ค้นพบ

สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านทุกท่าน กลับมาพบกันอีกครั้งในสัปดาห์ วันนี้จะพูดถึงเรื่องพรสวรรค์ จากการที่อ่านหนังสือแนว self-improve มามากมายหลายปี ก็พยายามค้นพบสิ่งที่เรียกว่าศักยภาพภายในตัว เราพบว่าทุกครั้งที่เราชอบอ่านหนังสือ หรือเข้าฟัง youtube แนว พัฒนาตัวเองหรือ how-to นี้ มันมักเกิดขึ้นช่วงที่เราอ้อยอิ่งจากภาระกิจหลักที่กำลังทำ เช่น ช่วงใกล้สอบ วนเวียนไปมากับเรื่องพวกนี้ก่อนอ่านหนังสือสอบจริงๆ หรือจะเรียกว่า มองหาบางสิ่งบางอย่างเพื่อเป็นหลักยึด ความมั่นคงในอนาคต เรียกง่ายๆว่า ที่พึงทางใจ ฟังธรรมะบ้าง เรียนพิเศษบ้าง กระทั้งในที่สุด เราก็ได้เข้าห้องเรียนเข็มทิศชีวิต เรียกได้ว่าที่สุดแล้วล่ะค่ะ ทั้งคุณภาพและราคาค่าเรียน มีคนรีวิวถึงความสำเร็จในชีวิตมากมาย โดยยึดหลักที่ถูกต้องทั้งทางโลกและทางธรรม เราได้รับประสบการณ์ที่ดีจากการเข้าห้องเรียนนี้ค่ะ ทั้งทัศนคติและการมองโลก เพราะเราจำสิ่งที่ได้จากการเรียนก็คือ "ทุกสิ่งทุกอย่างส่งเราไปสู่สิ่งที่ดีที่สุดเสมอ เมื่อเราหันด้านที่ดีที่สุดเข้ารับมือ" หรือ "การที่เราคิดลบ มันยิ่งทำให้ผลลัพธ์ที่ดีนั้นห่างไกลออกไป" ไม่มีเหตุผลที่เราจะไม่เชื่อในการทำดี เพราะการทำดีไม่ใช่เพื่อเขา แต่เพื่อเรา 

มาเข้าเรื่องกันต่อค่ะ เราเหมือนเป็นคนที่แพ้มาตลอด พลาดจากสิ่งที่คาดหวังมากมาย จนวันหนึ่งมันไม่อยากหวังอะไร จะได้ไม่ต้องผิดหวัง อยู่ใน comfort zone ที่คิดว่าสะดวกสบาย ปลอดภัยกับชีวิต ไม่ต้องสร้างความสำเร็จอะไร เพราะที่เป็นอยู่ก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องเสียอะไร แต่มันก็ไม่ได้อะไรเหมือนกัน กระทั่งวันหนึ่ง ได้พยายามทบทวนบทเรียนในทุกทาง และพยายามหาสิ่งที่เป็นความหมายของการดำรงอยู่ สิ่งที่ทำได้เหมือนหายใจตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก ทำให้เราค้นพบพรสวรรค์ในตัวเอง นั่นก็คือ การเขียน และ การวาดรูป

มันอาจมองดูเล็กน้อยสำหรับใครหลายคน แต่มันมีเหตุการณ์ที่ประทับใจเกิดขึ้นกับสิ่งเหล่านั้น นั่นก็คือครั้งหนึ่ง เมื่อครั้งเราเป็นเด็ก มีญาติผู้ใหญ่สนิทของเราคนหนึ่ง ท่านป่วย ด้วยความเป็นเด็กแต่ตอนนั้น คิดว่าใจเราไม่ได้เด็กไปด้วย เราคิดว่าเราเป็นกำลังใจของญาติผู้ใหญ่มาตลอด เราได้บรรจงเขียนจดหมาย หวังว่าเขาจะหายเป็นปกติในเร็ววัน เราไม่ได้รู้เรื่องว่าการเขียนที่ถูกต้องเป็นอย่างไรเพราะตอนนั้นเรียนแค่ประถมต้น หรือ ลายมือที่สวยที่สุดนั้น ควรเป็นอย่างไร ในทุกตัวอักษร จำได้แต่ว่าคนอ่านจะหายเป็นปกติจากอาการป่วยได้ หลังจากเมื่อจดหมายถึงผู้อ่าน และคุณป้าที่ป่วยได้อ่านก็โทรมาที่บ้าน ด้วยความปิติยินดีน้ำตาไหล ตอนนั้นเราก็ไม่รู้อะไรมาก ร้องไห้ไปด้วยปนเขินนิดหน่อยเพราะคุณแม่ดูอยู่ นี่จึงอาจเรียนว่าพรสวรรค์การเขียนก็ได้ที่เราได้ค้นพบ

ต่อมาเรื่องการวาดรูป จำได้ครั้งหนึ่งครูให้ทำหนังสือเล่มเล็กในนิทรรศการวันภาษาไทย เราและเพื่อนก็ตั้งใจทำหนังสือแนว pop-up ขึ้นมา และเราได้รับหน้าที่ในการวาด ครั้งนั้นจำได้ว่าเพื่อนชื่นชม และตัวเราก็ชื่นชมกับผลงานตัวเองมากเหมือนกัน เพื่อนบอกว่า หนังสือเหมือนพิมพ์มากกว่าวาด เราเลยตีความว่าคุณภาพการวาดของเราที่ลงด้วยน้ำหมึกสีดำนี้ถึงระดับสากล อิอิ 

สิ่งที่เหมือนกันของทั้งสองกิจกรรมนี้คือเรามีความรู้สึกปิติ และดีใจ ชื่นชมในผลงานตัวเองที่ทำให้ผู้รับผลงานเกิดความชื่นชมยินดี หรือแม้กระทั่งปลาบปลื้ม มีกำลังใจ มันดีจริงๆเลยค่ะคุณผู้อ่าน