คนเยอะจริงๆด้วย อ่านแล้วต้องใช้ความอดทนจริงๆนะคุณฝน
ตอนอยู่บ้านเราก็ทำตัวสบายเต็มที่ แต่มาอยู่ที่วัดต้องสำรวมหลายอย่างเลย
อย่างน้อยหลังการบวช จิตใจเราคงมีสมาธิและสงบขึ้นเนอะ

อนุโมทนาบุญครับกับการปฎิบัตฺธรรมนั่งสมาธิ

เมื่อเรารู้แนวทางการปฎิบัติของหลวงพ่อ นำไปปฎิบัติที่บ้านได้เลย ทำต่อเนื่องด้วยอิริยาบท 4 ยืน เดิน นั่ง นอน
และที่สำคัญทุกอิริยาบท ที่เราทำเป็นประจำเช่นจะเดิน จะหยิบ จะเหลียวซ้ายแลขวา จะคู้เหยียดขา ฯลฯ ต้องกำหนดหมด ต้องทำช้าๆ ที่สำคัญต้องฝืนใจให้มาก ๆ อย่าท้อ

หน้าอิชั้น เหียกเกิ้นนน ฮ่า ๆ ๆ
พยายามจะรักษาศีลให้ได้ ^^

แต่ติดใจนะ ต่อไปเราจะไปวัดไหนกันดี ^^

โห วัดเปลี่ยนไปมากเลย

จำใด้ว่าสมัยเราไป นี่ ยังไม่มีเครื่องสักผ้าเลย เกือบ10ปีแล้ว

แต่ตั้งแต่กลับมา ชีวิตเราเปลี่ยนไปเลย เหมือนเป็นการปูทางเดินให้กับชีวิตจริงๆ

คนเยอะมากๆเลยค่ะคุณฝน
แอบทึ่งที่คุณฝนเห็นกรรมด้วย

พี่ฝน

เห็นเค้าบ่นกันเยอะเลยนะเนี่ย

เรื่องคนในโรงอาหารอ่ะ

หนูว่าเค้าคงเป็นคนทำให้เรารู้ตัวไง

ว่าเราสงบมากพอรึยัง ถ้าเราทำดีแต่ไม่มีอะไรมาทดสอบ

ก็จะยังไม่รู้ตัวใช่ป่ะหล่า อิอิ

นั่นสิ...พี่เอ๋ถามเรื่องกล้องถ่ายรูปใน blog ที่แล้ว น้องมาเฉลยในนี้แล้ว ฮ่าๆๆ สงสัยมีน้องฝนคนเดียว คนอื่นมิกล้า...เพราะแม่ชีดุ

พี่เอ๋ขออนุโมทนา สาธุ 3 ครั้งติดต่อ ที่น้องสามารถนั่งจนเห็นกรรมไม่ดีที่เคยทำ แล้วพวกเจ้ากรรมนายเวรปลาหางนกยูงเค้าคงมาทวงคืนนะ เพราะเห็นบอกว่า น้องฝนอึดอัด หายใจไม่ออกนี่นา (เหมือนซานติก้า)

ถามอีกเรื่องนะ ตกลงเผลอคุยเจ๊าะแจ๊ะกับเพื่อนๆหรือป่าวคะ

อ้อ...อีกเรื่องนึง ดีใจด้วยที่สร้อยไม่หายนะคะ เพราะอะไรรู้มั๊ย พี่เอ๋ว่าเพราะน้องฝนไม่เคยทำผิดศีลข้ออทินนาทานาไง ข้าวของเลยไม่หาย มาป๊ะกับคนดีๆที่ไม่อยากได้ของคนอื่นเหมือนกัน เลยได้ของคืน

คนเยอะมากๆ เลยอ่ะคุณฝน
เห็นแล้วยังแอบอึดอัดเลย

ยกนิ้วให้คุณฝนเลยค่ะ ว่าอดทนและผ่านมาได้

อนุโมทนาสาธุค่ะ จะหาเวลาไปบ้างนะค่ะ

สวัสดีค่ะพี่ฝน

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ

คนเยอะมากเลยค่ะ

อยากไปมานานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสสักทีคะ

แต่จะไปให้ได้ค่ะ ตอนนี้ว่างแล้ว งิงิ

ขออนุโมธนาสาธุค่ะ

คนเยอะพอๆกับปีใหม่เลยค่ะ

ช่วงข้ามคืนปีใหม่ที่หลวงพ่อจรัญสวดชยันโต

วันนั้นนั่งอยู่ในศาลาใหญ่ตั้งแต่บ่าย ยันตี 1 ขยับแทบไม่ได้ หน้าหนาวก้อร้อนเหงื่อท่วม แต่ก็ภูมิใจค่ะที่สามารถผ่านมาได้

ส่วนเรื่องการที่เจ้าหน้าที่คอยบ่นคอยว่า เห็นแม่ชีว่าเป็นการทดสอบอารมณ์นะคะ เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร ก็เสียงหนอ เสียงหนอ ไป

แต่เสียดายค่ะ ไม่ได้เห็นกรรมแบบคุณฝน ขนาดไปตั้ง 11 วัน บางรอบที่ปฏิบัติก็แอบเกเรด้วยค่ะ มีหลับบ้างเดินๆแทบล้ม สมาธิไม่ค่อยมี พอไม่มีสมาธิก็จะรอแต่ว่าเมื่อไหร่จะหมดเวลา เคยนานสุดก็เดิน 1.30 ชม. นั่ง 1.30 ชม. พอทำได้แบบไม่เกเร มีสมาธิสุดๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเองเลยค่ะ เหมือนได้ส่งผลบุญผ่านหน้าผากไปถึงพ่อ แม่ อย่างที่ตั้งใจไว้ได้

ไม่รู้จะมีโอกาสได้ไปยาวๆอีกเมื่อไหร่ แต่ก็เริ่มชวนคนรู้จักไปบ้างแล้วล่ะค่ะ

ของเค้าดีจิงๆ

อนุโมทนาบุญนะคะ