ภัยแห่งสังสารวัฏนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าภัยอื่นใด - อัสติสะ
Group Blog
 
All blogs
 
๑๗๓-ขึ้นมาจากเหว ตอนที่ ๒(จบ)



โชคชะตานั้นลิขิตชีวิตมนุษย์และสัตว์ได้จริง ๆ ...หรือว่าเป็นเพราะการกระทำของมนุษย์และสัตว์เองกัน ที่กำหนดโชคชะตาอีกที บางครั้งการรอคอยนั้นเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวเพราะว่าเวลานั้นช่างยาวนานเหลือเกิน เกินกว่าที่การกระทำของเราจะส่งผลให้เห็นในปัจจุบัน ชีวิตมนุษย์จึงต่างเข้าใจผิด และฝากชีวิตไว้กับการอ้อนวอนร้องขอมากกว่าที่จะดิ้นรนด้วยตัวเอง


“ผมว่าเราอย่ารอเวลาเลยน่ะครับ เราหาทางขึ้นไปข้างบนกันดีกว่า” ชายนักเดินทางออกความเห็น
“จะดีเหรอครับ ยังไม่เคยมีใครทำสำเร็จเลยน่ะ”
“ต้องมีสิครับ ก็พวกเราไง”

ทั้งสองคนพยายามหาทางปีนป่าย ขึ้นไปตามขอบหินทีละก้อน ๆ และช่วยเหลือกันเมื่อใครคนใดคนหนึ่งเหยียบพลาด และช่วยเหลือกันจนปีนขึ้นมายังปากเหวเบื้องบนได้สำเร็จ

แสงอาทิตย์ตอนบ่ายนี้ช่างน่าดูเสียเหลือเกิน เป็นความอบอุ่นที่ไม่นึกว่าจะได้สัมผัสอีกครั้งหนึ่ง

“ขอบคุณพ่อหนุ่มมาก ๆ เลยน่ะที่ช่วยพาผมขึ้นมา” ชายคนนั้นพูด
“จริง ๆ แล้วก็ขอบคุณกันทั้งสองคนน่ะครับ ผมคนเดียวก็ไม่อาจจะปีนขึ้นมาได้เช่นกัน”
“ผมสัญญานะครับ ว่าจะไม่ทำชั่วช้าให้พาตัวเองตกลงไปในเหวนี้อีก มันทรมาณเหลือเกินกว่าจะปีนขึ้นมาได้”
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้นนะครับ แต่มนุษย์เรานี่มักจะมีความประมาทอยู่น่ะครับ มักจะหลงลืมอดีตกันอยู่ง่าย ๆ เมื่อได้รับความสะดวกสบายตามอัตภาพ ก็มักจะลืมเรื่องราวที่ตนเองได้รับทุกข์ทนในอดีต และนึกไม่ออกว่ากรรมอย่างใดที่ส่งผลให้เราต้องตกไปอยู่ในหุบเหวลึก มันคงเป็นอย่างนี้ไม่รู้จบสิ้น ตราบใดที่มนุษญ์ยังประมาทอยู่ครับ” ชายนักเดินทางพูด

“เฮ้อ ๆ พ่อหนุ่มพูดยังกับไม่ใช่คนในโลกนี้อย่างนั้นล่ะ แล้วพ่อหนุ่มจะเดินทางไปไหนต่อ” ชายคนนั้นถาม
“ผมจะเดินทางไปยังดินแดนที่ไม่ต้องตกลงในเหวอีกครับ”
“มันมีดินแดนอย่างนั้นอยู่ด้วยเหรอ” ชายคนนั้นถามกลับ
“มีครับ อาจารย์ผมบอกว่ามี และให้ผมเดินทางไปหามันครับ” ชายนักเดินทางตอบ

“ผมอยากไปด้วยกับคุณจัง แต่ผมยังห่วงลูกเมียผม ไม่รู้ว่าป่านนี้จะอยู่กันอย่างไร เพราะผมก็จากพวกเขามานานแล้วเหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้ในอนาคตผมจะเดินทางไปกับคุณนะครับ แต่วันนี้ผมคงต้องเดินทางกับบ้านก่อน โชคดีน่ะครับ” ชายคนนั้นบอกลา แล้วหันหลังเดินจากไป

ในชีวิตของคนเราทุกคนต่างเคยผ่านความทุกข์ยาก ผ่านการปีนป่ายขึ้นมาจากเหวลึกคือ นรก ด้วยกันทั้งสิ้น แต่อนิจจา จะมีสักกี่คนที่รู้สึกสังเวชต่อการปีนป่ายเหล่านี้ แม้รู้ชัดในกรรมใด ๆ ที่จะพาเราตกต่ำ แต่ก็ไม่อาจจะฝืนต่อกิเลสเบื้องต่ำและสลัดความอยากขึ้นพื้นฐานออกไปได้ เพราะไม่ได้เชื่อมั่นในพระนิพพานอันเป็นดินแดนที่พ้นจากการตกลงไปสู่เหวนรกได้ตลอดกาล ถึงแม้เขาจะเคยได้ยินเรื่องเหล่านี้มาตลอดชีวิตแล้วก็ตามที




Create Date : 12 กรกฎาคม 2552
Last Update : 12 กรกฎาคม 2552 12:10:48 น. 11 comments
Counter : 408 Pageviews.

 

happy sunday/ glitter /comment hi5 / code hi5


โดย: Yushi วันที่: 12 กรกฎาคม 2552 เวลา:12:40:48 น.  

 
อนุโมทนา สาธุ


โดย: บุปผาลีลาวดี วันที่: 12 กรกฎาคม 2552 เวลา:16:30:02 น.  

 
สวัสดีจ้า เพิ่งกลับมาถึงบ้าน ไปทำงานช่วงเช้า ช่วงบ่ายไปวัดเดินสายทำบุญมา งิงิ แดดร้อน ๆ เหนื่อย ๆ แต่อิ่มบุญอิ่มใจนะจ๊ะ ^_^

ไม่ได้แวะมานานเลย เดี๋ยวนี้เป็นเรื่องเล่าแนวใหม่ น่าสนใจดีจ้า น้องอัสติสะสบายดีน้า ช่วงนี้หวัดระบาดยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ ช่วงนี้พี่ก็งานยุ่งมาก เหนื่อยจาง แต่ก็พยายามหาเวลาไปวัดเรื่อย ๆ น้า งิงิ แวะเอาบุญมาฝากกันเหมือนเดิมจ้า

คิดถึงนะจ๊ะ ^_^


โดย: พี่ Beee เองจ้า IP: 125.24.176.107 วันที่: 12 กรกฎาคม 2552 เวลา:16:52:18 น.  

 
หุบเหวมีจริงมั้ย ?

หรือแท้จริง
หลายคนที่ยืนอยู่บนพื้นราบ
ก็อาจรู้สึกคล้ายตกเหวตลอดเวลา



โดย: กะก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 12 กรกฎาคม 2552 เวลา:19:17:23 น.  

 


ความสุขในชีวิตก็เหมือนการมองดอกไม้เล็ก ๆ ริมทาง
เห็นไม่ชัดขณะกำลังวิ่ง ชัดขึ้นเมื่อลดความเร็วลงมา
และชัดที่สุดเมื่อหยุดวิ่ง


พร้อมที่จะลุยงานต่อในวันพรุ่งนี้หรือยังคะคุณอัสติสะ

คมคำ : ผู้มีเกียรติ คือ ผู้ที่ให้เกียรติคนอื่น





โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 12 กรกฎาคม 2552 เวลา:21:02:28 น.  

 


หวัดดีค่ะคุณอัส
ชอบใจที่คุณก๋าบอกว่า
แท้จริงแล้ว ทั้ง ๆ ที่อยู่บนพื้นราบ
แต่ หลายคนก็รู้สึกคล้ายเหมือนตกเหวอยู่ตลอดเวลา
มินก็ว่าแบบนั้นเหมือนกันอ่ะค่ะ
ปล.มีความสุขมาก ๆ นะคะ


โดย: มินทิวา วันที่: 13 กรกฎาคม 2552 เวลา:8:58:15 น.  

 
เราว่า ถ้าคนเรา พอใจในสิ่งที่มี
ไม่ว่าที่ไหนก็มีความสุขค่ะ

สุข หรือ ทุกข์มันอยู่ที่เรา


โดย: nesnes วันที่: 13 กรกฎาคม 2552 เวลา:20:01:09 น.  

 
ขออนุโมทนาสาธุค่ะ แวะมาเยี่ยมและมาอ่านค่ะ


โดย: Budratsa วันที่: 13 กรกฎาคม 2552 เวลา:20:35:37 น.  

 
เราไม่เคยจดจำอดีตชาติอันเจ็บปวดได้ นั่นคือทำไมมนุษย์จึงหาได้น้อยนักจะสลัดตัวออกจากวัฏสงสาร


โดย: ไหมพรมสีชมพู วันที่: 14 กรกฎาคม 2552 เวลา:7:42:12 น.  

 
สวัสดียามเช้าครับ








โดย: กะว่าก๋า วันที่: 14 กรกฎาคม 2552 เวลา:7:42:51 น.  

 


ในเวลาที่สูงสุดอาจมีคนอยู่กับเราเป็นร้อย
แต่ในเวลาต่ำต้อยอาจมีน้อยไม่ถึงหนึ่ง



หอบความระลึกถึงมาฝากมากมาย เก็บเข้าบ้านด้วยเน้อ
อย่าเผลอลืมทิ้งไว้นอกบ้านจะโดนฝนจ้าาาาาาาาาาาาา


คมคำ : เบื้องหลังอุปสรรค อาจมีความสำเร็จรออยู่





โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 14 กรกฎาคม 2552 เวลา:13:51:16 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

อัสติสะ
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]




ทุกข์ใดจะทุกข์เท่า การเกิด
ดับทุกข์สิ่งประเสริฐ แน่แท้
ทางสู่นิพพานเลิศ เที่ยงแท้ แน่นา
คือมรรคมีองค์แก้ ดับสิ้นทุกข์ทน






Google



New Comments
Friends' blogs
[Add อัสติสะ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.