|
|
๑๑๒-ตอรัก (ตอที่ ๒)
เป็นอันว่าการเดินทางของชายนักเดินทางต้องหยุดชะงักลง เขาลงเอยที่จะอยู่กับคนที่เขารัก ณ สถานที่อันสะดวกสบายแห่งนี้
แต่ อนิจจา
ความไม่เที่ยง มันไม่ละเว้นแม้บุคคล สัตว์หรือสิ่งของประเภทใด
ทุกคนเกิดมาต้องเดินทาง ชายนักเดินทางกับคนรักต่างลืมการเดินทาง และหยุดใช้ชีวิต ณ ที่แห่งนั้นที่ไม่ใช่สถานที่ควรอยู่ชั่วนิรันดร์
การทำลายล้างครั้งใหญ่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เป็นการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติ เพราะสรรพสิ่งต่างก็ตกอยู่ในกฏแห่งสามัญลักษณ์ ทะเลเพลิงแห่งการล้างพลาญเกิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มันกำลังตามเผาพลาญร่างของชายหญิงทั้งสอง แม้ว่าพวกเขาจะพากันวิ่งหนีอย่างสุดกำลัง แต่หนึ่งในนั้นก็ไม่อาจจะหนีไปได้พ้น
หญิงสาวถูกไฟบรรลัยกัลป์ เผาไหม้สูญหายไปกับอากาศธาตุ และไปจุติยังภพภูมิใหม่ในทันที
แต่ชายนักเดินทางนั้นรอดมาได้อย่างหวุดหวิด แต่เขาก็ต้องเสียแขนข้างซ้ายอันเป็นที่รัก ซึ่งถูกเพลิงไหม้ไปอย่างไม่มีวันนำกลับมาได้
เมื่อไฟดับลง ชายนักเดินทางสะอื้นเสียใจกับการจากไปของคนรัก
เขาได้แต่ตัดพ้อตัวเองว่าไม่สามารถดูแลและปกป้องเธอได้ และมันเจ็บปวดพอ ๆ กับการสูญเสียแขนไปข้างหนึ่ง หากเขาใจแข็งฝืนใจนำเธอเดินทางไปยังนิพพาน เราคงไม่ประสบเคราะห์กรรมรุนแรงขนาดนี้
เขาได้เรียนรู้ความรักที่แท้จริงแล้วว่าคืออะไร นั่นคือการจูงมือกันช่วยเหลือกัน พากันไปยังดินแดนที่ปลอดภัยจากภัยพิบัติและธรรมชาติ ไม่ใช่ความรักที่หยุดและส้องเสพกันอยู่กับที่และหาความสุขกันไปวัน ๆ ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับการรอวันตาย และทำให้เส้นทางเดินนี้ยาวนานขึ้นไปอีก
ชายนักเดินจึงได้บทเรียนจากการสะดุดตอรัก ครั้งนี้ และจะไม่พลาดอีกเป็นครั้งที่สอง เขาใช้มือขวาปาดน้ำตา แล้วกุมแผลจากแขนซ้ายที่ขาด เดินมุ่งหน้าค้นหาเส้นทางที่จะไปยังนิพพานต่อไป
-จบ-
จุดจบนี้แม้มันจะไม่ลงเอยอย่าง happy ending อย่างในละคร แต่ที่เขียนมามันสามารถเทียบเคียงได้กับชีวิตจริงของเรา ๆ ท่าน ๆ ได้ในปัจจุบัน ทุกคนเกิดมาต้องพลัดพรากต้องจากกันเป็นธรรมดา เป็นความจริงที่เราทุกคนต้องพบต้องประสบกัน คนที่ร้องไห้ฟูมฟาย เสียใจจนเสียสติเพราะการจากไปของคนที่รัก คือคนที่ไม่เข้าใจในธรรมดาของโลก
ความรักแม้ทุกคนจะสรรเสริญว่าเป็นสิ่งที่ประเสริฐ เป็นสิ่งที่ร่มเย็น เป็นสิ่งที่ทุกคนใคร่ครวญหา หากแต่ความรักที่คุณรู้จักและสัมผัสอยู่ทุกวันนี้ คุณเคยถามตัวเองหรือเปล่าว่ามันเที่ยงแท้ และยั่งยืนสักเพียงไหน มันยังมีมุม มีซอก มีอันตรายที่คุณยังไม่ทราบอยู่อีกหรือเปล่า
ความรัก การเกื้อกูลกันเป็นสิ่งที่ดีงามแน่นอน ข้าพเจ้าก็ไม่อาจจะปฏิเสธในข้อเท็จจริงนี้ แต่ทว่าการได้อยู่กับคนที่เรารัก และได้พากันข้ามฝั่งพระนิพพานซึ่งเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยอย่างแท้จริง ดูน่าจะเป็นสิ่งที่เราปรารถนา และพึงค้นหากันมากกว่า
(นะครับ)
| Create Date : 18 ธันวาคม 2551 |
| Last Update : 18 ธันวาคม 2551 8:00:06 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 627 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ดราก้อนวี  วันที่: 18 ธันวาคม 2551 เวลา:10:44:52 น. |
|
|
|
| โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 18 ธันวาคม 2551 เวลา:23:59:05 น. |
|
|
|
| โดย: palin วันที่: 19 ธันวาคม 2551 เวลา:13:23:06 น. |
|
|
|
| โดย: palin วันที่: 19 ธันวาคม 2551 เวลา:13:23:49 น. |
|
|
|
| โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 20 ธันวาคม 2551 เวลา:9:12:55 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
ทุกข์ใดจะทุกข์เท่า การเกิด
ดับทุกข์สิ่งประเสริฐ แน่แท้
ทางสู่นิพพานเลิศ เที่ยงแท้ แน่นา
คือมรรคมีองค์แก้ ดับสิ้นทุกข์ทน
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
