|
|
๔๒๙ - บ่วงรัก (ตอนที่ ๑)
แววตาของหญิงสาวจ้องมองใบหน้าของแฟนหนุ่มอย่างค่อนแคะ ในใจของเธอนั้นต้องการคำตอบที่มีเหตุผลเพียงพอสำหรับการขอแยกทางกัน ในเรื่องของความรัก
"ฉันไม่เข้าใจเธอจริง ๆ อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ " หญิงสาวถามอย่างตัดพ้อ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหวั่นไหว เขามองแฟนสาวด้วยอาการสงบ ประหนึ่งว่าเข้าใจความคิดของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี
"ฉันขอโทษเธออีกครั้ง หรือจะให้พูดอีกกี่ร้อยครั้งก็ได้ ที่ต้องขอแยกทางกับเธอก็เพราะฉันต้องการแสวงหาความจริงของชีวิต เช่นเดียวกับพระพุทธเจ้า แต่เธออย่าเพิ่งโทษศาสนาหรือพระพุทธเจ้าเลย หากจะโทษ ก็โทษฉันคนเดียว" ชายหนุ่มพูด
"ด้วยเหตุผลเพียงเท่านี้หรือ เธอจะไปหาความจริงอะไรของเอ นี่มันยุคไหน สมัยไหนแล้ว คนที่คิดอย่างเธอ มันก็มีเพียงคนโบราณบางกลุ่ม ที่ค้นหาอะไรก็ไม่รู้ เธอก็รู้ไม่ใช่หรือ ว่าโลกทุกวันนี้มันเปลี่ยนไปมากแล้ว ทำไมเรายังคิดจะเดินถอยหลังลงคลองไปเพื่ออะไร" แฟนสาวพูดด้วยถ้อยคำที่รุนแรง ทำให้ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจเบา ๆ ยิ่งนานวันที่เขาเริ่มสนใจเกี่ยวกับศาสนา เขาและเธอก็เริ่มห่างกันไปเรื่อย ๆ ตอนนี้มันอาจจะเป็นรอยแยกของความคิด ที่ยากจะทำการสานต่อกันได้เหมือนเช่นเดิม
พุทธศาสนาสอนหลักความจริงของชีวิต แต่ก็มีน้อยคนที่จะสามารถเข้าใจหลักความจริงของชีวิตอย่างลึกซึ้ง และใช้ประโยชน์จากความจริงที่ได้รับ หญิงสาวเข้าใจเพียงว่าศาสนาเป็นเพียงความเชื่อ เธอคิดว่า คนเราไม่จำเป็นต้องมีศาสนาก็ได้ ซึ่งหากจะคิดเช่นนั้นบนฐานของความจริงอีกประเภทหนึ่ง เราก็สามารถรับรู้ได้ว่าสิ่งที่หญิงสาวพูดไม่ได้ไกลจากความจริงนัก นก หนู งูเห่า หรือสัตว์ต่าง ๆ มันไม่มีศาสนา ไม่ต้องเข้าวัด ทำบุญ มันก็ยังสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้
หากแต่มนุษย์นี้ต่างออกไป มนุษย์เราเป็นสัตว์สังคมที่พัฒนาข้ามพ้นจากเดรัจฉานมาแล้ว เรามีการรับรู้ทางอารมณ์ที่ละเอียดอ่อนกว่า มีความสลับซับซ้อนทางโครงสร้างทางกายภาพและจิตวิญญาณ และต้องการแสวงหาคำตอบจากปรากฏการณ์ทางธรรมชาติรอบตัวตลอดเวลา ส่วนหนึ่งก็เพื่อความอยู่รอด อีกส่วนหนึ่งก็เพื่อความอยากรู้อยากเห็น มนุษย์เราจึงรู้จักคิด มีการนำความรู้จากอดีตมาใช้ปรับปรุงปัจจุบัน และอนาคต
"ฉันไม่อยากเอาอนาคตของเธอมาพิงไว้ที่ฉัน หากเธอมีคนอื่นที่ดีกว่า และสามารถปกป้องดูแลเธอได้ ฉันอยากให้เธอเลือกคน ๆ นั้น " คำพูดของชายหนุ่ม รุนแรงเพียงพอที่จะทำให้อีกฝ่ายถึงกับร้องไห้สะอื้นออกมา
"ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา ทำไมเธอไม่บอกกับฉันก่อน ทำไมต้องเป็นวันนี้ วันที่ฉันรักเธอหมดใจไปแล้ว " หญิงสาวพูดด้วยเสียงสั่นเครือ จนทำให้ฝ่ายชายแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นกัน
ความรักนั้นเป็นทุกข์ เป็นเหมือนบ่วงที่คล้องคอสัตว์ให้จมลงนทีแห่งการเวียนว่ายตายเกิดอย่างยาวนาน ยิ่งความรักที่เต็มไปด้วยแรงตัณหาและความปรารถนา ก็ยิ่งมีแรงยึดเหนี่ยวให้สัตว์จมกับความทุกข์โศกอย่างทรมาน ยากจะหลุดพ้น
ชีวิตนี้แสนสั้น มีสัตว์มากมายที่เอาชีวิตอันแสนสั้นนี้ วิ่งวุ่นตามหาความรัก แต่จะมีสัตว์สักกี่ตนกันที่สามารถประสบกับความรักที่แท้จริงและยั่งยืน จนสามารถใช้ประโยชน์จากความได้อย่างถูกต้อง เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องติดอยู่กับบ่วงบาศนั้นอีก
แม้ว่าแววตาของชายหนุ่มจะรับรู้ถึงความรัก ความปรารถนาของฝ่ายหญิงเป็นอย่างดี แต่อะไรก็ตามที่เขาจำเป็นต้องเลือก มันจะต้องมีคนเสียใจเช่นนี้เสมอ
อ่านต่อตอนที่ ๒
Thank you very good image from '//2.bp.blogspot.com/'
 | | |
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
พี่ก๋่าชอบเม้นท์ของเราที่บ้านพี่ก๋ามากครับ