ผัดข้าวทานตอนดึกเหมือนกันนะคะ...


เกือบตีสองเชียว

ขอสงวนความเห็นเกี่ยวกับ ความอยาก ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนนะครับ
แต่ขอหยิบมุมที่เกี่ยวข้องกับ กะทะ มาทักทายคุณแอสตันดีกว่า
สนองตัณหา ความอยาก ของปากลิ้นและกระเพาะอาหาร
(ตามธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน)
ท่าทางคุณแอสตัน ชอบทำกับข้าวเหมือนกันนะเนี่ย

กะทะไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่คนนี่รู้สึกจังนะคะ

เอ กะทะนี่น้องชายกะทิหรือเปล่าคะ สงสัยจะญาติห่างๆมากกว่า เพราะรูปข้างบนนั่นเป็นกะทะสัญชาติฝรั่ง

พี่กำลังจะไปเป็น กะทะ ที่พัทยาพรุ่งนี้อีกแล้วค่ะ

ชอบจั้งเที่ยวจิ๊ง ตังค์อยู่ครบ


คุณเอ็ดเป็นเทปันยากิไปซ๊ะแล๊ว5555555555

มุมมองจากกะทะอีกใบ

ถ้าเป็นกะทะที่แท้จริงแล้ว คงจะรู้หน้าที่ของตน คือ เป็นภาชนะ อาหารแบบไหนๆก็ รู้แค่ อ้อ ไฟร้อนแล้ว อาหารมาแล้ว ปรุงเสร็จแล้ว อาหารไปแล้ว น้ำมาล้างแล้ว สะอาดแล้ว หมดหน้าที่ให้ใส่ ทำไปๆ จนกว่าจะหมดอายุใช้งาน

เอากระทะมาเปรียบเทียบนี่มันตรงจริงๆด้วยนะครับ
คุณแอสตันเปรียบเทียบได้เห็นภาพมากๆเลย นับถือๆครับ
เพราะรูปทรงของกระทะ ด้านที่โดนไฟเผามันจะโค้งออก แต่ด้านที่รับรสชาดอาหารมันจะโค้งเข้ามาเพื่ออุ้มความสุขไว้ เหมือนนิสัยของคนเลยจริงๆด้วยครับ

จขบ.เรียกความสุขของกะทะ หนูเลยคิดเล่นๆ ถึงความทุกข์ของกระโถน
คนมักจะบ้วนหรือเอาของไม่ดีใส่กระโถน
แต่ยังไงซะ พอกระโถนเต็ม หรืออาจจะไม่ต้องเต็มก็ได้
ก็ต้องเอาน้ำมาล้างกระโถนให้สะอาดอยู่ดี
แบบนี้ก็เหมือนกัน ของไม่ดี ของสกปรก มาอยู่กับกระโถนไม่นานหรอก
ก็อย่างที่พี่ว่าสุขมาอยู่กับกะทะแล้วก็ไป
ทุกข์มาเที่ยวในกระโถนเดี๋ยวทุกข์ก็ไปเหมือนกัน
^^

ตกใจหัวข้อก่อนเลยค่ะ "ความสุขของกะทะ"
แต่ดูรูปแล้วดันเห็นเหมือนกระชอน
..
เลยนึกถึงคนอ่อนไหวไวต่อความรู้สึก
ความสุขของเค้าน่าจะเหมือนกระชอน
..
"ความสุขของกระชอน" ช่างน่าเศร้าที่มันแสนสั้น
ซะยิ่งกว่า "ความสุขของกะทะ" เป็นไหนๆนะคะ
..
..

azamiya ที่จริงตรงที่มันน่าเศร้า ไม่ใช่เพราะมันแสนสั้นหรอกครับ

แต่มันน่าเศร้าตรงที่ บางคนใช้เวลาทั้งชีวิต
เพื่อวิ่งไล่ตามความสุขพวกนี้

เพราะมันจะยาว จะสั้น มันคือความจริง มันเป็นธรรมชาติ
เมื่อมันเป็นของมันอย่างนั้น คนที่รับได้ ก็รู้สึกเฉยๆ
ไม่ได้ยินดี ไม่ได้ยินร้าย ไม่ได้สุขหรือเศร้า ที่มันแสนสั้น

คนที่ไม่เข้าใจ รับไม่ได้ นั่นแหละ ถึงจะรู้สึกว่ามันน่าเศร้า

HoneyLemonSoda ขอบคุณที่ยังมาอ่านเรื่องเชยๆของผมอยู่นะครับ

I am just fine^^ เปรียบเทียบได้ดีเลย แอม ^^

ให้สิบเต็มสิบ

อะไรคือสิ่งหายาก แต่ไม่มีค่า << คุณตี๋ช่างสังเกตมากกว่าผมอีก

แบบนี้น่าจะภาวนาได้เก่งและไวครับ
คอยสังเกตการเคลื่อนไหวความเป็นไปของจิตไว้บ่อยๆนะครับ

woodchippath << ชื่อคุณแปลกดีครับ มีความหมายว่ายังไง บอกได้ไหมครับ

เกี่ยวอะไรกับ "ทางเดิน" หรือเปล่าครับ

ที่คุณพูดมาก็ถูกต้อง ดีแล้วครับ

ฟ้าคงสั่งมา << ไหนบอกจะไปเที่ยวไงพี่ เข้าไปดูบล็อคเห็นบ่นว่าต้องทำงาน

SevenDaffodils ผมพูดเรื่องกะทะ คุณแป๋วพูดเรื่องดอกไม้ในครัว

แต่ผมดันไปนึกถึงแต่เรื่องอาหาร ไม่ได้ใส่ใจเรื่องดอกไม้คุณแป๋วเล้ย 5555

กุมภีน อย่างที่ไปตอบในบล็อคอาจารย์แหละ

ผมชอบทำ แต่ขี้เกียจ เพราะมันใช้เวลากับแรงเยอะ
อยู่คนเดียว ทำแล้วกินเอง ไม่สนุกอ่ะ อาจารย์

อ่อ.. อีกอย่าง.. ทำแล้วต้องเก็บกวาดเยอะ
แถวบ้านผมมีหนูเยอะ เพราะมีร้านขายอาหารแยะ
ทั้งราดหน้า ขาหมู ต้มเลือดหมู ก๋วยจั๊บ ข้าวแกง สารพัด

เอาพวกเศษอาหารใส่ถังขยะไว้นี่อันตราย

แต่จะทิ้งเลยก็ลำบาก เพราะแถวนี้เขาไม่มีถังขยะ
ต้องใส่ถุงไปวางที่จุดนัดพบเป็นเวลา ตังแต่ ทุ่มนึง ถึงสัก 4 ทุ่ม

ก่อนนั้นไม่ได้ เลยจากนั้น ก็ไม่ได้อีก

ฮะๆๆๆ ขี้บ่นวุ้ยเรา

Have a nice Sunday na kaaa

อ่า ความสุขของกะทะ
นอกจากนี้ยังมี ความสุขของกะทิ
และ ความสุขของกะเทย
รอให้พี่เขียนถึงอยู่ครับ

เข้าใจเปรียบเปรยนะพี่ ความสุขของกะทะ

Content นี้น่าเอาไปแต่งเป็นเพลงได้สักเพลงนึงเลยนะครับ เผื่อจะดังสูสีกับก้อนหินก้อนนั้นของน้องโรส

หนี่ฯ อยากรู้จัง
ใช้กะทะแบบไหนดี
ถึงมีความสุขแบบจีรัง และยังยืนค่ะ

พี่ฝันดีน๊า .. หนี่ฯ แอบบ กระซิบค่ะ
ว่าแต่ .. พี่ได้ยินไหมเอ่ย อิอิ

สิ่งที่แว่บเข้ามาในความคิด
"ยัยกาทะเอ๋ย เรากำลังปล่อยให้ชีวิตของเราเป็นเหมือนชื่อตัวเองอยู่รึเปล่านะ"

ขอบคุณ พี่กะทะแอสตัน ที่ชี้มุมมองใหม่ให้น้องกาทะคนนี้นะคะ
ไม่เคยคิดเลยว่า ชื่อที่ได้ยินคนเรียกตัวเองทุกวันก็สามารถมีสัจธรรมซ่อนอยู่ได้
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ก็จะขอเก็บไว้เป็นอีกหนึ่งสัญญาณ คอยเตือนสติตนเองนะคะ
และน้องกาทะคนนี้ จะพยายามเป็นกะทะที่ตื่นรู้อยู่เสมอค่ะ

ขอบคุณที่แวะไปทักทายที่บ้านค่ะ

เกี่ยวกับชื่อล๊อกอินนี้ อธิบายในบล๊อก(แต่ลบทิ้งไปแล้ว) หมายถึง แนวคิดทางเดินเกล็ดไม้ที่ไปเจอในป่าในไร่ เค้าเอาเกล็ดไม้ปูทางในฤดูผนหรือเวลาหิมะตก ที่ดินจะเละแฉะ ต้องเอามาเติมบ่อยๆ คอยดูแลไม่ให้ทางหาย เวลาเดินย่ำลงไปมันนุ่มๆ ไม่มีเสียงรบกวนสัตว์หรือผู้ต้องการความสงบแถวนั้น แต่ถ้าไม่ได้ใช้โรยบนทางเดิน เกล็ดไม้ก็เป็นขี้เลื่อยดีๆนี่เองค่ะ

คุณแนนกิ << ขอบคุณที่มาเยี่ยมครับ


bongboeaw << Have a nice everyday na krubbbb


getterTu << หาเรื่องซะแล้วมั้ยล่ะ อ่ะอ่ะอ่ะ เขียนให้ก็ได้ แต่รอให้ตู่เป็นกะเทยก่อนนะ พี่จะได้ไปสัมภาษณ์


Tony KooN << โอว.. โทนี่ คูณ เล่นของสูง
เพลงนั้นระดับ พี่ดี้ นิติพงษ์ แต่งเชียวนะครับ
พี่คงต้องเขียนเพลงอีกสิบห้า ยี่สิบปี ถึงจะเขียนได้ดีขนาดนั้น


หนี่หนีหนี้ << โอ.. นานๆ คุณน้องจะแวะมาสร้างความฮือฮา

หนี่ฯ เล่นแอบกระซิบ พี่ไม่ค่อยได้ยินหรอกจ้า พี่แก่แล้ว หูตึงงงงงงง

ว่าแต่ไอ้สุขแบบจีรัง ยั่งยืนนี่เห็นจะไม่มีหรอกนา
น้องหนี่ฯ ลองกะทะตราจระเข้ กุมภีน สิจ๊ะ อาจจะสุขสมหวัง ได้สักหกสิบปี อิอิอิ


กาทะน้อยฯ << อนุโมทนาจ้า
ว่าแต่ อยากตื่นรู้อยู่เสมอ ก็รู้ว่า "อยาก" นะครับ



woodchippath << ขอบคุณที่อุตส่าห์ อธิบายครับ


คุณหันหนีมะนาวโซดา << ดีใจที่บล็อคผมเป็นยาช่วยเตือนสติได้ครับ

เป็นคนขี้เบื่อค่ะ ก็เลยรู้สึกว่าจะทุกข์ได้ตลอดเวลา จริงๆ แล้วมันอยู่ที่ใจเราน่ะค่ะ รู้นะว่าต้องทำไงถึงไม่เบื่อ ไม่ทุกข์

แต่ไม่รู้เป็นไร ทำใจไม่ได้สักที

ไม่มีไรค่ะ แค่แวะเข้ามาเยี่ยมครั้งแรก ก็เลยฝากข้อความไว้ค่ะ

คุณ นั่งมอร์มาต่อเมล์ ครับ

"รู้นะว่าต้องทำไงถึงไม่เบื่อ ไม่ทุกข์
แต่ไม่รู้เป็นไร ทำใจไม่ได้สักที "

ความรู้ที่คุณสังเกตเห็นนี่ สำคัญมากเลยนะ

เพราะมันคือความจริงหนึ่งในสามลักษณะสำคัญของจิต

ภาษาเป็นทางการเขาเรียก ไตรลักษณ์
เรียกละเอียดๆ ให้ยากอีกหน่อย คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ตอนนี้คุณเห็นไอ้ตัวอนัตตาแล้ว ว่ามันเป็นของมันอย่างนั้นเอง เราบังคับมันไม่ได้หรอก

บังคับไม่ได้ ทั้งๆที่รู้สึกว่า มันคือ"ตัวตนของเรา" นี่แหละ

ถ้าสังเกตบ่อยๆ เนืองๆ เรื่อยๆ คุณจะเห็นด้วยว่า
มันมีลักษณะเป็นอนิจจังด้วย คือไม่เที่ยง ไม่คงที่ ไม่คงทนถาวร

ถึงจะเบื่อ ก็เป็นๆ หายๆ ไม่ใช่เบื่อ 24 ชั่วโมงเหมือน 7-11

แล้วคุณก็อาจจะเห็นด้วยว่า ที่มันไม่เที่ยง ก็เพราะมันทนอยู๋ในสภาพเดิมไม่ได้ ที่เรียกโก้ๆว่า "ทุกขัง"

เห็นครบ 3 ข้อ บ่อยๆ จิตก็จะมี "ปัญญา" เห็นเองว่า ตัวตนแท้ๆของตัวเองเป็นยังไง บังคับได้ไหม คงที่หรือเปลี่ยนแปลงไป เป็นสุข หรือเป็นทุกข์

ถ้าสะสมปัญญาจากตัวนี้เยอะมากๆเข้า คุณจะเข้าใจสิ่งที่พระพุทธเจ้าบอกว่า

ปัญญา มันมี 3 ระดับ คือ ฟังเอา คิดเอา แล้วก็ปัญญาจากการเจริญสติ

ไอ้ 2 ตัวแรก ได้จากอ่านตำรามาแล้วคิดจนเข้าใจ แต่ช่วยแก้ทุกข์ไม่ได้
เพราะสมองมันคิดได้ แต่จิตมันไม่ยอมรับ

ก็บอกแล้ว เราบังคับมันได้ที่ไหนล่ะ

แต่ถ้าเจริญสติ รู้สึกตัว เห็นความจริงบ่อยๆ ว่าจิตมันเป็นไตรลักษณ์นะ
ก็จะเห็นเองว่า ความเบื่อ ก็เป็นแค่อารมณ์ๆหนึ่ง
ผ่านมา ผ่านไป ไม่มีสาระอะไรใหญ่โต

แล้วจิตจะดีวันดีคืน โดยไม่ต้อง "ทำ" อะไรสักอย่างเดียว

ลองดูสิครับ

ขอบคุณคำแนะนำค่ะ เข้ามาอ่านเมื่อ 2 วันก่อนที่ทำงาน แต่ล็อคอินไม่ได้ก็เลยไม่ได้เข้ามาตอบค่ะ

จะเอาคำแนะนำของคุณ aston27 ไปลองดูค่ะ แต่จะทำได้หรือเปล่ายังไม่รู้ ก่อนอื่นต้องขอเอาไปอ่านดูสักหลายๆ รอบให้เข้าใจก่อน (จำไม่ได้หรอกค่ะ ความจำสั้นไปหน่อย)

ขอบคุณมากๆ ค่ะ

บางคนอยู่ๆ ไม่รู้นึกยังไง คลิกมาอ่านบล็อคนี้ ได้อ่านในสิ่งที่อยากอ่านบ้าง ไม่อยากบ้าง
ผมเรียกว่า กรรมจัดสรรครับ เราคงเคยทำบุญทำกรรมอะไรร่วมกันมาก่อนแหละ

อ่านแล้วคิดดี เข้าใจ ก็ดีไป อ่านแล้วคิดไม่ดี ไม่เข้าใจ ก็ช่วยไม่ได้

หวัดดีค่ะ มินตามเข้ามาเที่ยวจาก blog หนี ค่ะ
แรก ๆ ก็ว่าจะอ่านที่มัน up date ที่สุด
แต่ไป ๆ มา ๆ อ่านเกือบทุกเรื่องเลย
ก็ได้ข้อคิดกลับไปเยอะเหมือนกัน
ทั้ง ๆ ที่ บางเรื่อง ก็คิดแบบนี้อยู่แล้วเหมือนกันค่ะ..,มีความสุขกับทุก ๆ วัน นะคะ

เป็นการเปรียบที่เห็นภาพชัดเจนดีค่ะ อืม.. คิดได้ไงเนี่ย..

แต่คิดอีกมุมนึงกระทะมันก็คงมีความสุขเหมือนกันนะคะ ที่ได้ทำตามหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุดแล้ว

โห่.. นึกว่าจะเขียนถึงความสุขของกะทิ
ตอนนี้กำลังทำเป็นหนังนะคะพี่เอ็ด
ทำโดยรุ่นน้องของพี่เอ็ดเอง รหัส 38
อย่าลืมไปดูนะคะพี่

อ่านแล้วนึึกถึงภาพนึงตอนขับรถผ่านไปแถวสามย่าน เห็นเด็กข้างถนนอายุประมาณ 7 ขวบ อุ้มน้องตัวเล็กๆอายุซัก 3 ขวบขึ้นขี่หัวดับเพลิงแดงๆข้างถนน แล้วคนพี่ก็จูงมาคนน้องก็ทำท่าควบม้า ท่าทางมีความสุขจนเราอิจฉา ความสุขของเด็กช่างหาได้ง่ายเหลือเกิน ในขณะที่ผู้ใหญ่อย่างเราหากันยากเย็น

จะว่าไปถ้ากะทะไม่เลือกว่าความสุขจะต้องเป็นแค่ของอร่อยหลังปรุงรสแล้วกะทะจะเป็นอุปกรณ์ครัวที่ได้สัมผัสทุกรสอาหารเลยเหมือนกันนะคะ