ตอนที่ 2

“เฮ้ย! ไอ้ตุลย์ เปิดไฟทำไมว่ะ คนจะหลับจะนอนนะโว้ย” ธันว์บ่นเมื่อตุลย์เปิดม่านในห้องทำให้แสงแดดผ่านเข้ามาปะทะกับสายตาของธันว์ที่กำลังเพลียเพราะพิษไข้

“เออ..ๆ โทษทีว่ะ มันจะเที่ยงแล้วนะเว้ย แกจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนเนี่ย ข้าวปลาไม่กินเดี๋ยวก็ไม่หายไข้หรอกแก” ตุลย์บอกเพื่อนด้วยเสียงเรียบๆตามสไตล์ของเขา

“เฮ้ย ! แกว่าไงนะ จะเที่ยงแล้วเหรอ ตายล่ะ นัดพี่ปุ๊กไว้เที่ยงครึ่งนี่หว่า ทันมั้ยล่ะเนี่ย”

จากนั้นธันว์ก็รีบอาบน้ำแต่งตัว สะพายเป้คู่ใจไปที่ร้านเดิมที่เค้านัดกับคนที่เค้าแอบรักมาตั้งแต่อยู่ปี1 แต่ธันว์ก็ไม่เคยบอกความในใจให้พี่ปุ๊กของเขารู้

ณ ร้าน ที่เดิม

“แฮ่กๆๆ พี่ปุ๊กจะรอเรามั้ยเนี่ย แฮ่กๆ อ้าว อยู่นั่นเอง” แต่แล้วธันว์ก็เจอกับมีนนั่งที่โต๊ะอีกตัวหนึ่งกับเพื่อนชายคนหนึ่ง “คงเป็นแฟนยัยมีนแหละมั้ง” ธันว์คิดในใจ

“พี่ปุ๊ก หวาดดีครับ อ้าว..” ธันว์มองชายคนนึงในโต๊ะที่เค้าไม่เคยรู้จัก ซึ่งดูเป็นนักธุรกิจ มาดดี มีชาติตระกูลและการศึกษา จากการแต่งตัวที่ดูเนี้ยบไม่หยอก

“อ้อ นี่คุณ วสันต์ เจ้าของโรงพิมพ์ที่พี่เอาเรื่องของธันว์ไปส่งให้ไง วันนี้เค้าอยากมาเจอนักเขียนดาวรุ่งน่ะ  ^_^ คุณวสันต์คะ นี่ธันวา หรือ นามปากกา ธนูไฟไงคะ” พี่ปุ๊กยิ้มร่าเริงและดูสนิทสนมกับคนๆนั้นมาก จนธันว์รู้สึกแปลกๆ “หรือว่าเรา หึง!!” ธันว์คิดในใจ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณธันวา เพิ่งได้เห็นตัวจริง ไม่นึกเลยนะครับว่านักเขียนของเราจะหน้าเด็กขนาดนี้ คุณเขียนเรื่องได้ดีมากเลย รู้มั้ยครับ ผู้ใหญ่ที่นี่เค้าก็ชมคุณมามากมายเหมือนกัน”

“ขอบคุณครับ คุณวสันต์ เรียกผมว่าธันว์เฉยๆก็ได้ครับ” แล้วการสนทนาก็ผ่านไปเกือบชม. ธันว์จึงขอตัวกลับเนื่องจากต้องกลับไปทำงานต่อ แต่เมื่อเดินผ่านโต๊ะของมีนก็เห็นมีนั่งอยู่คนเดียวพร้อมทั้งที่หน้ามีคราบน้ำตาจึงเข้าไปนั่งข้างๆ

“นั่งด้วยคนซิ เห็นเธอนั่งคนเดียว เดี๋ยวจะเหงาปาก .. โห ผงอะไรเข้าตาเธอเนี่ย น้ำตาเต็มหน้าเลย หมดสวยกันพอดีจากที่ปกติก็ดูไม่ค่อยจะได้อยู่แล้วนะ อ่ะ เช็ดซะ” ธันว์ก็ยังไม่ทิ้งมาดกวนๆของเค้า แต่ก็ยังมีความโอบอ้อมอารี แบ่งปันผ้าเช็ดหน้าให้หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ที่ตอนนี้ดูเหมือนมีนจะไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับสิ่งที่ธันว์พูด

“วันนี้นายว่างมั้ย”

“ ฮ่ะ? ว่าง..ง มีอะไรเหรอ?”ธันว์งงเล็กน้อยกับท่าทางของมีน

“อืม ไปเที่ยวกัน นายขับรถเป็นใช่มั้ย”มีนถามด้วยน้ำเสียงเรียบปนเสียงสะอื้นเล็กน้อย

“....” ธันว์พยักหน้า แล้วทั้งคู่ก็ตรงไปที่รถ

“เอ่อ.. คือ เราจะไปไหนกันเหรอ” ธันว์ถามเพื่อทำลายความเงียบและต้องการคำตอบจากหญิงสาวเพราะเค้าขับรถมาจะเป็นชม.แล้วแต่ทุกสิ่งก็เงียบ มีเพียงเสียงเพลงเบาๆเท่านั้น

“นายง่วงรึยัง”

“... ยังหรอก เธอยังไม่ตอบเลยว่าจะไปไหน เดี๋ยวเธอหลอกฉันไปขายจะว่าไงเนี่ย *-^” ธันว์พยายามยั่วโมโหหญิงสาวอย่างเต็มที่แต่ก็ไม่สำเร็จ

“อีตาบ้า ขับไปเรื่อยๆแล้วกัน ง่วงก็บอกนะ จะได้ขับแทน”

“มีอะไร จะระบายให้เราฟังอ่ะเปล่า บอกมาเหอะ รับรองจะไม่มีใครรู้นอกจาก คนในคณะเท่านั้นเอง (_( *)_)”

“นายนี่ อย่ากวนฉันตอนนี้ได้ไหม ฉันจะนอน” มีนไม่โมโหเหมือนก่อน ยิ่งทำให้ธันว์ไม่สบายใจมากขึ้น

 แล้วธันว์ก็ขับไปเรื่อยๆ จนถึงริมชายหาดแถวชะอำ จึงหยุดรถและนอนพักบ้าง

“นี่นาย นี่มันแถวไหนน่ะ” มีนถามหลังจากมีแสงส่องเข้ากระทบใบหน้าและไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ นี่แถวชะอำน่ะ ฉันขับมาเรื่อยๆแล้วเธอหลับ ฉันก็กลัวจะหลับในเลยจอดพักแถวเนี้ย หายเครียดรึยังล่ะ”

“ฉันไม่ได้เครียดอะไรนี่ แค่ เบื่อๆชีวิตในกรุงเทพ เท่านั้นเอง”

มีนพูดจบก็เปิดประตูรถออกไปเดินเล่นข้างนอก ธันว์จึงตามไปแล้วแกล้งจี้เอวของมีน ทำให้มีนตกใจ แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็วิ่งไล่กันบนชายหาดชะอำ ซึ่งมีเพียงแสงจันทร์สลัวๆเนื่องด้วยคืนนี้เป็นคืนที่จันทร์เต็มดวง

“แน่จริงเธอก็วิ่งไล่ฉันให้ทันซิ แบร่ๆๆๆๆๆ *๐* ” ธันว์วิ่งหนีต่อไป

จนทั้งคู่เริ่มเหนื่อยจึงหยุดพักและนั่งบนชายหาด จู่ๆก็มีน้ำใสๆไหลมาอาบแก้มของมีน ธันว์สังเกตุเห็นจึงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

“นายรู้มั้ย.... วันนี้ฉันเจออะไรมาบ้าง อึ๊กๆๆ(เสียงสะอื้นของมีน) วันนี้พี่ต้นบอกฉันว่าเค้าจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ .... แล้วเค้าก็ ... ขอให้ฉันเลิกกับเค้า ....เพราะเค้าจะไปพร้อมคนที่พ่อแม่เค้าเลือกให้  ....เค้าจึงปฏิเสธไม่ได้  ทำให้เรา....”  มีนร้องไห้อย่างหนัก ธันว์จึงโอบมีนให้ซบกับบ่าของเขา พร้อมฮัมเพลง

 “ถ้าเหงา..จะเหงาเป็นเพื่อนใกล้ๆ

ใหล่ฉันแม้มันไม่อุ่นได้เท่าใคร...แต่ไม่มีทางทำร้ายกัน

ถ้าเหงาให้ฉันนั่งลงข้างๆ...ก็เพราะเธอคงไม่ต่างจากฉัน

...คนอกหักเหมือนกันเข้าใจกันดี....”

 และเมื่อธันว์หันไปมอง มีนก็หลับไปซะแล้ว ธันว์นั่งตรงนั้นสักพักจึงปลุกให้มีนรู้สึกตัว มีนรู้ตัวว่าซบไหล่ของธันว์อยู่ก็รีบผละออก

“เอ่อ... ขอบใจนายมากนะ ที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน เอ่อ...เมื่อกี๊ที่....นาย...ฮัมเพลง เอ่อ...นายอกหักเหมือนฉันเหรอ ขอโทษนะที่ถาม แค่อยากรู้น่ะ ถ้า นายไม่สบายใจ ก็ไม่เป็นไรนะ อยากกลับรึยัง ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า เดี๋ยวเพื่อนๆจะเป็นห่วง.....”

มีนพูดไปเรื่อยๆโดยไม่เปิดโอกาสให้ธันว์พูดเลย ได้แต่อ้าปากค้าง

แต่ธันว์ก็ยิ้มมุมปากเล็กๆอย่างมีเสน่ห์ แล้วก็ขับรถไป โดยมีมีนเล่าเรื่องโน่นนี่ไม่หยุด

“ผู้หญิงอะไร พูดมากชะมัดเลย ขนาดเพิ่งเลิกกับแฟนน่ะเนี่ย อิอิ” ธันว์คิดในใจ

Create Date : 07 กันยายน 2552
Last Update : 7 กันยายน 2552 10:05:02 น.		0 comments
Counter : 169 Pageviews.
Share Tweet