เมื่อคนสนิทกลายเป็นขโมย ขึ้นบ้านนู๋

หลังจากที่เคยเป็นหนี้คุณกอมาแล้ว
คราวนี้เอาอีกแล้วค่ะ ขโมยขึ้นบ้าน

ความจริงใจ หาได้ยากในญี่ปุ่น เห็นจะจริงค่ะ
หลังจากตามน้าคนพี่ออกมา เราก้อหางานใหม่ทำ ได้ในไม่ช้า
เป็นร้านของพี่คนรู้จัก ทุกอย่างดำเนินปกติ

สี่ปีที่แล้ว
ร้านนวดในญี่ปุ่นยังน้อย แขกยังมีมากกว่าร้านมั่กๆ

แต่ละร้านก้อมีจุดขายของตนเอง
เช่น นวดไทยนวดจริงนวดหนักมีแต่รุ่นเดอะ บ้างร้านมีเด็กมาเป็นแนวเสริม บ้างร้านป้าน้านวดไม่ทะลึงแต่แอบเสียว บ้างร้านก้อทะลึ่งเป็นที่รู้กัน

ร้านที่เราอยู่เน้นความเป็นเด็กค่ะ พี่ในราวสามสิบต้นๆ ในสมัยนั้น เรียกว่าสุดยอดแล้ว สาวๆหายากมากกกกค่ะ
ดังนั้นร้านเราค่อยข้างบูมในสมัยเปิดๆแรก
เค้าว่าสาวๆในร้าน ทำเงินตกเดือนละ ห้าแสนหกแสนกว่าเยน (ตีเป็นเงินได้ก้อเกือบสองแสนได้มะ) ไม่ได้เวอร์นะคะ ตอนนั้นพวกพี่ๆเค้าใช้ฝีมือ กับคารมณ์กันจริงๆค่ะ

แขกที่มานวด มีจำพวก ป่วยเมื่อยจิง แบบมาหลีสาว แบบขี้เหงามาหาเพื่อน แบบตามหารักแท้ในร้านนวด แบบรักเมืองไทย และแบบมาหลอกเกาะสาวไทย

ตอนเข้ามาใหม่ๆเงินดีมาก
เป็นช่วงอดทน อย่างแรง จากนู๋อนามัยนอนสี่ทุ่มมาเป็น ยายอดทนนอนตีสามค่ะ

เช้าตื่นเจ็ดโมง นั่งรถไฟไปเรียนในโตเกียวชั่วโมงครึ่ง เลิกเรียน สามโมงครึ่งบ้าง ห้าโมงบ้าง นั่งรถกลับมา ทำงานถึงตีสอง อาบน้ำ ตีสามนอนค่ะ ทำอย่างนี้ได้หนึ่งอาทิตย์ก้อเกิดเหตุขโมยขึ้นบ้าน

ไม่ใช่ขโมยที่ไหนหรอกค่ะ
น้าคนพี่นั้นแหละค่ะตัวดี

ตั้งแต่เราออกจากร้านน้องสาวแกมาด้วยกัน เราก้อแยกงานกัน ทำคนละที่ เพราะไม่มีที่ไหนรับเด็กทีสองคนค่ะ ด้วยเหตุผลนี้ แกก็เลยถือโอกาสแยกตัวออกมานอนร้านนวด ที่แกทำอยู่ แต่ด้วยความสนิทสนมกัน เราก้อยังคงติดต่อกันเหมือนเดิม เรายังไปหาแก กินข้าวนั่งเล่นที่ร้านแกบ่อยๆ

หนึ่งอาทิตย์ก่อนเกิดเหตุค่ะ เราไปหาแกที่ร้านใหม่ แกก้อดี คืนกุญแจห้องเรามา แต่เราสิ ดันเผลอลืมกุญแจ ไว้บนตู้เย็นร้านแกเข้า
เราจำได้ค่ะ เราโทรไปย้ำ ให้เพื่อนเก็บกุญแจเราด้วย เพื่อนก้อแสนดี วางไว้ที่เดิม บนหลังตู้เย็นนั้นแหละ

อาทิตย์ถัดไป ตอนบ่ายโมงเศษๆได้ แกโทรถามเราว่า เราอยู่ไหน
เราตอบกลับไปว่าวันนี้มีกีฬาสีค่ะ กลับบ้านช้าค่ะ
แกก้อวางสายไป ทุกอย่างปกติค่ะ

มาสะกิดใจตอนเช้าวันถัดหลังกีฬาสี
จะเอาเงินค่าแรงใส่กระป๋อง หาเท่าไหร่ก้อไม่เจอ กระป๋องมันหาย
มันหายไปได้ไง เมื่อวานเช้าอะ!ยังเก็บไว้ตรงนี้อยู่เลย!?!
เริ่มโวยวาย ไรอะเงินค่าแรงฉานนน แสนสี่เยน หายไปไหน !!!!

โทรไปหาน้าคนแรก แกรีบมาทันที แกว่าสงสัยขโมยขึ้นบ้านแน่
แต่บ้านนู๋อยู่ชั้นเจ็ดนะคะ ขโมยที่ไหน จะปีนขึ้นมา ของอย่างอื่นอยูคบ หายแต่กล่องเงิน มันจะรู้ได้ไง ว่านู๋เอาเงินแอบไว้ที่ไหน น้าไปแจ้งตำรวจกันนะคะ
แต่แกตอบกลับมาว่า ตำรวจไม่รับแจ้งหรอก เรื่องของต่างชาติ แล้วเราเป็นนักเรียนด้วย ยุ่งยากเปล่า ถือว่าฟาดเคราะห์ละกัน

"เนี่ย!!เงินนู๋หายไป ไม่ใช่หน้าที่ตำรวจเหรอคะ แล้วประเทศนี้มีตำรวจไว้ทำไมอะคะ " เราค้านขึ้นมา ใจเราเริ่มเอ๊ะขึ้นมาว่า ทำไมห้ามเราไปแจ้งตำรวจนะ เพราะเราเป็นต่างชาตินะเหรอ เพราะเราเป็นนักเรียนนะเหรอ ตำรวจญี่ปุ่นไม่คุ้มครองเรานะเหรอ เหตุผลฟังไม่ขึ้นอ๊าาา!!!

สักครู่สามีแกก้อโทรมา แก้ทำเนียนค่ะ แกเล่าเรื่องว่า ขโมยขึ้นบ้านเรา แต่ที่แปลก สามีแกย้ำอยู่นั้นแหละว่า"ไม่ได้เอาไปใช่มั้ย ไม่ได้เอาไปใช่มั้ย" แกก้อยืนยันว่าไม่ได้เอาไป

พอเราได้ยินอย่างนั้น เราก้อเริ่มเอาบ้างงง
"น้าาาา นู๋จะไปแจ้งตำรวจอะ เงินนู๋หาย "
น้าคนพี่ รีบตอบทันทีเลย
" น้าไม่เอาด้วยอะ มันยุ่งเดี๋ยวมีปัญหาถึงเจ้าของบ้าน ถ้าเค้ามาไล่เราออกไป แล้วเราจะไปอยู่ไหน ยังไง เค้าก้อไม่ไป ไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากขึ้นโรงพักเสียเวลาเค้า อีกอย่าง บ้านนี้ก้อเป็นชื่่อเค้าตอนเซ็นต์สัญญาเช่า ถึงเราจะจ่ายเงินก้อเหอะ ถ้าเค้าไม่อุนญาติ ตำรวจก้อเข้ามาค้นไม่ได้ "

เล่นพูดแบบนี้ นู๋จะเอาอะไรไปสู้ละคะ พึ่งมาได้ปีกว่าๆจะหาเรื่องไปโรงพักเสียแล้ว จะหาใครช่วยดี ใครๆก้อไม่รู้จัก น้าคนพี่ ก้อเล่นพูดปิดทางนู๋เสียแล้ว เอาไงดี ไม่มีหลักฐานกล่าวหาใครไม่ได้อีก

ในเมื่อเรามั่นใจว่าน้าคนพี่เอาไปแน่ มันแปลกเยอะใช่มั้ยคะ ?
ตัวเองเป็นที่พึ่งตัวเองค่ะ งั้น...สืบเองก้อได้!!!

เริ่มจาก เราโทรไปหาเพื่อน ที่ทำงานร้านเดียวกับน้าคนพี่ ถามถึงเรื่องกุญแจที่ฝากไว้ ผลก้อคือ กุญแจมันแอบไปเดินเล่นเองได้ค่ะ เพื่อนว่าเมื่อสามวันก่อนจู่ๆมันก้อหายไป และจู่ๆมันก้อกลับมา เพื่อนยังนึกเอ๊ะใจเลยว่าเรามาเอาแล้ว

คำจากปากเพื่อนคนเดิมอีกนั้นแหละ เพื่อนเล่าว่าน้าคนพี่ แกมาทำฟอรม์บ่นเรื่องขโมยขึ้นบ้านเรากับเพื่อนเรา. แถมบ่นว่าเราเก็บกล่องเงินไม่ดี วางไว้ใต้เตียง ใครเห็นก้อเอาไปดิ ไม่แปลกที่ขโมยจะไม่ขโมยไป....นั้นแหละแปลกค่ะ รู้ได้ไง ว่าเราเก็บใต้เตียง ธรรมดามันมันถูกเก็บไว้ที่ชั้นวีดีโอค่ะ แต่เช้าวันกีฬาสี เราตื่นสาย เราเปิดกล่องหยิบตังค์แล้วแอบมันไว้ใต้เตียง คนธรรมดาไม่รู้แน่นอนนนน

รายการต่อไป เราขอเช็คกล้องวงจรปิดบริเวณลิฟท์ มันเป็นอย่างที่เราคิดค่ะ หลังจากที่น้าแกโทรมาหาเราได้สิบนาที แกก้อมาปรากฏตัวอยู่หน้าลิฟท์ และลิฟท์ไปจอดที่ชั้นเจ็ดค่ะ หายไปประมาณสิบกว่านาที แกก้อหิ้วถุง พลาสติกหัวโผล่ออกมาเป็นกล่องใส่เงินเราชัด เราเห็นๆๆๆ นั้นของฉานนนน

เมื่อเห็นคาตา เราโทรถามแกว่า
เราเห็นแกจากกล้องวีดีโอ ถือถุงพลาสติกใส่กล่องเงินเรา
ดูแกแก้ตัวนะคะ
แกตอบเราว่า มาหาเรา นึกได้ว่าเราไม่อยู่ เลยกลับ
พอถามซักไปว่า แล้วขึ้นลิฟท์หายไปสิบนาทีมันหมายความว่าไงคะ
แกตอบว่าไปเคาะประตูแล้วไม่ตอบ เลยสูบบุหรี่อยู่ตรงทางหนีไฟ

(ตอนนั้นได้แต่คิดเถียงในใจนะคะว่า น้าเป็นอัลไซเมอร์เหรอคะ ก่อนหน้าน้ามา น้าก้อ โทรมาหานู๋ไปทีแล้ว สิบนาทีผ่านไป น้าก้อมาโผล่หน้าห้องนู๋เนี่ยนะ บ้าไปเปล่า ได้แต่คิดนะคะ ไม่กล้าพูด ไม่เก่งจิงค่ะ )

พอถามเรื่องถุง แกก้อแฉตอบไปว่า กระเป๋ามันตุงและหนัก เลยหยิบถุงมาหิ้ว นั้นมีคำตอบเสียไปทุกข้อ พาลมาโกรธเราอีก ที่มากล่าวหาแก

ทางเลือกสุดท้าย เราไปปรึกษาน้องสาวแกค่ะ คำที่ได้มาว่า น้ายุ่งไม่ได้ ถ้ายุ่งก้อทะเลาะกันเปล่า เค้าไม่ยอมหรอกพี่สาวน้าอะ แล้วเค้ามีนิสัยลักเล็กขโมยน้อยถึงมากๆมานานแล้ว

อ้าวววว แล้วเงินค่าเทอมนู๋ทำไงละคะ แห้ววววหรือนี่
ตอนนั้นโง่จริงๆค่ะ มืดไปสิบด้าน ไม่รู้จะไปหาใครให้ใครช่วย ภาษาญี่ปุ่นก้อได้พื้นๆจะไปแจ้งตำรวจได้ไง ญาติคนรู้จักก้อไม่มี

โทรคุยกับแม่ค่ะ แม่ว่า ปล่อยเค้าไปเหอะ ถือว่าเป็นครู อย่าเชื่อใจใคร และให้ใจใคร และห้ามให้ยืมเงินอีกต่อไป ส่วนเรื่องแจ้งความ แจ้งไปเดี๋ยวก้อทะเลาะกันเปล่า แม่เรากลัวมีเรื่องตามมา มากกว่าค่ะ

เงินอะ อยากได้คืนนะคะ แต่เสียใจมากกว่า นับเป็นน้าหลานกัน ไปไหนไปกัน ช่วยเหลือกันมาตลอด อยู่ๆไหนมาทำกันแบบนี้ เงินที่เราหามา เราก้อไม่ได้เอาไปเที่ยวเล่นนะ เอามาจ่ายค่าเทอมทั้งนั้น แทบไม่เคยเที่ยวไหนด้วยซ้ำไป น้าไม่มีเงิน เราก้อให้ยืม เข้าใจว่าลูกเยอะ แต่ขอยืมดีดี เราก้อให้ เราไปทวนน้าเสียเมื่อไหร่ สรุปที่น้าได้ไป บวกที่ยืมก่อนหน้านี้ ร่วมเกือบแสนบาทไทยค่ะ เงียบหายไปลับสายตา

มันเจ็บใจค่ะ มาต่างประเทศคนเดียว มันก้อเคว้งอยู่แล้ว มีผู้ใหญ่มารักเอ็ดดู เราแสนดีใจ อยู่ต่างประเทศมันต้องช่วยกันรักกันสิค่ะ คนไทยไม่รักกันไม่ช่วยกัน แล้วให้ชาติไหนมาดูแลกันละคะ

หลายคนอาจเจอคนดีดี บังเอิญเราเลือกมาทางนี้ เลยเจอคนแนวๆนี้เยอะไปหน่อยหรือเปล่าหนอ ... แต่คนดีดีในญี่ปุ่นก้อมีเยอะค่ะ มาเสียที่นี่ ก็มีเยอะ ทำไมนะเหรอคะ อาจจะเป็นเพราะว่า เราอยู่ไกลบ้าน เราไม่ต้องสนใจว่า ใครจะคิดยังไงกับเรา เอาตัวเรารอด หาเงินได้ ส่งเงินกลับบ้านได้ ก้อพอ โดยที่ไม่ได้ทันคิด ว่าสิ่งที่เราทำนั้น ไปทำร้ายน้ำใจคนที่เค้าหวังดีกับเราด้วยหรือเปล่า....

เรานะ ถึงไม่ใช่คนดี ออกจะวีนด้วยซ้ำไป แต่พยายามไม่เล่นกะหัวใจของใคร ไม่ทำลายน้ำใจใคร เท่านั้นเอง....

Create Date : 14 มีนาคม 2555 Last Update : 16 มีนาคม 2555 21:23:33 น. Counter : 1445 Pageviews.		15 comments
Share Tweet