|
|
๓๕๒ - ทบทวน
ชายนักเดินทางยังคงเดินทางต่อไป ช่วงอดีตในความทรงจำเรื่องราวของความรัก ความโลภ ความหลง ค่อย ๆ จากหายไป อันเป็นผลมาจากความพากเพียรในการเดินทางเพื่อสู่จุดหมายแห่งมรรค ผล นิพพาน ซึ่งเป็นเรื่องปกติของคนที่เดินทางสายนี้จะต้องประสบพบเจอกันทุกคน ยกเว้นผู้ที่เดินผิดทางเท่านั้น
ชายนักเดินทางเดินออกจากเมืองที่ประดับด้วยเพชร พลอยมากมาย ซึ่งมองไปที่หนแห่งใดก็มีแร่ธาตุที่สวยงามนี้ปรากฎอยู่ทุกที่ ไม่ต่างอะไรกับก้อนหินบนโลกมนุษย์ สิ่งเหล่านี้แม้จะมีความสวยงาม อาจจะทำให้มนุษย์ธรรมดาที่มีกิเลสตัณหา หลงยึดติดและเข่นฆ่ากันเองเพื่อแย่งชิงสิ่งของที่ถูกสมมติว่าเป็นธาตุ ๆ หนึ่งเท่านั้น คุณค่าของมันมนุษย์เองก็เป็นสิ่งสมมติขึ้นมา และมนุษย์เองก็จมอยู่กับสิ่งที่ตัวเองสมมติขึ้นอีกชั้นหนึ่ง และเป็นอย่างนี้ทุกยุคทุกสมัยยากจะหาจุดสิ้นสุด ชายนักเดินทางนั่งลงและทอดตัวลงนอนบริเวณขอนไม้ ณ ชายป่าแห่งหนึ่ง เขาพิจารณาการเดินทางที่ผ่านมา ซึ่งมีอุปสรรคมากมาย บางครั้งก็เอาชีวิตแทบไม่รอด และพบเจอผู้คนมากมายตามดินแดนต่าง ๆ ซึ่งมีแนวคิด ความเห็นที่แตกต่างกันออกไป
เขานึกถึงความรักที่ผ่านพ้นมา ซึ่งเขาได้ปฏิเสธความรักจากหญิงสาวคนหนึ่งไปอย่างไม่ใยดี บัดนี้อารมณ์บางอย่างตกค้างอยู่ในความคิดของเขา อารมณ์ความคิดที่ว่าตัวเองนั้นทำรุนแรงเกิดไปหรือเปล่าที่ไปทำร้ายจิตใจเธอมากมายขนาดนั้น ทั้งที่เธอก็รอพบเขามาตั้งหลายภพชาติ ความรู้สึกนั้นเริ่มกลั่นตัวทำให้ชายนักเดินทางรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ แต่เขาเองก็หารู้ได้ไม่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเล่ห์กลของสมุนมาร ที่หลอกล่อให้เขาติดกับดักแห่งตัณหาเพื่อยุติการเดินทาง แต่โชคดีที่เขาสามารถผ่านมาได้ โดยเหลืออารมณ์ตกค้างดังกล่าว เปรียบดั่งบุรุษที่หนีพ้นจากกรงเล็บของเสือร้าย ซึ่งได้ต่อสู้กันยาวนาน ย่อมเหลือบาดแผลตามร่างกายบ้างเป็นธรรมดา
เขานอนมองท้องฟ้าที่มีกลุ่มเมฆลอยไปตามทิศทางของกระแสลม เกิดความคิดว่า เมฆทั้งหลายนั้นลอยตามทิศของลม ไม่มีเมฆก้อนใดที่ลอยทวนลมไปได้ เปรียบดั่งมนุษย์ทั้งหลายที่ปล่อยจิตปล่อยใจไปตามกิเลสตัณหา ซึ่งเหมือนคลื่นลมซัดเซไปไม่สามารถกำหนดจุดหมายและทิศทางเองได้ ตัวของเขาเองก็เคยเป็นเช่นนั้นในอดีต ในตอนที่ยังไม่เริ่มต้นการเดินทาง ชีวิตของเขาไม่ต่างอะไรกับก้อนเมฆเหล่านั้น แต่เมื่อไหร่ที่คิดลอยทวนกระแสลมก็ต้องใช้กำลังกาย กำลังใจมาก บางครั้งก็ต้องเจ็บปวดทรมาณอย่างคาดไม่ถึง ด้วยความหวังที่จะพ้นผ่านความทุกข์ยากทั้งหลายทั้งปวง
เขาคิดต่อไปว่ามนุษย์เรานั้น เกิดมาจะมีอะไรหนอ ทุกคนเกิดมาก็มีต้นทุนชีวิตที่เหมือนกันคือ ความดีและเวลา บางคนมีเวลาของชีวิตมาก แต่เอาเวลาเหล่านั้นไปใช้ทำประโยชน์อย่างอื่นและประกอบคุณงามความดีน้อย บางคนมีเวลาบนโลกน้อยแต่ใช้เวลานั้นประกอบกุศลความดี สิ่งนี้ก็เกิดประโยชน์แก่ตนเองมากในอนาคต แต่อย่างว่าทุกคนที่เกิดมาล้วนมีที่มาที่ไปต่างกัน ชีวิตนั้นดำเนินไปตามความคิดเห็น ใครเห็นถูกชีวิตก็ดำเนินไปในทางที่ถูก ใครเห็นผิดชีวิตก็ดำเนินไปตามทางที่ผิด ซึ่งการเดินทางที่ผ่านมาสอนชายนักเดินทางให้เรียนรู้อย่างมากมายเกี่ยวกับชีวิต เคยมีหลายต่อหลายครั้งที่มีคนชักชวนให้เขายกเลิกการเดินทาง เพราะการไปยังจุดหมายที่มองไม่เห็น เป็นเรื่องที่อาจจะเอาเวลาทั้งชีวิตไปทิ้งอย่างเปล่าประโยชน์ แต่ชายนักเดินทางกลับไม่คิดเช่นนั้น เขาคิดว่าชีวิตนั้นคือการเดินทาง ส่วนการหยุดนิ่ง (ในที่นี้หมายถึงการอิ่มตัวในความคิด ยึดมั่นในความคิดของตัวเองว่าถูกแล้วดีแล้ว) เป็นการทำลายโอกาสของชีวิตอย่างร้ายกาจ นั่นเป็นเหตุผลประกอบข้อหนึ่งที่เขายังต้องเดินทางต่อ
“การยึดมั่นในตัณหา อารมณ์ความรักใคร่นั้น ก็ไม่ต่างอะไรกับการหยุดเดิน หรือไม่ก็เป็นการเดินวนอยู่กับที่ มีประโยชน์อันใดที่เขาจะต้องทำอย่างนั้น...” ชายนักเดินทางนึก
ไม่ช้าเขาก็เริ่มรู้สึกผ่อนคลายทางอารมณ์มากขึ้น ตัณหา ราคะ ความสงสารหญิงคนนั้นเริ่มจางหายไป แววตาเขาแจ่มใสมากขึ้น เหมือนดั่งบุรุษที่ต่อสู้กับเสือ แล้วบาดแผลเริ่มสมานกันดี เหมือนดั่งคนที่อ่อนเพลียจากการเดินทางแล้วได้พักผ่อนเต็มที่ เขาลุกขึ้นยืน มองไปยังทิศของผืนป่าข้างหน้า และออกก้าวเดินต่อไปอีกครั้ง...
 สารบัญ
ขอขอบคุณรูปภาพงาม ๆ จาก //desmond.imageshack.us/Himg718/ มากมายครับ
| Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2555 |
| Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2555 23:10:51 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 450 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: กะว่าก๋า   วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:5:23:20 น. |
|
|
|
| โดย: แม่มณี IP: 182.53.74.80 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:22:46:06 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:5:24:04 น. |
|
|
|
| โดย: pantawan วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:19:32:36 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
ทุกข์ใดจะทุกข์เท่า การเกิด
ดับทุกข์สิ่งประเสริฐ แน่แท้
ทางสู่นิพพานเลิศ เที่ยงแท้ แน่นา
คือมรรคมีองค์แก้ ดับสิ้นทุกข์ทน
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ชายนักเดินทางคงจะเดินได้เร็วขึ้นอีก
เมื่อปลดสัมภาระในใจลงได้แล้ว