Vincent van Gogh (1853) เมื่อลองสังเกตตัวเองก็พบว่าศิลปะแบบ Post-Impressionism (จริงๆ ให้ไปจนถึง Neo-Impressionism เลย) เป็นยุคที่มีภาพเขียนที่เราโปรดปรานมากที่สุด จริงๆแล้วศิลปินแต่ละคนมีสไตล์ของภาพเขียนต่างกันไปคนละทิศ คนละทาง แต่ที่เหมือนกันก็คือ แต่ละสี และสโตรคที่ใช้มันมีความหมายซ่อนอยู่ และไม่เน้นเขียนภาพให้มีรายละเอียดเหมือนจริง แต่สัมพันธ์ต่อชีวิตจริง ดูแล้วรู้สึกคล้อยตามแทน ส่วน Neo-Impressionism นี่ถึงขนาดมีทฤษฎีวิทยาศาสตร์มาปนด้วย แต่จะไม่ขออธิบายรายละเอียด เพราะไม่เกี่ยวกับประเด็น หนึ่งในศิลปินโปรดในยุค Post-Impressionism ก็ต้องมีคนนี้แหละ Van Gogh ภาพโปรดของเรามีหลายภาพ หนึ่งในนั้นก็ได้แก่ The Cafe Terrace on the Place du Forum, Arles, at Night, 1888
Eric Clapton (1945) ห่างจาก Van Gogh ตั้งเกือบร้อยปี...นักกีต้าร์บลูส์/ร็อคชื่อดัง จากเกาะอังกฤษ ผู้ดร็อปจาก Kingston College of Art ด้วยเหตุผลที่ว่า "สนใจดนตรีมากกว่า" เมื่อพูดถึง Eric Clapton เพลงที่คนนึกถึงบ่อยสุดคงเป็น "Tears in Heaven" เพลงที่แต่งขึ้นมาจากความเจ็บปวดในการสูญเสียลูกชายวัย 4 ขวบของเค้า ที่พลัดตกจากหน้าต่างอพาร์ทเมนต์ชั้นที่ 53 ที่นิวยอร์คในปี 1991 แต่เพลงโปรดสุดของเราคือเพลงนี้
อาจจะเป็นเพราะช่วงนั้นบ้า Babyface อยู่ด้วย เพลงนี้นำความบลูส์ของ Eric มารวมกับรสชาติของ Babyface ได้กลมกล่อมมากๆ
MC Hammer (1962) ถ้าให้แทนคำว่า 'แร็พ' เป็นรูปภาพ เราคงนึกถึงภาพเค้าคนนี้จาก MV "U Can't Touch This" น้อยคนนักที่รู้ว่าชื่อจริงของเค้าคือ "Stanley Kirk Burrell" แล้วเค้าก็เป็นเจ้าของ 3 รางวัลแกรมมี่, 8 อเมริกันมิวสิคอวอร์ดส์ และเป็นศิลปินฮิปฮ็อปคนแรกที่ได้รางวัลบิลบอร์ดไดม่อนด์ เพลงของเค้าส่วนใหญ่จะมีลูกเล่นคือชอบ sample เพลงดังๆในอดีตมาไว้ในท่อนฮุค เช่น U Can't Touch This ที่ sample เพลง "Super Freak" ของ Rick James จนพี่เจยังเอาไป sample ซ้ำซ้อนเข้าไปอีกเป็นฝากเลี้ยง เพลงนั้นได้ยินบ่อยแล้ว แต่เพลงที่เราชอบก็คือเพลงนี้..(ก็บ่อยเหมือนกันแหละ)
(จะมีภาพ 2PAC เปิดทำไมหว่า)
Tracy Chapman (1964) เป็นหนึ่งในศิลปินที่เราพก cd ของเธอมาจากเมืองไทยด้วย จากผู้หญิงคนหนึ่งที่หัดเล่น ukulele (กีต้าร์ฮาวายตัวเล็กๆ) ที่คุณแม่ซื้อให้ตอน 3 ขวบ เพราะฐานะค่อนข้างยากจน มาถึง 4 รางวัลแกรมมี่ เพลงสุดโปรดของเราก็คือ Give Me One Reason เพลงที่ใช้โครงสร้างแบบ twelve-bar blues ง่ายๆวนไปวนมา ทั้งคอร์ด และเนื้อร้อง (ใครนึกไม่ออกว่า twelve-bar blues เป็นไง ให้นึกถึงเพลงแบบ boogie woogie เข้าไว้) และเมื่อสองคนนี้มาเจอกัน !
Simon Webbe (1978) อดีตสมาชิกวง Blue ถึงแม้ไม่ใช่ขวัญใจสาวๆที่สุด แต่ก็มีน้ำเสียงนุ่มเป็นเอกลักษณ์ ดุจดัง Lighthouse Family (ความจริงคนโปรดของเราคือพี่ดั๊งค์ 555) หลังจากออกอัลบั้มเดี่ยว ก็ประสบความสำเร็จเหมือนกัน แต่เพลงที่เราชอบก็ยังมาจากตอนที่ยังเป็น Blue อยู่
Norah Jones (1979) ลูกสาวนักซิต้าร์ชาวอินเดีย ชื่อเต็มๆของเธอคือ Geethali Norah Jones Shankar คนนี้ 8 แกรมมี่ อัลบั้ม Come Away With Me เป็นอัลบั้มที่เหมาะกับการฟังตอนฤดูหนาว อากาศเย็นๆ บนดาดฟ้า จิบเบียร์ไปด้วยจะได้บรรยากาศ อัลบั้มนี้ฟังวนไปวนมาบ่อยๆตอนช่วงทำทีสิส และนี่คือเพลงโปรดของเรา
Anna Nalick (1984) สวยระดับเป็นนางเอกหนังได้สบาย เธอฝันอยากเป็นนักร้องตั้งแต่เด็กๆ เลยเริ่มหัดแต่งเพลงตั้งแต่ป.5 วันนึงครูชั้นประถมก็บอกเธอว่า ซักวันเธอต้องได้ไปโชว์สดในรายการ "The Tonight Show with Jay Leno" แน่ๆ จนปี 2006 เธอก็ได้ไปโชว์จริงๆ เจย์ ลีโน เลยพูดว่า "เห็นมั้ยล่ะ ว่ารายการผมอ้ะอยู่มานานขนาดไหน" เธอคนนี้เวลาร้องสดเสียงไม่มีตกเหมือนกัน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [