ถ้าบุคคลพึงรู้ว่าตนเป็นที่รัก ไม่พึงประกอบด้วยบาป เพราะ
                          ว่าความสุขนั้นไม่เป็นผลที่บุคคลผู้ทำชั่วจะพึงได้โดยง่าย ฯ
                         

                          เมื่อบุคคลถูกมรณะครอบงำ ละทิ้งภพมนุษย์ไปอยู่ ก็อะไร
                          ..เป็นสมบัติของเขา และเขาย่อมพาเอาอะไรไปได้ อนึ่ง
                          อะไรเล่าจะติดตามเขาไปประดุจเงาติดตามตนไป ฉะนั้น ฯ
                          

                          ผู้ที่มาเกิดแล้วจำจะต้องตายในโลกนี้ ย่อมทำกรรมอันใดไว้ คือ
                          เป็นบุญและเป็นบาปทั้งสองประการ บุญและบาปนั้นแลเป็น
                          สมบัติของเขา และเขาจะพาเอาบุญและบาปนั้นไป (สู่ปรโลก)
                          อนึ่ง บุญและบาปนั้นย่อมเป็นของติดตามเขาไปประดุจเงาติด-
                          ตามตนไป ฉะนั้น ฯ

                          เพราะฉะนั้น บุคคลพึงทำกัลยาณกรรมสะสมไว้เป็นสมบัติใน
                          ปรโลก (เพราะว่า) บุญทั้งหลายย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลาย
                          ในปรโลก ฯ

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕  บรรทัดที่ ๒๒๖๙ - ๒๓๑๕.  หน้าที่  ๑๐๑ - ๑๐๓

ขอบพระคุณภาพประกอบจาก @Single Mind for Peace.

Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2556
Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2556 17:51:43 น.		0 comments
Counter : 1316 Pageviews.
Share Tweet