|
|
ทางเดินสู่มืออาชีพ
จากความเห็นที่ 28 กระทู้ "จะทำงานเป็นมืออาชีพได้อย่างไร" //www.pantip.com/cafe/silom/topic/B7447464/B7447464.html
**********************************************
ความคิดเห็นที่ 28
สวัสดีอีกรอบค่ะ
ตอบโกก่อนค่ะ
"การพัฒนาคนจึงเป็นเรื่องที่ดูเหมือนยาก แต่ก็ง่าย ดูเหมือนง่ายแต่ก็ยาก....
อยู่ที่เราสามารถชี้ให้เค้าเห็น"ศักยภาพ"ในตัวเค้าหรือไม่????
และเค้าพร้อมที่จะพัฒนาตนเองหรือไม่???
แบมว่าจริงไม๊??? "
แบมตอบว่า จริงค่ะ เพราะเรื่องนี้มีผู้เกี่ยวข้องสองฝั่ง คือ ผู้ให้ + ผู้รับ
ผู้ให้พยายามที่จะให้ + ผู้รับกระตือรือล้นที่จะรับ = เรื่องง่าย ง่ายที่จะได้เห็นองค์กรเติบโตและมั่นคง
ผู้ให้ลืมที่จะให้ + ผู้รับกระตือรือล้นที่จะรับ = เรื่องง่าย เพราะทนลูกกระตือรือล้นไม่ไหว เดี๋ยวผู้ให้ก็ใจอ่อน (หรือนึกขึ้นได้) สุดท้ายจะหันมาให้เอง
ผู้ให้พยายามที่จะให้ + ผู้รับไม่อยากรับ = เรื่องง่าย ถ้าผู้ให้ "พยายาม" อย่างแท้จริง และมีศิลปะในการใช้ความพยายามมากพอ ผู้รับจะสำนึกได้ว่าถึงเวลาต้องเปลี่ยนในวันหนึ่ง
ผู้ให้ลืมที่จะให้ + ผู้รับไม่อยากรับ = เรื่องยาก ยากที่จะเห็นองค์กรนี้เติบโตอย่างยั่งยืน
สรุป เป็นเรื่องง่าย มากกว่า ยาก แฮะ ดังนั้นอย่าลังเลที่จะเป็น ผู้ให้ และ ผู้รับที่ดี ค่ะ โอกาสที่จะสนุกกับเรื่องง่าย ๆ นี้มีตั้ง 75% แน่ะ เห็นป่าว 5555
************************************************
เอ๊ะ ! พี่ศักดิ์ชัยมา ในความเห็นที่ 18 แบมไม่ได้ทักขออภัยค่ะ พี่สบายดีนะคะ ไม่เจอกันนานมากเลยค่ะพี่ มาคุยกันเยอะๆ หน่อยค่ะ มาบรรทัดเดียวอย่างนี้ เหมือนไม่ใช่ตัวจริงเลย ยืมล็อกอินพี่ศักดิ์ชัยมาป่าววว
************************************************
แวะทักพี่โต๋ ก่อนค่ะ
"ถ้าประคับประคองจิตใจไว้ไม่ดี ก็มักจะมีอาการเบื่อๆ เซ็งๆ ให้ผลงานล่าช้า หรือ ด้อยประสิทธิภาพลง"
พี่คะ วัยเราๆ นี่ ต้องหักดิบตั้งแต่ "มีอาการเบื่อๆ เซ็งๆ" ค่ะ ห้ามแช่แป้งปล่อยให้เลยเถิดนะคะพี่ อาการนี้อันตรายค่ะ 555555 มีอยู่วันหนึ่ง แบมประชุมเสร็จแล้วแบบ โอย ไม่ไหวแล้ว อะไรกันนี่ ๆๆ ประชุมอะไรนั่งว่ากันไป แก้ตัวกันมา และ จบแบบไร้มติ โอย เซ็งๆๆ เดินผ่านหน้าห้องเจ้านาย นายถามว่า แบมรีบไปไหน โพล่งตอบไปว่า "ไปดูหนังค่ะ" โอ๊ะ! ลืมตัว 5555 คือจริงๆ การดูหนังคือการหักดิบอาการเบื่อเซ็งสำหรับแบม แบมจะหาเรื่อง take new story เข้าตัว ประกอบกับแบมเป็นคนขี้ลืม ออกจากโรงหนังก็หายเซ็งไป แล้วพี่โต๋หักดิบด้วยวิธีอะไร?
************************************************
กลับมาต่อที่แบมค้างคาไว้
เมื่อคนๆ หนึ่งต้องการเป็นมืออาชีพ และเตรียมคุณสมบัติตนเองให้พร้อมแล้ว ไม่แปลกที่คนนั้นจะได้รับเลือกเข้าองค์กร
และไม่แปลกที่เราจะได้พบว่า คนๆ นั้น
ได้รับเลือก แต่ทำงานกับทีมไม่ได้
ได้รับเลือก แต่แก้ปัญหางานไม่ได้
ได้รับเลือก แต่พัฒนาปรับปรุงงานให้ดีขึ้นไม่ได้
ได้รับเลือก แต่สร้างสรรค์สิ่งใหม่ หรือ ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นไม่ได้
ไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ และเอาหัวเป็นประกันได้ว่า ในทุกองค์กร เราจะได้พบเห็นคนที่มีคุณสมบัติยอดเยี่ยม แต่เมื่อได้ทำงานจริงกลับปรากฎผลตามข้างต้น พวกเราอาจแค่รู้สึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนนี้ หรือ อาจแค่เซ็งหากต้องร่วมงานกับคนนี้ แต่คนที่จะต้องออกอาการ "ทำใจ" มากที่สุด ก็คือเจ้าขององค์กรนั่นเอง
มีหลากหลายเหตุผลที่ทำให้คนๆ หนึ่งที่คุณสมบัติพร้อม กลับเดินไม่ถึงการเป็น "มืออาชีพ" และหากคุณมีโอกาสได้นั่งคุยกับพวกเขา อย่าแปลกใจถ้าจะได้ฟัง สิบล้านเหตุผล สิบล้านคำอธิบาย สิบล้านอุปสรรค ที่เขาต้องเผชิญในองค์กร จนทำให้เขาไปถึงความเป็นมืออาชีพไม่ไหว และในสิบล้านที่กล่าวมานั้น ไม่เคยมีแม้แต่หนึ่ง ที่เกิดจากตัวเขาเอง สำหรับแบม เมื่อได้ฟัง แบมกลับคิดเหตุผลที่สิบล้านหนึ่ง ขึ้นมา และตัดสินใจ ตัดสิบล้านเดิมที่ได้ฟังทิ้งไป เหลือแค่หนึ่งเหตุผล คือ "วิธีคิด" ของคนเรานี่เอง ที่ทำให้ตัวตนคนเราแต่ละคนแตกต่างกัน เรื่องอื่นๆ เราอาจเติม เสริมแต่ง หรือแม้แต่เลียนแบบกันได้ แต่วิธีคิดนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้หนทางสู่เป้าหมายของแต่ละคนแตกต่างกัน
"วิธีคิด" ได้มาจากการบ่มเพาะ ปลูกฝัง อบรม เรียนรู้ ตลอดชีวิตของแต่ละคน วิธีคิดที่สั่งสมในตัวคนสะท้อนออกมาเป็นทัศนคติ และ วุฒิภาวะในการจัดการกับอารมณ์และใจของตนเอง
เมื่อมีคนถามว่า "แบมคิดเรื่องนี้ได้ยังไง?" แบมไม่เคยตอบได้ เพราะแบมก็สงสัยเหมือนกันว่า "ทำไมคุณไม่คิดถึงเรื่องนี้"
เมื่อมีคนถามว่า "แบมโกรธไปทำไมเรื่องแค่นี้เอง" แบมไม่เคยตอบได้ เพราะแบมก็สงสัยเหมือนกันว่า "ทำไมคุณถึงไม่โกรธ ในเมื่อความเสียหายมันมากขนาดนี้"
เมื่อมีคนถามว่า "แบมให้อภัยคนๆ นี้ได้ยังไง" แบมไม่เคยตอบได้ เพราะแบมก็สงสัยเหมือนกันว่า "แล้วคุณจะเจ็บแค้นต่อไปเพื่ออะไร"
เมื่อมีคนถามว่า "ทำไมแบมต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้" แบมไม่เคยตอบได้ เพราะแบมก็สงสัยเหมือนกันว่า "ทำไมคุณไม่ทำอะไรเลย ทั้งๆ ที่มีเรื่องมากมายต้องทำ"
ดังนั้นอย่ามาถามเรื่อง "วิธีคิด" กับแบมเลย แบม งง และ ไม่สามารถบอกให้คุณคิดเหมือนแบมได้ แต่ถ้าคุณบังเอิญคิดเหมือนแบม แบมก็ดีใจล๊าลลาไป
และต่อไปนี้ คือ วิธีคิดของแบมล้วนๆ ที่คิดว่าทำให้คนที่คุณสมบัติพร้อม ไม่สามารถเดินไปถึงจุดที่คนอื่นเรียกว่า "มืออาชีพ" ได้ ไม่เกี่ยวกับทฤษฎีใดๆ (หมายเหตุ : ย้ำว่า จุดที่คนอื่นเรียกว่ามืออาชีพ นะคะ ไม่ใช่เรียกตัวเอง)
: ทำงานกับทีมไม่ได้
แบมจะปวดหัวที่สุด ถ้าต้องนั่งฟังคนๆ หนึ่งบ่นเรื่องทำงานกับทีมไม่ได้ โชคร้ายที่ว่า เรื่องนี้ติดชาร์ต Top Three ประเด็นบ่น ของคนทำงานเสียด้วย ดังนั้น ไม่รอดหรอก ยังไงแบมก็ต้องได้ฟังตลอดไป บ่นไปเพื่ออะไร แบมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ยังไม่เคยมองไม่เห็นประโยชน์จากการบ่น หากมาปรึกษาหารือ หรือ ขอให้รวมหัวช่วยกันคิดว่า "ทำยังไงถึงจะทำงานร่วมกับทีมได้" ยังจะสร้างสรรค์กว่า
ถ้าคุณรักจะเป็นมืออาชีพ แต่คุณยังนั่งบ่นประเด็นนี้ แบมคิดว่า อืม ยากแล้วล่ะค่ะ วิธีคิดคุณมีปัญหาบางอย่างที่ทำให้คุณหาจุดลงตัวให้กับการทำงานร่วมกับผู้อื่นไม่ได้ น่าหดหู่มากที่ต้องบอกว่า หากคุณมองหาศักยภาพของคนอื่นไม่เจอ หรือ ไม่สามารถหยิบศักยภาพของทีมงานขึ้นมาสร้างงานที่ดีได้ คนอื่นเค้าก็มองหาศักยภาพของคุณไม่เจอเช่นเดียวกัน คนทุกคนมีแง่มุมที่ดีทุกคนค่ะ แต่การหานั้นต้องมีศิลปะกันหน่อย ส่วนถ้าเจอแล้วพบว่าศักยภาพนั้นไม่ match กับความต้องการของคุณ อันนี้อีกปัญหาหนึ่งค่ะ
: แก้ปัญหางานไม่ได้
ข้อนี้สำคัญสูงสุด เป็นบันไดขั้นแรกแห่งการพิสูจน์ตนสู่การเป็นมืออาชีพ ถ้าคุณทำได้ บันไดนั้นจะกลายเป็นบันไดเลื่อนทันที อันนี้เรื่องจริง ไม่ได้ปด เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่คุณต้องทำเมื่อก้าวเข้าสู่องค์กร ยังไม่ต้องคิดใหม่ทำใหม่อะไรทั้งนั้น เก็บความอยากของคุณไว้ก่อน ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม ทุกองค์กร ทุกงานมีปัญหาทั้งนั้นแหละค่ะ หาให้เจอและแก้ให้ได้ คุณไม่ต้องสั่งให้ใครเชื่อคุณหรอก เพราะคุณไม่มีสิทธิบังคับความเชื่อคน แต่ถ้าคุณแก้ปัญหางานที่มีอยู่ได้ คุณจะได้รับความเชื่อจากคนอื่นแม้ไม่ได้สั่ง ลองดู
: พัฒนาปรับปรุงงานให้ดีขึ้นไม่ได้
ถ้าคุณทำข้อที่ผ่านมาไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าคุณจะมีโอกาสที่จะพัฒนาปรับปรุงงานให้ดีขึ้น เพราะโอกาสที่คุณขอจากองค์กรจะถูกบล็อกด้วยความไม่เชื่อของผู้อื่น และคุณไม่มีสิทธิหงุดหงิดด้วย แต่คุณมักไม่เข้าใจ ว่าทำไมคุณไม่ได้รับโอกาสให้ทำเรื่องยิ่งใหญ่ คุณจะฟาดงวงฟาดงาหาว่าคนอื่นไร้วิสัยทัศน์ เล่นพรรคเล่นพวก ไม่เห็นคุณค่าของคุณ ก่อนจะเลยเถิดไปกันใหญ่ ให้กลับไปทำข้อที่ผ่านมาให้ได้เสียก่อนจะดีกว่า เรียกความเชื่อกลับคืนมา เรียกให้เร็วด้วย ก่อนที่มันจะไม่เหลือให้คุณเรียกอีกต่อไป
: สร้างสรรค์สิ่งใหม่ หรือ ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นไม่ได้
แบมคิดเองเออเองว่า สิ่งนี้เป็นขั้น advance สูงสุดของการเป็นมืออาชีพ ถ้าคุณเดินถึงจุดนี้ ไม่มีอะไรเหมาะสมที่จะเรียกคุณมากไปกว่าคำว่า "มืออาชีพ" คุณจะเป็นความภาคภูมิใจขององค์กร เป็นบุคลากรที่มีค่าของผู้ร่วมงาน ซึ่งไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกอย่างไร ในเมื่อคุณผ่านสามข้อข้างต้นไม่ได้ และเรื่องมันข้ามขั้นไม่ได้เสียด้วย หากวิธีคิดของคุณข้ามขั้น เช่น คุณคิดว่าเมื่อได้เข้าสู่องค์กรคุณจะ สร้างสรรค์สิ่งใหม่ หรือ ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น เป็นเรื่องแรก รับรองว่า คุณได้เผชิญอาการช็อคทางวัฒนธรรมแน่นอน
แต่ถ้าคุณมีคุณสมบัติครบถ้วน และทำได้ทั้ง 4 เรื่องนี้แล้ว ก็ยินดีด้วยค่ะ เพราะคุณจะไม่ต้องหวาดหวั่นกับความไม่แน่นอนในชีวิตการทำงาน แม้เมื่อคุณได้เป็น "มืออาชีพ" แล้ว คุณจะเผชิญข้อหาหมั่นไส้ ข้อหาเด่นเกินเหตุ ข้อหาแตกต่างจนเป็นภัย หรืออะไรก็แล้วแต่ ขอให้คุณมั่นคง ขอให้คุณมั่นใจว่าคุณได้ทำหน้าที่ลูกจ้างที่ดีจนถึงที่สุดแล้ว คุณไม่เคยสร้างอาการ "ทำใจ" ให้แก่เจ้าของกิจการ ขอให้คุณภาคภูมิใจในตัวเอง และอย่าหยุดที่จะพัฒนาตัวเอง
แม้ในวันหนึ่ง เมื่อความไม่แน่นอนเดินทางมาถึง และคุณต้องจากองค์กรไป ขอให้คุณเชื่อเถอะว่า คุณยังคงเป็น "มืออาชีพ" ที่มีค่าสำหรับองค์กรอื่นอีกมากมาย
โชคดีและฝันดี ทุกคนค่ะ
| Create Date : 25 มกราคม 2552 |
| Last Update : 25 มกราคม 2552 2:30:25 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 738 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: นา IP: 91.97.176.103 วันที่: 23 กันยายน 2554 เวลา:22:10:25 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ดูแล้วคุณแบมก็เป็นคนใจเย็นใจดี นะคะ ดิฉันก็ไม่ต่างกับคุณแบมเลย เจอคนฉวยโอกาสบ่อยมาก...ก็ได้แต่งง...งง เถียงคนว่าคนไม่เป็น
หลายครั้งที่พยาม หลายครั้งเรียนรู้เพิ่มเติม หลายครั้งที่คิดว่าทำไปเพื่ออะไร อยากเป็นมืออาชีพ แต่ไม่สำเร็จ...จะท้อก็ไม่ท้อแต่สงสัยตลอดเวลา
ดิฉันเอาใจช่วยคุณแบมนะคะ