จากไดอารี่ยุคแอน แฟรงค์ สู่ไดอารี่ยุค Blog สาธารณะ
...ความสุขของคนชอบเขียน คือการเขียน...
สมัยเรียนมัธยมปลาย ฉันมีเพื่อนสนิทที่โรงเรียนเป็นมิตรทางจดหมาย เราเขียนจดหมายถึงกันราวกับเป็นอาชีพเสริม แม้ว่าพอถึงวันจันทร์เราก็เจอกัน และนั่งใกล้กันอีก ถ้าเอาตัวหนังสือในจดหมายที่เรากระหน่ำเขียนมาวางต่อกัน มันอาจยาวเท่าเส้นประกลางถนน จากเบตง ไปถึงแม่สายนั่นเทียว
พออีเมล์เข้ามามีบทบาท และเรารู้จักใช้ icon หน้ากลมๆเหลืองๆแลบลิ้นส่งความรู้สึกถึงกัน แทนการใช้ลิ้นเลียแสตมป์ติดหน้าซองจดหมายแบบเมื่อก่อน ฉันก็ยังหวงแหนความรู้สึกที่มีต่อการเขียนจดหมาย หรือโปสการ์ดแบบเก่าอยู่นั่นเอง
นอกเหนือจากจดหมาย หรืออีเมล์ ไดอารี่ก็เป็นทางออกหนึ่งที่ช่วยให้ฉันพูดคุยกับตัวหนังสือผ่านการเขียนได้
ตลอดชีวิตของฉัน ไดอารี่ที่ฉันเขียนไม่เคยมีใครได้อ่าน...
พอได้เห็นขนบใหม่ของการสื่อสารที่เรียกว่า บลอก ฉันจึงอดแปลกใจไม่ได้
รายงานภาคนิพนธ์ชิ้นหนึ่งที่ฉันเลือกทำสมัยเรียนหนังสือคือ หัวข้อการวิเคราะห์และเปรียบเทียบสภาพสังคมกับอิทธิพลสื่อว่าเหตุใดขนบการเขียนไดอารี่ที่เน้นเก็บไว้อ่านส่วนตัว จึงกลายมาเป็นไดอารี่สาธารณะหรือที่รู้จักกันในนาม บลอก อย่างปัจจุบัน
รายงานของฉันถึงขั้นวิเคราะห์ไดอารี่ของแอน แฟรงค์ที่เขียนอย่างหลบๆซ่อนๆ เปรียบเทียบกับ Blog ยอดฮิตที่มีการบันทึกสถิติด้วยว่ามีคนเข้ามาอ่านแล้วกี่ครั้ง ซึ่งมันเป็นปรากฏการณ์ของยุคสมัยที่น่าสนใจ
เมื่อใครต่อใครต่างมีบลอก ฉันซึ่งชอบเขียนอีเมล์เล่าโน่นเล่านี่ให้เพื่อนและคนสนิทอ่านจึงไม่พ้นถูกคะยั้นคะยอให้สร้างบลอกกับเขาด้วย
ฉันไม่รู้ว่าทำไมคนที่ชอบอะไรแปลกใหม่อย่างฉันจึงเอ้อระเหยและเนือยนายกับการมีบลอกเหมือนคนอื่น
มันอาจเป็นเพราะฉันไม่ชอบตามกระแส
หรือเพราะฉันรู้สึกว่า เวลาฉันเขียนอีเมล์ ฉันอยู่ในสถานะ 'ผู้เลือก' ว่าจะส่งให้ใครอ่าน
ขณะที่ถ้าฉันเขียนบลอก ผู้อ่านจะทำหน้าที่เลือกว่าจะอ่านหรือไม่อ่าน บลอกไหน
แต่แล้ว วันดีคืนดี ฉันก็ลุกขึ้นมาสร้างบลอกของตัวเอง ทั้งที่ตอนเรียนหนังสือฉันต้องสร้างบลอกสำหรับการศึกษาเพื่อประกอบรายวิชาที่เรียนอยู่เนืองๆ
หรือบางที ฉันอาจกลัวอยู่ลึกๆว่า ถ้าลองได้มีบลอกเป็นของตัวเอง แล้วฉันอาจเสพติดการเขียนชนิด คำไม่ว่าง พยางค์ไม่เว้น
เหมือนกับที่ฉันกำลังเป็นอยู่ ณ ตอนนี้ก็ได้
Create Date : 18 พฤษภาคม 2552 | | |
Last Update : 18 พฤษภาคม 2552 16:59:08 น. |
Counter : 1498 Pageviews. |
| |
|
|
|