- 18 février 11 บันทึกแม่หมา : เราไม่ได้เกิดมาเป็นแม่ เรากลายเป็นแม่

บันทึกแม่หมา : เราไม่ได้เกิดมาเป็นแม่ เรากลายเป็นแม่

Photobucket



เมื่อคืนคุณ ก. แม่บ้านกลับมาจากเมืองไทยแล้ว เช้านี้ฉันเลยได้ไปเรียนภาษากวางตุ้งในเมืองตอนเช้า โอนถ่ายภาระหน้าที่ในการพาลูกหมาออกไปถ่ายบรรเทาทุกข์นอกบ้านตอนเช้าและตอนกลางวัน ส่วนตอนเย็นฉันกลับมาดูดีวีดีหนังที่เช่ามาจบหนึ่งเรื่อง ให้อาหารเย็นเสร็จ พาออกเดินอีกรอบไปถึงริมทะเล

เดินคราวนี้ ไอ้ลูกหมาเดินช้าลง ไม่เร่งฝีเท้าตะพึดตะพือให้คอยกระตุกกลับ คาดว่าเป็นเพราะเหนื่อยหมดแรงจากการเดินตามคุณ ก. ขึ้นลงบันไดสามชั้นตลอดช่วงเช้าและดูเหมือนจะเริ่มรู้สึกดีเข้าที่เข้าทางกับบ้านใหม่ขึ้นกว่าเดิม ดูได้จากการยอมปล่อยตัวปล่อยใจนอนหลับยาวกรนคร่อกๆ ตั้งแต่หัวค่ำ ไม่ฝืนถ่างตาสัปหงกหัวปักโงกๆ เหมือนหวาดกลัวว่าถ้าหลับไปแล้วตื่นมาสภาพรอบข้างจะเปลี่ยนไปอย่างสองคืนแรก

ส่วนฉัน ตอนนี้ใช้ชีวิตไปวันๆ ขนานแท้ ไม่ได้วางอะไรล่วงหน้าระยะยาวเหมือนก่อน ทำวันนี้ตรงหน้าใด้ดีที่สุด สิ่งที่ต้องดูแลก็ดูแลไป สิ่งไหนยังรอได้ก็รอก่อน อะไรๆ อาจจะเปลี่ยนแปลงไปได้ทุกเมื่อ “เราไม่มีวันรู้หรอกว่าอะไรจะเข้ามาในชีวิต” อย่างที่เขาว่าในหนังเรื่องแรกที่ดูในวันนี้ “ฉันไม่รู้หรอกว่าชีวิตฉันจะเป็นอย่างไรต่อไป และฉันชอบให้เป็นอย่างนี้” อย่างที่ตัวละครในหนังเรื่องที่สองที่ดูพูด

มันก็ยากนะ สังเกตตัวเองในระยะหลัง ฉันรู้สึกว่าฉันเริ่มมีสัญชาตญาณของผู้หญิง หรืออีกนัยหนึ่งคือสัญชาตญาณแม่ คือ การคาดการณ์เรื่องร้ายไว้ก่อน (ถ้ามันดีกว่าที่คาดการณ์ไว้ก็ถือว่าดีไป) มีความหวาดกลัว มีตาทิพย์ที่มองเห็นล่วงหน้าถึงอันตรายที่จะเกิดกับคนหรือสิ่งที่ตัวเองรัก อันจะว่าไปเป็นแนวความคิดที่ขัดแย้งทัดทานกับสัจธรรมของชีวิตเรื่องความไม่แน่นอน


สิ่งที่แน่นอนคือความไม่แน่นอน


สิ่งร้ายๆ อาจจะเกิดขึ้นได้ไม่มีใครรู้ แต่สิ่งร้ายๆ ที่เราคาดหมายเอาไว้ล่วงหน้ามีโอกาสที่จะไม่เกิดขึ้นเช่นกัน

อย่างที่เขาพูดกันดาดดื่นว่า นี่ล่ะชีวิต


วิธีรับมือทำใจคือยอมรับในความไม่แน่นอนของมัน แต่ใช้สัญชาตญาณของผู้หญิงในการมองหน้ามองหลัง เตรียมวางหมุดรับมือกับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น ถ้าทุกสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นมันเยอะแยะมากมายเกินไป ก็ให้คิดถึงกรณีที่ร้ายแรงย่ำแย่ที่สุดเอาไว้ วางหมากไว้คร่าวๆ ว่าถ้าต้องร่วงหล่นจนถึงตรงนั้น จะต้องทำอะไร สิ่งที่สำคัญที่สุดที่เหลืออยู่คืออะไร



อืมม ... มาถึงตรงนี้ได้ยังไงหว่า



อ๋อ มาถึงตรงนี้เพราะเสียงกรนคร่อกๆ ของไอ้ลูกหมาปลุกสัญชาตญาณลึกๆ ทำให้ฉันกลายเป็นแม่ขึ้นมานั่นเอง







>> ฝากข้อความเชิญคลิกที่นี่







Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2554
Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2554 21:45:50 น. 1 comments
Counter : 889 Pageviews.

 
ถูกต้องเลยค่ะคุณมิว ความแน่นอน
คือ ความไม่แน่นอนจริงๆ ..อะไรที่เราคาดหวัง
มันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ หรือว่าสิ่งที่เรา
ไม่ได้คาดหวังมาอาจจะเกิดขึ้นก็ได้
คนเราจึงดีถ้าหากสร้างภาวะ ความไม่ประมาท
เกิดขึ้น แม้ว่าจะไม่เกิดก็ทำให้เราได้ระวัง
และแม้เกิดก็ทำให้เราพร้อมรับมือกับมัน
(แม้ว่าบางทีเกิดความคาดหมายไปเยอะก็ตาม)


สภาวะหรือว่าสัญชาตญาณ ส่วนตัว เราก็
คิดว่ามันคล้ายๆ กับการพักผ่อน และการอยู่นิ่งๆ
น่ะค่ะ คือ บางทีเราก็อยากทำนั่นทำนี่ แต่ว่า
บางทีก็ดันไม่อยากทำไรเลย นั่นคงหมายถึง
เรา Need ตรงนั้นจริงๆ น่ะค่ะ เลยหาเหตุผลไม่ได้
มันจะเกิดก็คงเกิดขึ้นเองค่ะ



โดย: JewNid วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:9:57:38 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Mutation
Location :
somewhere in Hong Kong SAR

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]




ฉั น คื อ ใ ค ร

     สาวพฤษภชาวแกลงแห่งเมืองระยอง ลอยละล่องเรื่อยไปจนปาเข้าสามสิบ กว่าจะได้พบอาชีพที่ต้องจริตจนคิดตั้งตัวเป็นนักแปลรับจ้างเร่ร่อนไร้สังกัด ปัจจุบันเปิดสำนักพิมพ์เล็กๆ ชื่อ "กำมะหยี่"

     จุดหมายในชีวิต หลังจากผันผ่านคืนวันมาหลายปีดีดัก ขอพักไม่หวังทำอะไรใหญ่โต ขอเพียงมีชีวิตสุขสงบ ได้ทำสิ่งที่ดีๆ ทำตามหน้าที่ของตนในทุกด้านอย่างดีที่สุด แค่นั้นพอ

      ฉันมีหวานใจ- สามี - สุดที่รักแสนดีชาวฝรั่งเศส แถมเรือพ่วงสองลำเล็กๆ ตอนนี้มาใช้ชีวิตกันอยู่ที่ฮ่องกง



Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add Mutation's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.