|
|
แม้นมั่นคำสัญญา 1
แนะนำ
สำหรับคนที่เพิ่งได้อ่านนิยายเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ขออธิบายล่วงหน้าว่าเรื่องนี้จะเน้นที่ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกสองคนซึ่งเป็นชายทั้งคู่ และอาจมีเนื้อหาบางส่วนไม่เหมาะสมสำหรับเยาวชน หรือคนที่ไม่นิยมเรื่องแนว Boy's Love ดังนั้นหากไม่ชอบอ่านนิยายแนวที่ไม่มีนางเอก ขอแนะนำว่าให้คลิกไปอ่านหน้า About me , เท้าพาไป หรือ พร่ำ(เพ้อ)รายสะดวก ซึ่งเนื้อหาจะเกี่ยวกับเรื่องทั่วไปค่ะ เราเตือนคุณแล้วนะคะ
++------++
1.
อะไรคือสิ่งที่ชักนำคนสองคนให้โคจรมาพบกันบนโลกใบนี้?
โชคชะตา พรหมลิขิต หรือเจตจำนงของใครบางคน?
การได้ใช้เวลาร่วมกับคนที่ทำให้หัวใจอบอุ่น...แม้เป็นช่วงเวลาเพียงไม่นาน
แต่ก็อาจก่อให้เกิดความประทับใจ และความผูกพันของใจสองดวงที่ยั่งยืนตราบชั่วชีวิต
นิ้วมือเรียวแต่แข็งแรงจับไม้ขนไก่ปัดฝุ่นบนชั้นวางหนังสือขนาดกะทัดรัด ไม่ห่างจากชั้นหนังสือนักก็คือบันไดไม้ซึ่งทอดตัวสู่ชั้นบนของอาคารกึ่งไม้กึ่งปูนสูงสี่ชั้น ทั่วทั้งบ้านซึ่งดัดแปลงจากบ้านเก่าเงียบเชียบ จะยกเว้นก็เพียงเสียงเข็มนาฬิกาที่เดินเป็นจังหวะ เสียงไม้ปัดขนไก่ที่กระทบชั้นหนังสือ และเสียงการเคลื่อนไหวของเจ้าของบ้านที่คอยใช้อีกมือจัดหนังสือให้เป็นระเบียบเท่านั้น
เสียงเปาะแปะค่อยๆดังมาจากภายนอก และในเวลาไม่นานก็เปลี่ยนเป็นเสียงซู่ซ่าที่ทวีความแรงขึ้นจนกลบสรรพเสียงอื่น ความเย็นชื้นและละอองฝนที่ผ่านประตูมุ้งลวดเข้ามาภายในทำให้เจ้าของบ้านถอนหายใจเบาๆ จากนั้นร่างสูงโปร่งก็เดินไปปิดประตูกระจกตรงระเบียงเพื่อไม่ให้ฝนสาดเข้ามาได้อีก นัยน์ตาคมใต้คิ้วโก่งทอดมองไปยังร่มไม้ดกครึ้มบริเวณรั้วที่ดูจะยินดีกับสายฝนราวได้น้ำทิพย์ชโลม ใบหน้าที่เมื่อชั่วครู่ก่อนแสดงอารมณ์เนือยๆค่อยคลี่ยิ้มบางออกมา
เอาเถอะ หน้าฝนอย่างนี้คงไม่มีใครขึ้นมาที่เกสต์เฮ้าส์เล็กๆ บนตีนเขานอกเมืองแบบนี้หรอก...
ความคิดนั้นผ่านเข้ามาในหัวก่อนจะหายวับไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มยืนมองสายฝนที่ตกกระหน่ำอยู่ครู่หนึ่งก็หมุนตัวกลับไปทำความสะอาดต่อ โดยไม่สังหรณ์ใจเลยสักนิดว่าในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า ตนจะได้ต้อนรับผู้มาเยือนที่จะทำให้ชีวิตนับจากนาทีนั้นต้องเปลี่ยนแปลงตลอดไป
++------++
เสียงผลักบานประตูอย่างเร่งรีบผสานกับเสียงพายุฝนดังชัดเจนขึ้นชั่วครู่ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเสียงอู้ทึบหลังจากบานประตูปิดลง เสียงนั้นดังไปถึงชั้นสองจนพรพฤกษ์ที่กำลังกวาดพื้นหลังทานอาหารกลางวันเสร็จต้องรีบวิ่งลงมาที่ชั้นล่างด้วยความประหลาดใจ เนื่องจากเขาเป็นเจ้าของเกสต์เฮ้าส์หลังนี้และยังอาศัยที่นี่ตามลำพัง อีกทั้งสภาพอากาศที่ไม่เป็นใจ ทำให้ไม่ได้คาดการณ์ไว้ก่อนว่าจะมีใครมาหา
จริงอยู่ที่แขกส่วนมากซึ่งต้องการจะมาพักที่เกสต์เฮ้าส์หลังนี้มักโทรหรือส่งอีเมล์มาจองกันก่อน แต่ก็มีบางส่วนที่วอล์คอินเข้ามาเองเพราะเคยอ่านเจอคำแนะนำจากผู้ที่เคยมาใช้บริการแล้วติดใจ ด้วยทำเลที่ตั้งของเกสต์เฮ้าส์หลังนี้ที่ตั้งอยู่ห่างตัวเมืองออกมาพอสมควร ตลอดจนความเงียบสงบของบรรยากาศโดยรอบ ไร้ซึ่งสิ่งจูงใจหรือสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญในบริเวณใกล้เคียง แขกที่มาพักจึงมักเป็นคู่รักหรือเพื่อนกลุ่มเล็กๆในวัยทำงานแล้วที่อยากมาซึมซับบรรยากาศความเป็นธรรมชาติมากกว่าสีสันในเมือง แต่ก็เพราะความที่เกสต์เฮ้าส์แห่งนี้ไกลออกมาจากตัวเมืองและเงียบสงบเกินไปนี่เอง บางครั้งจึงร้างผู้มาเยือนได้เป็นเดือนๆเลยทีเดียว
สวัสดีครับ บ้านนฤมิตรยินดีต้อนรับครับ
ชายหนุ่มยิ้มต้อนรับผู้มาเยือนที่สวมเสื้อกันฝนทับเสื้อผ้าและเป้สะพายหลัง เท่าที่เห็นปราดแรก พรพฤกษ์ก็ประเมินได้ทันทีว่าผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้นตัวสูงกว่าเขาราวหนึ่งช่วงศีรษะเลยทีเดียว แถมช่วงบ่ายังกว้างและดูแข็งแรงมาก ทว่าชายผู้มาเยือนไม่ได้ส่งเสียงตอบรับรับในทันที ร่างสูงใหญ่เพียงยืนอยู่บนพรมหน้าทางเข้าพลางมองไปรอบๆบริเวณห้องนั่งเล่นและเคาน์เตอร์รับแขกด้วยความสนใจ
บริเวณห้องนั่งเล่น หรือหากจะเรียกให้หรูขึ้นหน่อยว่า 'ล็อบบี้' นั้นไม่ได้มีขนาดใญ่โตกว้างขวางนัก แต่ว่าก็ได้รับการดูแลทำความสะอาดอย่างดี บนฝาผนังไม้ที่ทาสีอ่อนสบายตามีภาพวาดสีน้ำมันใส่กรอบแขวนประดับ ด้านหนึ่งมีตู้เย็นขนาดกลางตั้งอยู่ และข้างบันไดแคบๆที่ทอดตัวสู่ชั้นบนก็คือเคาน์เตอร์ไม้ซึ่งเอาไว้ลงทะเบียนและต้อนรับแขก
เมื่อกวาดสายตามาถึงตรงนี้ ร่างสูงใหญ่ก็ค่อยเลื่อนเสื้อกันฝนส่วนที่คลุมศีรษะลง จากนั้นก็ถอดหมวกแก๊ปที่ใส่ไว้ออกและเสยปอยผมบางส่วนที่ฉ่ำน้ำจนระหน้าผากไปทางด้านหลัง ริมฝีปากบางที่ประดับอยู่ใต้จมูกโด่งเป็นสันยิ้มบางๆให้กับเจ้าของบ้านที่เดินมายื่นผ้าขนหนูให้เพื่อเช็ดหน้าและผม
ขอบคุณครับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้จองล่วงหน้าเข้ามาก่อน ไม่รู้ว่าตอนนี้มีห้องว่างหรือเปล่า?
พอได้ยินคำถาม เจ้าของบ้านก็หัวเราะเบาๆขณะเดินกลับไปที่หลังเคาน์เตอร์ซึ่งมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คและสมุดลงทะเบียนสำหรับแขกวางอยู่ ถ้าตอนนี้ก็ว่างทุกห้องนั่นแหละครับ หน้าฝนอย่างนี้ไม่ค่อยมีใครอยากมาพักไกลตัวเมืองกันสักเท่าไหร่ แขกกรุ๊ปสุดท้ายก็เช็คเอ๊าต์ไปตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้ว"
เสียงที่ตอบนั้นฟังดูสบายๆ ราวกับคนพูดไม่ได้เดือดร้อนสักนิดกับการที่เกสต์เฮ้าส์ของตนไร้แขกมาเยี่ยมเยือน คนถามจึงเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะใช้ผ้าขนหนูซับน้ำบนหน้าและผม ร่างสูงใหญ่คล้องผ้าที่หมาดชื้นไว้รอบลำคอพลางถอดเสื้อกันฝนออกจากตัว พรพฤกษ์เหลือบตาขึ้นเห็นจึงชี้ไปยังมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น
"เดี๋ยววางเสื้อกันฝนกับรองเท้าไว้ตรงชั้นใกล้ๆประตูก็ได้ครับ เพราะในตัวบ้านห้ามใส่รองเท้า คุณ....
ชายหนุ่มทิ้งช่วงเนื่องจากยังไม่รู้ชื่อของผู้มาเยือน อีกฝ่ายจึงช่วยตอบให้หลังจากถอดเสื้อกันฝนและรองเท้าออกวางไว้ตรงที่ที่เจ้าของบ้านบอกแล้ว
ตระการครับ ตระการ รัตนวงศ์ ขณะที่พูด เจ้าของน้ำเสียงทุ้มกังวานก็เลื่อนตัวเข้าไปหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ นัยน์ตาคมปลาบสีน้ำตาลเข้มมองสำรวจเจ้าของบ้านที่กำลังกดน้ำร้อนจากกระติกไฟฟ้าลงถ้วยชาอย่างเงียบๆ จากนั้นก็พยักหน้าขอบคุณพลางรับเครื่องดื่มสีอำพันอ่อนจางขึ้นจิบ เรียวคิ้วดกหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างประหลาดใจ
ชาหอมดีนะครับ หวานๆด้วย
ตระการเอ่ยชมก่อนจะยกถ้วยที่มีน้ำชาร้อนกรุ่นขึ้นจิบอีกครั้ง พรพฤกษ์จึงละสายตาขึ้นจากหน้าจอโน้ตบุ๊คแล้วตอบยิ้มๆ หญ้าหวานน่ะครับ เป็นชาสมุนไพรแบบไม่มีคาเฟอีน ผมชอบเพราะมันหวานธรรมชาติดี ...ว่าแต่คุณตระการจะพักกี่คืนดีครับ?
คำถามนั้นถือเป็นคำถามธรรมดาสามัญสำหรับผู้ที่มาเยือนชั่วคราว แต่ก็ทำเอาคนที่ต้องตอบอ้ำอึ้งไปชั่วอึดใจ ผม...ยังไม่แน่ใจว่าจะกลับวันไหนเหมือนกัน ถ้ายังไงยังไม่ลงวันเช็คเอ๊าต์ได้ไหมครับ?
พรพฤกษ์ได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ แขกลองสเตย์งั้นรึ? ใช่ว่าเกสต์เฮ้าส์ของเขาจะไม่เคยรับแขกลองสเตย์มาก่อน แต่ส่วนมากแขกที่ตั้งใจจะมาพักในลักษณะดังกล่าวมักวางแผนไว้ก่อนและแจ้งเขาล่วงหน้า ไม่บ่อยนักที่จะมีแขกเดินวอล์คอินเข้ามาโดยไม่แน่ใจระยะเวลาที่จะพักเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแขกชาวไทยซึ่งมักมีข้อจำกัดด้านวันหยุด ไม่ว่าจะเพราะกำลังเรียนอยู่หรือทำงานแล้วก็ตาม แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะถึงอย่างไรช่วงนี้ก็เป็นฤดูโลว์ซีซันส์ และห้องพักของเขาก็พร้อมเสมออยู่แล้ว
ไม่มีปัญหาครับ งั้นเดี๋ยวผมพาขึ้นไปดูห้องก่อนก็แล้วกัน อ้อ...ผมชื่อพรพฤกษ์ครับ จะเรียกไผ่ก็ได้
ริมฝีปากบางได้รูปของเจ้าของที่พักยิ้มอย่างเป็นมิตรขณะรับถ้วยชาคืน ชายหนุ่มวางถ้วยชาที่ว่างเปล่าพร้อมจานรองลงบนเคาน์เตอร์แล้วก็หยิบพวงกุญแจออกจากลิ้นชัก จากนั้นก็หันไปฉวยขวดน้ำดื่มสองขวดออกจากตู้เย็น ร่างสูงโปร่งเดินนำแขกขึ้นไปยังชั้นสี่โดยอธิบายลักษณะที่พักของตนไปด้วย
เกสต์เฮ้าส์หลังนี้ดัดแปลงมาจากบ้านเก่าของคุณตา ผมเองก็โตมาในบ้านหลังนี้ตั้งแต่เด็ก หลังท่านเสียแล้วก็เลยช่วยกันกับเพื่อนๆต่อเติมอีกนิดหน่อย สำหรับห้องพักแขกจะอยู่บนชั้นสามและชั้นสี่ชั้นละสองห้องนะครับ ส่วนห้องน้ำจะเป็นห้องน้ำรวม มีให้ชั้นละห้อง บนชั้นสองจะเป็นห้องสมุดกับห้องพักของผมเอง
หลังจากขึ้นมาถึงชั้นสี่ พรพฤกษ์ก็เลือกกุญแจขึ้นมาแล้วไขเปิดประตูห้องว่างห้องหนึ่งเข้าไป ภายในห้องพักขนาดย่อมนั้นมีระเบียงเล็กๆที่สามารถมองออกไปเห็นทิวสันเขาที่แผ่เรียงรายในระยะไกลท่ามกลางม่านน้ำฝน ภายในห้องไม่มีเครื่องปรับอากาศ แต่มีพัดลมบนเพดานให้เปิดสำหรับเวลาที่อากาศร้อน ส่วนเฟอร์นิเจอร์ในห้องก็มีแค่เตียงขนาดดับเบิ้ล ตู้เสื้อผ้า ชั้นหนังสือไม้ทำเองขนาดสูงเท่าเอว และโต๊ะกับเก้าอี้อ่านหนังสือแบบเรียบง่ายหนึ่งตัวตรงมุมห้องเท่านั้น
ตระการเดินตามเจ้าของบ้านเข้าไปในห้องแล้วก็ปลดกระเป๋าสะพายใบใหญ่ลงวางที่มุมมุมหนึ่ง ขณะเดียวกันพรพฤกษ์ก็วางขวดน้ำดื่มสำหรับแขกลงบนโต๊ะอ่านหนังสือก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่างให้อากาศเย็นๆได้ถ่ายเทเข้ามา
เดี๋ยวเชิญคุณตระการตามสบายนะครับ ผมขอตัวลงไปชั้นล่างก่อน ถ้าขาดเหลืออะไรก็ตามผมได้เลย แต่ถ้าหิวอาจจะต้องโทรไปสั่งข้าวหรือออกไปทานข้างนอกนะ หรือถ้าวันหลังจะซื้อของสดมาเก็บในตู้เย็นแล้วทำกับข้าวเองก็ได้ ผมไม่คิดค่าใช้ครัว ขอแค่ใช้เสร็จแล้วเก็บล้างทำความสะอาดให้เรียบร้อยเท่านั้นก็พอ
พรพฤกษ์แนะนำเรื่องข้าวปลาอาหารเหมือนที่ทำกับผู้มาเยือนทุกราย เนื่องจากเขาอยู่คนเดียว และจำนวนแขกที่มาพักก็ไม่เคยแน่นอน ดังนั้นจึงไม่มีบริการด้านอาหารให้ แต่จะรับโทรสั่งจากร้านอาหารตามสั่งที่รู้จักกันให้มาส่งหากแขกต้องการ แต่ในส่วนของห้องครัวนั้นเขาไม่หวงห้ามหากใครจะใช้ เพราะการที่เป็นผู้อาศัยหลักของบ้านอยู่คนเดียว ทำให้ไม่ค่อยได้ใช้เครื่องปรุงรสต่างๆจนมีเหลือเฟืออยู่แล้ว
แขกผู้มาเยือนยิ้มบางๆขณะถอดแจ็กเกตที่สวมอยู่ออก ขอบคุณครับ เรียกผมว่าต้นก็ได้ ไม่ต้องเรียกชื่อเต็มหรอก
อ๋อ โอเคครับ คุณต้น
พรพฤกษ์ตอบรับ นัยน์ตาสีดำสนิทสุกใสราวนิลน้ำงามสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ทอดมองมาที่ตน พลันก็ให้รู้สึกประดักประเดิดขึ้นมา
"ถ้างั้น...ผมไม่รบกวนแล้วนะครับ"
ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะหมุนตัวเดินลงบันไดด้วยความเร็วที่เกินจำเป็น ตระการมองตามจนลับหลังร่างที่เดินเลี้ยวผ่านชานพักบันไดไปแล้ว กลิ่นหอมเจือจางของหญ้าหวานลอยอ้อยอิ่งอยู่ที่ปลายจมูกราวกับเจ้าของบ้านนำกลิ่นนั้นติดตัวขึ้นมาและหลงเหลือไว้ให้ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหลุบต่ำลงเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด ก่อนที่มือใหญ่จะยื่นไปงับประตูปิดเบาๆ
+---tbc---+
A/N อนึ่ง เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิต ซึ่งความจริงเริ่มเขียนและโพสต์ลงบอร์ดปิดบางบอร์ดไปตั้งแต่เดือนกันยายน ปี 2008 ค่ะ  แต่ที่เราไม่ได้เอามาโพสต์ก่อนหน้านี้ ก็เพราะว่าเรื่องนี้โดนแช่อิ่มกลางอากาศไปประมาณเกือบๆหนึ่งปีที่แล้ว ในขณะที่เรื่องที่เราเขียนทีหลังต่างพากันเดินตบเท้าก้าวไปสู่ตอนจบกันอย่างไม่เกรงใจ ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้น เป็นเพราะหลังจากเริ่มเรื่องนี้ไปได้ประมาณสิบตอนกว่าๆ เราก็เขียน ลำนำรักสีรุ้ง และ เมื่อหัวใจเราใกล้กัน ตามมา จากนั้นวิธีการดำเนินเรื่องและสไตล์การเขียนก็เปลี่ยนไปเยอะมาก เพราะเรื่องหลังๆจะค่อนข้างเน้นเรื่องราวที่ออกแนวชีวิตประจำวันและสมจริง ขณะที่เรื่องแรกนี้จะมีความเป็นนิยายสูงมาก แถมภาษาที่ใช้ตอนแรกนั้นก็...เอ้อ เอาเป็นว่าการรีไรท์ครั้งนี้จะทำให้มันอ่านง่ายขึ้นก็แล้วกันค่ะ
สาเหตุที่ฮึดนำเรื่องนี้มารีไรท์ (เสียที) ก็เพราะตอนแรกนึกว่าคนอ่านหลายคนที่ติดตามกันมาคงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ปรากฏว่าเมื่อเร็วๆนี้ได้อ่านคอมเม้นต์จากนักอ่านท่านหนึ่ง ที่เริ่มรู้จักงานของเราจากสมัยหลังๆแล้วค่อยไปตามอ่านเรื่องนี้ พอได้อ่านแล้วก็เห็นว่าสนุกดีและอยากให้เขียนต่อ ยอมรับเลยค่ะว่าเราใจอ่อนกับคอมเม้นต์แนวนี้ คงเพราะตัวเองก็เป็นนักอ่านเหมือนกัน เวลาได้อ่านงานของนักเขียนคนไหนแล้วชอบก็จะอยากอ่านต่อให้จบ ดังนั้นก็เลยจะเซ้นสิทีฟกับคอมเม้นต์แบบนี้เป็นพิเศษ เพียงแต่สำหรับการรีไรท์ครั้งนี้ เราจะลงแต่ในบล็อกส่วนตัวนี้เท่านั้น ส่วนเนื้อหาเดิมที่เคยโพสต์ตามบอร์ดต่างๆคงไม่ตามไปแก้ไขเพราะมันตั้งยี่สิบกว่าตอนแล้ว ยังไงถ้าใครเคยอ่านมาก่อน ก็สามารถมาติดตามอ่านใหม่ได้ที่นี่แล้วกันนะคะ เราสัญญาจะนำตอนที่รีไรท์แล้วมาอัพเดตในวันจันทร์ของทุกๆสัปดาห์ค่ะ
ส่วนที่บอกว่ารีไรท์ หลักๆจะเป็นการปรับสำนวนภาษาที่รู้สึกว่าเยิ่นเย้อและหนักพรรณนาโวหาร รวมทั้งเรียบเรียงรายละเอียดบางอย่างใหม่ให้ลื่นไหลขึ้น แต่ไม่ถึงกับเขียนเนื้อเรื่องใหม่ค่ะ ดังนั้นใครที่อ่านเวอร์ชันเดิมมาก็ไม่ต้องกลัวว่าจะงงทีหลัง
ไปๆมาๆเป็นทอล์คที่เกือบยาวเท่าเนื้อหาเลยแฮะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คิดว่าควรชี้แจงสำหรับทั้งคนที่เคยอ่านมาแล้วและเพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ที่จริงเราเองก็นิสัยไม่ค่อยดี แทบจะลืมเรื่องนี้ไปเลยถ้าไม่โดนทวง แต่ว่าก็ดีใจทุกครั้งที่มีคนถามถึงนะคะ เพราะนี่แหละคือกำลังใจที่ทำให้ขุดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้งนี่ละ แล้วพบกันกับตอนต่อไปในวันจันทร์หน้าค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ให้ด้วยนะคะ 
| Create Date : 28 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 3 สิงหาคม 2553 16:34:49 น. |
|
28 comments
|
| Counter : 1318 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: porntip IP: 125.26.161.181 วันที่: 30 มิถุนายน 2553 เวลา:13:05:00 น. |
|
|
|
โดย: bellbomb (Applebee  ) วันที่: 30 มิถุนายน 2553 เวลา:13:37:45 น. |
|
|
|
| โดย: maio2000 IP: 112.142.114.114 วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:20:52 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 2 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:08:20 น. |
|
|
|
| โดย: leeO5 IP: 124.120.144.149 วันที่: 14 กรกฎาคม 2553 เวลา:7:26:30 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 14 กรกฎาคม 2553 เวลา:14:31:17 น. |
|
|
|
| โดย: teansri วันที่: 16 กรกฎาคม 2553 เวลา:2:35:53 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 16 กรกฎาคม 2553 เวลา:17:05:34 น. |
|
|
|
| โดย: milphinne* IP: 124.122.148.46 วันที่: 17 กรกฎาคม 2553 เวลา:2:04:31 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 17 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:29:10 น. |
|
|
|
| โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 3 สิงหาคม 2553 เวลา:11:23:02 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 3 สิงหาคม 2553 เวลา:21:36:40 น. |
|
|
|
| โดย: arakanji วันที่: 29 มกราคม 2554 เวลา:17:00:15 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 29 มกราคม 2554 เวลา:18:12:22 น. |
|
|
|
| โดย: มะยม IP: 117.47.99.29 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:21:46:37 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:23:26:10 น. |
|
|
|
| โดย: Aikiz IP: 125.25.138.17 วันที่: 11 เมษายน 2554 เวลา:23:45:54 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 12 เมษายน 2554 เวลา:10:08:14 น. |
|
|
|
| โดย: ฟ้าสาง IP: 88.203.72.25 วันที่: 20 กรกฎาคม 2554 เวลา:20:59:50 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 20 กรกฎาคม 2554 เวลา:22:26:40 น. |
|
|
|
| โดย: พิสุทธิ์ IP: 125.24.20.178 วันที่: 3 กันยายน 2554 เวลา:21:54:43 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 3 กันยายน 2554 เวลา:22:01:11 น. |
|
|
|
| โดย: ตัวกลม IP: 10.0.0.27, 58.11.142.188 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2554 เวลา:20:05:30 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 25 พฤศจิกายน 2554 เวลา:20:23:28 น. |
|
|
|
| โดย: followme IP: 110.49.249.214 วันที่: 25 สิงหาคม 2555 เวลา:12:50:56 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 26 สิงหาคม 2555 เวลา:23:24:07 น. |
|
|
|
| โดย: khun only IP: 223.204.177.6 วันที่: 22 กรกฎาคม 2556 เวลา:10:16:47 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 25 กรกฎาคม 2556 เวลา:23:09:43 น. |
|
|
|
|
|
|
|
แต่ที่เราไม่ได้เอามาโพสต์ก่อนหน้านี้ ก็เพราะว่าเรื่องนี้โดนแช่อิ่มกลางอากาศไปประมาณเกือบๆหนึ่งปีที่แล้ว ในขณะที่เรื่องที่เราเขียนทีหลังต่างพากันเดินตบเท้าก้าวไปสู่ตอนจบกันอย่างไม่เกรงใจ ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้น เป็นเพราะหลังจากเริ่มเรื่องนี้ไปได้ประมาณสิบตอนกว่าๆ เราก็เขียน 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 29 คน [
วันนี้ตามลิงค์มาเลยได้อ่าน 1 ตอน^o^
เรื่องนี้ยังไม่เคยอ่านเลยค่ะ แต่เห็นเกริ่นจากตอนพิเศษคู่เป้กับวิว เลยรู้สึกอยากอ่านมาก
แล้วจะรอตอนต่อไปนะคะ