• Group ตัวอย่าง

ชิวิตฉบับย่อส่วน(ต่อๆ) .......เอาล่ะ....ดันเล่าชีวิต บางอย่างไปแล้ว .....มาเล่าต่ออีกละกัน ถึงไหนแล้วล่ะ.... ....อ่อ เป็นนักดนตรีโรงเรียน ไปเล่นตามโรงเรียน ที่จัดงานแนะแนว อิอิ....ตอนนั้น รู้สึกภูมิใจมากนะ ที่ได้ทำในสิ่งที่เรา เคยคิดว่าสักครั้ง อยากมีโอกาศทำบ้าง.....ซึ่งหันมามองตัวเอง ไอ้ตัวเราก็ไม่ได้เสียงดีเลิศ ขนาดที่จะร้องเพลงแล้วมีคนมาชมหรอกนะ -*- แค่ใจรัก บวกกับหน้าด้านอีกนิดหน่อย จำได้ ออกไปเล่นครั้งแรก โรงเรียนมัธยม แถวชานๆเมือง...... ตื่นเต้นค่อดๆ ในหัวคิดไปเรื่อยว่า.....จะมีคนดูป่าวว๊าา จะโดนโห่มั๊ยว๊าาา ตูจะจำเนื้อได้หมดมั๊ยว๊าาา -*- ถึงกับหลอนไปเลย พอขึ้นเวทีได้ร้องไปสักพัก มองไปด้านหน้าเวที ที่เป็นสนามปูน(สนามหน้าเสาธงนั่นแหล่ะ) มันว่างเปล่า ไม่มีคนดู 555 น้องๆ เพื่อนๆของโรงเรียนนั้น ไปหลบดูอยู่ใต้อาคารเรียนกันหมด.... โอ้ รู้สึกเดียวดายมากมาย ไอ้เราก็เอนเตอร์เทนคนดูไม่เก่งด้วยดิ่ ไอ้เราก็ตั้งใจร้องเต็มที่ เป็นคนที่พูดน้อยอยู่แล้วบนเวที(ขี้อายนั่นแหล่ะ) ก็ร้องๆอย่างเดียว พอสักพัก เริ่มมีพวกเด็ก เฮ้วๆ เริ่มเดินออกมาดู มาเต้น ฮาๆ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าด ได้เป็นพักๆ ไปๆมาๆ โอ้ววววว ออกมาเต้นกันเต็มเลย มาขอเพลง มาชวนเต้น ......ดีใจสุดๆ พองานต่อๆมา ก็ดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แล้วแต่โรงเรียน แต่ส่วนมาก น้องๆ เพื่อนๆ ก็ให้ความร่วมมือกันเป็นอย่างดี อิอิ ชีวิตตอนเรียน ปวช. ผ่านไปไวเหมือนโกหก สามปี แป๊บเดียว ตอนปีสาม เริ่มมีใจเอนเอียง เรียนสถาปัตย์กรรมอยู่ ดันเริ่มชอบงาน ออกแบบภายใน เริ่มหาข้อมูล เริ่มหัดเขียน ตีฟ ภายใน จนอาจารย์ที่สนิทกัน มาบอกว่า ...พวกเอ็งคิดให้ดีนะเว้ย จะไปเรียนภายในน่ะ ....งานภายในมันมีกรอบนะ ไม่เหมือนงานภายนอก(ถาปัตย์).....แต่ผมไม่สนนิ ชอบแล้วนี่ เขามีเอ็นทรานซ์ กัน ก็ไปเอ็นกับเขา ก่อนเอ็น ก็ไปติวที่ ศิลปากร ก็หวังจะเข้าที่นี่ล่ะ หมายมั่นปั้นมือไว้......ก็รู้ตัวนะ ว่าตัวเองโง่วิชาสามัญมาก ก็เลยตั้งใจกับวิชาเฉพาะ ก็ไปเอ็น รอบแรก(ป่าวหว่า) จะไปสอบไม่ทันเอา ไปรวมตัวบ้านเพื่อน อ่อ มีเพื่อนร่วมอุดมการณ์ อีก 5-6คน ไปเรียน ไปสอบพร้อมกัน ....ไปรวมตัวบ้านเพื่อน ตื่นแต่เช้า นั่งรถเพื่อน มาสอบที่ โรงเรียน นาฏศิล มาทาง ถนน ราชดำเนิน ดันเลี้ยวขึ้นสะพานพระปิ่นเกล้า ซะงั้น หลอนเลย เหลืออีกห้านาที เวงจิงๆ แต่ก็เข้าสอบทัน 555 สาย15นาที เป๊ะๆ อันนั้นสอบวิชาเฉพาะ ออกแบบพร้อมพรีเซ้นทัศนีย์ภาพภายใน อีกวัน จะไปสอบวิชา ดรออิ้ง วาดภาพเหมือนนนั่นแหล่ะ สอบบ่าย สบายๆ ไปถึงก่อนเวลาเข้าห่องสอบเป็นชั่วโมง พอถึง ไอ้เพื่อนผมดันลืมบัตรประชาชน -*- เวน ก็กลัวว่าต้องใช้ มันเลยตัดสินใจ ขับรถกลับบ้าน เพื่อไปเอาบัตรประชาชน......สอบแถวสนามหลวง(โรงเรียนอะไรจำไม่ได้-*-) กลับมาบ้านมัน ...... คลอง 7 ลำลูกกา ................ก็ กลัวเพื่อน ไปคนเดียว จะเหงาไง อาสา ไปเป็นเพื่อน 555 ไปกลับ มันเหยียบมิด ตอลดทาง ปรากฏ กลับมา.....ไม่ทัน ต้องไปขออาจารย์คุมสอบ ดีนะ เหล่าอาจาร์ ใจดี๊ใจดี ให้เข้าสอบ อิอิ รอดตัวไป พวกวิชาสามัญไม่ขอพูดถึงแล้วกัน ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น มีแต่เรื่องเศร้า(ทำไม่ได้ไง) 555 ผลคะแนนสอบ ส่งเป็นจดหมายมาถึงบ้าน.....ตื่นเต้นเป็นบ้า เปิดดู .....ก็ภูมิใจนะ วิชาออกแบบภายใน ได้ตั้ง 95 เต็ม 100 ดีใจชมัด คนที่ คะแนน 90 ขึ้นไป มีแค่สี่คน 555 ฟลุ๊คจริงๆตู55 วิชาวาดภาพเหมือน ได้ 50 ....พี่ที่ติว บอกว่า ถ้าวิชานี้ เอ็งได้ซัก 80 ขึ้น เอ็งมีสิิทธิ สอบติดแน่ -*- (ไม่เป็นไร แก้ตัวรอบสอง) เพราะวิชาสามัญ อยู่ในเกณ 30-40..... 555(จริงๆ 25-35) ก็หวัง รอบสอง จะทำคะแนนให้ดีกว่าเดิม............แต่ ได้น้อยกว่าเดิมอีก..นี่ครั้งแรกตูฟลุ๊คเหรอวะเนี่ย ก็เลยทำใจ คิดว่าไม่ติดแน่ ก็เลยตัดสินใจ สอบเพาะช่าง กับ ราชมงคล คลองหก.....ผล ติดเพาะช่าง คลองหกไม่ติด สองโรงเรียนนี้ ผมสอบกับเพื่อนอีกสองคน...นอกนั้น มันหันไปทาง ถาปัตย์ไทยกันหมด อีกคนติดทั้งสองที่ แต่มันเลือกคลองหก...อีกคนติดเพาะช่าง แต่มันไปเรียนถาปัตย์ไทย(ที่ช่างศิลป์ลาดกระบังกับเพื่อนๆที่ตัดสินใจกันก่อน) กระจายกันไปคนละทาง.....เศร้าเหมือนกันนะ และก็อิจฉาไอ้กลุ่มที่มันไปเรียนช่างศิลป์กัน มันได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่ผมต้องมาหาเพื่อนใหม่...... ไม่เป็นไร คติผมคือ เดินไปข้างหน้าก่อน ถอยหลังทีหลัง(....ยังไงฟะ) ก็ได้เพื่อนใหม่ที่เพาะช่างอีกกลุ่มเบ้อเร่อเท่อ ไปไหนเดินกันเป็นฝูง สิบกว่าคน ก็เฮฮาปาจิงโก่ะ กันตามประสาเด็ก อาร์ทท 55 ก็เรียนๆเล่นๆ เข้าคอนเซ็บเดิม เรียนไม่ให้ตก พยุงเกรดไม่ให้หล่น(ไปมากกว่าเดิม 55)......อ่อ จำได้ วันประกาศผล มันเป็นวันที่ตรงกับวันที่ต้องไปเอาใบเกรดที่โรงเรียนเก่าพอดี ก็นัดกับเพื่อนไว้ว่า พอเอาใบเกรดเสร็จก็จะไปหาอะไรกินกัน ....แต่ที่เพาะช่าง เขามีประเภณี ใครสอบติด ต้องโดบ่อเต่า ใครไม่โดด เรียนไม่จบ -*- แหม๊ แล้วน้ำในบ่อ ก็ใช่ว่าใสนะ พอผมดูผลสอบ รู้ว่าตัวเองติด ก็ดันดีใจไง 55 (ดีใจอยู่คนเดียว เพื่อนยังไม่มา) รุ่นพี่ที่คณะ เดินมาถาม สอบติดใช่มะ....ไอ้เราก็ด้วยอารมห์ดีใจ หันไปตอบ ติดคร้าบบบบ ....โดนลากตัวเลย.........มามะ โดดบ่อเต่าซะดีๆ 555 ตอนแรก ก็ไม่ใช่ว่าเชื่อนะว่าไม่โดดจะเรียนไม่จบ และก็ไม่ได้เก๋าอะไรด้วย แต่ ตูติดธุระเฟร้ยยยย .......ก็เลยบอกกับรุ่นพี่ไป ว่าผมมีธุระที่โรงเรียนเก่าน่ะคับพี่(พร้อมทำหน้าจริงจัง) รุ่นพี่บอก ไม่โดด ไม่จบนะน้อง -*- เวน แล้วจะให้ตูเดินตัวเหม็นๆไปเนี่ยนะ บ้าป่าวววว มันไม่ตลกนะเว้ย มาสนุกกันบนความลำบากของคนอื่นเนี่ย ......ผมก็เลยไม่สนใจ เดินออกมาเลย 555 ...ก็กรูไม่โดด ใครจะทำไม -*- .....(ถ้าไม่ติดธุระ อาจจะโดดมั๊ง-*-) อ้อ อธิบายก่อน บ่อเต่า คือ สระน้ำ ตรงเสาธง ในโรงเรียนเพาะช่าง ถ้าไม่มีใครไปยุ่งกะมัน น้ำก็จะอยูาในสภาพ ที่ค่อนข้างใสนะ แต่พอมีคนโดด ลงไป มันก็จะไปตีโคลนใต้น้ำ ทำให้น้ำขุ่น และเหม็น(ใครมันเป็นคนคิดวะ สอบติดต้องโดดบ่อเต่า...... แต่ก็ฮาดีนะ).......ก็มีคนโดดเยอะนะ คะเนด้วยสายตา ในช่วงที่ผมอยู่ ณ. ตอนนั้น ก็น่าจะหลัก 30-40คนได้ โดดลงไป ร้องเพลงที่โดนปลูกฝังตอนติวไป ดูๆไป ก็ขลังดี อิอิ ......อ่อ เพื่อนผมมันมาดูผลสอบหลังผม ซึ่งผมไปที่โรงเรียนเก่าก่อนแล้ว เห็นเพื่อนอีกคนบอกว่า มันถอดเสื้อเตรียมจะโดดแล้ว 555 ... ไอ้บ้า พอเปิดเรียน ก็โดนดีเลย ...รับน้อง... ซึ่งรุ่นพี่จะตะโกนบอกตั้งแต่วันฟังผลแล้วว่า พยายามอย่าขาดเรียนนะครับบบ วันเปิดเรียน เพราะเราจะมาทักทายทำความรู้จักกันนะคร้าบบ น้องๆ ....และปรกติ วันเปิดเรียน ก็จะไม่ค่อยมีคนขาดเรียนอยู่แล้ว....ก็มาถึงโรงเรียนตามปรกติ ยังไม่รู้จักใครไง ก็เลยยังไม่ได้คุยกับใคร สักพัก ก็โดนพวกรุ่นพี่ ต้อนไปอีกห้องนึง ให้ถอดรองเท้า ถุงเท้า วางอุปกรณ์ที่เอามาเรียนไว้นอกห้อง ...ก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะ ผมไม่เคยมีประสปการณ์ รับน้องมาก่อนด้วยแหล่ะ พอเข้าไปนั่งในห้อง รุ่นพี่ ให้น้องๆ นั่งลงที่พื้น เป็นแถวๆ แอ๊ะ ชักยังไง .......โอย ยาวแฮะ เดี๋ยวมาต่อ   Create Date : 22 ตุลาคม 2551     Last Update : 22 ตุลาคม 2551 16:04:06 น. Counter : 387 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ชีวิต ฉบับย่อส่วน ........เกิดมา จนถึงวันนี้ ก็ 25 ปีเข้าไปแล้ว นึกสำเหนียก ในบุญคุณ ของพ่อ แม่ แทบทุกวัน แต่ไม่เคยได้ตอบแทนซักกะที จะว่าไป ตอบแทน ยังไงก็ไม่หมดหรอก........พูดถึงชีวิตของผม ก็ขึ้นๆ ลงๆๆๆๆ 555 ตามแบบ ของคนที่ทำอะไรตามใจตัวเอง มาตั้งแต่เด็ก.... ผมเป็นคนที่ไม่สมบูรณ์ ทางร่างกาย ทางครอบคัวก็โอเคดี อยู่กันพร้อมหน้าบ้าง แต่ส่วนมาก จะไม่พร้อมซะส่วนใหญ่ พ่อผมมักะหายตัว ไปไหนก็ไม่รู้ แต่นิยามของพ่อผมคือ อยู่ต่างจังหวัด แต่ยังไง ก็กลับมากินข้าวที่บ้านอยู่ดี ไม่เคยคิดว่าพ่อเลย เรื่องเจ้าชู้ เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา และ....แม่ผมก็ไม่เห็นจะสนใจซักเท่าไหร่ แม่บอกว่า อยู่กับลูกก็พอ แม่ผมเป็นคนมองโลกในแง่ดี ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ผมมองแม่ผมว่า เป็นคนดี ไม่เคยว่าคนอื่น แต่ชอบว่าลูกตัวเอง ย้ำว่า ว่า นะครับ ไม่ใช่ด่า เรียน อนุบาล ก็เรียนดีนะผมน่ะ เป็นเด็กน่าัรักใช้ได้ ฟันหลออีกตะหาก 55 พอขึ้นประถม ก็เรียนๆเล่นๆ เพราะชอบสนุก ชอบอยู่กับเพื่อน อยู่กันเป็นแก๊ง ไปไหนไปกัน จนถึง ป.4 ต่อยกับเพื่อนครั้งแรก เจ็บดีชะมัด เฮ้อ มัธยมต้น ก็เรียนมันใกล้ๆบ้านนั่นแหล่ะ เทอมแรก พระเจ้า สอบได้ที่สองของห้อง โอ้ๆๆๆๆ ไม่เคยสัมผัส บรรยากาศแบบนี้มาก่อน หุๆๆๆๆ เราก็เจ๋งเหมอนกันนิ เรียนดี เพราะไม่ค่อยมีเพื่อนด้วยมั้ง เทอมแรกๆ พอเทอมสอง .....ก็เหมือนเดิม 555 แต่ไม่เคยสอบตกนะ ตอน ม. ต้น เพื่อนเยอะครับ ฝูงเบ้อเร่อ มีเรื่องมีราวก็บ่อย เพราะเพื่อน นี่่ล่ะ -*- จำได้ ก่อนจบ ม. 3 อาจารย์ถามทุกคนในห้องว่า ใครจะเรียนต่อ ม.ปลาย บ้าง........ผมยกมืออยู่คนเดียว -*- แต่เป็นคนเดียวของห้อง ที่ออกมาเรียน ปวช. 555 คนอื่นในห้องแทบจะเรียน ม.ปลาย ที่เดิมกันหมด ตอนจบ ม.3 ลุงจะฝากเข้า ไฟฟ้า พระจอมเกล้าฯ พระนครเหนือ ก็ไม่ได้คิดอะไร กะแค่เข้าไปเรียนแล้วทำให้ดีที่สุดแทน.......แต่ วันที่เขาสอบคัดเข้าเรียน ดันเป็นไข้เลือดออก เวรจริงๆ นอนโรงบาล 5 วัน ไอ้ 5 วัน ที่นอนอยู่โรงพยาบาล โรงเรียนที่เล็งๆจะไปสอบ มันสอบซะหมดแล้ว ซวยดีแฮะ ......แต่ถ้าไม่ป่วยวันนั้น ผมอาจจะไม่ได้เรียนในสิ่งที่ผมชอบก็ได้ ระหกระเหิน มาเรียน ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง แถว วัดสเมียนนารี เป็นโรงเรียนเอกชน ไม่ค่อยมีชื่อซักเท่าไหร่ ...เข้าเรียน วิชาชีพ สถาปัตย์กรรม ก็เรียนมาเรื่อยๆ ผมก็ถือว่ามีฝีมือในการขีดๆเขียนๆอยู่บ้างแหล่ะ ก็ทำได้ดีในหลายวิชามางด้านนี้ ทั้งวิชาเบื่อต้น พวก ดรออิ้ง วาดเขียด เอ๊ยเขียน ในปีหนึ่ง ปีสอง เริ่มเรียนวิชาเฉพาะมากขึ้น ออกแบบ ก็กลายเป็นคนเก่ง อันดับต้นๆของห้อง อิอิ skect design ได้เกือบเต็มแทบทุกงาน 555 ไม่อยากจะคุย พอ ปวช. ปีสาม ก็กลายเป็น จตุรเทพ ประจำโรงเรียน โอ้ว ก็คือ มีอยู่สี่คนที่ เมพขิงๆ มาก ในการทำภาพ perspective presentation สมัยผมเรียน มันอยู่ในช่วงคาบเกี่ยว กับการทำงานด้วย คอมพิวเตอร์ ตอนแรกก็ใช้ไม่เป็นหรอก พวกโปรแกรม 3d auto cad อะไรนั่นน่ะ ต่อต้านซะด้วยซ้ำ 55 มันต้องเขียนด้วยมือดิ่ ถึงจะเจ๋งจริง อิอิ............. ได้ไปแข่งขัน ทักษะวิชาชีพ กับเขาด้วยล่ะ ตอนปีสามเทอมสอง ได้ที่สองมา ไม่อยากบอกเลย ว่า เจ้าภาพโกง อิอิ(ว่าเขาได้นะ)แค่ตอนนั้นรู้สึกว่าโดนโกง เพราะ งานที่แข่ง ทีมผม ทำได้ดีจริงๆนิ วางแปลน จัดทำ present ออกมาได้ตรงตามที่วางแผนไว้ แต่ได้ที่สอง ที่หนึ่งงานก็ดีนะ แต่ คิดว่างานเราก็ไม่แพ้แน่ 55 ชีวิต ตอนเรียน ปวช. สนุกดี เพื่อนเยอะ ได้ร่วมกิจกรรมก็เยอะ เป็นนักดนตรีโรงเรียนด้วย อิอิ เป็นนักร้องนำแบบฟลุ๊คๆ จำได้ ที่โรงเรียน ตอนนั้น ปีหนึ่ง มีประกวด ดนตรี ที่ห้องก็ ทำวงไปประกวดกับเขา แต่ตอนประกวด ไม่ได้มีส่วนร่วมกับเขาหรอก ได้แต่ส่งแรงเชียร์ ประกวด ได้ที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ อิอิ มันฟลุ๊คก็ตอนหลังประกวด วงก็ยังอยู่ไง แต่มือกลอง มือเบส มันเริ่มขี้เกียจมาซ้อมมั้งรวมทั้งนักร้องด้วย ไอ้เพื่อนซี้ผม มันก็ตีกลองพอเป็นไง(มันบอกเคยเรียน)และเพื่อนอีกคนก็เล่นเบสได้(เห็นมันบอก) ด้วยความที่อยากเห็นเพื่อนตีกลองไง ก็เลยไปบอกเพื่อนที่มันทำวงนั่นแหล่ะ เฮ้ยๆ ไอ้อ๊อฟมันตีได้เว้ย มันบอกตูอยู่ ......เออ บอกมันมาลองตีดิ่(เพื่อนผมตอบ) ก็ตกลงนัดกัน เย็นวันนั้นเล๊ย ไปห้องซ้อมกัน แต่ก็มีแค่ดนตรีไง คนร้องไม่มี ไอ้เราก็นึกสนุก ก็เลยไปร้องเล่นๆ ย้ำ ร้องเล่นๆ เอามัน (แต่ก็ไปกับเขาทุกครั้งอ่ะนะที่ซ้อม55) ซ้อมกันได้สักพัก ที่โรงเรียนก็มีงานอะไรซักอย่าง แต่เรายังไม่รู้เรื่องไง ไอ้เพื่อนที่เล่น กีร์ต้า ก็บอกว่า ...เฮ้ย วันที่ขึ้นเล่น มึงจำเนื้อให้ได้นะโว้ยยย... เราก็อึ้งสิ เฮ้ย อะไร ตูมาร้องเล่นๆเอาหนุกๆนะเฟ้ย มันก็สวนกลับมา เอ๊า มึงไม่ร้องแล้วใครจะร้องวะ -*- ก็เลยต้องร้องแบบ ฟลุ๊คๆ งง อิอิ ตื่นเต้นเป็นบ้า 55 หลังจากนั้นก็ควงไม ยาวววว ยันปีสามเลย เล่นงานโรงเรียน งานแนะแนว( ไปเล่นตามโรงเรียนมัธยม) หลายโรงเรียน สาวๆกรี๊ดตรึม 55 พอก่อนๆ 55 เดี๋ยวเล่าใหม่วันหลัง ****ที่เขียน ไม่ได้ตั้งใจจะอวดอ้างตัวเองแต่อย่างใด แค่อยากเล่า ชีวิต ฮาๆ ของผม(ที่ไม่ค่อยตลกเท่าไหร่)ให้คนที่เข้ามาเยี่ยมเยียนได้อ่านกัน รับรอง มันไม่ทำให้คุณๆ ที่อ่าน รู้สึกเครียดหรอก(มั้ง)   Create Date : 20 ตุลาคม 2551     Last Update : 20 ตุลาคม 2551 14:20:49 น. Counter : 199 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang