : : อุ่นอาวรณ์ - ความเสื่อมที่เลวร้าย กับ ความเจริญที่เป็นยอด

บางครั้ง คนเราเมื่อถึงเวลาต้องสูญเสีย ก็สูญเสียอย่างที่คาดไม่ถึง....

ทั้งเสียทรัพย์ เสียยศ เสียเกียรติ เสียคนรัก บางคนเขาไม่รักแล้ว ก็เจ็บแล้ว แต่เขายังกลับเกลียดอีก เรื่องของความรัก จะมีอะไรที่น่าเศร้าใจไปกว่านี้?

หรือบางคนรักษาไว้ซึ่งเกียรติยศ แต่เกียรตินั้นกลับถูกทำลายอย่างย่อยยับ

เสีย....จนหลายๆคน เริ่มคิดว่าจะมีอะไรที่เสียได้มากไปกว่านี้อีกไหม

บางคนยิ้มเยาะกับตนเอง บอกว่าช่างมันเถอะ ..เพราะเสีย จนไม่มีอะไรที่จะเสียอีกแล้ว

.............

ทุกท่านคะ เมื่อเสีย ทุกๆคนย่อมรู้สึกเจ็บปวด

แต่ความสูญเสียเป็นเรื่องที่ทุกๆคนต้องประสพพบเจอ ไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่ง เพราะไม่มีผู้ใดหัวเราะหน้าบาน สมหวังอยู่ได้ทุกๆวัน ดังภาษิตจีนบทหนึ่งซึ่งกล่าวว่า "ยามรุ่งเรือง พุ่งเปรี้ยงดุจเสียงฟ้า แม้เทวยังสยบหลบทางให้ จะหยิบดาวเดือนชมก็สมใจ คงร้องไห้วันหนึ่งแน่ คราวแพ้มี"

ถึงคราวเสีย ย่อมต้องต้องใช้เวลาในการเยียวยา และเรียกสติให้กลับคืนมา

ค่อยๆปลุกปลอบใจตนเถิดค่ะ พุทธพจน์บทนี้สอนว่าเสียอะไรก็เป็นความเสียเพียงเล็กน้อย เพราะความสูบเสียที่ยิ่งใหญ๋คือ ความเสื่อมเสียจาก ความดี และ ปัญญา

ขอให้ทุกๆคนเดินข้ามผ่านความทุกข์ และความสูญเสียได้
ด้วยความองอาจ ด้วยสติ ด้วยความดี/บารมี และด้วยปัญญาค่ะ