เนื่องจากคอนโดของณรงค์อยู่ชานเมือง บวกกับเขาคำนวณผิดว่าบ่ายวันเสาร์รถไม่น่าจะติดจึงไม่ขึ้นทางด่วน กลับกลายเป็นว่าเส้นทางที่เขาเลือกนั้นรถติดสนั่น แถมมีแยกไฟแดงแทบจะทุกๆ หนึ่งกิโลเมตร ดังนั้นแม้คนขับจะใจเย็นแค่ไหน แต่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับกอดอกแล้วเคาะนิ้วไปมาอย่างไม่สบอารมณ์

“ทำไมไม่เลือกขึ้นทางด่วนแต่แรกนะคุณ ถ้าไม่อยากจ่ายค่าผ่านทางก็ให้ผมออกก็ได้ แต่ค่าน้ำมันที่มาติดแหง็กอยู่แถวนี้น่ะผมไม่รับผิดชอบด้วยหรอกนะ”

ไรอันหันมาบ่นอย่างชัดถ้อยชัดคำ ซึ่งนานครั้งที่ณรงค์จะได้ยินผู้บริหารหนุ่มลูกครึ่งพูดภาษาไทยฉะฉานเป็นประโยคยาวแบบนี้โดยไม่มีภาษาอังกฤษเจือปน ชายหนุ่มจึงหรี่เสียงวิทยุแล้วหันไปตอบ

“ก็มองในแง่ดีว่ากว่าเราจะไปถึงเขาก็คงเปิดไฟพอดีไงคุณ โชคดีว่าหน้าหนาวฟ้ามืดเร็วอยู่แล้วด้วย หรือนั่งในรถกับผมสองคนนานๆ แล้วอึดอัดมากเหรอ?”

ดูเหมือนคำถามสุดท้ายจะเป็นหมัดเด็ดเพราะไรอันทำท่าผงะไป จากนั้นก็หันไปเท้าคางมองหน้าต่างอีกด้านแล้วบ่นพึมพำเป็นภาษาอังกฤษซึ่งณรงค์ฟังไม่ออก แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงไม่ใช่คำดีๆ แน่ ทว่าเขากลับไม่รู้สึกหงุดหงิดที่ไม่รู้ว่าโดนแขวะว่าอะไรบ้าง ตรงกันข้าม ชายหนุ่มกลับอารมณ์ดีจนฮัมเพลงตามวิทยุเสียด้วยซ้ำ

กว่าทั้งสองจะมาถึงสี่แยกที่ประดับประดาด้วยไฟนีออนหลากสีเพื่อฉลองเทศกาลส่งท้ายปีก็กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมง (โดยที่ไรอันไม่รู้ว่าณรงค์แกล้งขับรถอ้อม) แสงอาทิตย์ถูกฟ้ายามเย็นดูดซับจนเหลือเพียงสีส้มจางที่พร้อมจะกลืนไปกับความมืดสลัวของยามสนธยา ณรงค์เลือกจะไม่เข้าไปหาที่จอดในห้างสรรพสินค้าเพราะรู้ดีว่าคงหายากและเสียเวลานาน จึงเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมแถวนั้นแทนแม้ว่าค่าจอดจะแพงก็ตาม จากนั้นจึงค่อยเดินนำหนุ่มลูกครึ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนเนื่องจากเขาจอดรถไว้ที่ชั้นใต้ดิน

ตอนเดินขึ้นบันไดนั้นณรงค์เดินนำไปก่อน จึงไม่ทันได้สังเกตว่าคนข้างหลังค่อนข้างประสบความลำบากในการคลำทางเนื่องจากไม่ได้ใส่คอนแทคต์เลนส์และแสงในลานจอดใต้ดินก็ค่อนข้างสลัว เขาได้ยินเสียงอุทานเบาๆ ที่ฟังคล้าย “Shit!” ครั้งหนึ่งจึงหันหลังกลับไปมอง แต่ก็เห็นอีกฝ่ายเพียงแต่จับราวบันไดแล้วเดินตามเขามาอย่างไม่มีปัญหา แต่พอจะหันกลับไปด้านหน้าอีกครั้งก็ได้ยินเสียงหกล้มชัดเจน คราวนี้เขาจึงรีบถอยลงไปหาทันที

“สะดุดขั้นบันไดเหรอ? ทำไมไม่บอกผมก่อนล่ะว่ามองทางไม่เห็น ปล่อยให้ตัวเองลำบากอยู่ได้”

ณรงค์ลืมไปชั่วขณะว่าเขาเป็นลูกน้องและไรอันเป็นผู้บริหาร เพราะจากท่าทางดื้อแพ่งและลักษณะการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ตอนนี้มันทำให้เขารู้สึกเหมือนอีกฝ่ายเป็นน้องเป็นนุ่งที่ต้องคอยดูแลเสียมากกว่า พอเขาเห็นว่าไรอันเม้มปากแล้วเอามือหนึ่งลูบมืออีกข้างจึงรีบคว้ามือนั้นมาดู ทำให้เห็นว่าฝ่ามือข้างที่เจ้าตัวใช้ยันพื้นบันไดตอนสะดุดเมื่อครู่เป็นรอยถลอกบางๆ

“Shut up.”

ไรอันตอบพลางดึงมือตัวเองกลับโดยไม่สบตาเขา ยิ่งณรงค์เห็นท่าทางแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึก...เอ็นดูแกมมันเขี้ยว ดูเหมือนว่ายิ่งเขาได้ใช้เวลาใกล้ชิดกับหนุ่มลูกครึ่งมากเท่าไหร่ ภาพของผู้บริหารขี้โวยวายเมื่อวานก็ยิ่งดูจะห่างไกลจากคนตรงหน้ามากขึ้นทุกที

“เอางี้ เพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่จะเกิดขึ้นอีกแล้วเดี๋ยวคุณจะมาฟ้องร้องผม ผมจะจูงมือคุณเดินตลอดทางก็แล้วกัน เพราะข้างนอกพอยิ่งมืดคงยิ่งเดินลำบากเข้าไปใหญ่ ว่าแต่ตอนนี้ขึ้นไปหาห้องน้ำแล้วล้างมือกันก่อนดีกว่า จะได้ดูให้ชัดด้วยว่าเลือดออกหรือเปล่า”

ดูเหมือนไรอันจะไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธความช่วยเหลือเมื่อถูกณรงค์ฉุดแขนให้ลุกขึ้นแล้วประคองขึ้นบันได พอขึ้นมาถึงชั้นล็อบบี้แล้วหนุ่มลูกครึ่งก็รีบสะบัดมือเพราะไฟสว่างพอที่เขาจะเดินเองได้ แต่ก็ยังต้องก้าวช้าๆ และระมัดระวังอยู่ดีเพื่อไม่ให้ชนอะไรก่อนจะถึงห้องน้ำ ฝ่ายณรงค์ก็พอจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงอยากรักษาศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่บ้าง จึงไม่เอ่ยขัดและเพียงแต่เดินช้าๆ เคียงข้างอีกฝ่ายไปที่ห้องน้ำแต่โดยดี

โชคดีว่ารอยครูดบนฝ่ามือของไรอันไม่หนักหนา เมื่อล้างมือแล้วก็แทบจะไม่เห็นรอยแม้เจ้าตัวจะทำท่าเหมือนแสบอยู่บ้างตอนฟอกสบู่ หลังจากเช็ดมือแห้งแล้วทั้งสองจึงเดินออกมาจากโรงแรมทางด้านหน้าด้วยกัน และคราวนี้ถึงเวลาที่หนุ่มลูกครึ่งต้องยอมลดศักดิ์ศรีให้คนตัวสูงกว่าจูงจริงๆ เนื่องจากภายนอกสลัวจนเขาแทบจะมองทางเดินที่ต่างระดับไม่เห็น

ชายหนุ่มรูปร่างค่อนข้างสูงสองคน คนหนึ่งสูงโปร่ง หน้าตาคมเข้มแต่ผิวสีอ่อนและผมหยักศกแบบลูกครึ่ง ขณะที่อีกคนคมคายแบบชายไทย ผิวคล้ำกว่าเล็กน้อย ส่วนสูงและช่วงตัวกว้างกว่าที่เดินจูงมือกันดูจะเรียกความสนใจของคนทั่วไปพอสมควร ถึงแม้ไรอันจะไม่เห็นสายตาเหล่านั้นได้ถนัด แต่เงาลางๆ ของคนที่มองมาก็ทำให้หนุ่มลูกครึ่งพอจะเดาปฏิกิริยาของคนรอบตัวได้

“ถ้าเกิดเจอคนที่บริษัท สัญญานะว่าคุณต้องปล่อยมือผม”

ไรอันเอ่ยขึ้นหลังจากออกเดินกันได้สักครู่ ณรงค์จึงเหลือบตาลงมองคนข้างตัวแล้วก็พึมพำรับในคอ แต่ว่ามือที่กุมมืออีกฝ่ายไว้กลับกระชับแน่นมากขึ้น ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นแผงขายของข้างทางแล้วก็เกิดความคิดขึ้นมา จึงฉุดไรอันให้เดินตามไป

“เอางี้แล้วกัน เอ้านี่...ทีนี้ถึงใครเห็นก็จำไม่ได้หรอกว่าเป็นคุณ”

ณรงค์ยอมปล่อยมืออีกฝ่ายชั่วคราวเพื่อหยิบเลือกของที่ต้องการและจ่ายเงินให้แม่ค้า จากนั้นก็สวมสิ่งที่ได้มาลงบนหน้าของไรอัน เมื่อหนุ่มลูกครึ่งยกมือขึ้นคลำจึงรู้ว่ามันคือแว่นตัวตลกแบบไม่มีเลนส์และมีจมูกพลาสติกอันใหญ่ยื่นต่อลงมา ความโมโหทำให้เขากระชากแว่นนั้นออกแล้วก็ตวาดใส่ณรงค์ทันที

“มันจะมากไปแล้วนะ! ผมบอกแค่ว่าถ้าเจอคนรู้จักให้ทำเหมือนเราไม่ได้มาด้วยกัน ไม่ได้หมายความว่าผมอยากเล่นปลอมตัวปัญญาอ่อนแบบนี้!”

ชายหนุ่มร่างสูงเลิกคิ้ว “เอ้าๆ ใจเย็นๆ ไม่เอาก็ไม่เอา ผมแค่เห็นคุณไม่อยากให้คนที่ออฟฟิศรู้นักว่ามากับผมก็เลยกะให้คุณใส่บังหน้าไว้แค่นั้นเอง งั้นเปลี่ยนเป็นแบบอื่นก็ได้ ขอโทษนะครับป้า ขอเปลี่ยนอันแล้วกันครับ”

ณรงค์คืนแว่นที่เพิ่งซื้อให้แม่ค้าแล้วขอเปลี่ยนเป็นแว่นพลาสติกกรอบหนาไม่มีเลนส์แทน แล้วก็ซื้อผ้าพันคอแบบลายตารางมีพู่ห้อยแบบที่วัยรุ่นชอบใช้กันมาพันคอให้ด้วย ถึงแม้หนุ่มลูกครึ่งจะบอกเขาเมื่อตอนบ่ายว่าไม่ชอบใส่แว่น แต่ดูเหมือนการปลอมตัวนี้จะช่วยเปลี่ยนภาพลักษณ์หนุ่มนักบริหารให้กลมกลืนกับเหล่าวัยรุ่นที่มาเดินเล่นย่านนั้นได้พอสมควร สุดท้ายไรอันจึงยอมแม้จะดูไม่ค่อยเต็มใจก็ตาม

เวลายิ่งเย็นย่ำ ท้องฟ้าก็ยิ่งมืดลงเช่นเดียวกับอากาศที่เย็นสบายขึ้นกว่าช่วงบ่าย และความมืดก็ยิ่งช่วยขับให้แสงไฟที่ประดับประดาเป็นรูปร่างต่างๆ ตามถนนและห้างสรรพสินค้าสว่างจับตายิ่งขึ้น ผู้คนมากมายที่หลั่งไหลกันออกมาเดินเล่นและถ่ายรูปดูไฟในค่ำวันเสาร์ทำให้พวกเขาสองคนไม่ค่อยต้องกังวลเรื่องการกุมมือกันเดิน และพอผ่านไปครู่หนึ่งก็ดูเหมือนไรอันจะชินกับการถูกจูงมือจนเผลอกุมมือณรงค์กลับ เวลาเห็นอะไรที่อยากดูเป็นพิเศษก็จะกระตุกมือเขาแล้วบอกให้พาไปทางนั้น แต่ณรงค์สังเกตว่าหนุ่มลูกครึ่งจะไม่แสดงท่าทางตื่นเต้นออกนอกหน้าเมื่อเห็นอะไรถูกใจ เพียงแต่นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจะเบิกกว้างขึ้นและริมฝีปากสีสดเผยอขึ้นเล็กน้อย จนเมื่อได้ดูสิ่งที่ต้องการจนพอใจแล้วก็จะกระตุกมือเขาเหมือนเป็นสัญญาณว่าให้พาไปจุดอื่นได้ และทั้งๆ ที่เขากำลังถูกทำเหมือนเป็นสุนัขนำทาง แต่ณรงค์กลับไม่รำคาญเลยสักนิดที่ถูกกระตุกมือให้หมุนไปทางนั้นทางนี้ ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกสนุกและกระตือรือร้นตามไปด้วยเมื่อเห็นไรอันแสดงความสนใจในสิ่งไหน

หลังจากดูไฟบริเวณสี่แยกหมดแล้ว ณรงค์ก็พาไรอันขึ้นทางเดินลอยฟ้าเพื่อไปดูไฟที่ประดับตรงจุดอื่นๆ ต่อ ลมกลางคืนที่เย็นสดชื่นทำให้ทั้งคู่ไม่เหน็ดเหนื่อยและเดินเคียงกันบนทางเดินไปได้เรื่อยๆ ระหว่างทางณรงค์มองลงไปเห็นเหล่าแผงขายของที่เรียงกันแน่นขนัดอยู่บนฟุตปาธตรงข้ามห้างสรรพสินค้าใหญ่ จึงนึกสนุกพาไรอันลงไปเดินดูของด้วยกัน ถึงแม้ว่าข้าวของที่นำมาขายส่วนใหญ่จะหนักไปทางสินค้าสำหรับผู้หญิง แต่ณรงค์ก็สังเกตได้ว่าคนที่กุมมืออยู่กับเขาเหลือบมองนั่นนี่รอบตัวด้วยความสนใจเหมือนกับไม่เคยได้มาเดินตลาดกลางคืนเช่นนี้มาก่อน

กว่าทั้งคู่จะเดินย้อนกลับทางเดิมหลังจากดูไฟที่ประดับประดากันจนอิ่มและไรอันเริ่มบ่นว่าร้อน เวลาก็ผ่านไปมากกว่าสองชั่วโมง เมื่อกลับไปถึงโรงแรมณรงค์จึงพาอีกฝ่ายไปนั่งที่เล้าจน์ด้วยกันก่อนเพื่อพักเหนื่อยและสั่งเครื่องดื่มมาแก้กระหาย

หลังจากต่างได้เครื่องดื่มที่สั่งและซดกันเข้าไปอึกใหญ่เพื่อชดเชยที่ไม่ได้ดื่มน้ำเสียนาน ความเงียบก็โรยตัวลงมาคลี่คลุมทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ทว่าไม่ใช่ความเงียบที่ทำให้รู้สึกอึดอัดเพราะไม่รู้จะพูดอะไรกัน สำหรับณรงค์ เขาคิดว่าความเงียบนี้มาจากความรู้สึกสบายใจที่จะเป็นตัวของตัวเองกับคนที่นั่งอยู่ด้วยโดยไม่ต้องสื่อออกมามากกว่า

“Thank you. วันนี้ผมสนุกมาก”

ไรอันเอ่ยพลางถอดแว่นพลาสติกออกวางบนโต๊ะ จากนั้นก็แกะผ้าพันคอแล้วม้วนลงวางทับ ชายหนุ่มยกมือหนึ่งขึ้นสางผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนที่ยุ่งเหยิงหลังจากไปเดินโต้ลมมาจนกลับเป็นทรง และวูบหนึ่งที่ณรงค์อยากจะยื่นมือออกไปขยี้ให้มันยุ่งเหมือนเมื่อครู่ก่อนมากกว่า

แต่ก็แค่วูบเดียวเท่านั้น...

“ไม่เป็นไร ผมดีใจที่วันนี้ได้พาคุณออกมาเที่ยว ตอนคุณอยู่เมลเบิร์นน่าจะมีงานฉลองใหญ่กว่านี้ล่ะสิ?”

ณรงค์เอ่ยพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เขาไม่ค่อยชอบใช้หลอดมาแต่ไหนแต่ไรเพราะรู้สึกว่าทำให้ลิ้นไม่ทันได้ละเลียดรสของเครื่องดื่มเท่าที่ควร ไรอันมองสบตาเขาครู่หนึ่งก็หลุบตาลง

“ปกติครอบครัวผมก็ไม่ค่อยได้ฉลองวันคริสต์มาสหรอก พ่อผมเป็นพุทธถึงจะเป็นคนออสซี่ก็เถอะ แต่อย่างน้อยพวกเราก็จะทานดินเนอร์ด้วยกันเป็นประจำ ปีนี้เป็นปีแรกที่พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา”

ณรงค์ได้ฟังก็เลิกคิ้ว “ความจริงคุณใช้สิทธิ์ลาพักร้อนบินกลับไปเยี่ยมก็ได้นี่ ถึงยังไงช่วงนี้ก็เป็นช่วงเทศกาลอยู่แล้ว ชาวต่างชาติคนอื่นเขาก็ลางานกลับไปบ้านเกิดกันเยอะแยะ”

หนุ่มลูกครึ่งส่ายหน้า “ที่นี่มีอะไรให้ต้องดูแลเยอะมาก พ่อวางใจให้ผมมาทำหน้าที่ที่นี่ ผมเลยสัญญากับตัวเองว่าจะต้องทำผลงานให้ได้สำเร็จสักชิ้นก่อนจะยอมบินกลับไปเยี่ยม ผมอยากให้พ่อกับแม่ภูมิใจว่าผมโตแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยที่ฝากฝังอะไรไม่ได้”

สิ่งที่ได้ยินทำให้ณรงค์รู้สึกเหมือนเพิ่งได้รู้จักชายหนุ่มตรงหน้าเป็นครั้งแรก ถึงแม้ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และวิธีทำงานที่ดูโผงผางเจ้าอารมณ์ รวมทั้งการวางตัวที่ห่างเหินเย็นชาจะทำให้ใครๆ เข้าใจว่าไรอันเป็นหนุ่มน้อยที่ดวงหนุนจึงได้มารับตำแหน่งสำคัญนี้ แต่เบื้องหลังนั้นเจ้าตัวมีความมุ่งมั่นและทุ่มเทให้กับหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาก ถึงกับสัญญากับตัวเองว่าจะไม่กลับไปเยี่ยมบ้านถ้ายังไม่ได้สร้างผลงานเพื่อกลับไปเล่าให้ฟัง และเขาก็รู้สึกราวกับถูกความมุ่งมั่นในแววตาสีน้ำตาลอ่อนที่ทอดมองมานั้นดึงดูดให้จมดิ่งลงไปทุกที

ความรู้สึกนี้...มันคืออะไรกัน...

ทั้งสองนั่งดื่มเครื่องดื่มแกล้มกับคุ้กกี้ที่พนักงานนำมาเสิร์ฟจนหมดโดยไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก เพียงแต่นั่งเงียบๆ มองทิวทัศน์ภายนอกซึ่งเต็มไปด้วยแสงไฟประดับประดาและเสียงเพลงที่บรรเลงโดยนักเล่นเปียโนตรงบริเวณเล้าจน์เท่านั้น จวบจนเวลาผ่านไปได้ครู่ใหญ่ ไรอันจึงโบกมือเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน ณรงค์จึงรีบห้ามไว้

“ไม่ต้องหรอก ผมจ่ายเอง”

ไรอันเพียงเหลือบตาขึ้นมองเขาก่อนจะหยิบบัตรเครดิตกับบัตรอีกใบยื่นส่งให้พนักงาน เมื่อลับหลังบริกรสาวจึงค่อยเอ่ยขึ้น

“It’s nothing. ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ผมทำให้คุณต้องลำบากช่วยดูแลเมื่อคืนกับที่พาออกมาเที่ยวก็ได้ อีกอย่างผมมีบัตรสมาชิกของโรงแรมนี้อยู่แล้วด้วย”

ณรงค์อยากจะแย้ง แต่ติดที่พนักงานสาวคนเดิมเดินนำบิลกลับมาให้ไรอันเซ็นต์ชื่อแล้ว เขาจึงได้แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ และเมื่อไรอันลุกขึ้นเขาก็หยิบผ้าพันคอกับแว่นพลาสติกบนโต๊ะมาถือในมือหนึ่งแล้วลุกเข้าไปยืนข้างๆ หนุ่มลูกครึ่งที่กำลังเก็บกระเป๋าสตางค์ลงกระเป๋ากางเกงจึงเหลือบตาขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ

“คุณยังไม่ต้องจูงผมตรงนี้ก็ได้ ไฟตรงล็อบบี้สว่างพอ”

“เดี๋ยวพอไปถึงบันไดคุณก็ต้องให้ผมช่วยอยู่ดี งั้นก็จูงตั้งแต่ตรงนี้เลยดีกว่า”

ผู้บริหารหนุ่มเผยอริมฝีปากเหมือนจะปฏิเสธ แต่อาจเพราะเห็นอะไรบางอย่างในแววตาของณรงค์ ชายหนุ่มจึงยอมปิดปากและส่งมือให้อีกฝ่ายจับแต่โดยดี แต่แทนที่ณรงค์จะกุมมือนั้นไว้เฉยๆ แล้วออกเดิน เขากลับจับมือข้างนั้นขึ้นมาให้คล้องไว้กับศอกของเขา ร่างสูงรู้สึกเหมือนคนข้างตัวสะดุดฝีเท้าในก้าวแรก แต่หลังจากนั้นไรอันก็เพียงแต่ปล่อยให้เขาเดินนำเงียบๆ โดยไม่แสดงท่าทางต่อต้านหรืออยากดึงมือออกจากท่อนแขนของเขาอีก

ตอนขับรถออกจากโรงแรม แม้ว่าจะมีตราประทับแล้วแต่ณรงค์ก็ยังต้องเสียค่าจอดในส่วนของเวลาที่เกินขึ้นมา และเขาก็หยิบเงินออกจ่ายเองทันทีโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของคนข้างตัวสักนิด จวบจนออกมาถึงถนนใหญ่แล้ว ไรอันจึงถามเขาเสียงอ่อน

“ผมทำอะไรให้คุณโกรธเหรอ?”

เสียงนั้นสะท้อนถึงความสำนึกผิดโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าทำอะไรพลาดไป และเมื่อณรงค์ชำเลืองมองเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังมองเขาอย่างขอคำตอบ คราวนี้เขากลับเป็นฝ่ายรู้สึกผิดจนต้องรีบเบนสายตาหนีเสียเอง

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ดึกแล้วคุณหิวหรือเปล่า? จะว่าไปเรายังไม่ได้ทานมื้อเย็นกันเลยนี่”

ณรงค์ถามโดยทำทีเป็นพูดเปรยๆ ทั้งที่ในใจอยากให้อีกฝ่ายตอบรับ ยังสั้นเกินไป...ค่ำคืนนี้ดูเหมือนกำลังจะจบเร็วเกินไปทั้งที่เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังคาดหวังอะไรอยู่ รู้แต่ว่าอยากจะยืดเวลาที่ได้ใช้กับคนข้างตัวให้มากขึ้น ใครจะรู้ว่าพอค่ำคืนนี้จบลงแล้วจะเป็นอย่างไร พวกเขาสองคนก็จะกลับไปเป็นแค่ผู้บริหารกับลูกน้องที่นานๆ จะได้คุยกันสักคำอย่างนั้นนะหรือ

“...ผมไม่หิว ผมอยากกลับไปนอนพักผ่อนมากกว่า ถ้าไม่รบกวนก็ไปส่งผมที่คอนโดหน่อยก็แล้วกัน จากนี่ไปไม่ไกลหรอก”

ดูเหมือนคนพูดจะไม่ได้รับรู้เลยว่าที่คนข้างตัวชวนไปทานข้าวต่อนั้นเพราะมีความหมายอย่างไร หรือเพราะรู้จึงได้บอกปัดก็สุดที่ณรงค์จะเดา แต่ประโยคสุดท้ายที่บอกว่า ‘จากนี่ไปไม่ไกล’ ก็เท่ากับบอกกลายๆ ว่าเวลาที่พวกเขาจะได้ใช้ด้วยกันกำลังจะหมดลงแล้ว

ณรงค์หักเลี้ยวรถไปตามทิศทางที่ไรอันบอก แต่นอกจากการสอบถามเส้นทางแล้วทั้งสองก็ไม่พูดคุยถึงเรื่องอื่นแม้แต่คำเดียว กระทั่งเสียงเพลงแผ่วหวานจากแผ่นซีดีที่ณรงค์เปิดไว้ก็ไม่อาจช่วยสลายบรรยากาศอึมครึมได้ เมื่อเขาเทียบรถเข้าจอดที่ด้านหน้าคอนโดแล้วไรอันจึงเพียงกล่าวขอบคุณสั้นๆ แล้วรีบลงจากรถ แต่แล้วเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนก็เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อณรงค์ก็เปิดประตูลงมาด้วย

“ผมจะขึ้นไปส่ง จะได้แน่ใจว่าคุณถึงห้องแน่”

หนุ่มลูกครึ่งอ้าปากจะแย้ง แต่พอเห็นประกายตาแน่วแน่ของณรงค์ที่เหมือนจะบอกว่าห้ามปฏิเสธก็เลยหุบปากเงียบ ร่างสูงโปร่งอาศัยแสงสว่างจากด้านหน้าทางเข้าและความคุ้นเคยเดินตรงไปที่ประตูด้วยตัวเอง และณรงค์ก็เพียงแต่สาวเท้าตามไปโดยไม่เสนอความช่วยเหลือหรือเซ้าซี้ จนกระทั่งทั้งคู่ขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นที่ต้องการและไรอันเดินนำไปถึงหน้าประตูห้องพักแล้ว หนุ่มลูกครึ่งจึงค่อยหันกลับมาหาเขา

“ขอบคุณที่มาส่ง ขอโทษด้วยที่ผมคงเชิญคุณเข้าห้องไม่ได้”

ณรงค์เลิกคิ้ว แต่ดูเหมือนไรอันจะอ่านความหมายในแววตาเขาออก โหนกแก้มของอีกฝ่ายจึงเป็นสีเข้มขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวจะหลบตา

“ผมไม่เคยให้ใครเข้าห้องผมมาก่อนนอกจากแม่บ้าน ต่อให้วันนี้คุณดีกับผมมากก็เถอะ ขอโทษด้วยจริงๆ”

เมื่อได้ยินคำตอบ ร่างสูงใหญ่จึงค่อยระบายลมหายใจที่กลั้นไว้ออกมา อย่างน้อยเขาก็ได้รับการยืนยันที่ทำให้สบายใจขึ้นเปลาะหนึ่งแล้วในตอนนี้

“งั้นก็ช่างมันเถอะ ได้เห็นว่าคุณมาถึงห้องเรียบร้อยดีก็พอแล้ว แล้วก็นี่...ถือว่าเป็นของขวัญคริสต์มาสจากผมก็แล้วกัน”

ไรอันเลิกคิ้วเมื่อณรงค์ยื่นผ้าพันคอลายตารางกับแว่นพลาสติกที่ซื้อให้เขาปลอมตัวเมื่อช่วงค่ำมาให้ เมื่อเหลือบตาขึ้นสบกับนัยน์ตาของเขา หนุ่มลูกครึ่งก็คลี่ยิ้มออกมาบางๆ

“ขอบคุณมาก ผมจะเก็บไว้อย่างดีเลย”

เป็นครั้งแรกที่ณรงค์รู้สึกว่าชอบนิสัยพูดจาตรงไปตรงมาของไรอัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันมาคู่กับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่เป็นประกายยิ่งกว่าแสงไฟประดับดวงไหนๆ ยามที่อีกฝ่ายยิ้มให้เขา ชายหนุ่มยืนมองเจ้าของห้องไขประตูเงียบๆ จนเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้าไปและจะปิดประตูแล้ว ร่างสูงใหญ่จึงยื่นแขนข้างหนึ่งออกดันประตูที่กำลังจะปิดไว้จนเจ้าของห้องตกใจ

“ไรอัน คุณมีชื่อเล่นภาษาไทยหรือเปล่า?”

“หะ...หา?”

หนุ่มลูกครึ่งแสดงสีหน้าว่าจับต้นชนปลายไม่ถูก ณรงค์จึงอธิบายโดยที่ยังใช้มือยันประตูเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางว่าจะบุกรุกเข้าไปในห้อง “ชื่อเล่นภาษาไทยไง ไรอันนี่ชื่อจริง แต่อย่างน้อยแม่คุณก็น่าจะตั้งชื่อเล่นภาษาไทยให้คุณด้วยใช่ไหมล่ะ?”

ณรงค์พยายามระงับความตื่นเต้นที่กำลังหมุนวนราวกับพายุในอก เขายังอยากรู้จักคนคนนี้มากกว่านี้ อยากรู้ความลับที่คนอื่นไม่รู้เกี่ยวกับไรอันมากกว่านี้ อย่างน้อยเขาจะได้รู้สึกว่าช่องว่างระหว่างทั้งคู่หดแคบลงมากกว่าที่เป็นอยู่บ้าง

ไรอันกะพริบตาปริบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหายไปด้านหลังประตูเหมือนกำลังวางของขวัญที่ได้รับลงบนพื้นหรือโต๊ะใกล้มือ จากนั้นร่างสูงโปร่งจึงก้าวออกมายืนหน้าห้องอีกครั้งแล้วพิงหลังกับประตูเอาไว้ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่เชื่อมแสงมองเขาด้วยประกายเขินอายก่อนจะหลุบตาลง

“...รัก”

“หือ?”

ณรงค์คิดว่าตัวเองหูฝาด หนุ่มลูกครึ่งหลับตาเหมือนทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลืมตาแล้วสบตาเขาตรงๆ อีกครั้ง

“It’s Rak. แม่ตั้งชื่อเล่นให้ผมว่ารัก นอกจากพ่อกับแม่แล้วก็คุณยายแล้วไม่มีใครรู้ว่าผมชื่อเล่นชื่อนี้”

ไรอันพูดจบแล้วก็ก้มลงหลบตาเขาอีก และคราวนี้สีชมพูจางๆ ซึ่งอยู่แค่บนโหนกแก้มในตอนแรกดูเหมือนจะซ่านไปทั่วทั้งผิวหน้า และภาพที่เห็นก็ทำเอาณรงค์ต้องใช้ความควบคุมตัวเองอย่างมหาศาลที่จะไม่รวบคนตรงหน้าเข้ามากอดให้แน่นๆ เพราะความน่ารักที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ว่ากำลังแสดงออกมา ร่างสูงใหญ่กำมือแน่นสลับคลายพลางหายใจเข้าออกยาวๆ เพื่อระงับหัวใจที่เต้นถี่จนเกินพอดีให้สงบลง

“รัก...แม่คุณเข้าใจคิดนะ”

หนุ่มลูกครึ่งยังคงไม่เหลือบตาขึ้นมองเขา ร่างสูงโปร่งเพียงแต่หันกลับไปเปิดประตูแล้วก็ทำท่าจะเดินเข้าไป และคราวนี้ณรงค์ก็ผลักประตูที่กำลังจะปิดลงอีกครั้งจนเจ้าของห้องขมวดคิ้ว

“มีอะไรอีก?”

“เอ่อ...คืนนี้คุณไม่หิวก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าพรุ่งนี้เราไปทานข้าวกลางวันหรือข้าวเย็นด้วยกันมั้ย? คราวนี้ผมจะเลี้ยงเอง ตอบแทนที่คุณเลี้ยงผมที่โรงแรมวันนี้”

คราวนี้ไรอันมองสบตากับเขาตรงๆ และคราวนี้ดูเหมือนนัยน์ตาคู่นั้นจะฉาบไปด้วยประกายขำปนระอาทั้งที่สีเลือดฝาดบนแก้มยังไม่จางลง

“ผมจะลองคิดดูก็แล้วกัน แต่ยังไม่สัญญานะ คืนนี้คุณกลับได้แล้วล่ะ ดึกแล้วขับรถระวังด้วย Good Night and Merry Christmas.”

ณรงค์ยอมปล่อยมือและให้เจ้าของห้องปิดประตูโดยไม่ขัดขวางอีก คลื่นกระแสความอบอุ่นค่อยๆ ก่อตัวในอกและกำจายไปทั่วร่างจนเขารู้สึกเหมือนแทบจะเดินบนอากาศได้ ณรงค์จำไม่ได้แล้วว่าเคยมีความรู้สึกแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรือแม้แต่ความรู้สึกอิ่มเอมที่ทำให้หุบยิ้มไม่ลงนี้เคยเกิดกับเขามาก่อนบ้างไหม แต่รอยยิ้มที่ไรอันมอบให้ก็ยังติดตาจนเขามั่นใจว่าคืนนี้คงจะเก็บภาพนั้นไปฝันถึงทั้งคืนอย่างแน่นอน ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ ทาบมือลงบนประตูไม้สีขาวตรงที่ใครบางคนเคยยืนอยู่ก่อนจะแนบหน้าผากลงแล้วเอ่ยเสียงเบา ถ้าหากใครบางคนยังยืนอยู่อีกฟากของประตูและได้ยินเสียงของเขาก็คงดี

“ราตรีสวัสดิ์...รัก...ยินดีที่ได้รู้จัก”


++--- End ---++


A/N: เอาเรื่องที่มีกลิ่นคริสต์มาสมาแปะตอนนี้อาจเลทไปนิด แต่เนื่องจากเราเขียนเรื่องนี้เพื่อส่งเข้าร่วมเทศกาลนิยายของบอร์ดแห่งหนึ่งซึ่งจำเป็นต้องปิด identity ของคนเขียน ก็เลยยังเอามาลงที่นี่ไม่ได้จนกระทั่งผ่านวันเฉลยมาแล้วนี่ล่ะค่ะ ก็สนุกดีเพราะได้เขียนตัวละครแบบที่ไม่เคยเขียนมาก่อน และขอสารภาพว่าเรื่องนี้เป็น เรื่องแรก ที่เราถูกใจชื่อเรื่องมาก ไม่ใช่ว่าไม่ชอบชื่อนิยายเรื่องอื่นนะ แต่เพราะชื่อเรื่องอื่นเท่าที่เคยคิดมาจะไม่มีความหมายซ้อนเหมือนชื่อเรื่องนี้น่ะค่ะ แบบว่าเป็นคนชอบอะไรสองแง่สองง่าม 555

สาเหตุที่ไม่ถอดความประโยคภาษาอังกฤษของไรอันให้เป็นภาษาไทย เนื่องจากเกรงว่าจะทำให้คนอ่านไม่ได้อรรถรสเต็มที่ค่ะ (แต่คาดว่าคงไม่มีปัญหากันอยู่แล้วเนอะ? XD) สารภาพว่าตอนแรกกะให้ณรงค์กับไรอันอายุเยอะกว่านี้อีกนิดหน่อย แต่ประเดี๋ยวคนอ่านที่วัยละอ่อนจะรู้สึกว่า...ตัวละครอายุเยอะจัง เลยปรับให้ลงมาอยู่ในพิกัดยี่สิบกว่ากันทั้งคู่ และไปๆ มาๆ ก็รู้สึกว่าเข้ากับโทนเรื่องมากกว่านะ เพราะถ้าเราเขียนโดยให้ตัวละครอายุเท่าที่คิดไว้ตอนแรกจริงๆ คาดว่าการดำเนินเรื่องคงต่างไปจากนี้พอสมควรเลย

หวังว่าอ่านเรื่องนี้แล้วคงอิ่มอุ่นกันทุกคนนะคะ แล้วก็อาจเพราะเราจบเรื่องนี้แบบปลายเปิด เลยมีคนยุให้เขียนต่อเป็นเรื่องยาวอีกแร้วววว เอาเป็นว่าถ้าหากเขียนต่อจริงๆ ก็ได้อ่านกันละค่ะ แต่ตอนนี้ขอเอาภารกิจเฉพาะหน้าให้จบก่อนเถอะน้า

ปล. มีคนอ่าน 2-3 ท่านของอีกบอร์ดคอมเม้นต์ว่าอ่านจนจบแล้วเดาไม่ถูกว่าใครพระ-ใครนาย ความจริงเราก็อยากเขียนเรื่องที่ตัวเอกทั้งคู่ดูแมนเท่าๆ กันเหมือนกันนะ แต่ที่ผ่านมายังทำไม่สำเร็จสักกะเรื่อง แล้วสำหรับคู่นี้ก็คิดว่าเขียนออกมาค่อนข้างชัดเจนว่าคนไหนน่าจะเป็นอะไร มีใครที่อ่านจบแล้วเกิดคำถามนี้กันมั่งไหมคะ?

ตอนแรกเห็นเรื่องนี้ที่เล้าค่ะ แต่แอบตามมาเม้นที่บล็อกพี่รินแทน ฮ่าา :)
ชอบจังเลยค่ะ ชอบอ่านอะไรที่มันไม่หวือหวาแต่ก็ได้เห็นพัฒนาการของตัวละครอะไรแบบนี้
คหสต.รู้สึกว่าเรื่องนี้น่ารักไปอีกแบบที่มันไม่ใช่รักแบบวัยรุ่นที่ว่าชอบปุ๊บก็ตามจีบเทือกนั้นอะค่ะ แต่ชอบที่พี่รินทำให้ค่อยๆรู้จักไรอั้นหรือนายรักคนเจ้าอารมณ์นี่ไปพร้อมๆณรงค์ด้วย :)
ชอบชื่อเรื่องด้วยเหมือนกันค่ะ ตีความได้สองแบบด้วย อิอิ อ่านแล้วก็อยากอ่านต่ออีกจังค่ะ อยากรู้ว่าพี่รงค์จะมีโอกาสสานต่อหรือเปล่า แล้วคุณเจ้านายเค้าจะมีอะไรให้แปลกใจอีกมั้ย?
ยังไงถ้าพี่รินว่างจากเรื่องหลักแล้วไม่รู้จะทำอะไร ก็รบกวนสงเคราะห์คนอ่านตาดำๆทีนะคะ 5555
ขอบคุณมากค่ะพี่ริน อ่านจบแล้วยิ้มเลยค่ะ :D

แหม นายเอกออกจะเคะราชินีซะขนาดนี้ แยกออกค่า~

น่ารักดีค่ะ ค่อยๆดู ค่อยๆซึมซับความรู้สึกกันไป แต่นายเอกวีน วีน อย่างนี้ต้องโดนปราบพยศบ้าง อุ อุ...

รอให้คุณเชษฐ์กับภัทรกรลงเอยกันแล้ว คุณรินค่อยมาต่อเรื่องนี้ให้ยาวอีกนิดก็ได้...ไม่ได้ทวงเล้ยคนเรา...

" ยินดีที่ได้รู้จัก... รัก " พี่ชอบคำนี้จัง (เมื่อคืนเพิ่งดูกวน มึน โฮ ไป เกี่ยวกันมั้ย เหอๆๆๆ )

น้องรักน่ารักนะคะ ตอนแรกพี่มองว่าออกจะดูวีนๆ แต่พออ่านดูดีๆพี่ว่า ออกไปทางดื้อดึงแบบเด็กๆมากกว่า น่าเอ็นดูดีค่ะ ส่วนตารงค์เนี่ยพี่ว่าบุคลิคเค้าดูออกจะเป็นผู้ใหญ่เกินอายุนะคะเนี่ย ( เอ.. หรือคิดไปเองหว่า ) แต่แบบนี้แหละดีแล้ว ถ้าไม่เป็นผู้ใหญ่ก็เอาเด็กแก่นอย่างน้องรักไม่อยู่แน่เลยเนอะ อ่านบรรยากาศตอนไปดูไฟกันแล้วอยากไปบ้างจัง ไม่เคยได้ไปไกลจากบ้านเลยซักที พรรคพวกชอบบอกว่าเดี่ยวรถติด ดูใกล้ๆเนี่ยแหละ เฮ้อ...เลยไม่ได้ดื่มด่ำบรรยากาศแบบนั้นซักครั้งเลย แอบอิจฉาน้องรัก กับ ตารงค์นะเนี่ย รินแต่งได้เก่งนะคะ ให้บรรยากาศคริสมาสต์ควบปีใหม่ได้ชัดเจนมากเลย ขอบคุณนะคะ ที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน

ปล. พี่ว่าเรื่องนี้ท่าจะยาวนะคะ ความรู้สึกมันบอกว่า " ไม่ควรจะสั้นแบบนี้ " ฮ่าๆๆๆๆ สร้างความลำบากใจให้หนูรินอีกแล้วซิเรา อย่าไปซีเรียสน้า พี่พูดไปงั้นเองแหละ เพราะชอบงานเขียนของเราทุกเรื่อง อ่านแล้วหายเครียดไปได้เยอะ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องตลกเฮฮาอะไร แต่ไม่รู้ทำไมอ่านแล้วรู้สึกอารมณ์มันเบาลง (ยกเว้นน้องต้นกะน้องไผ่ตอนก่อนหน้านี้ ยังไม่ลืมนะคะว่าตอนนั้นพี่เสียน้ำตาไปเพียงใดกะหนูริน เหอๆๆๆ ) อย่างนี้เรียกคลายเครียดได้ใช่มั้ยค่ะ

อ้อ.. ลืมบอกไป พี่เดาออกด้วยน้าว่าใครพระ ใครนาย เหอๆๆๆ วีนเหวี่ยงซะขนาดน้าน... เนอะ

อ่านแล้วชอบมากนู๋ริน...แต่มันสั้นไป เขียนต่อเถอะนะจ๊ะ อยากรู้หน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักแล้ว จะทำยังไงต่อไป

น้องนุ่น ดีใจที่อ่านแล้วยิ้มจ้า เรื่องที่โทนไม่ค่อยหวือหวาคงเพราะพี่ชินกับแนวผู้ใหญ่ๆ มั้งคะ? XD แต่เรื่องนี้ก็ตั้งใจให้คนอ่านได้เห็นความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ พัฒนาจากไม่มีอะไรเลยของณรงค์กับไรอันไปสู่คนเริ่มรู้จักจริงๆ ด้วยล่ะ แต่ว่าจะคุ้นเคยกันไปมากกว่านี้ได้อีกหรือเปล่า...ขอมีเวลาว่างๆ เยอะๆ ก่อนอาจจะได้เอามาต่อให้อ่านกันนะคะ


น้องแนน ราชินีเลยเหรอ ^^" เห็นคำนี้แล้วแอบสะดุ้งค่ะ ฮ่าๆๆ


คุณมด ดูท่าณรงค์จะอยากปราบพยศเจ้านายอยู่เหมือนกันค่ะ ส่วนคุณเชษฐ์กับภัทร จ๊ากกก ไม่ได้ทวงเลยจริงๆ เนาะ


พี่แอ๋ว มาอ่านทวนก็รู้สึกว่าณรงค์เป็นผู้ใหญ่เกินอายุเหมือนกันแฮะ (หรือเพราะอยู่ในวัยไล่ๆ กับรินก็ไม่รู้สิ เอิ้กๆ) ส่วนน้องรักต่อไปสงสัยคงวีนน้อยลงถ้าถูกคุมบ่อยๆ ดีใจที่อ่านแล้วได้บรรยากาศนะคะ เพราะรินเขียนแบบพยายามถ่ายทอดให้คนอ่านเห็นภาพได้ เลยบรรยายซะเยอะเลย แต่สารภาพว่าตัวเองก็ไม่ค่อยไปดูไฟอะไรอย่างนี้ในวันที่ตรงกับเทศกาลเพราะคนเยอะเกิ๊น จะชอบไปช่วงก่อนนั้นสักอาทิตย์นึงจะได้เก็บบรรยากาศโดยไม่ต้องเบียดผู้คนมากกว่า ส่วนเรื่องที่ว่าคลายเครียดคงเพราะรินชอบเขียนเรื่องที่เบาๆ อ่านแล้วมองโลกในแง่ดีและยิ้มได้ ถ้าหากว่าอ่านแล้วชอบสไตล์นี้ก็ดีใจค่า :))


พี่เอิง หลายคนทักเหมือนกันเลยค่ะว่าสั้นไป...สงสัยเพราะจบแบบไม่มี conclusion ละมั้ง ท่าทางคงต้องเขียนต่ออกมาจริงๆ...แต่จะได้เขียนเมื่อไหร่นี่คงต้องเอาให้เรื่องที่ลงอยู่จบก่อนละค่ะ

กรี๊ดดดน่ารักมากกก
ชื่อเล่นไรอันก็น่ารัก
หวานอ่ะ อ่านแล้วรู้่สึกว่าหวานๆ ยิ้มๆ
เอาใจช่วยไรอันในการทำงาน เอาใจช่วยณรงค์ถ้าจะจีบผู้บริหารหนุ่ม 555+

ตาล ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้า ดูท่าทางแล้วคาดว่าณรงค์อาจจะต้องการกำลังใจเยอะกว่าไรอันล่ะ อิอิ

ตามมาจากบอร์ดฝูค่ะ โอยยย น่ารักมากกกกก
ชอบจังเลย ไรอันนิสัยโคตรน่ารักเลย ฮ่าๆๆ ขัดกับบุคลิกภายนอกจริงๆ เขียนต่อไปเรื่อยๆ นะคะ ^^

SiNa ไรอันจะเป็นประเภทไม่ค่อยถนัดการเข้ากับคนอื่นเท่าไหร่ นิสัยกับบุคลิกเลยขัดกันเป็นบางครั้งแบบนี้ละ สำหรับเรื่องนี้จะพยายามทยอยเขียนเรื่อยๆ ค่า คอยติดตามได้เลย

ไม่ลงในบอร์ดฝูด้วยหรอคะ ถนัดตามอ่านในโน้นมากกว่าแฮะ

พอดีตอนแรกของเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อส่งประกวดเทศกาลคริสต์มาสที่บอร์ด luscious น่ะค่ะ แล้วมันก็ตรงกับที่ฝูก็จัดประกวดด้วยเหมือนกัน ถ้าส่งไปฝูด้วยก็จะแปลกๆ สุดท้ายเลยไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปลงน่ะ ^^"

น้อง SiNa มี facebook ไหมเอ่ย เพราะปกติเวลาพี่อัพตอนใหม่เรื่องนี้จะบอกทาง facebook ตลอด เสิร์ชหาด้วยชื่อ Bellbomb Rin ได้เลยค่ะ มีอัพเดทข่าวอย่างอื่นด้วยเหมือนกัน

แอดไปแล้วนะคะ ชื่อ Ni ค่ะ

รับแอดเรียบร้อยค่า~

ยินดีที่ได้รู้จัก ไรอัน

ชื่อเล่นไรอัน น่ารักกกกกกมาก

อ่านแล้วยิ้มๆๆๆๆๆๆ มีความสุขที่เรียกว่าอิ่มใจค่ะ

คุณภัทร ดีใจที่อ่านแล้วอิ่มค่า

ยินดีที่ได้รู้จัก อิอิ

เดี๋ยวเจอกันเต็มๆ ในเล่มนะคะคุณต้อม